Ένα ανθρώ­πι­νο ποτά­μι γεμά­το παλ­μό και συν­θή­μα­τα έχει κατα­κλύ­σει το Πάρ­κο Τρί­τση στο Ίλιον για το 47ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή»
«Ένας αιώ­νας αγώ­νας και θυσία το ΚΚΕ στην πρω­το­πο­ρία», το σύν­θη­μα που δονεί την ατμόσφαιρα.
«Ένας δεν είναι, μα χιλιά­δες» … Χιλιά­δες κόκ­κι­νες σημαί­ες ανε­μί­ζουν με τους ήχους του «Οδη­γη­τή»…

«Να ζεις, να τολ­μάς, να προ­χω­ράς. Για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σοσια­λι­σμό»:
Με το σύν­θη­μα του 47ου Φεστι­βάλ να δίνει το στίγ­μα, κορυ­φώ­θη­καν οι εκδη­λώ­σεις του 3ημέρου, με τη μεγά­λη πολι­τι­κή συγκέ­ντρω­ση στο Πάρ­κο Τρίτση.
Η συγκέ­ντρω­ση ξεκί­νη­σε με τον χαι­ρε­τι­σμό του Νίκου Αμπα­τιέ­λου, Γραμ­μα­τέα του ΚΣ της ΚΝΕ, ενώ στη συνέ­χεια στο βήμα βρέ­θη­κε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, την ώρα που τα συν­θή­μα­τα αντη­χού­σαν δυνατά.

Με παρακαταθήκη την αύρα των φετινών Φεστιβάλ, μπαίνουμε αποφασιστικά μπροστά για να βάλει η νέα γενιά τη σφραγίδα της

Τη μεγά­λη πολι­τι­κή συγκέ­ντρω­ση στο 47ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή», εκεί όπου συγκε­ντρώ­νο­νται χιλιά­δες νέοι, εκεί που χτυ­πά η καρ­διά της αγω­νι­ζό­με­νης νεο­λαί­ας, άνοι­ξε με χαι­ρε­τι­σμό του ο Γραμ­μα­τέ­ας του ΚΣ της ΚΝΕ Νίκος Αμπα­τιέ­λος (βλ ομι­λία του στο τέλος)

Δημήτρης Κουτσούμπας:
Συμπόρευση με το ΚΚΕ, για να αναπνεύσει ο λαός, για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, το σοσιαλισμό

Με τις προ­συ­γκε­ντρώ­σεις να κατα­φτά­νουν στον χώρο, οι κόκ­κι­νες σημαί­ες πλαι­σί­ω­σαν τον κόσμο που από νωρίς είχε πάρει τη θέση του στην Κεντρι­κή Σκη­νή. «Δυνα­μώ­νου­με τον αγώ­να για την ανα­τρο­πή του σάπιου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Δυνα­μώ­νου­με τον αγώ­να για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σοσια­λι­σμό. Έλα μαζί μας σε αυτόν τον αγώ­να», ήταν το κάλε­σμα που ακου­γό­ταν ξανά και ξανά.
Από τα μεγά­φω­να της Κεντρι­κής Σκη­νής του Φεστι­βάλ, οι χιλιά­δες επι­σκέ­πτες απο­χαι­ρε­τούν τον μεγά­λο μου­σι­κο­συν­θέ­τη Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, τρα­γου­δώ­ντας για όσους  «δεν συνε­μορ­φώ­θη­σαν προς τας υπο­δεί­ξεις».

Η ογκώδης πολιτική συγκέντρωση πήρε τη σκυτάλη από το πλούσιο πρόγραμμα του Φεστιβάλ

Από την περι­ή­γη­ση στην έκθε­ση για την Παρι­σι­νή Κομ­μού­να και τη συμ­με­το­χή στις εκδη­λώ­σεις για την πρώ­τη «έφο­δο στον ουρανό».
Από τις συζη­τή­σεις για τον αντερ­γα­τι­κό νόμο και τον αγώ­να για να μεί­νουν οι δια­τά­ξεις του στα χαρ­τιά, για την επί­θε­ση στα μορ­φω­τι­κά δικαιώ­μα­τα της νέας γενιάς, για την εργα­λειο­ποί­η­ση της επι­στή­μης που εκδη­λώ­νε­ται με χαρα­κτη­ρι­στι­κή έντα­ση στις συν­θή­κες της παν­δη­μί­ας. Από τις επι­σκέ­ψεις στο βιβλιο­πω­λείο και τη γνω­ρι­μία με τις εκδό­σεις της «Σύγ­χρο­νης Εποχής».
Από τις συναυ­λί­ες — αφιε­ρώ­μα­τα σε καλ­λι­τέ­χνες που έκα­ναν πρω­τα­γω­νι­στή στο έργο τους τον λαό, τις έγνοιες και τα βάσα­νά του αλλά και τον αγώ­να για όλα τα παρα­πά­νω και ακό­μα περισ­σό­τε­ρα. Όλα αυτά τρο­δο­φό­τη­σαν τον προ­βλη­μα­τι­σμό και τη σκέ­ψη, τη συζή­τη­ση στις παρέ­ες των νέων. Έδω­σαν το έναυ­σμα και την ώθη­ση σε νέους και νέες ώστε να πάρουν θέση στο κόκ­κι­νο ποτά­μι που πλημ­μύ­ρι­σε τον χώρο στην Κεντρι­κή Σκη­νή του Φεστιβάλ.

Χιλιά­δες νέοι και νέες, μαζί με εργα­ζό­με­νους κάθε ηλι­κί­ας, δυνα­μώ­νουν το σύν­θη­μα που επέ­λε­ξε η ΚΝΕ για το Φεστι­βάλ της.
«Να ζεις»: Δια­δη­λώ­νουν για το δικαί­ω­μα τους να ζήσουν με βάση τις δυνα­τό­τη­τες που προ­σφέ­ρει σήμε­ρα η πρό­ο­δος της επι­στή­μης και της τεχνολογίας.
«Να τολ­μάς»: Δια­μη­νύ­ουν την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά τους να αμφι­σβη­τή­σουν τον εργα­σια­κό μεσαί­ω­να, τους ταξι­κούς φραγ­μούς στη μόρ­φω­ση, τη μετα­τρο­πή της υγεί­ας σε πανά­κρι­βο εμπόρευμα.
«Να προ­χω­ράς»: Ξεκα­θα­ρί­ζουν την πρό­θε­ση τους να πάρουν  τη θέση τους στον αγώ­να με την πυξί­δα τους στραμ­μέ­νη στην“κοινωνία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σοσιαλισμό».

Το «παρών» στη συγκέ­ντρω­ση έδω­σαν συν­δι­κα­λι­στές από μια σει­ρά κλά­δους και χώρους δου­λειάς, πρω­το­πό­ροι αγω­νι­στές εργα­το­ϋ­πάλ­λη­λοι που δίνουν τη μάχη για το μερο­κά­μα­το, για το δικαί­ω­μα στη μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά. Επί­σης άνθρω­ποι του καλ­λι­τε­χνι­κού και του αθλη­τι­κού χώρου, πανε­πι­στη­μια­κοί, καθώς και από­στρα­τοι αξιω­μα­τι­κοί των ενό­πλων δυνά­με­ων.

Από το μεγά­λο ραντε­βού και το προ­σκλη­τή­ριο του ΚΚΕ δεν μπο­ρού­σαν να λεί­πουν και εκπρό­σω­ποι της ηρω­ι­κής «δρα­κο­γε­νιάς», της ΕΑΜι­κής Αντί­στα­σης και του ΔΣΕ που πέρα­σαν από φωτιά και σίδε­ρο κρα­τώ­ντας «ψηλά τη σημαία».
Παρα­βρέ­θη­καν ακό­μα οι πρέ­σβεις της Κού­βας και του Βιετ­νάμ, καθώς και εκπρό­σω­πος της πρε­σβεί­ας της Παλαι­στί­νης. Ακό­μα, ο αγω­νι­στής Δήμαρ­χος Πάτρας Κώστας Πελε­τί­δης.
Τη δική τους θέση είχαν πάρει στη συγκέ­ντρω­ση οι εκπρό­σω­ποι των Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαί­ων που συμ­με­τεί­χαν στο Φεστι­βάλ, παρα­κο­λου­θώ­ντας την ομι­λία και δια­βά­ζο­ντάς την μετα­φρα­σμέ­νη στις γλώσ­σες τους.

Γεμάτη μέχρι και η Λαϊκή Σκηνή κατά τη διάρκεια της μεγάλης πολιτικής συγκέντρωσης

Όση ώρα ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κου­τσού­μπας, μιλού­σε στην Κεντρι­κή Σκη­νή με δεκά­δες χιλιά­δες συγκε­ντρω­μέ­νους, μια ακό­μα συγκέ­ντρω­ση πραγ­μα­το­ποιού­νταν στη Λαϊ­κή Σκη­νή, όπου έμει­ναν εκα­το­ντά­δες εργα­ζό­με­νοι και νεο­λαία που δεν κατά­φε­ραν να προ­σεγ­γί­σουν την κεντρι­κή σκη­νή, και έμει­ναν εκεί για να παρα­κο­λου­θή­σουν μέσω γιγα­ντο­ο­θό­νης την ομι­λία. Τρία μεγά­λα, «κόκ­κι­να» ποτά­μια, που ξεκί­νη­σαν από τη Λαϊ­κή Σκη­νή, το Φοι­τη­τι­κό Στέ­κι και το συντρι­βά­νι του πάρ­κου Τρί­τση, πορεύ­τη­καν και ενώ­θη­καν σε μια μεγά­λη λαο­θά­λασ­σα στην Κεντρι­κή Σκη­νή του 47ου Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή», για την μεγά­λη πολι­τι­κή συγκέ­ντρω­ση.

Όταν οι προ­συ­γκε­ντρώ­σεις έφτα­σαν στον χώρο, η Κεντρι­κή Σκη­νή ήταν ήδη γεμά­τη, με τους επι­σκέ­πτες του Φεστι­βάλ να κάθο­νται στις καρέ­κλες που είχαν τοποθετηθεί.
Οι κόκ­κι­νες σημαί­ες γέμι­σαν τον χώρο από το Στέ­κι Πολι­τι­σμού, μέχρι την τερά­στια αφί­σα του Λένιν, από το βιβλιο­πω­λείο της «Σύγ­χρο­νης Επο­χής», την κεντρι­κή έκθε­ση, τη Διε­θνού­πο­λη, κυκλώ­νο­ντας αυτό το μεγά­λο κομ­μά­τι του πάρκου.
Όσοι δεν χώρε­σαν στο χώρο γύρω από την Κεντρι­κή Σκη­νή, γέμι­σαν την Λαϊ­κή, ακού­γο­ντας από εκεί την ομι­λία του Δ. Κουτσούμπα.

Φοιτητές, μαθητές, νέοι εργαζόμενοι, γονείς με τα παιδιά τους στα καρότσια, μεγαλύτεροι σε ηλικία. Με ιδιαίτερη θέρμη έγιναν δεκτοί στο χώροι πυρόπληκτοι κάτοικοι από την βόρεια Εύβοια, αλλά και αγωνιστές εργαζόμενοι της e‑food, με τα χαρακτηριστικά κόκκινα γιλέκα τους που έδεναν αρμονικά με το σκηνικό.

Χιλιά­δες πρό­σω­πα με απο­φα­σι­στι­κά, σίγου­ρα βλέμ­μα­τα και τις μάσκες τους, κατέ­κλυ­σαν το πάρ­κο για να ακού­σουν το κάλε­σμα συμπό­ρευ­σης που απευ­θύ­νει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.
«Ένας αιώ­νας αγώ­νας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρω­το­πο­ρία», ένα από τα συν­θή­μα­τα που δονού­σαν την ατμόσφαιρα.
Το αγω­νι­στι­κό μήνυ­μα του ΚΚΕ έφτα­σε σήμε­ρα παντού, μέσα από την μεγα­λειώ­δη συγκέ­ντρω­ση. Το μήνυ­μα της οργά­νω­σης της πάλης, της διεκ­δί­κη­σης για να ζήσει ο λαός μια ζωή στο ύψος των σύγ­χρο­νων ανα­γκών και δυνατοτήτων.

Οι υψωμένες γροθιές, στο άκουσμα του Ύμνου της παγκόσμιας εργατικής τάξης, της «Διεθνούς» με την οποία ολοκληρώθηκε η συγκέντρωση γέμισαν με αισιοδοξία τους χιλιάδες επισκέπτες για τους αγώνες του σήμερα και του αύριο.

Γέμισε από τη μουσική του Μ. Θεοδωράκη και τους στίχους του Γ. Ρίτσου η Κεντρική Σκηνή

Στον μεγά­λο Μίκη Θεο­δω­ρά­κη είναι αφιε­ρω­μέ­νη η τρί­τη μέρα του Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή» και η Κεντρι­κή Σκη­νή πλημ­μύ­ρι­σε με τη μου­σι­κή του και τα λόγια του δικού μας ποι­η­τή, του κομ­μου­νι­στή ποι­η­τή Γιάν­νη Ρίτσου. Η προ­σω­πι­κή, καλ­λι­τε­χνι­κή, δημιουρ­γι­κή σχέ­ση μετα­ξύ τους κρά­τη­σε μια ζωή χαρί­ζο­ντάς μας μερι­κά από τα πιο δυνα­τά, τα πιο όμορ­φα τραγούδια.

«Είμα­στε πολ­λοί… Είμα­στε όλοι… Βήμα­τα που βαδί­ζουν σίγου­ρα στο μέλ­λον…», είναι ο τίτλος του αφιε­ρώ­μα­τος που παρου­σιά­ζε­ται αυτή τη στιγ­μή στην Κεντρι­κή Σκη­νή, σε καλ­λι­τε­χνι­κή διεύ­θυν­ση Μανό­λη Ανδρου­λι­δά­κη και με τη μεγά­λη Μαρία Φαρα­ντού­ρη και τους Ρίτα Αντω­νο­πού­λου, Γιάν­νη Κότσι­ρα και Κώστα Τρια­ντα­φυλ­λί­δη. (Δεί­τε video)

Ο κόσμος που έχει πλημ­μυ­ρί­σει απ’ άκρη σ’ άκρη όλη την Κεντρι­κή Σκη­νή έχει γεμί­σει από μελω­δί­ες και στί­χους που έχουν εκφρά­σει μεγά­λες στιγ­μές της σύγ­χρο­νης ελλη­νι­κής ιστο­ρί­ας και του λαϊ­κού κινή­μα­τος. Από τον «Επι­τά­φιο» και τη «Ρωμιο­σύ­νη» στα «18 λια­νο­τρά­γου­δα της πικρής πατρί­δας» και τις «Γει­το­νιές του κόσμου».  (Δεί­τε video)

Και το τρα­γού­δι δεν φεύ­γει στιγ­μή από τα χεί­λη. Και έτσι, τρα­γου­δώ­ντας και από εδώ, από το 47ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή», οι  νέοι, ο λαός μας απο­χαι­ρε­τά τον Μίκη, τον άνθρω­πο που έκα­νε τρα­γού­δι τις αγω­νί­ες, τους πόθους και τα ορά­μα­τά του, που έντυ­σε μου­σι­κά τις ιαχές των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων και τη βοή της μάχης. Με την υπό­σχε­ση ότι θα φρο­ντί­σουν το ανε­ξά­ντλη­το έργο του να ανοι­χτεί διά­πλα­τα σε κάθε νέο και νέα. (Δεί­τε video)

Νεα­νι­κό ξέσπα­σμα — Στέλ­νει μήνυ­μα αγω­νι­στι­κής συμπό­ρευ­σης νέων δυνά­με­ων με το ΚΚΕ 

Είναι όλοι εδώ! Παρό­ντες! Δεν είναι ένας, μα χιλιά­δες! Στο 47ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή».
Σε αυτή τη μονα­δι­κή γιορ­τή νεα­νι­κού ενθου­σια­σμού, αγω­νι­στι­κής ανά­τα­σης και αισιο­δο­ξί­ας που φέτος κατα­γρά­φει συμ­με­το­χή — ρεκόρ. Σε αυτό το δυνα­τό, τολ­μη­ρό, ενθου­σιώ­δες, μαχη­τι­κό συνα­πά­ντη­μα των νέων με την πολι­τι­κή πρό­τα­ση του ΚΚΕ.
Οι στιγ­μές είναι συγκλο­νι­στι­κές! Την ώρα της πολι­τι­κής συγκέ­ντρω­σης, μια θάλασ­σα ανθρώ­πων «κύκλω­σε» τους χώρους του Φεστι­βάλ, έχο­ντας στην «καρ­διά» της την Κεντρι­κή Σκη­νή του Φεστιβάλ.
Η πολι­τι­κή συγκέ­ντρω­ση του 47ου Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή» ήταν τερά­στια, απλώ­θη­κε απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το χώρο του Πάρ­κου που αξιο­ποιεί­ται για τις εκδη­λώ­σεις του Φεστι­βάλ. Χιλιά­δες πρό­σω­πα με απο­φα­σι­στι­κά, σίγου­ρα βλέμ­μα­τα και τις μάσκες τους κατέ­κλυ­σαν το πάρ­κο για να ακού­σουν το κάλε­σμα συμπό­ρευ­σης που απευ­θύ­νει το ΚΚΕ.
Η σημε­ρι­νή, τρί­τη μέρα, επι­βε­βαιώ­νει περί­τρα­να ότι το φετι­νό Φεστι­βάλ είναι ένα νεα­νι­κό ξέσπα­σμα, που στέλ­νει μήνυ­μα αγω­νι­στι­κής συμπό­ρευ­σης νέων δυνά­με­ων με το ΚΚΕ. Μια συγκλο­νι­στι­κή, μαζι­κή, μαχη­τι­κή συνά­ντη­ση νεο­λαί­ας από ολό­κλη­ρη την Αττι­κή, που από πολύ νωρίς σήμε­ρα Σάβ­βα­το συνέρ­ρεε στο Πάρ­κο Τρίτση.

