Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

22 Φεβρουαρίου 1943: Η απεργία των μαθητών

Στην κατε­χό­με­νη από τους Γερ­μα­νούς Αθή­να, με μπρο­στά­ρη την Ενιαία Μαθη­τι­κή Νεο­λαία (που μια μέρα μετά συμ­με­τεί­χε στην ίδρυ­ση της ΕΠΟΝ) ξεκι­νά η απερ­γία των μαθη­τών με αίτη­μα να μην επι­στρα­τευ­τούν οι γονείς και τ’ αδέλ­φια τους από τις δυνά­μεις κατο­χής που επι­δί­ω­καν, με κάθε μέσο, να εξα­σφα­λί­σουν εργα­τι­κά χέρια για τα εργο­στά­σια τους στη Γερ­μα­νία, ώστε να ενι­σχύ­σουν το μέτω­πο κατά της Σοβιε­τι­κής Ένωσης.

Η απο­χή των μαθη­τών πέτυ­χε 100% και συνε­χί­στη­κε και τις επό­με­νες ημέ­ρες. Το κατο­χι­κό υπουρ­γείο Παι­δεί­ας βλέ­πο­ντας ότι δεν μπο­ρεί με κανέ­να μέτρο (απει­λές, τρο­μο­κρα­τία κλπ.) να κάμ­ψει τους μαθη­τές απο­φά­σι­σε να κλεί­σει τα σχο­λεία «επ’ αόρι­στον». Οι μαθη­τές απα­ντούν με μαζι­κή συμ­με­το­χή στις δια­δη­λώ­σεις του λαού και στις 25 Φλε­βά­ρη θα έχουν τον πρώ­το τους νεκρό που έπε­σε από τις σφαί­ρες του κατα­κτη­τή, τον επο­νί­τη μαθη­τή του 5ου Γυμνα­σί­ου Αθη­νών Γιάν­νη Δρα­κό­που­λο. Την επο­μέ­νη έγι­ναν δια­δη­λώ­σεις μαθη­τών που κατα­δί­κα­ζαν τη δολο­φο­νία, το φασι­σμό και τα σχέ­δια για επι­στρά­τευ­ση, ενώ οι επο­νί­τισ­σες μαθή­τριες πήγαν συντε­ταγ­μέ­νες στο σπί­τι του νεκρού συντρό­φου τους, στην οδό Ερε­σού την οποία και μετο­νό­μα­σαν σε οδό Γιάν­νη Δρακοπούλου.

Οι μαθη­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις κατά της φασι­στι­κής επι­στρά­τευ­σης θα κορυ­φω­θούν με την τερά­στια δια­δή­λω­ση, στις 5 Μάρ­τη του 1943. Μια κινη­το­ποί­η­ση που έφε­ρε τη νίκη, αφού ο εχθρός εγκα­τέ­λει­ψε τα σχέ­δια του για επι­στρά­τευ­ση και μέχρι το τέλος της κατο­χής δεν ξανα­ε­πι­χεί­ρη­σε να τα επαναφέρει.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο