44ο Φεστιβάλ του Νέου Κινηματογράφου Λατινικής Αμερικής

Το πρώ­το “Διε­θνές Φεστι­βάλ του Νέου Λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κου Κινη­μα­το­γρά­φου” πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε 3‑Δεκ-1979, με περισ­σό­τε­ρους από 600 σκη­νο­θέ­τες της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής αντα­πο­κρί­θη­καν στην πρώ­τη πρό­σκλη­ση του Ινστι­τού­του Κινη­μα­το­γρα­φι­κής Τέχνης και Παρα­γω­γής της Κού­βας (ICAIC). Οι ιδρυ­τές του ήταν ο κινη­μα­το­γρα­φι­στής  Αλφρέ­ντο Γκε­βά­ρα, και οι σκη­νο­θέ­τες Χού­λιο Γκαρ­σία Εσπι­νό­ζα και Πάστορ Βέγκα.
σσ.Το Κου­βα­νι­κό Ινστι­τού­το ICAIC δημιουρ­γή­θη­κε το 1959, 83 ημέ­ρες μετά τον θρί­αμ­βο της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, με ποι­κί­λες εκδη­λώ­σεις _μεταξύ αυτών και το Διε­θνές Φεστι­βάλ Νέου Λατι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κού Κινη­μα­το­γρά­φου _θα στα­θού­με πιο ανα­λυ­τι­κά παρακάτω.

Σύμ­φω­να με δημο­σί­ευ­μα της Granma (σσ. επί­ση­μο όργα­νο του ΚΚ Κού­βας), επει­δή ο κινη­μα­το­γρά­φος είναι, πάνω απ’ όλα, συμ­βο­λι­σμοί, φέτος επι­λέ­χτη­κε η μου­σι­κή σαν κύριος πρω­τα­γω­νι­στής της τελε­τής έναρ­ξης της 44^ης διορ­γά­νω­σης: Στην αίθου­σα Chaplin της κου­βα­νι­κής πρω­τεύ­ου­σας, κομ­μά­τια όπως το Desde la pueblo και το θέμα της ται­νί­ας Fresa y Chocolate (Φρά­ου­λες και σοκο­λά­τα), που ερμή­νευ­σε ο συν­θέ­της του José María Vitier, μαζί με τους Marcos Madrigal, Pancho Amat, Niurka González, Bárbara Llanes και Rodrigo Sosa, μετα­ξύ άλλων μου­σι­κών. , Μετέ­δω­σαν το έπος ενός γεγο­νό­τος που συνε­χί­ζει να είναι ο χώρος και η φωνή των λαών της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και μάρ­τυ­ρας της ανά­πτυ­ξης της κινη­μα­το­γρα­φι­κής τους φωτογραφίας.

Ο Alexis Triana, πρό­ε­δρος του Ινστι­τού­του, περιέ­γρα­ψε το Φεστι­βάλ ως την πιο όμορ­φη και πολυ­φω­νι­κή οθό­νη στην ήπει­ρο. Είπε επί­σης ότι πρέ­πει να υπε­ρα­σπι­στού­με τον νέο λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κο κινη­μα­το­γρά­φο, τον βαθιά επα­να­στα­τι­κό του χαρα­κτή­ρα και τη θέση του ενά­ντια στον πολι­τι­στι­κό αποι­κι­σμό περισ­σό­τε­ρο από ποτέ.

Ο Triana ζήτη­σε την υπε­ρά­σπι­ση της ουτο­πί­ας βγαί­νο­ντας ξανά στους δρό­μους για να αφή­σου­με απο­τύ­πω­μα αγώ­να ενά­ντια στις δεξιές πολι­τι­κές, για­τί εδώ είναι τόπος των αρι­στε­ρών: “Η φωτιά είναι ακό­μα στο σφυ­ρη­λά­τη­ση”, είπε, παρα­φρά­ζο­ντας την Graziella Pogolotti
(σσ. Κόρη γνω­στού ζωγρά­φου, από επτά ετών στην Αβά­να όπου ζει μέχρι σήμε­ρα, αν και έχει περά­σει λίγο πολύ μεγά­λες περιό­δους στην Ευρώ­πη. Σπού­δα­σε Φιλο­σο­φία και Γράμ­μα­τα στο Πανε­πι­στή­μιο της Αβά­νας και στη Σορ­βόν­νη, Σύγ­χρο­νη Γαλ­λι­κή Λογο­τε­χνία και το 1959 απέ­κτη­σε τον τίτλο του Δημο­σιο­γρά­φου. Την ίδια χρο­νιά άρχι­σε να εργά­ζε­ται ως σύμ­βου­λος στην Εθνι­κή Βιβλιο­θή­κη José Martí. Έχει εργα­στεί ως μέλος της συντα­κτι­κής επι­τρο­πής δια­φό­ρων κου­βα­νι­κών περιο­δι­κών και εφη­με­ρί­δων, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των La Gaceta de Cuba, Casa de las Américas, Revista de la Universidad de la Habana, Granma και Unión. Το 2005 έλα­βε το Εθνι­κό Βρα­βείο Λογο­τε­χνί­ας. Είναι πρό­ε­δρος του Ιδρύ­μα­τος Alejo Carpentier και έχει δημο­σιεύ­σει πολυά­ριθ­μες κρι­τι­κές που ανα­φέ­ρο­νται τόσο στις Πλα­στι­κές Τέχνες όσο και στη Λογο­τε­χνία, έχει και στή­λη στην νεο­λαι­ί­στι­κη εφη­με­ρί­δα Juventud Rebelde.

Η Tania Delgado Fernández, διευ­θύ­ντρια του Φεστι­βάλ, ευχα­ρί­στη­σε την κου­βα­νι­κή κυβέρ­νη­ση για την υπο­στή­ρι­ξη της διε­ξα­γω­γής της συνά­ντη­σης εν μέσω τόσο περί­πλο­κων συν­θη­κών, επει­δή “πρέ­πει να επεν­δύ­σου­με στις ουτο­πί­ες μας όσο και στο τα επεί­γο­ντα περι­στα­τι­κά της καθη­με­ρι­νό­τη­τάς μας», σχο­λιά­ζο­ντας ότι “ο κινη­μα­το­γρά­φος επι­τρέ­πει ξανά και ξανά την ανά­στα­ση δίκαιων αιτιών που αντι­στέ­κο­νται στη βαρ­βα­ρό­τη­τα” και, αμέ­σως μετά, κατα­δί­κα­σε τη σφα­γή κατά του παλαι­στι­νια­κού λαού.
Τιμή­θη­κε με το Εθνι­κό Βρα­βείο Κινη­μα­το­γρά­φου, Eslinda Núñez και το Ειδι­κό Χορω­δια­κό Βρα­βείο, Ibermedia.

Την εκδή­λω­ση, η οποία θα επε­κτα­θεί σε ολό­κλη­ρη σχε­δόν τη χώρα μέχρι τις 17 Δεκεμ­βρί­ου, άνοι­ξε η χιλια­νή ται­νία Loscolonistas, η πρώ­τη ται­νία του Felipe Gálvez. Εν τω μετα­ξύ, έξω από το Τσά­πλιν, σε μια οθό­νη κινη­τού, προ­βλή­θη­κε η εμβλη­μα­τι­κή ται­νία Φρά­ου­λες και Σοκο­λά­τα, των Juan Carlos Tabío και Tomás Gutiérrez Alea. Το Διε­θνές Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου της Αβά­νας πραγ­μα­το­ποιεί­ται κάθε χρό­νο τον Δεκέμ­βριο στην Κού­βα και που εστιά­ζει στην προ­ώ­θη­ση των λατι­νο­α­με­ρι­κά­νων κινηματογραφιστών.

Φεστι­βάλ κινη­μα­το­γρά­φου-αφιέ­ρω­μα στα 64 χρό­νια από τον θρί­αμ­βο της Κου­βα­νι­κής Επανάστασης

Όπως ανα­φέ­ρε­ται στο ιδρυ­τι­κό του κατα­στα­τι­κό, το φεστι­βάλ απο­σκο­πού­σε στην “προ­ώ­θη­ση της τακτι­κής συνά­ντη­σης των λατι­νο­α­με­ρι­κα­νών κινη­μα­το­γρα­φι­στών που με το έργο τους εμπλου­τί­ζουν τον καλ­λι­τε­χνι­κό πολι­τι­σμό των χωρών μας (…) δια­σφα­λί­ζο­ντας την κοι­νή παρου­σί­α­ση ται­νιών μυθο­πλα­σί­ας, ντο­κι­μα­ντέρ, κινού­με­νων σχε­δί­ων και τρε­χου­σών εκδη­λώ­σε­ων (…) και που συμ­βάλ­λει στη διε­θνή διά­δο­ση και κυκλο­φο­ρία των κύριων και σημα­ντι­κό­τε­ρων παρα­γω­γών των κινη­μα­το­γρα­φι­κών μας ταινιών”.

Απο­νέ­μο­νται ~40 βραβεία:

• Καλύ­τε­ρης Ταινίας
• Καλύ­τε­ρου Ντοκιμαντέρ
• Καλύ­τε­ρης Ται­νί­ας Κινου­μέ­νων σχεδίων
• Καλύ­τε­ρου Πρωτοεμφανιζόμενου
• Καλύ­τε­ρης Σκηνοθεσίας
• Καλύ­τε­ρης Διεύ­θυν­σης Φωτογραφίας
• Άλλα βρα­βεία, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου ενός βρα­βεί­ου FIPRESCI

Οι χώρες που έχουν κερ­δί­σει τα περισ­σό­τε­ρα είναι η Αργε­ντι­νή (12), το Μεξι­κό (9), η Βρα­ζι­λία (8), η Κού­βα (7), η Χιλή (3), η Ουρου­γουάη (2) και τέλος το Περού (1).

Ιστορία

Το Instituto Cubano del Arte e Industria Cinematográficos (ICAIC), κατέ­κτη­σε _“επαναστατικώ δικαίω” την Cinemateca de Cuba, μια ήδη υπάρ­χου­σας οντό­τη­τας που ιδρύ­θη­κε από τους Ricardo Vigón και Herman Puig στο Cambridge της Αγγλί­ας με τον Henri Langlois. Ο Puig είχε ήδη γυρί­σει αρκε­τές μικρού μήκους ται­νί­ες, με τον Carlos Franqui (1921–2010) και τον Edmundo Desnoes, μετα­ξύ άλλων το El visitante _ο επι­σκέ­πτης, γύρω στο 1955, που δεν ολο­κλη­ρώ­θη­κε ποτέ και στο οποίο συμ­με­τεί­χε ως διευ­θυ­ντής φωτο­γρα­φί­ας ο Ισπα­νός Néstor Almendros.

Ιστορία _
Ίδρυση και πρώιμα χρόνια
η χρυσή εποχή του κουβανικού κινηματογράφου 
(1959–1969)

Σύμ­φω­να με πολ­λούς κρι­τι­κούς κινη­μα­το­γρά­φου, κινη­μα­το­γρα­φι­στές και άλλους και την πύλη Cubacine, αυτό που σημα­το­δό­τη­σε τη γέν­νη­ση του ICAIC και του λεγό­με­νου Νέου Κου­βα­νι­κού κινη­μα­το­γρά­φου (1959-σήμε­ρα) ήταν το πει­ρα­μα­τι­κό ντο­κι­μα­ντέρ El Megano. Ται­νία 16λ που γρά­φτη­κε από ορι­σμέ­νους εκ των μελ­λο­ντι­κών ιδρυ­τών του ICAIC: Julio García Espinosa, Tomás Gutiérrez Alea (γνω­στός ως Titón), Alfredo Guevara και José Massip και σε σκη­νο­θε­σία Julio και Titón. Το El Megano καταγ­γέλ­λει τις άθλιες συν­θή­κες δου­λειάς στο Βάλ­το Zapata πριν από το 1959 και καθι­στά σαφές τι πρέ­πει να κάνου­με για να αλλά­ξει αυτή η πραγματικότητα.

Η ται­νία προ­βλή­θη­κε στο Αμφι­θέ­α­τρο Varona του Πανε­πι­στη­μί­ου της Αβά­νας και αμέ­σως μετά, εξα­φα­νί­στη­κε και πολ­λές κόπιες κατα­στρά­φη­καν από τα κατα­σταλ­τι­κά όργα­να της δικτα­το­ρί­ας του Fulgencio Batista επει­δή την κατέ­τα­ξαν στην κατη­γο­ρία “κομ­μου­νι­στι­κή”. Το 1959 __με τον θρί­αμ­βο της Κου­βα­νι­κής Επανάστασης__ μια κόπια της δια­σώ­θη­κε, με την υπό­σχε­ση –που εκπλη­ρώ­θη­κε, να αλλά­ξει τη θλι­βε­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που είδα­με στο El Megano.

Το ICAIC δημιουρ­γή­θη­κε από τη διεύ­θυν­ση πολι­τι­σμού του Επα­να­στα­τι­κού Στρα­τού το 1959 με τον Alfredo Guevara ως πρώ­το διευ­θυ­ντή του. Οι πιο αξιο­ση­μεί­ω­τες πρώ­τες ται­νί­ες κατά τον πρώ­το χρό­νο της ύπαρ­ξης του ICAIC είναι το ντο­κι­μα­ντέρ Esta tierra nuestra (αυτή η γη είναι δική μας 1959 _19λ) του Tomás Gutiérrez Alea (γνω­στός ως Titón) και η ται­νία ντο­κι­μα­ντέρ-μυθο­πλα­σί­ας Historias de la Revolución, επί­σης του Titón. Κατά τη διάρ­κεια αυτής της περιό­δου, πολ­λές ται­νί­ες που ταξι­νο­μή­θη­καν ως κλα­σι­κές παρή­χθη­σαν: ντο­κι­μα­ντέρ, κωμω­δί­ες, δρά­μα­τα, ρομάν­τζα, ιστο­ρι­κά έργα, βασι­σμέ­να σε λογο­τε­χνι­κά, πει­ρα­μα­τι­κά έργα, κρι­τι­κός κινη­μα­το­γρά­φος κ.λπ. _εξ ου και ο λόγος που αυτή η επο­χή ονο­μά­ζε­ται η χρυ­σή επο­χή του κου­βα­νι­κού κινηματογράφου.

Με 13 ται­νί­ες μυθο­πλα­σί­ας σε δια­γω­νι­σμό, με την Αργε­ντι­νή και τη Βρα­ζι­λία να πρω­τα­γω­νι­στούν, πραγ­μα­το­ποιεί­ται το 44ο Διε­θνές Φεστι­βάλ Νέου Λατι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κού Κινη­μα­το­γρά­φου στην Αβάνα.

Στο μεγά­λο φεστι­βάλ κινη­μα­το­γρά­φου που πραγ­μα­το­ποιεί­ται κάθε χρό­νο στην πρω­τεύ­ου­σα της Κού­βας, ως κύριος χώρος, προ­στέ­θη­καν φέτος αρκε­τές συμπα­ρα­γω­γές από αυτές τις χώρες και άλλες από την Ευρώ­πη, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Σκαν­δι­να­βί­ας, πέραν ​​από τις συνερ­γα­σί­ες με κρά­τη της ασια­τι­κής ηπεί­ρου, όπως ανέ­φε­ρε η Prensa Latina. Μερι­κά από αυτά τα κοι­νά έργα μετα­ξύ δύο, τριών, τεσ­σά­ρων ακό­μη και οκτώ χωρών είναι αυτά που παρου­σιά­ζει η Αργε­ντι­νή, με την ται­νία Eureka, του Lisandro Alonso, συμπα­ρα­γω­γή Πορ­το­γα­λί­ας, Γερ­μα­νί­ας, Γαλ­λί­ας και Μεξικού.

Θα δια­γω­νι­στεί επί­σης η ται­νία El auge del humano 3 (η άνο­δος _η ανα­το­λή του ανθρώ­που 3), του Teddy Williams, μια συμπα­ρα­γω­γή μετα­ξύ οκτώ κρα­τών: τρία λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κα, ισά­ριθ­μα ασια­τι­κά έργα και δύο ευρω­παϊ­κά. Οι ται­νί­ες μυθο­πλα­σί­ας που δια­γω­νί­ζο­νται είναι:

• Los delincuentes _kriminales, του Rodrigo Moreno (Αργε­ντι­νή, Λου­ξεμ­βούρ­γο, Χιλή και Βραζιλία),
• Eureka, του Lisandro Alonso (Αργε­ντι­νή, Πορ­το­γα­λία, Γερ­μα­νία, Γαλ­λία και Μεξικό),
• η άνο­δος του ανθρώ­που 3, που ανα­φέ­ρα­με (Αργε­ντι­νή, Πορ­το­γα­λία, Ολλαν­δία, Ταϊ­βάν, Βρα­ζι­λία, Χονγκ Κονγκ, Σρι Λάν­κα και Περού),
• El viento que arrasa (ο αγέ­ρας που κατα­στρέ­φει __“ξυρίζει”),
• Paula Hernández, (Αργε­ντι­νή και Ουρουγουάη),
• Estranho Caminho (παρά­ξε­νος δρό­μος), του Guto Parente (Βρα­ζι­λία),
• Estranho, των Flora Dias και Juruna Mallon (Βρα­ζι­λία και Γαλλία),
• Pedágio (Διό­δια), της Carolina Markowicz (Βρα­ζι­λία και Πορτογαλία)·
• Ο άλλος γιος του Juan Sebastián Quebrada (Κολομ­βία, Γαλ­λία και Αργεντινή)
• Μια νύχτα με τους Rolling Stones, από την Patricia Ramos (Κού­βα)
• Lost Perdidos en la noche (χαμέ­νοι μέσα στη νύχτα), από τον Amat Escalante (Μεξι­κό, Δανία, Γαλλία)
• Totem, της Lila Avilés (Μεξι­κό _Σουηδία)
• Heroico, του David Zonana (Περού Αργε­ντι­νή) και
• El caso Monroy (υπό­θε­ση Μον­ρό), του Josué Méndez (Περού _ Αργεντινή).

Περισσότερα και το video ντοκιμαντέρ El Megano εδώ