Με έντονο ενδιαφέρον η παρουσίαση της έκδοσης «Η συνταγματική έκφραση της δικτατορίας του κεφαλαίου»

Παρου­σί­α­ση της νέας έκδο­σης «Η συνταγ­μα­τι­κή έκφρα­ση της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου» έγι­νε στο χώρο του βιβλιο­πω­λεί­ου του 47ου Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή» το Σάββατο.
Το καλω­σό­ρι­σμα στους παρευ­ρι­σκο­μέ­νους εκ μέρους της «Σύγ­χρο­νης Επο­χής» έκα­νε η Σέβη Κοσμο­πού­λου, η οποία επι­σή­μα­νε ότι με τη συγκε­κρι­μέ­νη έκδο­ση, που από κοι­νού έχουν επι­με­λη­θεί η Ιδε­ο­λο­γι­κή Επι­τρο­πή της ΚΕ του ΚΚΕ και το Τμή­μα Δικαιο­σύ­νης και Λαϊ­κών Ελευ­θε­ριών της ΚΕ του ΚΚΕ, εγκαι­νιά­ζε­ται μια νέα σει­ρά εκδό­σε­ων με θέμα το αστι­κό και σοσια­λι­στι­κό δίκαιο.
Η παρου­σί­α­ση έγι­νε από την Μαρί­να Λαβρά­νου, υπεύ­θυ­νη του Τμή­μα­τος Δικαιο­σύ­νης και Λαϊ­κών Ελευ­θε­ριών της ΚΕ του ΚΚΕ και την Στέλ­λα Παπα­οι­κο­νό­μου, μέλος του Τμή­μα­τος Δικαιοσύνης.

Η Μαρί­να Λαβρά­νου ανα­φέρ­θη­κε στην επι­δί­ω­ξη της έκδο­σης η οποία είναι να συμ­βά­λει στην απο­κά­λυ­ψη της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας ως μορ­φής της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου. Όπως επί­σης και στην ανά­δει­ξη των προ­σαρ­μο­γών που κάνει το αστι­κό κρά­τος με βάση τις εκά­στο­τε επι­λο­γές της αστι­κής τάξης.
Κάτω από αυτό το πρί­σμα ανα­φέρ­θη­κε στις προ­σαρ­μο­γές στο Σύνταγ­μα όπως με την τελευ­ταία ανα­θε­ώ­ρη­ση, αλλά και αλλα­γές που είναι σε εξέ­λι­ξη στο Νομι­κό Δίκαιο ώστε να υπη­ρε­τη­θούν καλύ­τε­ρα τα τωρι­νά σχέ­δια της αστι­κής τάξης που συμπυ­κνώ­νο­νται στην «πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη» και την «ψηφια­κή μετά­βα­ση». Αλλα­γές που έχουν στό­χο τη δια­μόρ­φω­ση ικα­νο­ποι­η­τι­κού επεν­δυ­τι­κού περι­βάλ­λο­ντος που περι­λαμ­βά­νει από αυτή τη σκο­πιά εκσυγ­χρο­νι­σμούς του αστι­κού κρά­τους, μαζί με τη διευ­ρυ­μέ­νη περι­στο­λή των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών. Ολο­κλη­ρώ­νο­ντας την παρέμ­βα­σή της, πρό­σθε­σε ότι το περιε­χό­με­νο της έκδο­σης συνε­πι­κου­ρεί στην ορθό­τη­τα της επα­να­στα­τι­κής θεω­ρί­ας του μαρ­ξι­σμού — λενι­νι­σμού για την ανά­γκη τσα­κί­σμα­τος του αστι­κού κρά­τους ώστε να ανοί­ξει ο δρό­μος για την εγκα­θί­δρυ­ση της σοσια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας που στο επί­κε­ντρο θα είναι ο άνθρωπος.
Στη συνέ­χεια το λόγο πήρε η Στέλ­λα Παπα­οι­κο­νό­μου, η οποία ανέ­φε­ρε πως μέσα από την ιστο­ρι­κή ανα­δρο­μή που κάνει η έκδο­ση, φωτί­ζε­ται ότι το αστι­κό δίκαιο δεν μένει στά­σι­μο, αλλά ακο­νί­ζε­ται στις στο­χεύ­σεις του κεφα­λαί­ου, πάντα σε αντι­λαϊ­κή κατεύ­θυν­ση. Αυτή η κατεύ­θυν­ση, πρό­σθε­σε, φαί­νε­ται σήμε­ρα και από τη λεγό­με­νη ψηφια­κή μετά­βα­ση, με την ψηφιο­ποι­ή­ση του κρά­τους που συνο­δεύ­ε­ται από «ηλε­κτρο­νι­κό φακέ­λω­μα και πλει­στη­ρια­σμούς», ψηφια­κές βάσεις προ­σω­πι­κών δεδο­μέ­νων, ηλε­κτρο­νι­κές ψηφο­φο­ρί­ες στα σωμα­τεία κλπ. Τόνι­σε επί­σης ότι φρέ­νο στην περι­στο­λή των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών, στο χτύ­πη­μα των εργα­τι­κών δικαιω­μά­των δεν μπο­ρεί να βάλει μια κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή αφού οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις κινού­νται στις ράγες της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας. Αντί­θε­τα φρέ­νο μπο­ρεί να βάλει μόνο ένα ρωμα­λέο κίνη­μα που βαδί­ζει στο δρό­μο διεκ­δί­κη­σης των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών σε σύγκρου­ση με το αστι­κό κράτος.

«Κυνήγι» χαράς σε …όλο τον πλανήτη στον Παιδότοπο

Πράγ­μα­τα που μοι­ρά­ζο­νται οι λαοί του κόσμου, που δεί­χνουν πόσο μοιά­ζουν μετα­ξύ τους και πόσα τελι­κά τους ενώ­νουν, γνώ­ρι­σαν οι επι­σκέ­πτες του Παι­δό­το­που στο 47ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή» από νωρίς το από­γευ­μα του Σαββάτου.
Αρχι­κά, έφτια­ξαν μου­σι­κά «όργα­να» που συνα­ντά κανείς ακό­μα και σε άλλες ηπεί­ρους, όπως τα «καλά­μια της βρο­χής». Για να μάθουν ότι χαρί­ζουν τον ίδιο ενθου­σια­σμό, ακό­μα και σε συνο­μη­λί­κους τους που ζουν σε πόλεις πέρα και από έναν ολό­κλη­ρο ωκε­α­νό, χιλιά­δες χιλιό­με­τρα μακριά, στη Νότια Αμε­ρι­κή. «Μου αρέ­σει πολύ, για­τί είναι πολύ δημιουρ­γι­κά, με τέτοια πράγ­μα­τα φτιά­ξα­με κάτι που βγά­ζει μου­σι­κή!», περιέ­γρα­φε η 7χρονη Κατε­ρί­να, δίπλα στο δικό της «καλά­μι».
Εκτός από τις οργα­νω­μέ­νες δρα­στη­ριό­τη­τες, με τον αυθορ­μη­τι­σμό τους και με απλά υλι­κά, τα ίδια τα παι­διά «γέμι­σαν» το χώρο με τις ανά­γκες τους: Για παι­χνί­δι, για έκφρα­ση, για χαρά. Τις έκα­ναν σχέ­δια από νερο­μπο­γιές, κατα­σκευ­ές από χαρ­τό­νι, ρυθ­μι­κές κινή­σεις από μουσική.

Λίγο μετά τις 7.30 μμ. ξεκί­νη­σε και το «Κυνή­γι του χαμέ­νου θησαυ­ρού». Με «οδη­γό» τους τις απα­ντή­σεις γρί­φων, τα παι­διά βρέ­θη­καν από τους αμμό­λο­φους και τις πυρα­μί­δες της Αιγύ­πτου, στις μακα­ρο­νά­δες και τις απο­κριά­τι­κες μάσκες της Ιτα­λί­ας. Από τις πολι­κές αρκού­δες και τα ιγκλού της Ανταρ­κτι­κής, στα καγκου­ρό και τα κοά­λα της Αυστραλίας.
Κι ο θησαυ­ρός εντο­πί­στη­κε: Μια σακού­λα με καρα­μέ­λες για όλους! Δίπλα ακρι­βώς, σε έναν παγκό­σμιο χάρ­τη, εκεί όπου «απλώ­νο­νται» οι πατρί­δες εκα­τομ­μυ­ρί­ων παι­διών, με το ίδιο ακρι­βώς όνει­ρο: Μια ζωή με δικαιώ­μα­τα.

Γέμισε χαρούμενες φωνές, χαμόγελα και αναμνήσεις από το Αντιιμπεριαλιστικό 2ήμερο το «Κόκκινο Αερόστατο»

Ένα μεγά­λο reunion των μικρών φίλων της ΚΝΕ που συμ­με­τεί­χαν στο Αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό Διή­με­ρο της Οργά­νω­σης στη Μυτι­λή­νη τον Ιού­λη πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε σήμε­ρα στον χώρο του «Κόκ­κι­νου Αερό­στα­του», στο 47ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή».
Τα παι­διά «θυμή­θη­καν» μέσω βίντεο τις στιγ­μές που έζη­σαν στην κατα­σκή­νω­ση του Διη­μέ­ρου, τα συν­θή­μα­τα της συνα­δέλ­φω­σης του ελλη­νι­κού με τον τουρ­κι­κό λαό που φώνα­ξαν εκεί­νες τις μέρες και ανα­νέ­ω­σαν το ραντε­βού τους για την επό­με­νη συνά­ντη­ση του «Κόκ­κι­νου Αερόστατου».
Νωρί­τε­ρα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε ένα ιδιαί­τε­ρα ενδια­φέ­ρον παι­χνί­δι με εργα­στή­ρι κρου­στών με τον Βασί­λη Βασι­λά­το, με τους μικρούς φίλους της ΚΝΕ να παί­ζουν στο τέλος σε μια δική τους συναυλία.

Ο χώρος του «Κόκ­κι­νου Αερό­στα­του» απο­τε­λεί καθ’ όλη τη διάρ­κεια του τρι­η­μέ­ρου σημείο συνά­ντη­σης των μικρό­τε­ρων φίλων της ΚΝΕ και συγκε­κρι­μέ­να των μαθη­τών των τελευ­ταί­ων τάξε­ων του Δημο­τι­κού και της Α’ Γυμνασίου.
Στον χώρο βρί­σκο­νται 4 θεμα­τι­κές «γωνιές», όπου οι μικροί φίλοι απα­σχο­λού­νται δημιουρ­γι­κά, μαθαί­νουν και διασκεδάζουν.
Πρό­κει­ται για το «Ημε­ρο­λό­γιο ενός απο­ρη­μέ­νου», ένας χώρος που οι μαθη­τές συμπλη­ρώ­νουν ένα ημε­ρο­λό­γιο κάνο­ντας τα δικά τους σχό­λια για την επι­και­ρό­τη­τα, τον χώρο «Το “Κόκ­κι­νο Αερό­στα­το” ζητά­ει τη γνώ­μη σου», όπου μπο­ρούν να κατα­θέ­σουν τις δικές τους ιδέ­ες για το ομώ­νυ­μο περιο­δι­κό της ΚΝΕ. Το «Αφιέ­ρω­μα στον εργα­ζό­με­νο άνθρω­πο», όπου τα παι­διά μαθαί­νουν και κατα­λα­βαί­νουν ότι ο εργα­ζό­με­νος είναι αυτός που παρά­γει τα πάντα στον κόσμο και ότι οι ιδιο­κτή­τες είναι παρά­σι­τα που πρέ­πει να φύγουν από τη μέση. Τέλος, η έκθε­ση που είναι αφιε­ρω­μέ­νη στην έκδο­ση «Κι όμως κινεί­ται» μέσα από τις σελί­δες της οποί­ας απο­δει­κνύ­ε­ται ότι η κοι­νω­νία αλλάζει.

Συγκι­νη­τι­κές στιγ­μές στο αφιέ­ρω­μα στα τρα­γού­δια του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη και του Γιάν­νη Ρίτσου, με τίτλο «Είμα­στε πολ­λοί… Είμα­στε όλοι… Βήμα­τα που βαδί­ζουν σίγου­ρα στο μέλ­λον…», όταν ανέ­βη­κε στη σκη­νή η Μαρία Φαρα­ντού­ρη, τρα­γου­δώ­ντας «Έτσι μικρό ήταν τ’ όνει­ρό μας, μα τού­το τ’ όνει­ρο ήταν τ’ όνει­ρο όλων των πει­να­σμέ­νων και των αδι­κη­μέ­νων»… Δεί­τε βίντεο 

Όπως είπε, «είμαι πολύ συγκι­νη­μέ­νη για­τί είμαι παρού­σα από το πρώ­το Φεστι­βάλ ΚΝΕ, μαζί με τον Μίκη τόσα χρό­νια τρα­γου­δά­με για τα όνει­ρά μας». Δεί­τε βίντεο

Κάλτσες που … «ξύπνησαν» για να δημιουργήσουν στον Παιδότοπο

Λίγο πριν τις 10 το βρά­δυ, οι μικροί φίλοι του 47ου Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή» που βρέ­θη­καν στον Παι­δό­το­πο, ίσως ένιω­σαν …φαγού­ρα στις πατού­σες, αφού έμα­θαν ότι οι κάλ­τσες … μπο­ρεί και να ζωντανέψουν!

Στη σκη­νή, άρχι­σε να στή­νε­ται μια Καλ­τσο­τε­χνού­πο­λη, όταν ένας δυνα­τός αέρας «ξεσή­κω­σε» τις κάλ­τσες από μια απλω­μέ­νη μπου­γά­δα και καθε­μία τους «επέ­λε­ξε να κάνει μία τέχνη»! Η μία έγι­νε τρα­γου­δί­στρια, η άλλη ντρά­μερ. Η τρί­τη, ποι­ή­τρια, μια τέταρ­τη, γλύπτης.
Θεα­τές, παι­διά «διψα­σμέ­να» για δια­σκέ­δα­ση, αλλά και γονείς «διψα­σμέ­νοι» να βλέ­πουν τα παι­διά τους χαρούμενα.

«Αν στη ζωή σου βρέ­ξει ή χιο­νί­σει, κάνε μια τέχνη, η καρ­διά σου να ανθί­σει»! Το θέα­τρο κού­κλας της Ιρί­νας Μπόι­κο, «White Puppet» βοή­θη­σε τα παι­διά να γνω­ρί­σουν την αξία και την ομορ­φιά της Τέχνης. Την ανά­γκη να είναι και κομ­μά­τι της δικής τους ζωής, προ­σαρ­μο­σμέ­νης στην ηλι­κία και τις ανά­γκες τους.

Ρ. Αντωνοπούλου: Το Φεστιβάλ είναι πηγή πολιτισμού

Μελωδικό ταξίδι σε τραγούδια του Δημήτρη Χριστοδούλου στη Λαϊκή Σκηνή

Χαρα­κτή­ρα κορύ­φω­σης έχει το 47ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή», η μεγά­λη αυτή πολι­τι­κή γιορ­τή της ΚΝΕ σε κάθε σκη­νή και σε κάθε γωνιά. Αυτό αντα­να­κλά­ται και στο καλ­λι­τε­χνι­κό πρό­γραμ­μα που ακο­λού­θη­σε τη μεγά­λη πολι­τι­κή συγκέντρωση.
Στη Λαϊ­κή Σκη­νή που ήταν γεμά­τη ήδη από την ώρα της συγκέ­ντρω­σης με κόσμο που παρα­κο­λου­θού­σε την  ομι­λία από τη γιγα­ντο-οθό­νη, όταν άρχι­σε το μου­σι­κό της πρό­γραμ­μα ο παλ­μός και ο ενθου­σια­σμός μετα­τρά­πη­κε σε τρα­γού­δι: Πλημ­μύ­ρι­σε με τους στί­χους του Δημή­τρη Χρι­στο­δού­λου, σε ένα αφιέ­ρω­μα με αφορ­μή τα 30 χρό­νια από τον θάνα­τό του, που με τίτλο «Εδώ στην άκρη του και­ρού…» μας έδω­σε ξανά την άνοι­ξη και τ’ αστέ­ρια όπως προ­τρέ­πει ο ποι­η­τής στο ομώ­νυ­μο τραγούδι.

Η καλ­λι­τε­χνι­κή επι­μέ­λεια και η ενορ­χή­στρω­ση ήταν του Γιάν­νη Παπα­ζα­χα­ριά­κη και το ταξί­δι στους στί­χους του Δ. Χρι­στο­δού­λου το κάνα­με με τις δυνα­τές και τρυ­φε­ρές ερμη­νεί­ες της Πέγκυς Ζήνα και του Παντε­λή Θαλασ­σι­νού.
Ήταν ταυ­τό­χρο­να ένα αφιέ­ρω­μα που έδε­σε από­λυ­τα με τον φόρο τιμής που απο­τί­ει όλο το Φεστι­βάλ και ιδιαί­τε­ρα η σημε­ρι­νή τρί­τη μέρα του στον μεγά­λο μας Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, αφού ξεκί­νη­σε ορχη­στρι­κά με τους δικούς του «Χαρ­τα­ε­τούς» που κατα­χει­ρο­κρο­τή­θη­καν από τις πρώ­τες νότες.

Ο Δημή­τρης Χρι­στο­δού­λου ήταν ένας από τους παρα­γω­γι­κό­τε­ρους μετα­πο­λε­μι­κούς λογο­τέ­χνες, με 30 ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές, 15 μυθι­στο­ρή­μα­τα και 14 θεα­τρι­κά έργα. Αγα­πή­θη­κε ιδιαί­τε­ρα για τους στί­χους του που μελο­ποι­ή­θη­καν από τους σημα­ντι­κό­τε­ρους Έλλη­νες συν­θέ­τες και απο­τύ­πω­σαν τους καη­μούς και τις ελπί­δες του ελλη­νι­κού λαού. Κι αυτό απο­τυ­πώ­θη­κε από την πρώ­τη στιγ­μή και στο αφιέ­ρω­μα του Φεστι­βάλ, που η Πέγκυ Ζήνα και ο Παντε­λής Θαλασ­σι­νός ανέ­βη­καν μαζί στη σκη­νή κι ερμή­νευ­σαν το «Ποιος δρό­μος είναι ανοι­χτός» του Γ. Μαρ­κό­που­λου, εισπράτ­το­ντας θερ­μό χει­ρο­κρό­τη­μα. Από το μελω­δι­κό­τα­το «Μια καλη­μέ­ρα είναι αυτή» του Μάνου Λοΐ­ζου και το «Βρα­διά­ζει» του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, ο Παντε­λής Θαλασ­σι­νός έδω­σε στη συνέ­χεια τη σκυ­τά­λη στην Πέγκυ Ζήνα για να ερμη­νεύ­σει επί­σης γνω­στά και αγα­πη­μέ­να τρα­γού­δια του Μίκη, όπως το «Γωνιά — Γωνιά» και το «Παρά­πο­νο», αλλά και να εκφρά­σει τη χαρά της για το αντά­μω­μά της με τον κόσμο στο Φεστι­βάλ όπου βρέ­θη­κε για πρώ­τη φορά, καλώ­ντας τον «να γίνει μια αγκα­λιά σ’ αυτά τα υπέ­ρο­χα τρα­γού­δια του Δ. Χριστοδούλου».

Ο κόσμος όλο και πύκνω­νε στη Λαϊ­κή Σκη­νή που τίμη­σε και με το παρα­πά­νω τον τίτλο της σ’ αυτό το αφιέ­ρω­μα, που στά­θη­κε ιδιαί­τε­ρα και στη μακρά συνερ­γα­σία του Δ. Χρι­στο­δού­λου με τον Γιώρ­γο Ζαμπέ­τα: «Μέρα μπαί­νει, μέρα βγαί­νει», «Κι αν θα δια­βείς τον ουρα­νό», «Κοντά στα ξημε­ρώ­μα­τα», «Τι να φταί­ει» κ.ά.
Και το φινά­λε στρά­φη­κε και πάλι στις λαϊ­κές μου­σι­κές του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη και τους καλ­λι­τέ­χνες στη σκη­νή να ενώ­νουν τις φωνές τους στο «Είναι μεγά­λος ο καη­μός» και «Βρά­χο βρά­χο τον καη­μό μου» και τον κόσμο να συμ­με­τέ­χει κατανυκτικά.

Πλατιά διακίνηση του «Ριζοσπάστη» και του «Οδηγητή»

Σε χιλιά­δες χέρια δια­κι­νεί­ται ο «Ριζο­σπά­στης» και ο «Οδη­γη­τής» και την τρί­τη μέρα των εκδη­λώ­σε­ων του 47ου Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή».
Σε όλο το πάρ­κο, μέλη του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, με συνερ­γεία εξόρ­μη­σης, υπο­δέ­χο­νταν από νωρίς το από­γευ­μα τον κόσμο που συνέρρεε.
Ταυ­τό­χρο­να με συχνές ανα­κοι­νώ­σεις από τα μεγά­φω­να γινό­ταν γνω­στό ότι στον «Ριζο­σπά­στη του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου» 2–3 Οκτώ­βρη θα κυκλο­φο­ρή­σει το Κάλε­σμα της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του ΚΚΕ προς τους εργα­ζό­με­νους, το λαό, τη νεολαία.

Με τραγούδια του Μίκη ξεκίνησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου

«Αρνιέ­μαι αρνιέ­μαι αρνιέ­μαι οι άλλοι να βαστά­νε τα σκοι­νιά, αρνιέ­μαι να με κάνουν ό,τι θένε, αρνιέ­μαι να πνι­γώ στην κατα­χνιά…», τρα­γού­δη­σε ο Βασί­λης Παπα­κων­στα­ντί­νου μόλις βγή­κε στην σκηνή.

«Το μεση­μέ­ρι χτυ­πά­νε στο γρα­φείο, μετρώ τους χτύ­πους τον πόνο μετρώ, είμαι θρε­φτά­ρι μ’ έχουν κλεί­σει στο σφα­γείο, σήμε­ρα εσύ αύριο εγώ…», συνέ­χι­σε με τα τρα­γού­δια του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, και ο κόσμος ξεση­κώ­θη­κε ακό­μα περισσότερο.
Η συναυ­λία συνε­χί­ζε­ται σε ροκ ρυθ­μούς, με τα τρα­γού­δια του Βασί­λη που έχει αγα­πή­σει η νεο­λαία… (Δεί­τε video)

Με ικαριώτικα συνεχίζεται το πρόγραμμα στη Λαϊκή Σκηνή

Με τον αγα­πη­μέ­νο Νίκο Φάκα­ρο να φέρ­νει με το βιο­λί του αιγαιο­πε­λα­γί­τι­κο αερά­κι στο Πάρ­κο Τρίτση.
Οι πιστοί «θαμώ­νες» των γνω­στών ικα­ριώ­τι­κων γλε­ντιών δεν βλέ­πουν την ώρα να ξανα­κού­σουν μετά από και­ρό τον αυθε­ντι­κό «καριώ­τι­κο» σκο­πό. «Να ‘μαστε καλά να ξανα­ντα­μώ­σου­με! Ζήτω η ΚΝΕ» ήταν τα λόγια με τα οποία καλω­σό­ρι­σε το κοι­νό ο Ν. Φάκαρος.

Τραγουδώντας τιμάμε τον Μίκη

Μια συναυ­λία που θα θυμό­μα­στε για και­ρό όσοι είχα­με την τύχη να την παρα­κο­λου­θή­σου­με…Δεί­τε βίντεο

Μια συναυ­λία που την έζη­σαν με όλη τους την καρ­διά και αυτοί που συμ­με­τεί­χαν. Από τη μεγά­λη Μαρία Φαρα­ντού­ρη, την «παγκό­σμια φωνή του Μίκη» όπως τη χαρα­κτή­ρι­σε  ο Μανό­λης Ανδρου­λι­δά­κης, που είχε ανα­λά­βει την καλ­λι­τε­χνι­κή επι­μέ­λεια και ενορ­χή­στρω­ση, την Ρίτα Αντω­νο­πού­λου, τον Γιάν­νη Κότσι­ρα, τον Κώστα Τρια­ντα­φυλ­λί­δη και τους μου­σι­κούς. (Δεί­τε βίντεο).

Έτσι όπως έπρε­πε απο­χαι­ρέ­τη­σε το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ τον Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, τον άνθρω­πο που έκα­νε τρα­γού­δι τις αγω­νί­ες, τους πόθους και τα ορά­μα­τά του, που έντυ­σε μου­σι­κά τις ιαχές των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων και τη βοή της μάχης. Τρα­γου­δώ­ντας. Άλλω­στε, όπως είπε ο Μ. Ανδρου­λι­δά­κης, «δεν είναι απών. Είναι εδώ…».

Η κεντρι­κή σκη­νή πλημ­μύ­ρι­σε με τη μου­σι­κή του και τα λόγια του δικού μας ποι­η­τή, του κομ­μου­νι­στή ποι­η­τή Γιάν­νη Ρίτσου. Η προ­σω­πι­κή, καλ­λι­τε­χνι­κή, δημιουρ­γι­κή σχέ­ση μετα­ξύ τους κρά­τη­σε μια ζωή χαρί­ζο­ντάς μας μερι­κά από τα πιο δυνα­τά, τα πιο όμορ­φα τραγούδια.
Ο κόσμος που έχει γεμί­σει απ’ άκρη σ’ άκρη όλη την Κεντρι­κή Σκη­νή δεν στα­μα­τά να τρα­γου­δά. Τρα­γού­δια που έχουν εκφρά­σει μεγά­λες στιγ­μές της σύγ­χρο­νης ελλη­νι­κής ιστο­ρί­ας και του λαϊ­κού κινή­μα­τος. Δεί­τε βίντεο

«Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο…»

Και η συναυ­λία ξεκι­νά. Δεί­τε βίντεο

Ο Γ. Κότσι­ρας, ο Κ. Τρια­ντα­φυλ­λί­δης και η Ρ. Αντω­νο­πού­λου τρα­γου­δούν τη «Ρωμιο­σύ­νη» και τον «Επι­τά­φιο». Και στη συνέ­χεια ανε­βαί­νει στη σκη­νή η Μαρία Φαραντούρη.
Ο κόσμος όρθιος την χει­ρο­κρο­τά. Η ίδια συγκι­νη­μέ­νη ανα­φέ­ρει πως είναι παρού­σα στη μεγά­λη γιορ­τή της νεο­λαί­ας από το 1ο Φεστι­βάλ. Μαζί με τον Μίκη τρα­γου­δού­σε όλα αυτά τα χρό­νια «για τα όνει­ρα και τους αγώ­νες μας». Και στη συνέ­χεια η ίδια τρα­γού­δη­σε τρα­γού­δια από τις «Γει­το­νιές του κόσμου».
Στη συνέ­χεια όλοι μαζί ερμή­νευ­σαν τρα­γού­δια από τα «18 λια­νο­τρά­γου­δα της πικρής πατρί­δας». Ξεχω­ρι­στή στιγ­μή της συναυ­λί­ας όταν η Μαρία Φαρα­ντού­ρη ερμή­νευ­σε με τη νεα­ρή ΚΝί­τισ­σα Ελέ­νη Καρ­τε­λιά το «Κυκλά­μι­νο». Και η συναυ­λία ολο­κλη­ρώ­νε­ται με τους ερμη­νευ­τές να γίνο­νται μια φωνή με τον κόσμο τρα­γου­δώ­ντας τη «Ρωμιο­σύ­νη».
Στο αφιέ­ρω­μα συμ­με­τεί­χε χορω­δία, απο­τε­λού­με­νη από τις Ροδάν­θη Κασκα­φέ­του, Πολυ­ξέ­νη Καρά­κο­γλου, Μαρι­λί­ζα Λούν­τζη και Νατά­σα Μουσάδη.

Διεθνείς αντιπροσωπείες: Αποχαιρετισμός με Ικαριώτικους ρυθμούς

Με ικα­ριώ­τι­κους ρυθ­μούς και μπό­λι­κο κέφι από τον Νίκο Φάκα­ρο «κλεί­νει» το ταξί­δι των διε­θνών αντι­προ­σω­πειών Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαιών που φιλο­ξε­νή­θη­καν στη χώρα μας στα πλαί­σια του 47ου φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή».
Οι αντι­προ­σω­πεί­ες ανα­χω­ρούν αύριο για τις χώρες προ­ο­ρι­σμού τους μετά από ένα πλού­σιο τρι­ή­με­ρο ανταλ­λα­γής πεί­ρας, συζη­τή­σε­ων και διασκέδασης.
Παρά τις δυσκο­λί­ες λόγω της παν­δη­μί­ας, η ΚΝΕ κατά­φε­ρε να φιλο­ξε­νή­σει 25 αντι­προ­σω­πεί­ες από όλο τον κόσμο στην πρώ­τη δια ζώσης συνά­ντη­ση από την αρχή της παν­δη­μί­ας. Και στο 48ο… ακό­μη περισσότεροι…

«Να γίνουν όπλα οι πένες…»

Μία συγκλο­νι­στι­κή συναυ­λία με hip hop ήχο, με ανα­τρε­πτι­κό στί­χο και ένα κοι­νό γεμά­το ζωντά­νια, που επα­να­λάμ­βα­νε τους στί­χους, ενα­λάσ­σο­ντάς τους με συν­θή­μα­τα, φιλο­ξέ­νη­σε το βρά­δυ του Σαβ­βά­του η σκη­νή του Μαθη­τι­κού Στε­κιού. Το θέμα της, «Να γίνουν όπλα οι πένες…», ενά­ντια στην κατα­στο­λή και τον τρομονόμο.
Πρώ­τοι εμφα­νί­στη­καν οι «Urban Pulse» και ο Dason που ερμή­νευ­σαν γνω­στές τους δημιουρ­γί­ες, αλλά και νέα τους τρα­γού­δια, ευχα­ρι­στώ­ντας την ΚΝΕ για την πρό­σκλη­ση, δηλώ­νο­ντας πως θα είναι πάντα εδώ. Ραντε­βού στους αγώ­νες έδω­σε το «Σφάλ­μα». Η σκη­νή «άνα­ψε» με τον Kooz, ενώ ο Brak ευχα­ρί­στη­σε την ΚΝΕ για την πρό­σκλη­ση και χαρού­με­νοι και περή­φα­νοι που βρί­σκο­νται στο Φεστι­βάλ δήλω­σαν από τη σκη­νή Ζωγρά­φος και Ghetto Rock.

Σε όλη τη διάρ­κεια της συναυ­λί­ας παρεμ­βάλ­λο­νταν από το κοι­νό συν­θή­μα­τα ενά­ντια στους φασί­στες, για τον Παύ­λο Φύσ­σα, στον οποίο ανα­φέρ­θη­καν οι «Κοι­νοί Θνη­τοί» με τους οποί­ους έκλει­σε η συναυ­λία, με τον ενθου­σια­σμό και τον παλ­μό να κορυ­φώ­νε­ται. Στο τέλος της συναυ­λί­ας ο mc από τους Κοι­νούς Θνη­τούς τρα­γού­δη­σε στί­χους του hip hop συγκρο­τή­μα­τος Razastarr, αφιε­ρώ­νο­ντάς τους στον Οδυσ­σέα Τσια­μπό­κα­λο, μέλος των Razastarr, που πριν λίγες μέρες έφυ­γε πρό­ω­ρα και άδι­κα από την ζωή.
Απο­χω­ρώ­ντας από την σκη­νή οι Κοι­νοί Θνη­τοί ευχα­ρί­στη­σαν την ΚΝΕ για την πρό­σκλη­ση, όλους τους συμ­με­τέ­χο­ντες στη συναυ­λία και παρέ­δω­σαν την σκυ­τά­λη στην «παλιά σχο­λή του hip hop», όπως είπανε…

Συναυλία — καταγγελία της αδικίας και της εκμετάλλευσης από τους Υπεραστικούς

Με τον «Τελά­λη» του Γιάν­νη Μαρ­κό­που­λου ξεκί­νη­σαν οι «Υπε­ρα­στι­κοί» τη συναυ­λία τους στη Σκη­νή Φοι­τη­τών και Νέων Εργα­ζο­μέ­νων του 47ου Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή».
Αφού ευχα­ρί­στη­σαν την ΚΝΕ για τη φιλο­ξε­νία, τόνι­σαν πως «συνα­ντιό­μα­στε ξανά σε δύσκο­λους και­ρούς αλλά συνα­ντιό­μα­στε ξανά γεροί, δυνα­τοί και απο­φα­σι­σμέ­νοι». Παράλ­λη­λα αφιέ­ρω­σαν τη σημε­ρι­νή συναυ­λία στη νίκη των δια­νο­μέ­ων της «e‑food» που «έδει­ξε το δρό­μο της ταξι­κής οργά­νω­σης, της ταξι­κής συσπεί­ρω­σης και ενό­τη­τας». Επι­πλέ­ον αφιέ­ρω­σαν τη σημε­ρι­νή εμφά­νι­ση στους συντρό­φους που έφυ­γαν και «τους δια­βε­βαιώ­νου­με ότι θα συνε­χί­σου­με στο δρό­μο τους, το δρό­μο του αγώ­να, της πάλης για έναν κόσμο χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση».

Μετά ερμή­νευ­σαν ένα ριζί­τι­κο τρα­γού­δι, απα­ντώ­ντας σε αυτούς που μιλούν συνε­χώς για τα μεγά­λα εθνι­κά ιδε­ώ­δη πως η παρά­δο­ση ανή­κει στο μαχό­με­νο λαό. «Τα καλύ­τε­ρα κομ­μά­τια της παρά­δο­σης ήταν γέν­νη­μα — θρέμ­μα του ίδιου του λαού για τους αγώ­νες του». Από το πρό­γραμ­μα δεν έλει­πε η Παλαι­στί­νη και ο λαός της που σε ένδει­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης ερμή­νευ­σαν το ομώ­νυ­μο τρα­γού­δι τους «Παλαι­στι­νια­κό», ενώ ακο­λού­θη­σαν τα «Μαλα­μα­τέ­νια λόγια».
Από τη συναυ­λία — καταγ­γε­λία των «Υπε­ρα­στι­κών» δεν θα μπο­ρού­σε να λεί­πει το «Σκλά­βε ημών», ένα έργο για την ελλι­πή δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας από την κυβέρ­νη­ση και το γνω­στό αφή­γη­μα της «ατο­μι­κής ευθύ­νης».
Η Σκη­νή των Φοι­τη­τών και Νέων Εργα­ζο­μέ­νων ξεση­κώ­θη­κε με το «Του Αδόλ­φου τα εγγό­νια» που κατα­χει­ρο­κρό­τη­σαν το συγκρό­τη­μα, ως απά­ντη­ση στους περιο­ρι­σμούς που έβα­λε το «YouTube» στο τρα­γού­δι. Θυμί­ζου­με πως το …προ­σβλη­τι­κό τρα­γού­δι που ενό­χλη­σε τις «ευαι­σθη­σί­ες» του «YouTube» είναι αφιε­ρω­μέ­νο στην Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών και υμνεί την καθο­ρι­στι­κή συμ­βο­λή της ΕΣΣΔ και του Κόκ­κι­νου Στρα­τού στο τσά­κι­σμα του φασι­σμού. «Είστε η σαπί­λα όλου του ντου­νιά, μπλό­κο στους φασί­στες σε κάθε γει­το­νιά» απά­ντη­σαν οι παρευ­ρι­σκό­με­νοι, με το συγκρό­τη­μα να συνε­χί­ζει τον αντι­φα­σι­στι­κό λόγο του με τη «Μαύ­ρη Αυγή», ένα τρα­γού­δι στη μνή­μη του Παύ­λου Φύσ­σα.

Ως ελά­χι­στο φόρο τιμής στο Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, ερμή­νευ­σαν το «Αρνιέ­μαι» ενώ σει­ρά πήρε ο «Μικρό­κο­σμος» .Το πρό­γραμ­μα ολο­κλη­ρώ­θη­κε με τρα­γού­δια του αγώνα.

Συναυλιακός «χαμός» που μόνο ο Βασίλης ξέρει κι όταν συναντιέται με το Φεστιβάλ απογειώνεται!

«Αρνιέ­μαι, αρνιέ­μαι, αρνιέ­μαι… να ‘χω σκέ­ψη που σωπαί­νει»…  τρα­γού­δη­σε μ’ ένα ξεση­κω­τι­κό μπιτ στο ξεκί­νη­μα της μεγά­λης συναυ­λί­ας του ο Βασί­λης Παπα­κων­στα­ντί­νου για να δηλώ­σει αμέ­σως μετά από σκη­νής: «Λυπά­μαι που έλει­ψα μόνο πέρ­σι από το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ, αλλά λεί­ψα­τε κι εσείς… Ξεκί­νη­σα μ’ ένα τρα­γού­δι το Μίκη που ηχο­γρα­φή­σα­με το 1974. Ξέρε­τε… ο Μίκης δεν μπο­ρεί να πεθαί­νει και να το ήθε­λε δε γίνε­ται… το κορ­μί του θα γίνει ένας μεγά­λος πλά­τα­νος και οι αγώ­νες του και η τέχνη του θα ταξι­δεύ­ουν για πάντα στην αιω­νιό­τη­τα», είπε συνε­χί­ζο­ντας με «Το σφα­γείο» και ξεση­κώ­νο­ντας το τερά­στιο νεα­νι­κό της Κεντρι­κής Σκη­νής δεί­τε video

Συνέ­χι­σε παρου­σιά­ζο­ντας δυο τρα­γού­δια από την και­νούρ­για του δου­λειά με τίτλο «Αντί­λα­λος» κι αμέ­σως μετά συνέ­χι­σε κάνο­ντας «βου­τιά» σε αγα­πη­μέ­να κομ­μά­τια της δισκο­γρα­φί­ας του. Τρα­γού­δι του 1984 «πάνε πολ­λά χρό­νια από τότε, κάθε φορά λέω να το αφή­σω στην άκρη, αλλά δεν αφή­νουν οι συν­θή­κες… έτσι κι αλλιώς πάντα θα φοβά­μαι γι’ αυτά που γίνο­νται και θα γίνο­νται χωρίς εμάς» είπε δίνο­ντας το σύν­θη­μα για το «Φοβά­μαι», ενώ θύμι­σε ότι: «Εδώ είναι και ο Μικρού­τσι­κος παι­διά» κι ερμή­νευ­σε κομ­μά­τια από τη δισκο­γρα­φία του με τον αξέ­χα­στο Θάνο Μικρού­τσι­κο.
Τα δυνα­τά μπιτ εναλ­λάσ­σο­νταν με τα κατα­πλη­κτι­κά σολα­ρί­σμα­τα των μου­σι­κών του κι άλλο­τε έδι­ναν τη θέση τους στη μελω­δι­κό­τη­τα για­τί… «και ο Λοΐ­ζος είναι εδώ» όπως μας θύμι­σε πριν τρα­γου­δή­σει για τον Τσε. Κι ύστε­ρα ήρθε και ταί­ρια­ξε το Που­έρ­το Ρίκο, για­τί «αξί­ζει φίλε να υπάρ­χεις για ένα όνει­ρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» κι οι ανα­φο­ρές στον Τσε δέθη­καν μ’ αυτές στον Νίκο Μπελογιάννη.
«Χαι­ρε­τί­σμα­τα», «Γουί­λι», «Ένα καρά­βι παλιό σαπιο­κά­ρα­βο», «Βικτώ­ρια»… και τόσα άλλα… τρα­γού­δια που έχουν μεγα­λώ­σει πια δια­φο­ρε­τι­κές γενιές, τρα­γού­δια στο ρυθ­μό του που καί­ει ακό­μα… ρυθ­μι­κά χει­ρο­κρο­τή­μα­τα, καπνο­γό­να, αστα­μά­τη­το τρα­γού­δι από το κοι­νό όλων των ηλι­κιών που «χτυ­πιέ­ται» στον ρυθ­μό στον συναυ­λια­κό χαμό που μόνο ο Βασί­λης ξέρει να κάνει και που όταν συνα­ντιέ­ται με το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ εδώ και τόσα χρό­νια, απο­γειώ­νε­ται… «δεν υπάρχει»!

Χαιρετισμός του Νίκου Αμπατιέλου

«Φίλες και φίλοι,
Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,
Το ταξί­δι του 47ου Φεστι­βάλ ΚΝΕ — “Οδη­γη­τή” κορυ­φώ­νε­ται, σήμε­ρα, εδώ ακρι­βώς όπως του αρμόζει:

Με μια τερά­στια πολι­τι­κή συγκέ­ντρω­ση που απλώ­νε­ται απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το χώρο του Πάρ­κου που αξιο­ποιού­με και που θα ολο­κλη­ρω­θεί με τις συναυ­λί­ες και τα αφιε­ρώ­μα­τα που θα ακολουθήσουν.
Είμα­στε πολύ ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι, που με αυτές τις συγκλο­νι­στι­κές εκδη­λώ­σεις δώσα­με τη δυνα­τό­τη­τα σε δεκά­δες χιλιά­δες νέους που ήρθαν για πρώ­τη φορά στο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ να ανα­σά­νουν και να πάρουν δύναμη.
Να συνει­δη­το­ποιούν ότι σε όλα αυτά που ζουν ούτε μόνοι είναι, ούτε μόνοι μπο­ρούν να τα αντι­με­τω­πί­σουν.

Με ιδιαί­τε­ρη χαρά καλω­σο­ρί­ζου­με, μετά από δύο χρό­νια, τις αντι­προ­σω­πεί­ες των 24 Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαιών από όλον τον κόσμο και την αντι­προ­σω­πεία της Παγκό­σμιας Ομο­σπον­δί­ας Δημο­κρα­τι­κών Νεο­λαιών, που συμ­με­τέ­χουν στο Φεστι­βάλ, πραγ­μα­το­ποιώ­ντας έτσι και την πρώ­τη διά ζώσης συνά­ντη­ση σημα­ντι­κού αριθ­μού Οργα­νώ­σε­ων από τότε που ξέσπα­σε η πανδημία.
Εκφρά­ζου­με και από αυτό το βήμα την αλλη­λεγ­γύη μας σε όλους τους λαούς που υπο­φέ­ρουν από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ, σε όλους τους λαούς που αγω­νί­ζο­νται για ένα καλύ­τε­ρο αύριο.
Ιδιαί­τε­ρα εκφρά­ζου­με την αλλη­λεγ­γύη μας στον λαό της Κού­βας, αυτού του νησιού της ανθρω­πιάς μέσα στον ωκε­α­νό της βαρ­βα­ρό­τη­τας, που είναι σήμε­ρα ξανά στο στόχαστρο.

Οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία όλου του κόσμου δεν έχουν τίπο­τα να χωρί­σουν μετα­ξύ τους, είναι πολ­λά αυτά που τους ενώ­νουν απέ­να­ντι στους εκμε­ταλ­λευ­τές τους.

Τα μηνύ­μα­τα συμπα­ρά­στα­σης των εργα­ζο­μέ­νων στα delivery από τη γει­το­νι­κή Τουρ­κία στον δίκαιο, μαζι­κό και τόσο ελπι­δο­φό­ρο αγώ­να των εργα­ζο­μέ­νων στην “e‑food” είναι μία μικρή γεύ­ση από το δρό­μο που χτί­ζου­με οι λαοί των δύο χωρών.
Τέτοια ήταν και η μεγά­λη επι­τυ­χία της αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής κατα­σκή­νω­σης της Οργά­νω­σής μας στη Μυτι­λή­νη, τον Ιού­λη, με το ανα­τρε­πτι­κό και διε­θνι­στι­κό μήνυ­μα που έστει­λε από κοι­νού με τους συντρό­φους από την ΚΝ Τουρκίας.
Καλω­σο­ρί­ζου­με, επί­σης, τους κατοί­κους των πυρό­πλη­κτων περιο­χών της χώρας μας που βρί­σκο­νται σήμε­ρα εδώ. Ήταν συγκι­νη­τι­κή η αντα­πό­κρι­ση στο κάλε­σμα της ΚΝΕ για συλ­λο­γή ειδών πρώ­της ανά­γκης και στο πλαί­σιο του Φεστιβάλ.
Τους τα παρα­δί­δου­με με την υπό­σχε­ση να συνε­χί­σου­με να είμα­στε δίπλα τους στον αγώ­να που δίνουν για να μπο­ρέ­σουν να ζήσουν στον τόπο τους, τώρα που “σβή­σαν τα φώτα” της δημο­σιό­τη­τας, να λάμ­ψει η αλληλεγγύη!

Σύντρο­φοι και συντρό­φισ­σες, φίλες και φίλοι,
Ολο­κλη­ρώ­νου­με σήμε­ρα εδώ στο Πάρ­κο Τρί­τση τις φεστι­βα­λι­κές εκδηλώσεις.
Σε έναν χώρο τόσο πολύ­τι­μο για τον λαό και τη νεο­λαία της Δυτι­κής Αθή­νας, που παίρ­νει νέα ζωή κάθε φορά που ξεκι­νούν οι εργα­σί­ες για το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ και του “Οδη­γη­τή”.
Όλο το ταξί­δι του Φεστι­βάλ, από τα μέσα του καλο­και­ριού που ξεκί­νη­σε να δια­σχί­ζει τη χώρα μέχρι τις κεντρι­κές εκδη­λώ­σεις εδώ στην Αθή­να, μας επι­τρέ­πει να μιλά­με για ένα από τα πιο μαζι­κά, τα πιο δυνα­μι­κά, τα πιο πετυ­χη­μέ­να Φεστι­βάλ των τελευ­ταί­ων χρό­νων.

Του­λά­χι­στον 30 χρό­νια είχαν να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν τόσο μαζι­κές εκδη­λώ­σεις του Φεστι­βάλ στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, στην Πάτρα και αλλού… Αλλά και στα Γιάν­νε­να, στο Ηρά­κλειο και σε τόσες ακό­μα πόλεις είδα­με φέτος τις πιο πετυ­χη­μέ­νες εκδη­λώ­σεις των τελευ­ταί­ων αρκε­τών χρόνων.
Αξί­ζουν πραγ­μα­τι­κά συγ­χα­ρη­τή­ρια σε όσους δού­λε­ψαν για αυτή την επι­τυ­χία και ήταν πολ­λοί αυτοί, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ, αλλά και μεγα­λύ­τε­ροι σύντρο­φοι, ο καθέ­νας από το μετε­ρί­ζι του.

Σφίγ­γου­με σε όλους θερ­μά το χέρι!

Ιδιαί­τε­ρα συγ­χαί­ρου­με και καλω­σο­ρί­ζου­με τα εκα­το­ντά­δες νέα μέλη της ΚΝΕ, τους νέους μας συντρό­φους και τις νέες συντρό­φισ­σες, που βρί­σκο­νται στο πρώ­το Φεστι­βάλ της οργα­νω­μέ­νης τους ζωής και είχαν και αυτοί τη δική τους ξεχω­ρι­στή συμβολή.
Απο­δει­κνύ­ε­ται περί­τρα­να ότι το Φεστι­βάλ δεν θα μπο­ρού­σε να λεί­ψει, ειδι­κά φέτος, που είναι τόσο μεγά­λη η ανά­γκη κάθε νέου και νέας να ψυχα­γω­γη­θούν, να περά­σουν καλά, να αθλη­θούν, να βρε­θούν και να συζη­τή­σουν με άλλους νέους σαν και αυτούς, ιδιαί­τε­ρα μετά τον τελευ­ταίο 1,5 χρόνο.
Και φυσι­κά δεν είναι τυχαίο ότι τόσοι νέοι άνθρω­ποι επέ­λε­ξαν το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ για να τα κάνουν αυτά.

Πρό­κει­ται για ένα πραγ­μα­τι­κό, νεα­νι­κό ξέσπασμα.

Κόσμος χαρού­με­νος, νεα­νι­κά πρό­σω­πα χαμο­γε­λα­στά, δυνα­τά, αισιό­δο­ξα και κυρί­ως αλη­θι­νά, σε αντί­θε­ση με αυτά που χρη­σι­μο­ποιούν τα αστι­κά κόμ­μα­τα για ντε­κόρ στις εξαγ­γε­λί­ες τους…
Πολύ μεγά­λο είναι όμως σήμε­ρα και το ενδια­φέ­ρον νέων ανθρώ­πων για τη δρά­ση και τις θέσεις του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ.
Η αντα­πό­κρι­ση που βρή­κε το σύν­θη­μα, το κάλε­σμα του Φεστι­βάλ, ενι­σχύ­ει κι άλλο την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά μας ώστε η νέα γενιά:

• ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙ για να ζήσει όπως της αξί­ζει και όχι απλά να επιβιώνει.
• ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙ και να προ­χω­ρή­σει μπρο­στά, αφή­νο­ντας πίσω όσους προ­σπα­θούν να την πεί­σουν ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή από τη σημε­ρι­νή εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοι­νω­νία που σαπί­ζει με τα απο­τε­λέ­σμα­τα να φαί­νο­νται σε όλους τους τομείς.
• ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙ και να μπει ορμη­τι­κά στην πάλη για την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο και το χτί­σι­μο της κοι­νω­νί­ας της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, του σοσια­λι­σμού — κομμουνισμού.

Η πραγ­μα­τι­κή τόλ­μη είναι να αμφι­βάλ­λεις, να πηγαί­νεις κόντρα στο ‑κυρί­αρ­χο σήμε­ρα- ρεύ­μα της υπο­τα­γής, στο “δεν αλλά­ζει τίπο­τα”, της επι­λο­γής του μικρό­τε­ρου, δήθεν, κακού.
Και επει­δή τόλ­μη στην πρά­ξη, χωρίς τόλ­μη στις ιδέ­ες, χωρίς να βάζεις υψη­λούς στό­χους, δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει, τολ­μη­ρός είναι ο νέος και η νέα που οργα­νώ­νο­νται στην ΚΝΕ.
Άλλω­στε, το απο­τέ­λε­σμα και της φετι­νής μας προ­σπά­θειας για το Φεστι­βάλ αυτό ακρι­βώς δείχνει:
Τη δύνα­μη της οργα­νω­μέ­νης, σχε­δια­σμέ­νης δρά­σης εθε­λο­ντών ομοϊ­δε­α­τών, μακριά από συμ­φέ­ρο­ντα και χορη­γούς, με κίνη­τρο όχι το κέρ­δος, αλλά την ασί­γα­στη θέλη­σή μας να αλλά­ξου­με τα πράγ­μα­τα, να μπο­ρέ­σου­με να ζήσου­με σε μια κοι­νω­νία στο ύψος των σύγ­χρο­νων δυνα­το­τή­των που η ανθρώ­πι­νη εργα­σία έχει δημιουργήσει.
Στο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ μπο­ρεί κάθε νέος και νέα να έρθει σε επα­φή με έναν άλλο Πολι­τι­σμό, πέρα από αυτόν της μαζι­κής κατα­νά­λω­σης και των σάπιων αξιών.
Το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ δίνει πολι­τι­κή διέ­ξο­δο στα αδιέ­ξο­δα που συνα­ντά κάθε νέος και νέα στην προ­σπά­θεια που κάνει να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει τα όνει­ρά του.
Εδώ μπο­ρεί κάθε νέος να ζήσει μια εμπει­ρία που ξεφεύ­γει από αυτό που πολ­λοί ονό­μα­σαν “δυστο­πία” μέσα στην παν­δη­μία, κρύ­βο­ντας ότι είναι η κανο­νι­κό­τη­τα του σύγ­χρο­νου καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου.

Εδώ κυριαρ­χεί η συντρο­φι­κό­τη­τα και η συλ­λο­γι­κό­τη­τα, αντί ο ατο­μι­κι­σμός και η λογι­κή “ο θάνα­τός σου, η ζωή μου”.
Όλα αυτά μπο­ρεί να δια­κρί­νει ο καθέ­νας και η καθε­μιά που βρέ­θη­κε στις εκδη­λώ­σεις του Φεστι­βάλ φέτος.
Για­τί η εικό­να με μια θάλασ­σα νέων στις εκδη­λώ­σεις του Φεστι­βάλ σε κάθε πόλη είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εικό­να από τη νεο­λαία όπως παλεύ­ει η ΚΝΕ να είναι, μαχη­τι­κή, πρω­τα­γω­νί­στρια, τολμηρή!
Το σίγου­ρο είναι ότι με όλους αυτούς τους νέους και τις νέες θα βρε­θού­με ξανά από αύριο, στα σχο­λεία και στα Πανε­πι­στή­μια, στους χώρους δου­λειάς, στις γει­το­νιές, στους χώρους Άθλη­σης και Πολιτισμού.
Θα συνε­χί­σου­με τη συζή­τη­ση για όλα αυτά που απα­σχο­λούν τη νεο­λαία, για το παρόν και το μέλ­λον της, για τη διέ­ξο­δο που προ­τεί­νει το Κόμ­μα μας.
Με παρα­κα­τα­θή­κη την αύρα των φετι­νών Φεστι­βάλ, τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ θα μπού­με απο­φα­σι­στι­κά μπρο­στά για να δυνα­μώ­σει η συμ­βο­λή της νέας γενιάς στους εργα­τι­κούς — λαϊ­κούς αγώ­νες, να βάλει τη σφρα­γί­δα της παντού με τη μαζι­κή συμ­με­το­χή της.

Φίλες και φίλοι,
Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,
Κλεί­νο­ντας αυτόν τον χαι­ρε­τι­σμό, θέλου­με και από αυτό το βήμα να απο­χαι­ρε­τή­σου­με έναν από τους στυ­λο­βά­τες του Φεστι­βάλ από τα πρώ­τα κιό­λας βήμα­τα αυτού του θεσμού: Τον μεγά­λο μας μου­σι­κο­συν­θέ­τη Μίκη Θεο­δω­ρά­κη που έφυ­γε πρό­σφα­τα από τη ζωή.
Έχου­με ακό­μα νωπές τις μνή­μες από εκεί­νη τη συγκλο­νι­στι­κή βρα­διά, τον Σεπτέμ­βριο του 2017, όταν, σε προ­χω­ρη­μέ­νη πια ηλι­κία, επι­σκέ­φθη­κε το Φεστι­βάλ για πολ­λο­στή, αλλά και τελευ­ταία φορά, έκα­τσε στις μπρο­στι­νές καρέ­κλες αυτής εδώ της Σκη­νής και παρα­κο­λού­θη­σε συγκι­νη­μέ­νος το αφιέ­ρω­μα που είχα­με ετοι­μά­σει προς τιμήν του.
Αφιε­ρώ­νου­με τη σημε­ρι­νή μέρα του Φεστι­βάλ στον Μίκη Θεο­δω­ρά­κη και δίνου­με υπό­σχε­ση ότι θα δώσου­με τον καλύ­τε­ρο εαυ­τό μας για να συνε­χί­σει το έργο του να γίνε­ται γνω­στό στη σημε­ρι­νή νέα γενιά, αλλά και στις επόμενες.

Να τις εμπνέ­ει στον αγώ­να μέχρι να “πάρουν τα όνει­ρα εκδί­κη­ση”, στον αγώ­να για την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση, για τον νέο κόσμο, τον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό».

Δ. Κουτσούμπας: Συμπόρευση με το ΚΚΕ, για να αναπνεύσει ο λαός, για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, το σοσιαλισμό 

Η ομι­λία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη μεγά­λη πολι­τι­κή συγκέ­ντρω­ση στο 47ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή» στο Πάρ­κο Τρίτση

«Να ζεις, να τολ­μάς, να προ­χω­ράς. Για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σοσια­λι­σμό»: Με το σύν­θη­μα του 47ου Φεστι­βάλ να δίνει το στίγ­μα, κορυ­φώ­νο­νται οι εκδη­λώ­σεις του τρι­η­μέ­ρου, με τη μεγά­λη πολι­τι­κή συγκέ­ντρω­ση στο Πάρ­κο Τρίτση.
Με τις προ­συ­γκε­ντρώ­σεις να κατα­φτά­νουν στον χώρο, οι κόκ­κι­νες σημαί­ες πλαι­σί­ω­σαν τον κόσμο που από νωρίς είχε πάρει τη θέση του στην Κεντρι­κή Σκη­νή. «Δυνα­μώ­νου­με τον αγώ­να για την ανα­τρο­πή του σάπιου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Δυνα­μώ­νου­με τον αγώ­να για την κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, τον σοσια­λι­σμό. Έλα μαζί μας σε αυτόν τον αγώ­να», ήταν το κάλε­σμα που ακου­γό­ταν ξανά και ξανά.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι

Είμα­στε όλοι εδώ! Παρό­ντες! Το ΚΚΕ, η ΚΝΕ είναι εδώ! Είμα­στε εδώ, απο­φα­σι­σμέ­νοι να “γυρί­σου­με τον ήλιο”. Να κάνου­με πρά­ξη “το όνει­ρο όλων των πει­να­σμέ­νων και των αδι­κη­μέ­νων”. Για “όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι”!
Η μεγά­λη επι­τυ­χία του φετι­νού Φεστι­βάλ μάς γεμί­ζει όλους χαρά και αισιο­δο­ξία. Είναι πραγ­μα­τι­κά ένα μήνυ­μα αγω­νι­στι­κής ανά­τα­σης, συμπό­ρευ­σης νέων δυνά­με­ων με το ΚΚΕ.
Δεν είναι και λίγο πράγ­μα στους δύσκο­λους και­ρούς που ζού­με να υπάρ­χει ένας τέτοιος θεσμός που όχι μόνο να αντέ­χει στο χρό­νο, αλλά και να δυνα­μώ­νει, να βελ­τιώ­νε­ται και να ανα­νε­ώ­νε­ται, να αγκα­λιά­ζει όλο και περισ­σό­τε­ρους νέους και νέες.
Πολ­λοί βιά­στη­καν στο παρελ­θόν να μιλή­σουν για το τέλος των ιδε­ο­λο­γιών, ακό­μα και για το τέλος της Ιστο­ρί­ας. Τα ακού­σα­με και πρό­σφα­τα αυτά, με αφορ­μή τον θάνα­το του μεγά­λου Μίκη Θεοδωράκη.
Τους δια­ψεύ­δου­με, με εκκω­φα­ντι­κό τρό­πο, όλοι εμείς που είμα­στε σήμε­ρα εδώ, κάτω από αυτές τις σημαί­ες και αυτά τα συν­θή­μα­τα, κάτω από τις νότες του Μίκη και τους στί­χους του Ρίτσου, όλων των μεγά­λων ποι­η­τών μας που θα πλημ­μυ­ρί­σουν σε λίγο αυτόν τον χώρο. Τους δια­ψεύ­δουν, βέβαια, και οι ίδιες οι αντι­φά­σεις του συστή­μα­τός τους.
Το γεγο­νός ότι απο­τυγ­χά­νει συστη­μα­τι­κά να δώσει ελπί­δα στους νέους ανθρώ­πους, να απα­ντή­σει στις ανά­γκες τους που φυσιο­λο­γι­κά διευ­ρύ­νο­νται. Αντί­θε­τα, τους πάει από τη μία απο­γο­ή­τευ­ση στην άλλη, τους οδη­γεί να αισθά­νο­νται πως χάνουν τα χρό­νια τους χωρίς να πετυ­χαί­νουν αυτά που θα ήθελαν.

Δεν θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί δια­φο­ρε­τι­κά, αφού η διεύ­ρυν­ση της από­στα­σης ανά­με­σα στο πώς ζού­με οι πολ­λοί και στο πώς θα μπο­ρού­σα­με να ζού­με με βάση τις σύγ­χρο­νες δυνα­τό­τη­τες είναι η προ­ϋ­πό­θε­ση για να συσ­σω­ρεύ­ε­ται αμύ­θη­τος πλού­τος στους λίγους μετό­χους των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων.
Γι’ αυτό και είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να προ­σπα­θούν να πεί­σουν τη νέα γενιά να συμ­βι­βα­στεί με τα λίγα, να κάνει στό­χους της τους στό­χους των εκμε­ταλ­λευ­τών της και να ανα­ζη­τά, πότε δεξιά και πότε αρι­στε­ρά, κάποιον λίγο καλύ­τε­ρο δια­χει­ρι­στή της ίδιας βαρβαρότητας.
Όσο κι αν φαί­νε­ται να τον έχουν πετύ­χει προ­σω­ρι­νά αυτόν τον στό­χο, είναι αδύ­να­το να τον πετυ­χαί­νουν διαρ­κώς. Άλλω­στε, η πολύ μεγά­λη συμ­με­το­χή στο φετι­νό Φεστι­βάλ αυτό ακρι­βώς δεί­χνει: Ότι υπάρ­χει σε αυτόν τον τόπο και διευ­ρύ­νε­ται μια κρί­σι­μη μάζα πρω­το­πό­ρων νέων που “δεν βολεύ­ο­νται με λιγό­τε­ρο ουρα­νό”, που ψάχνο­νται, που αμφι­σβη­τούν και ανα­ζη­τούν, που δεν πεί­θο­νται τόσο εύκο­λα από το σχέ­διο που παρου­σί­α­σε πριν λίγες μέρες στη ΔΕΘ ο κ. Μητσοτάκης.
Ένα σχέ­διο που συνο­ψί­ζε­ται στο “όλα για τους λίγους κι αν περισ­σέ­ψει κάτι, βλέ­που­με…”, που είναι σήμε­ρα πιο υπο­ψια­σμέ­νοι απέ­να­ντι στις παγί­δες που τους ξανα­στή­νουν όσοι υπό­σχο­νται ότι έχουν τη μαγι­κή συντα­γή για να κάνουν αυτό το βάρ­βα­ρο σύστη­μα λίγο πιο δίκαιο.
Αυτοί οι νέοι, όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, συνα­ντή­θη­καν με τη δρά­ση και τις θέσεις του ΚΚΕ. Πήραν ανά­σα, εκτί­μη­σαν ή έστω προ­βλη­μα­τί­στη­καν από το γεγο­νός ότι δεν τα διπλώ­σα­με σε πρω­τό­γνω­ρες ‑για έναν νέο άνθρω­πο- συν­θή­κες, όταν όλοι παρου­σί­α­ζαν ως μονό­δρο­μο την εμπι­στο­σύ­νη σε αυτό το κράτος.

Για να δυνα­μώ­νει μέρα με τη μέρα ένα κίνη­μα που θα οργα­νώ­νε­ται στους χώρους δου­λειάς και εκπαί­δευ­σης, στις γει­το­νιές, αλλά θα απο­κτά όλο και περισ­σό­τε­ρο ενιαί­ους στό­χους, πανελ­λα­δι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά και συντο­νι­σμό. Και ένα τέτοιο κίνη­μα το ΚΚΕ μπο­ρεί να το εγγυ­η­θεί ως νους, καρ­διά και οργα­νω­τής του. Υπο­σχό­μα­στε ότι θα δώσου­με τον καλύ­τε­ρο εαυ­τό μας σε αυτή την υπόθεση.
Τους λέμε, επί­σης, πως είναι ώρα οι νέοι και οι νέες να τολ­μή­σουν! Να τολ­μή­σουν να πάνε σε μεγα­λύ­τε­ρο βάθος την αμφι­σβή­τη­σή τους προς το κρά­τος, το σύστη­μα και τα κόμ­μα­τα που το υπηρετούν.
Να τολ­μή­σουν να σκε­φτούν έξω από τα σημε­ρι­νά πλαί­σια, να δουν τα πράγ­μα­τα και τον κόσμο στην κίνη­σή του και όχι στη σχε­τι­κή, φαι­νο­με­νι­κή στασιμότητα.
Να τολ­μή­σουν να ανα­λο­γι­στούν πώς θα μπο­ρού­σα­με και θα έπρε­πε να ζού­με στον 21ο αιώ­να και ποιος είναι ο ένο­χος που αυτό δεν συμβαίνει.
Να τολ­μή­σουν να αφή­σουν πίσω ενδοια­σμούς, προ­κα­τα­λή­ψεις και δισταγ­μούς. Να πάρουν και αυτοί τη θέση τους στις γραμ­μές της ΚΝΕ, της Οργά­νω­σης που πρε­σβεύ­ει και μάχε­ται για ό,τι πιο και­νο­τό­μο, ό,τι πιο τολ­μη­ρό γέν­νη­σε η ανθρώ­πι­νη σκέψη.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,
Όπως κάθε χρό­νο, έτσι και φέτος οι εκδη­λώ­σεις του Φεστι­βάλ έγι­ναν βήμα έκφρα­σης και προ­βο­λής των αγώ­νων του λαού και της νεο­λαί­ας, αγώ­νων στους οποί­ους τα μέλη του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ βρέ­θη­καν με συνέ­πεια και αυτα­πάρ­νη­ση στην πρώ­τη γραμμή.
Αγώ­νες για την προ­στα­σία του φυσι­κού πλού­του, των λαϊ­κών περιου­σιών, της ανθρώ­πι­νης ζωής, από τις κατα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γιές, αλλά πάνω από όλα από την εμπρη­στι­κή πολι­τι­κή που ακο­λου­θεί και η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση της ΝΔ.

• Αγώ­νες για την προ­στα­σία της υγεί­ας και της ζωής, ενά­ντια στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή δια­χεί­ρι­σης της παν­δη­μί­ας, που τώρα επι­χει­ρεί να επι­φέ­ρει νέο πλήγ­μα στο δημό­σιο σύστη­μα Υγεί­ας και τους εργα­ζό­με­νους σε αυτό, με πρό­σχη­μα τον ανα­γκαίο εμβο­λια­σμό, τρο­φο­δο­τώ­ντας ‑βολι­κές για το σύστη­μα- ανορ­θο­λο­γι­κές σκο­τα­δι­στι­κές θεωρίες.
• Αγώ­νες για την προ­στα­σία των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δικαιω­μά­των από τα μέτρα που η κυβέρ­νη­ση έφε­ρε μέσα στο καλο­καί­ρι, όπως ήταν οι νόμοι Χατζη­δά­κη, για την κατάρ­γη­ση του 8ωρου, για την απα­γό­ρευ­ση της απερ­γί­ας και της συν­δι­κα­λι­στι­κής δρά­σης, για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της επι­κου­ρι­κής ασφάλισης.
• Αγώ­νες για τη μόρ­φω­ση των παι­διών μας, που έρχο­νται αντι­μέ­τω­πα με ένα ακό­μη πιο σκλη­ρό, ταξι­κό, σχο­λείο, ένα σχο­λείο πολ­λών ταχυ­τή­των, που η Ελά­χι­στη Βάση Εισα­γω­γής άφη­σε εκτός ΑΕΙ χιλιά­δες νέους ανθρώπους.

Σε αυτούς τους αγώ­νες και σε πολ­λούς ακό­μη γεν­νή­θη­κε ένα ξεχω­ρι­στό σύν­θη­μα: Μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό! Αυτό το σύν­θη­μα είναι κάτι παρα­πά­νω από ένα κάλε­σμα αγώ­να ενά­ντια στην αντι­λαϊ­κή πολιτική.
Είναι κάτι περισ­σό­τε­ρο από ένα κάλε­σμα λαϊ­κής οργά­νω­σης και αυτο­ορ­γά­νω­σης, όπως αυτή που με συγκι­νη­τι­κό τρό­πο εκδη­λώ­θη­κε στις πρό­σφα­τες πυρ­κα­γιές στην Εύβοια και αλλού, για να σώσει ο λαός το βιος του που δεν μπο­ρού­σε να προ­στα­τεύ­σει το κράτος.
Το σύν­θη­μα αυτό στο­χεύ­ει βαθιά, στην καρ­διά του προβλήματος.
Καλεί τον λαό να πάρει συνο­λι­κά την υπό­θε­ση στα χέρια του, να μην έχει καμία εμπι­στο­σύ­νη στο σημε­ρι­νό κρά­τος και τις κυβερ­νή­σεις του, οι οποί­ες αρχι­κά εμφα­νί­ζο­νται ως σωτή­ρες και τελι­κά κατα­λή­γουν σε εμπρη­στές των λαϊ­κών συμφερόντων.

Το σημε­ρι­νό κρά­τος, που εμφα­νί­ζε­ται γυμνό, ανί­κα­νο και δυσκί­νη­το, όταν είναι να προ­στα­τεύ­σει τον λαό από τις φυσι­κές κατα­στρο­φές, είναι το ίδιο κρά­τος που μετά τις κατα­στρο­φές προ­ω­θεί ταχύ­τα­τα σχέ­δια δήθεν ανα­συ­γκρό­τη­σης, μαζί με τα κορά­κια της λεγό­με­νης πρά­σι­νης ανά­πτυ­ξης, που προσ­δο­κά­νε νέα μεγά­λα κέρ­δη από τις “πρά­σι­νες” ‑στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως κατά­μαυ­ρες- επενδύσεις.

• Αυτό το κρά­τος που δεν μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει ΜΕΘ, νοσο­κο­μεία, Κέντρα Υγεί­ας, να οργα­νώ­σει ουσια­στι­κή ενη­μέ­ρω­ση για τον εμβο­λια­σμό, να εξα­σφα­λί­σει αίθου­σες και προ­σω­πι­κό για την καθα­ριό­τη­τα και την υγιει­νή στα σχο­λεία και τις σχο­λές, είναι το ίδιο κρά­τος που απο­ζη­μιώ­νει πλου­σιο­πά­ρο­χα τους ιδιώ­τες κλι­νι­κάρ­χες και τους άλλους επι­χει­ρη­μα­τί­ες της Υγεί­ας, για­τί ‑όπως λένε όλα τα άλλα κόμ­μα­τα- ο δημό­σιος τομέ­ας πρέ­πει να συνυ­πάρ­χει με τον ιδιωτικό.
• Αυτό το κρά­τος, που δίνει μόλις το ποσό των 1,7 εκα­τομ­μυ­ρί­ων το χρό­νο για τα Δασαρ­χεία της χώρας και για τον κρί­σι­μο τομέα της πρό­λη­ψης των δασι­κών πυρ­κα­γιών, που για τα δάση της Αττι­κής και άλλων περιο­χών της χώρας δεν απα­σχο­λεί ούτε έναν δασερ­γά­τη, είναι το ίδιο που δίνει 4 δισ. για τις ανά­γκες του ΝΑΤΟ, που δίνει εκατ. ευρώ για να σώσει εται­ρεί­ες κολοσ­σούς, που έχει θεσπί­σει εθε­λο­ντι­κή ‑παρα­κα­λώ- φορο­λο­γία για τους εφο­πλι­στές.
• Αυτό το κρά­τος που με κάθε ευκαι­ρία τσα­κί­ζει τους μισθούς και το λαϊ­κό εισό­δη­μα, εκτο­ξεύ­ει τη φορο­λη­στεία, είναι το ίδιο κρά­τος που σηκώ­νει τα χέρια ψηλά μπρο­στά στην ακρί­βεια και τις ανα­τι­μή­σεις προ­ϊ­ό­ντων, για­τί εκεί κυριαρ­χούν οι νόμοι της ελεύ­θε­ρης οικο­νο­μί­ας και αγο­ράς, δηλα­δή η κερ­δο­φο­ρία του κεφαλαίου.
• Αμέ­τρη­τα τα παρα­δείγ­μα­τα που απο­δει­κνύ­ουν ότι το σημε­ρι­νό κρά­τος δεν είναι κάτι ουδέ­τε­ρο, δεν είναι ένα οικο­δό­μη­μα πάνω από κοι­νω­νι­κές τάξεις και συμ­φέ­ρο­ντα που υπάρ­χει τάχα για το καλό όλων και που ο λαός θα πρέ­πει απλά κάθε 4 χρό­νια να βρί­σκει τον κατάλ­λη­λο δια­χει­ρι­στή αυτού του οικοδομήματος.
• Το σημε­ρι­νό κρά­τος δεν είναι τίπο­τε άλλο παρά ένας μηχα­νι­σμός κατα­πί­ε­σης, κατα­στο­λής, εκμε­τάλ­λευ­σης, διαιώ­νι­σης της αδι­κί­ας.
• Είναι το κρά­τος των βιο­μη­χά­νων, των τρα­πε­ζι­τών, των εφο­πλι­στών, που έχει κάνει σημαία του την ατο­μι­κή ευθύ­νη, για να κρύ­ψει τον εχθρι­κό ‑για τις λαϊ­κές ανά­γκες- χαρα­κτή­ρα του.
• Ατο­μι­κή ευθύ­νη η προ­στα­σία από την παν­δη­μία και την πυρ­κα­γιά, ατο­μι­κή ευθύ­νη η μόρ­φω­ση των νέων ανθρώ­πων, ανά­λο­γα όμως με το πορ­το­φό­λι των γονιών τους, ατο­μι­κή ευθύ­νη η εργα­σία, για­τί ο εργα­ζό­με­νος είναι αυτός που δήθεν ελεύ­θε­ρα θα επι­λέ­γει αν θα δου­λεύ­ει 10ωρα ή 12ωρα, ατο­μι­κή ευθύ­νη η Ασφά­λι­ση, αφού με βάση το νόμο για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της επι­κου­ρι­κής ασφά­λι­σης, ο ασφα­λι­σμέ­νος είναι επεν­δυ­τής που θα τζο­γά­ρει τους κόπους μιας ζωής στο χρη­μα­τι­στή­ριο και από εκεί θα προ­κύ­πτει ‑αν θα προ­κύ­πτει- η όποια σύντα­ξή του.
• Με αυτό το κρά­τος, με αυτή την οικο­νο­μία, με αυτήν την κοι­νω­νι­κή οργά­νω­ση πρέ­πει να ανα­με­τρη­θεί, να συγκρου­στεί ο λαός, αν θέλει να σώσει τον ίδιον του τον εαυ­τό και τα παι­διά του.

Κι αυτό δεν είναι μόνο το κατα­στά­λαγ­μα των πρό­σφα­των εξε­λί­ξε­ων, είναι ένα δίδαγ­μα δια­χρο­νι­κό και ιστο­ρι­κό.
Από τις μεγά­λες στιγ­μές της λαϊ­κής πάλης στη χώρα μας, από τις μεγά­λες εφό­δους στους ουρα­νούς, όπως της Παρι­σι­νής Κομ­μού­νας, τις νίκες όπως του Οκτώ­βρη στη Ρωσία. Όπο­τε η εργα­τι­κή τάξη, ο λαός, απαί­τη­σε να ικα­νο­ποι­η­θούν οι ανά­γκες του, πίστε­ψε στη δύνα­μή του και πήρε την τύχη του στα χέρια του, μόνο τότε ο τρο­χός της Ιστο­ρί­ας γύρι­σε μπροστά.
Μόνο τότε ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό, όταν απο­φα­σί­σει να βαδί­σει το δρό­μο της ανα­τρο­πής, για να πάρει ο ίδιος στα χέρια του το τιμό­νι της εξου­σί­ας. Κι αυτό το συμπέ­ρα­σμα έχει τη δική του αξία σήμερα.

Σήμε­ρα, που τα μεγά­λα γεγο­νό­τα, όπως ήταν το ξέσπα­σμα και η δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας, όπως είναι οι τερά­στιοι αντα­γω­νι­σμοί, οι πολε­μι­κοί κίν­δυ­νοι και οι μεγά­λες προ­σφυ­γι­κές ροές, όπως είναι η απει­λή και η κατα­στρο­φή του περι­βάλ­λο­ντος…, αυτά τα μεγά­λα γεγο­νό­τα θέτουν και μεγά­λα ερω­τή­μα­τα που χρειά­ζο­νται και μεγά­λες απαντήσεις.
Αλή­θεια, σήμε­ρα, στην επο­χή της ψηφια­κής οικο­νο­μί­ας και της 4ης βιο­μη­χα­νι­κής επα­νά­στα­σης, που υπάρ­χουν όλες οι επι­στη­μο­νι­κές, τεχνο­λο­γι­κές και παρα­γω­γι­κές δυνα­τό­τη­τες για να ζήσου­με πολύ καλύτερα:

• Για­τί να βλέ­που­με κατα­κτή­σεις δεκα­ε­τιών όπως το 8ωρο να παίρ­νο­νται πίσω, αντί να εργα­ζό­μα­στε λιγό­τε­ρες ώρες, απο­λαμ­βά­νο­ντας καλύ­τε­ρο επί­πε­δο ζωής, δωρε­άν και υψη­λού επι­πέ­δου υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, μόρ­φω­σης και Πολιτισμού;
• Για­τί να βλέ­που­με κλά­δους της οικο­νο­μί­ας, περιο­χές ολό­κλη­ρες, με τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες, να ρημά­ζουν και να κατα­στρέ­φο­νται, μόνο και μόνο επει­δή δεν χωρά­νε στο παρα­γω­γι­κό μοντέ­λο της εξω­στρέ­φειας και της μονο­καλ­λιέρ­γειας του τουρισμού;
• Με δυο λόγια, τι είναι αυτό που μπαί­νει εμπό­διο στη λαϊ­κή ευη­με­ρία, τι είναι αυτό που κάνει τον τρο­χό της Ιστο­ρί­ας να γυρ­νά­ει προς τα πίσω αντί προς τα μπρος;
• Όποια πλευ­ρά κι αν εξε­τά­σου­με, θα δια­πι­στώ­σου­με και το ποιοι και το πώς θυσιά­ζουν τις ανά­γκες μας στο βωμό του καπι­τα­λι­στι­κού κέρδους.

Σήμερα, υπάρχει ακόμη πιο πλούσια πείρα

Από τον φαύ­λο κύκλο της εναλ­λα­γής ανά­με­σα στην οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη και την κρί­ση, που τον πλη­ρώ­νουν διαρ­κώς με νέες θυσί­ες οι εργα­ζό­με­νοι και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, από την παν­δη­μία, με τις εκα­τόμ­βες νεκρών, με τα δια­λυ­μέ­να συστή­μα­τα Υγεί­ας, με τις θερα­πεί­ες και εμβό­λια, που γίνο­νται αντι­κεί­με­νο αντα­γω­νι­σμού και κερ­δο­φο­ρί­ας, από την έλλει­ψη αντι­πυ­ρι­κής, αντι­πλημ­μυ­ρι­κής και αντι­σει­σμι­κής προ­στα­σί­ας, για­τί οι προ­τε­ραιό­τη­τες του κεφα­λαί­ου και του αστι­κού κρά­τους κρί­νουν ως περιτ­τά τέτοια έργα, από όλα αυτά και άλλα πολ­λά, προ­κύ­πτει η σημε­ρι­νή κοι­νω­νία και οικο­νο­μία που λει­τουρ­γούν με κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, είναι αυτά που ακυ­ρώ­νουν τις μεγά­λες δυνα­τό­τη­τες της επο­χής, της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας και πάνω απ΄ όλα την αξιο­ποί­η­σή τους προς όφε­λος του λαού.

Φίλες και φίλοι,
Αυτά τα συμ­φέ­ρο­ντα έχουν υπη­ρε­τή­σει όλες οι εκδο­χές κυβερ­νή­σε­ων που ζήσα­με την τελευ­ταία του­λά­χι­στον εικο­σα­ε­τία. Κυβερ­νή­σεις μονο­κομ­μα­τι­κές και συνερ­γα­σί­ας. Κεντρο­δε­ξιές και κεντρο­α­ρι­στε­ρές. Δεξιές και δήθεν αρι­στε­ρές. Κυβερ­νή­σεις με πρω­θυ­πουρ­γούς και υπουρ­γούς τεχνο­κρά­τες και ειδικούς.
Όλα δοκι­μά­στη­καν και το συμπέ­ρα­σμα ήταν ότι κάθε νέα κυβέρ­νη­ση έπαιρ­νε τη σκυ­τά­λη και συνέ­χι­ζε από εκεί που στα­μά­τη­σαν οι προηγούμενες.
Από κάθε κυβερ­νη­τι­κή θητεία, η μεγά­λη λαϊ­κή πλειο­ψη­φία έβγαι­νε με λιγό­τε­ρα δικαιώ­μα­τα και με περισ­σό­τε­ρα βάρη στις πλά­τες της. Για­τί οι κυβερ­νή­σεις μπο­ρεί να αλλά­ζουν, δεν αλλά­ζει όμως το ποιος έχει στα χέρια του την εξου­σία, ποιος απο­φα­σί­ζει και καρ­πώ­νε­ται τον πλού­το που παρά­γουν οι εργαζόμενοι.
Σήμε­ρα, όλα αυτοί που ευθύ­νο­νται για τα σημε­ρι­νά αδιέ­ξο­δα υπό­σχο­νται ξανά καλύ­τε­ρες ημέρες.

• Προ­βάλ­λουν τη μετά­βα­ση σε ένα πιο δίκαιο και φιλι­κό προς το περι­βάλ­λον “πρά­σι­νο” καπι­τα­λι­σμό.
• Μιλά­νε για νέα κοι­νω­νι­κά συμ­βό­λαια, για μια νέα κοι­νω­νι­κή συμ­φω­νία, για ένα νέο “πρά­σι­νο New Deal”.
• Έχουν κάνει σημαία τους την νέα Ιερή Αγε­λά­δα της ΕΕ, το Ταμείο Ανά­καμ­ψης, που θα φέρει επεν­δύ­σεις, χρή­μα και δήθεν καλές δου­λειές για τον λαό.

Κι αυτά τα λένε ‑έστω και με απο­χρώ­σεις ή παραλ­λα­γές- όλα τα άλλα κόμ­μα­τα. Για μια ακό­μη φορά προ­σπα­θούν να εξαπατήσουν.
Κι απευ­θυ­νό­μα­στε ιδιαί­τε­ρα στους νέους ανθρώ­πους, στα νέα παι­διά που δίκαια αγω­νιούν και νοιά­ζο­νται για την κατα­στρο­φή του περιβάλλοντος.
Δεν μπο­ρούν να προ­στα­τεύ­σουν το περι­βάλ­λον οι κυβερ­νή­σεις που ευθύ­νο­νται για την κατα­στρο­φή εκα­τομ­μυ­ρί­ων στρεμ­μά­των δασών όλα αυτά τα χρό­νια, που έχουν ξεχει­λώ­σει ο ένας μετά τον άλλο την περι­βαλ­λο­ντι­κή νομο­θε­σία για να γίνο­νται φαστ τρακ επενδύσεις.
Δεν είναι δυνα­τόν να είναι προ­στά­της και σωτή­ρας του περι­βάλ­λο­ντος η ΕΕ που έχει ως βασι­κή της πολι­τι­κή την αρχή “ο ρυπαί­νων πλη­ρώ­νει”, που σημαί­νει ότι οι πολυ­ε­θνι­κές μπο­ρούν ανε­νό­χλη­τες να μολύ­νουν, αρκεί να καλύ­πτουν τα εγκλή­μα­τά τους με λίγα ευρώ παρα­πά­νω στο παγκό­σμιο χρη­μα­τι­στή­ριο ρύπων. Άρα…

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα

• Να, για­τί βλέ­που­με να απα­ξιώ­νο­νται τερά­στιες παρα­γω­γι­κές δυνα­τό­τη­τες στη χώρα που θα μπο­ρού­σαν να στη­ρί­ξουν έναν άλλο δρό­μο ανά­πτυ­ξης υπέρ του λαού.
• Σε αυτές τις μπίζ­νες, λοι­πόν, θα πάνε τα πακέ­τα του Ταμεί­ου Ανά­πτυ­ξης και ο λαός θα τα πλη­ρώ­σει πολύ ακρι­βά, όχι μόνο με φόρους και χαρά­τσια, όχι μόνο με αντερ­γα­τι­κά αντι­λαϊ­κά μέτρα, που είναι τα προ­α­παι­τού­με­να για τις δόσεις από το Ταμείο Ανά­καμ­ψης και που ψηφί­ζο­νται σωρη­δόν στη Βουλή.

Θα τα πλη­ρώ­σει και με πολ­λούς άλλους τρό­πους:

• Θα τα πλη­ρώ­σει ως ακρι­βό­τε­ρο ρεύ­μα, με τα τιμο­λό­για να έχουν πάρει ήδη φωτιά, για­τί εκεί οδη­γεί η εξάρ­τη­ση από τις δια­κυ­μάν­σεις της διε­θνούς αγο­ράς, η περαι­τέ­ρω ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ και η απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ενέρ­γειας, όπως είχε προ­βλέ­ψει το ΚΚΕ, και όχι σε πιο φτη­νό ρεύ­μα, όπως μας κορόι­δευαν εδώ και χρό­νια οι οπα­δοί αυτής της πολιτικής.
• Θα τα πλη­ρώ­σει ως ανα­τι­μή­σεις στα προ­ϊ­ό­ντα που θα παρά­γο­νται με ακρι­βό­τε­ρη Ενέρ­γεια, ως ενερ­γεια­κή φτώ­χεια που στο μέλ­λον θα αφο­ρά ακό­μα περισ­σό­τε­ρα νοικοκυριά.
• Θα τα πλη­ρώ­σει όμως και με νέους μεγά­λους κιν­δύ­νους, για­τί οι νέες αγο­ρές, στο έδα­φος των σημε­ρι­νών οξύ­τα­των αντα­γω­νι­σμών, εξα­σφα­λί­ζο­νται πάνω από όλα με νέους πολέ­μους, νέες επεμ­βά­σεις, νέα επι­θε­τι­κά ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια στα οποία η χώρα μας, με ευθύ­νη όλων των κυβερ­νή­σε­ων, συμ­με­τέ­χει ενερ­γά και μάλι­στα σε ρόλο πρω­το­πα­λί­κα­ρου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Αυτό που έκα­ναν εδώ και μια εικο­σα­ε­τία όλες οι ελλη­νι­κές κυβερ­νή­σεις με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση στο Αφγα­νι­στάν και σε άλλες χώρες.
Και τώρα τα ίδια κόμ­μα­τα, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, εμφα­νί­ζο­νται ως “αθώ­ες περι­στε­ρές” και ως “τεθλιμ­μέ­νοι συγ­γε­νείς”, μιλώ­ντας για δήθεν “απο­τυ­χία της Δύσης να απο­κα­τα­στή­σει τη δημοκρατία”.

• Τα νέα σχέ­δια εμπλο­κής στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς ΗΠΑ — ΝΑΤΟ, στην περιο­χή και ευρύ­τε­ρα, είναι ήδη εδώ και έχουν τις υπο­γρα­φές όλων τους. Έχουν τις υπο­γρα­φές όλων οι συμ­φω­νί­ες με τις ΗΠΑ για τις βάσεις, μετα­τρέ­πο­ντας ακό­μα περισ­σό­τε­ρο τη χώρα σε μαγνή­τη κιν­δύ­νων. Έχουν τις υπο­γρα­φές όλων τα τερά­στια εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα που δεν έχουν σχέ­ση με την άμυ­να της χώρας.
• Έχουν τις υπο­γρα­φές όλων η συμ­με­το­χή σε ΝΑΤΟι­κές απο­στο­λές και ασκή­σεις, τα σχέ­δια περι­κύ­κλω­σης της Ρωσί­ας και της Κίνας, η απο­στο­λή πολε­μι­κού στρα­τιω­τι­κού υλι­κού στη Σαου­δι­κή Αρα­βία, οι πολύ­μορ­φες συνερ­γα­σί­ες με το Ισρα­ήλ, το κρά­τος-δολο­φό­νο του Παλαι­στι­νια­κού λαού, αλλά και οι απάν­θρω­πες συμ­φω­νί­ες για την αντι­με­τώ­πι­ση των προ­σφύ­γων που δημιουρ­γεί αυτή η πολιτική.
• Γι’ αυτό και όλοι εισπράτ­τουν τα εύση­μα από τον πρέ­σβη των ΗΠΑ στην Ελλά­δα. Και όλα αυτά τα εγκλη­μα­τι­κά, προ­σπα­θούν να τα δικαιο­λο­γή­σουν στο λαό, στο όνο­μα της ειρή­νης και της ασφά­λειας, της προ­στα­σί­ας των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας από την τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, που δήθεν θα δια­σφα­λί­σουν οι ισχυ­ροί μας σύμμαχοι.
• Είναι στά­χτη στα μάτια. Είναι η άλλη όψη των παζα­ριών για διευ­θε­τή­σεις με ΝΑΤΟι­κή σφρα­γί­δα σε Αιγαίο και Κυπριακό.
• Οι αιτί­ες που τρο­φο­δο­τούν τους αντα­γω­νι­σμούς των αστι­κών τάξε­ων Ελλά­δας — Τουρ­κί­ας όχι μόνο δεν αντι­με­τω­πί­ζο­νται, αλλά αντί­θε­τα δυνα­μώ­νουν, σ’ ένα παγκό­σμιο περι­βάλ­λον οξύ­τα­των αντα­γω­νι­σμών και ανα­κα­τα­τά­ξε­ων, όπως η πρό­σφα­τη συμ­φω­νία AUKUS, ανά­με­σα σε ΗΠΑ — Ην. Βασί­λειο και Αυστραλία.
• Οι πρό­σφα­τες εξε­λί­ξεις στο Αφγα­νι­στάν απο­κα­λύ­πτουν πώς συμπε­ρι­φέ­ρο­νται ΗΠΑ — ΝΑΤΟ και ΕΕ στους συμ­μά­χους τους.
• Γι’ αυτό κι όταν τα ελλη­νι­κά κόμ­μα­τα του ευρω­α­τλα­ντι­σμού μας μιλή­σουν την επό­με­νη φορά για τους “δια­βο­λι­κά καλούς” και “ισχυ­ρούς συμ­μά­χους” μας, που δήθεν υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα “εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντά μας”, ας φέρου­με στο μυα­λό μας την εικό­να του αερο­δρο­μί­ου στην Καμπούλ. Είναι πέρα για πέρα διδακτική!

🇨🇺  “Είμαστε Κουβανοί” hasta la victoria siempre!

Αγα­πη­τοί φίλοι και φίλες,
συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,
Δεν υπάρ­χουν περι­θώ­ρια για άλλο χαμέ­νο χρό­νο. Πόσες φορές δεν ντύ­θη­καν με φαντα­χτε­ρά χρώ­μα­τα οι μύθοι, οι αυτα­πά­τες, οι ψευ­δαι­σθή­σεις ότι είναι δυνα­τόν να ται­ριά­ξουν τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου με αυτά του λαού.
Δεν υπάρ­χουν περι­θώ­ρια για νέες αυταπάτες.
Το κυβερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης Μητσο­τά­κη, όπως και των προη­γού­με­νων, αλλά και το πρό­γραμ­μα όλων των αστι­κών κομ­μά­των είναι ήδη γραμ­μέ­νο. Είναι γραμ­μέ­νο με βάση τις αντι­λαϊ­κές δεσμεύ­σεις του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης, που είναι το νέο υπερ­μνη­μό­νιο της ΕΕ σε βάρος των λαών.
Είναι γραμ­μέ­νο με βάση το στό­χο της γεω­στρα­τη­γι­κής ανα­βάθ­μι­σης της χώρας που σημα­το­δο­τεί την εμπλο­κή της Ελλά­δας στα επι­κίν­δυ­να αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κά σχέ­δια και τους ανταγωνισμούς.
Αυτό το πρό­γραμ­μα, η μεν ΝΔ το προ­ω­θεί περισ­σό­τε­ρο με το “μαστί­γιο” και την πυγ­μή, βάζο­ντας πότε — πότε μια μικρή δόση καρό­του, ο δε ΣΥΡΙΖΑ κυρί­ως με το “καρό­το” και την κοροϊ­δία μέσα από την καλ­λιέρ­γεια νέων ψευ­δαι­σθή­σε­ων, αν κι αυτός ως κυβέρ­νη­ση δεν έχα­σε την ευκαι­ρία να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει πότε — πότε και το μαστί­γιο της καταστολής.
Δεν είναι τυχαίο ότι ανέ­συ­ραν και το χρε­ο­κο­πη­μέ­νο σύν­θη­μα “η Ευρώ­πη αλλά­ζει”, συν­δέ­ο­ντάς το με την πιθα­νή επι­κρά­τη­ση στη Γερ­μα­νία του πιο “αμαρ­τω­λού” κόμ­μα­τος της ευρω­παϊ­κής σοσιαλδημοκρατίας.

Εδώ βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτα­σε να απο­θε­ώ­νει τον Αμε­ρι­κα­νό πρό­ε­δρο Μπάι­ντεν και να εμφα­νί­ζει την εκλο­γή του ως ελπί­δα των λαών και των κινη­μά­των. Αλλά εμείς δεν ξεχνά­με ότι είναι αυτός, ο Μπάι­ντεν, που οργα­νώ­νει στα πρό­τυ­πα του Τραμπ το πιο εξο­ντω­τι­κό εμπάρ­γκο ενά­ντια στην Κούβα.

Γι’ αυτό και εμείς όλοι και όλες εδώ στην Ελλάδα “είμαστε Κουβανοί”. Η Κούβα έχει την αμέριστη αλληλεγγύη μας, “hasta la victoria siempre”.

Φίλες και φίλοι,
Είναι μέγι­στη υπο­κρι­σία εκ μέρους των άλλων κομ­μά­των της αντι­πο­λί­τευ­σης να δια­μαρ­τύ­ρο­νται και να υψώ­νουν τόνους για τους αντι­λαϊ­κούς νόμους της κυβέρ­νη­σης, την ίδια στιγ­μή που απο­δέ­χο­νται το στρα­τη­γι­κό πλαί­σιο πάνω στο οποίο αυτοί βασί­ζο­νται, ενώ παράλ­λη­λα έχουν ψηφί­σει τους μισούς και πάνω από τους νόμους αυτούς.
Γι αυτό κοροϊ­δεύ­ει τον λαό ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι αύριο θα μπο­ρεί να εφαρ­μό­σει “ανε­μπό­δι­στος το πρό­γραμ­μά του”, επει­δή δήθεν “δεν θα δεσμεύ­ε­ται από μνημόνια”.
Δεν υπάρ­χει πιο χοντρό ψέμα από αυτό. Αφού δεσμεύ­ε­ται από το μνη­μό­νιο των μνη­μο­νί­ων, τη στρα­τη­γι­κή της ΕΕ. Προ­σπα­θεί να ξανα­που­λή­σει το ίδιο παρα­μύ­θι με λίγο δια­φο­ρε­τι­κό περιτύλιγμα.

Τι έλε­γε τότε, την περί­ο­δο 2012–2015; Ότι μπο­ρούν να υπάρ­χουν δανεια­κές συμ­βά­σεις χωρίς μνη­μό­νια και αντι­λαϊ­κά μέτρα. Τι λέει τώρα; Ότι μπο­ρεί να υπάρ­χει ένα καλό Ταμείο Ανά­καμ­ψης, με δανει­κά, χωρίς αντι­λαϊ­κά προ­α­παι­τού­με­να. Άλλη μια κοροϊ­δία δηλαδή.

Αυτή η κοι­νή στρα­τη­γι­κή, παρά τις επι­μέ­ρους δια­φο­ρές, είναι που επι­τρέ­πει και τη μετα­πή­δη­ση στε­λε­χών από το ένα κόμ­μα στο άλλο.
Αυτή η κοι­νή στρα­τη­γι­κή είναι που επι­τρέ­πει για παρά­δειγ­μα στον κ. Μητσο­τά­κη, στον πρό­σφα­το ανα­σχη­μα­τι­σμό, από τη μία να τοπο­θε­τεί ακρο­δε­ξιούς υπουρ­γούς και από την άλλη να συζη­τά με πρώ­ην υπουρ­γούς του ΣΥΡΙΖΑ, άσχε­τα αν τελι­κά ο αρρα­βώ­νας δεν κατα­λή­γει πάντα σε γάμο.
Αυτή είναι η απο­κρου­στι­κή “σού­πα” του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, που μπο­ρεί να ανα­κα­τεύ­ε­ται κάθε φορά, όμως την κου­τά­λα την κρα­τά στα­θε­ρά η ολι­γαρ­χία του πλού­του.
Γι’ αυτό και κανέ­νας δεν πρέ­πει να παρα­συρ­θεί από τη φαγω­μά­ρα τους κι από την προ­σπά­θειά τους να εμφα­νι­στούν με αγε­φύ­ρω­τες δια­φο­ρές, ενι­σχύ­ο­ντας ψεύ­τι­κα διλήμ­μα­τα παγί­δευ­σης του λαού. Με την ίδια ευκο­λία που τρώ­γο­νται σήμε­ρα, με την ίδια ευκο­λία αύριο και μεθαύ­ριο, ψηφί­ζουν από κοι­νού αντι­λαϊ­κούς νόμους.

Ο λαός πρέπει να τους πετάξει στα μούτρα αυτά τα ψεύτικα διλήμματα.

Και το δίλημ­μα “Μητσο­τά­κης ή χάος” της ΝΔ και το δίλημ­μα “προ­ο­δευ­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση ή Μητσο­τά­κης” του ΣΥΡΙΖΑ.
Απο­δεί­χθη­κε ότι καμία τέτοια κυβέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να βγει έξω από τις ράγες που καθο­ρί­ζει η αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, η στρα­τη­γι­κή της ΕΕ και η εξου­σία του κεφαλαίου.
Ο δε μύθος της δήθεν “προ­ο­δευ­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης” έχει χρε­ο­κο­πή­σει σ’ όλη την Ευρώ­πη και στην Ελλάδα.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,
Φίλοι και φίλες,
Η επί­θε­ση σε βάρος μας δεν πρό­κει­ται να στα­μα­τή­σει, αν δεν την στα­μα­τή­σου­με εμείς, αν δεν οργα­νώ­σου­με την αντε­πί­θε­σή μας. Εδώ βρί­σκε­ται και η προ­ο­δευ­τι­κή διέξοδος.
Σ’ αυτή τη μεγά­λη πρω­το­βου­λία για να ανοί­ξει ο δρό­μος μια πραγ­μα­τι­κά ελπι­δο­φό­ρα διέ­ξο­δο σας καλού­με να συμπορευτούμε.

Το ΚΚΕ μπαί­νει μπρο­στά και δια­θέ­τει όλες του τις δυνά­μεις για να οργα­νώ­σει ο λαός την αντε­πί­θε­σή του, για να καθο­ρί­ζουν οι εργα­ζό­με­νοι τις εξε­λί­ξεις προς όφε­λός τους.
Να οργα­νώ­σου­με την πάλη μας για τα προ­βλή­μα­τά μας, να φέρου­με τις ανά­γκες μας στο προ­σκή­νιο, να ανα­με­τρη­θού­με με τους μεγά­λους ενό­χους για την κατά­στα­ση που βρι­σκό­μα­στε σήμε­ρα, την εξου­σία του κεφα­λαί­ου και τους συμ­μά­χους της, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σε αυτόν τον αγώ­να έχου­με πολύ­τι­μα, αλλά ακό­μη ανα­ξιο­ποί­η­τα, όπλα:
Πολύ­τι­μο όπλο είναι η οργά­νω­ση, η ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος. Η οργά­νω­ση στους χώρους δου­λειάς, στους χώρους μόρ­φω­σης, στις εργα­τι­κές γει­το­νιές. Όλες οι προ­σπά­θειες θα ξεκι­νούν από καλύ­τε­ρη αφε­τη­ρία, αν βγαί­νουν πιο ενι­σχυ­μέ­να τα εργα­τι­κά σωμα­τεία, οι σύλ­λο­γοι αυτο­α­πα­σχο­λου­μέ­νων της πόλης και της υπαί­θρου, των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών, οι Σύλ­λο­γοι Γυναι­κών, οι φορείς των νέων που είναι στα σχο­λεία, στα Πανε­πι­στή­μια, στις Σχο­λές Κατάρτισης.
Πολύ­τι­μο όπλο είναι η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία. Για­τί υπάρ­χει ένας κοι­νός αντί­πα­λος και είναι το μεγά­λο κεφά­λαιο και η εξου­σία του, οι κυβερ­νή­σεις του και τα κόμ­μα­τά του. Για­τί απέ­να­ντι στον κατα­κερ­μα­τι­σμό, τη λογι­κή “ο καθέ­νας για τον εαυ­τό του” πρέ­πει να αντι­πα­ρα­τε­θούν τα κοι­νά αιτή­μα­τα, ενό­τη­τα και πάλη όλου του εργα­ζό­με­νου λαού:

• Για την εξα­σφά­λι­ση αξιο­πρε­πούς εργα­τι­κού — λαϊ­κού εισοδήματος.
• Για την κατάρ­γη­ση των αντι­λαϊ­κών φόρων κάθε είδους.
• Για την κατάρ­γη­ση όλου του αντερ­γα­τι­κού πλαι­σί­ου, για να μεί­νουν στα χαρ­τιά και νόμος Χατζη­δά­κη και όλοι οι άλλοι αντερ­γα­τι­κοί νόμοι που δια­μορ­φώ­νουν τη σημε­ρι­νή ζούγκλα.
• Για να πλη­ρώ­σουν οι λίγοι και μεγά­λοι και όχι τα μόνι­μα υπο­ζύ­για, ο λαός.
• Η επί­θε­ση στα ασφα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα, το κύμα πλει­στη­ρια­σμών, οι ταξι­κοί φραγ­μοί στην Εκπαί­δευ­ση, η υπε­ρά­σπι­ση των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών ενά­ντια στην κρα­τι­κή κατα­στο­λή και τις απα­γο­ρεύ­σεις, η υπε­ρά­σπι­ση της υγεί­ας και της ζωής του λαού, η διεκ­δί­κη­ση ουσια­στι­κής ανα­κού­φι­σης των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων και των φτω­χών αγρο­τών είναι στην προ­με­τω­πί­δα των λαϊ­κών διεκδικήσεων.
• Με απε­μπλο­κή και απε­ξάρ­τη­ση της χώρας από τα επι­κίν­δυ­να σχέ­δια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, το κλεί­σι­μο όλων των ξένων στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων στην Ελλά­δα, την απο­δέ­σμευ­ση από αυτούς τους οργα­νι­σμούς με το λαό στην εξου­σία. Το δυνά­μω­μα του αγώ­να ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, στα σχέ­δια αλλα­γής διε­θνών συν­θη­κών και συνό­ρων, στα παζά­ρια συνεκ­με­τάλ­λευ­σης του Αιγαί­ου υπό “ευρω­ΝΑ­ΤΟι­κή εποπτεία”.

Πολύτιμο όπλο η αλληλεγγύη

Η πρό­σφα­τη εμπει­ρία από τις πυρό­πλη­κτες περιο­χές, η διαρ­κής προ­σπά­θεια εργα­τι­κών σωμα­τεί­ων, φορέ­ων της νεο­λαί­ας για να στη­ρί­ξουν έμπρα­κτα τους πυρό­πλη­κτους, τα παρα­δείγ­μα­τα από χώρους δου­λειάς, όπου η δρά­ση της εργο­δο­σί­ας βρί­σκει απέ­να­ντί της δεκά­δες εργά­τες που η από­λυ­ση του ενός γίνε­ται υπό­θε­ση εκα­το­ντά­δων εργα­τών, μπο­ρούν να συμ­βά­λουν στη δια­μόρ­φω­ση αγω­νι­στι­κής ανά­τα­σης κάνο­ντας κανό­να το “ένας για όλους και όλοι για έναν”.
Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα οι εργα­ζό­με­νοι στην αλυ­σί­δα “e‑food”, με τις δυνα­μι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις τους αυτή την εβδο­μά­δα που κατά­φε­ραν να κάμ­ψουν την εργο­δο­σία. Έχουν την αλλη­λεγ­γύη μας και το παρα­τε­τα­μέ­νο χει­ρο­κρό­τη­μά μας.
Μέσα από τους καθη­με­ρι­νούς αγώ­νες μπο­ρού­με να δια­μορ­φώ­σου­με ένα πανελ­λα­δι­κά συντο­νι­σμέ­νο κίνη­μα της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της.
Απέ­να­ντι σε έναν ισχυ­ρό και πανούρ­γο ‑αλλά όχι παντο­δύ­να­μο- αντί­πα­λο πρέ­πει και μπο­ρεί να υψω­θεί η μεγά­λη δύνα­μη της λαϊ­κής πρωτοβουλίας.
Να είστε σίγου­ροι: Κανέ­να αντερ­γα­τι­κό μέτρο, κανέ­νας αντερ­γα­τι­κός νόμος από αυτούς που δια­μορ­φώ­νουν τη σημε­ρι­νή γαλέ­ρα δεν θα καταρ­γη­θεί, αν δεν νιώ­σουν οι εκμε­ταλ­λευ­τές και οι κυβερ­νή­σεις τους την καυ­τή ανά­σα του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, αν αυτούς τους νόμους δεν τους αχρη­στεύ­σει η ίδια η εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη.

Η κόκκινη σημαία και το σφυροδρέπανο το πιο πολύτιμο όπλο που μπορεί να δώσει δυναμική και προοπτική

Φίλες και φίλοι,
Η πολι­τι­κή των αστι­κών κομ­μά­των, εκτός από πυγ­μή φανε­ρώ­νει και φόβο. Υπη­ρε­τούν μια τάξη που ξέρει πολύ καλά ότι ο τρο­χός της ταξι­κής πάλης δεν μπο­ρεί να σταματήσει.
Είναι μάλι­στα τέτοιος ο φόβος τους, που έφτα­σαν στο σημείο να σπα­τα­λή­σουν τον ‑πολύ­τι­μο γι’ αυτούς- χώρο και χρό­νο στα Μέσα Ενη­μέ­ρω­σής τους και να κάνουν μέγα πολι­τι­κό θέμα το γεγο­νός ότι ένα νέο κορί­τσι φόρε­σε μια μπλού­ζα με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο, ακρι­βώς επει­δή η νεο­λαία όλου του κόσμου ταύ­τι­σε τα “θέλω” της με τη δική της στάση.
Τόσο τους πονά­ει και τόσο τους φοβί­ζει ο σοσια­λι­σμός, η κόκ­κι­νη σημαία και το σφυροδρέπανο.
Κι αυτό είναι το πιο πολύ­τι­μο όπλο που μπο­ρεί να δώσει δυνα­μι­κή και προ­ο­πτι­κή στον καθη­με­ρι­νό αγώνα.
Ο σοσια­λι­σμός είναι η πραγ­μα­τι­κή πρό­ο­δος, η κοι­νω­νία στην οποία οι εργα­ζό­με­νοι βγαί­νουν απ’ το περι­θώ­ριο της πολι­τι­κής ζωής και συμ­με­τέ­χουν ενερ­γά στη λήψη, στην εφαρ­μο­γή και στον έλεγ­χο των απο­φά­σε­ων, για­τί έχουν πλέ­ον την εξου­σία στα δικά τους χέρια.
Η κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία είναι το πραγ­μα­τι­κά νέο, ώστε να πάψει να λει­τουρ­γεί η οικο­νο­μία με κρι­τή­ριο το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος. Πάνω σ’ αυτό το γόνι­μο έδα­φος ο κεντρι­κός σχε­δια­σμός της παρα­γω­γής μπο­ρεί να θέσει και να πετύ­χει επι­στη­μο­νι­κά καθο­ρι­σμέ­νους κοι­νω­νι­κούς στό­χους στην αγρο­τι­κή και βιο­μη­χα­νι­κή παρα­γω­γή, στις κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες. Και το ΚΚΕ είναι το μονα­δι­κό κόμ­μα που με το Πρό­γραμ­μά του φωτί­ζει ότι αυτός ο δρό­μος και μπο­ρεί και πρέ­πει να ανοίξει.
Το ΚΚΕ έχει σχέ­διο για το σήμε­ρα και το αύριο, σύγ­χρο­νο επα­να­στα­τι­κό πρό­γραμ­μα που φωτί­ζει αυτή τη διέ­ξο­δο, τις δυνα­τό­τη­τες του σοσια­λι­σμού, τις δυνα­τό­τη­τες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Ελλάδα.

Φίλες και φίλοι,
συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,
Όταν πριν 30 χρό­νια, λυσ­σο­μα­νού­σαν όλοι ‑δεξιοί, φιλε­λεύ­θε­ροι, σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, μετα­νοη­μέ­νοι αρι­στε­ροί- πως “δεν υπάρ­χει άλλη εναλ­λα­κτι­κή” πέρα από το γερα­σμέ­νο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, το ΚΚΕ κρά­τη­σε ψηλά την κόκ­κι­νη σημαία!
Κρα­τή­θη­κε όρθιο, για­τί έμει­νε πιστό στα “Μεγά­λα Μεγέ­θη” που μας υπεν­θύ­μι­σε ο μεγά­λος Μίκης στην τελευ­ταία του επι­στο­λή. Και αυτά τα Μεγά­λα Μεγέ­θη, της ιστο­ρι­κής μας δια­δρο­μής, αλλά και όσα μεγά­λα κατα­κτή­σα­με αυτά τα 30 χρό­νια, είναι που κρα­τά­νε ζωντα­νή την ελπί­δα και εμπνέ­ουν την καθη­με­ρι­νή πάλη σήμερα.
Όλα αυτά τα χρόνια:

• Υπε­ρα­σπι­στή­κα­με χωρίς ταλα­ντεύ­σεις, αλλά και χωρίς εξι­δα­νι­κεύ­σεις, τη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση στον 20ό αιώ­να, κόντρα στον αντι­κομ­μου­νι­σμό κάθε απόχρωσης.
• Εξε­τά­σα­με κρι­τι­κά και επι­στη­μο­νι­κά την ιστο­ρι­κή πορεία του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος και του ΚΚΕ, ως ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι του. Επε­ξερ­γα­στή­κα­με σύγ­χρο­νο επα­να­στα­τι­κό πρό­γραμ­μα. Απο­κα­λύ­ψα­με στον λαό την αλή­θεια για την ΕΕ, γι’ αυτήν τη σιδε­ρέ­νια φυλα­κή των λαών της Ευρώ­πης, όταν όλοι οι άλλοι την εμφά­νι­ζαν ως μονό­δρο­μο και απά­νε­μο λιμάνι.
• Παλέ­ψα­με ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους και τις επεμ­βά­σεις του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, ενά­ντια στη συμ­με­το­χή της Ελλά­δας σε αυτούς τους σχε­δια­σμούς που μετα­τρέ­πουν τη χώρα μας σε θύτη άλλων λαών.
• Στη­ριγ­μέ­νοι στο Πρό­γραμ­μά μας, δεν προ­δώ­σα­με την εργα­τι­κή τάξη και τον λαό, όταν σύσ­σω­μοι οι μηχα­νι­σμοί του συστή­μα­τος πάσχι­ζαν να συρ­θεί το Κόμ­μα πάση θυσία σε μια κυβέρ­νη­ση της καπι­τα­λι­στι­κής ‑εχθρι­κής από χέρι για το λαό- διαχείρισης.
• Δεν κάτσα­με στο τρα­πέ­ζι της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους εκμε­ταλ­λευ­τές και τους άρπα­γες.
• Δεν υπο­γρά­ψα­με “κοι­νω­νι­κά συμ­βό­λαια” που δεν είναι τίπο­τε άλλο παρά η κωδι­κή ονο­μα­σία της ταξι­κής συμ­φι­λί­ω­σης, δηλα­δή της υπο­τα­γής των πολ­λών στους λίγους.
• Δεν χτί­σα­με Μόριες, όπως άλλοι, αλλά οργα­νώ­σα­με την αλλη­λεγ­γύη στους πρόσφυγες.
• Δεν είδα­με ως δια­βο­λι­κά καλό κανέ­να κορά­κι, είτε ονο­μά­ζε­ται Τραμπ, είτε Μπάι­ντεν, αλλά συνε­χί­σα­με να βρι­σκό­μα­στε στο πλευ­ρό των λαών που αγω­νί­ζο­νται και αντιστέκονται.

Είμα­στε περή­φα­νοι γι’ αυτές τις επι­λο­γές μας που σήμε­ρα μπο­ρούν να τις κατα­νο­ή­σουν πολύ περισ­σό­τε­ρες εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνάμεις.

Ήταν επι­λο­γές που έδω­σαν τη δυνα­τό­τη­τα στο εργα­τι­κό κίνη­μα, στο λαό και στη νέα γενιά να συνε­χί­σει να “ανα­πνέ­ει”.
Χάρη σε αυτή τη στά­ση όλα αυτά τα χρό­νια το Κόμ­μα μας μπό­ρε­σε να είναι νους και καρ­διά, μπρο­στά­ρης σε κάθε μάχη, για την από­κρου­ση και την καθυ­στέ­ρη­ση αντι­λαϊ­κών μέτρων, για την από­σπα­ση έστω και της παρα­μι­κρής κατάκτησης.
Με βαθιά ταυ­τό­χρο­να γνώ­ση ότι στο σημε­ρι­νό σύστη­μα μπο­ρούν να υπάρ­χουν και κατα­κτή­σεις, αλλά κεκτη­μέ­να μόνι­μα και στα­θε­ρά δε μπο­ρούν να υπάρ­ξουν, όσο δεν ανοί­γει ο δρό­μος της ριζι­κής ανατροπής.

Το Κόμ­μα μας συνε­χί­ζει να ανοί­γει ρωγ­μές στο σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα. Τη δύσκο­λη περί­ο­δο της παν­δη­μί­ας δεν “κλά­ψα­με τη μοί­ρα μας”, γίνα­με φωνές ενω­μέ­νες και δυνα­τές. Για­τί η παν­δη­μία μπο­ρεί να άφη­σε και να συνε­χί­ζει να αφή­νει ένα τρα­γι­κό απο­τύ­πω­μα, όμως φανέ­ρω­σε ποιος είναι αυτός που έχει την πραγ­μα­τι­κή αξία, την πραγ­μα­τι­κή δύνα­μη. Ποιος είναι ο ανα­γκαί­ος και ο απα­ραί­τη­τος και ποιος ο περιτ­τός και ο επι­ζή­μιος για την κοινωνία.
Για πρώ­τη φορά χει­ρο­κρο­τή­θη­καν όσοι κινούν τον κόσμο, έστω και χωρίς να το συνει­δη­το­ποιού­με όλοι στην ολό­τη­τά του: Οι για­τροί και οι νοσο­κό­μοι των δημό­σιων μονά­δων Υγεί­ας, οι εργα­ζό­με­νοι και οι εργα­ζό­με­νες στα σού­περ μάρ­κετ, οι εργα­ζό­με­νοι δια­νο­μής φαγη­τού και ποτού, οι εργά­τες στην παρα­γω­γή και δια­νο­μή Ενέρ­γειας, τηλε­πι­κοι­νω­νιών, οι ταχυ­δρό­μοι και οι courier, όλοι οι εργαζόμενοι.
Αυτοί κρα­τά­νε όρθιες και ζωντα­νές τις κοι­νω­νί­ες. Όταν στα­μα­τή­σουν αυτοί, στα­μα­τούν τα πάντα, οι πόλεις νεκρώ­νουν! Το είδα­με με τα μάτια μας.

Είδα­με ότι είναι αλή­θεια αυτό που λέει το σύν­θη­μα που φωνά­ζου­με εδώ και χρό­νια στις συγκε­ντρώ­σεις μας:
“Χωρίς εσέ­να γρα­νά­ζι δεν γυρ­νά, εργά­τη μπο­ρείς χωρίς αφεντικά”!

Αυτά είναι λοι­πόν τα Μεγά­λα Μεγέ­θη και μέσα στις περι­πέ­τειες που ζού­με, μέσα στα αδιέ­ξο­δα που βιώ­νου­με, ας κάνου­με όλοι και όλες έναν άλλον απολογισμό.
Πέρα από λεπτο­μέ­ρειες, πέρα από επι­μέ­ρους δια­φο­ρές και προ­βλη­μα­τι­σμούς, που μπο­ρούν να λυθούν μέσα στη ζωή και τον αγώ­να, να κρα­τή­σου­με τα Μεγά­λα και Σημαντικά.
Και να πάρου­με την απόφαση:

Να συμπορευτούμε με το ΚΚΕ, να κάνουμε πράξη το σύνθημα του 47ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ:
“Να ζεις, να τολμάς, να προχωράς — Για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, τον σοσιαλισμό”.

Γεια σας! Καλή δύνα­μη και υγεία σε όλους και όλες!.