Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

48ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή: Οι παρεμβάσεις στην εκδήλωση «Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία και η στάση των κομμουνιστών»

Το μεγά­λο ενδια­φέ­ρον των επι­σκε­πτών του Φεστι­βάλ συγκέ­ντρω­σε, όπως ανα­με­νό­ταν, η συζή­τη­ση στη Διε­θνού­πο­λη με θέμα «Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος στην Ουκρα­νία και η στά­ση των κομ­μου­νι­στών», όπου ο κόσμος κύκλω­σε κυριο­λε­κτι­κά τον χώρο για να παρακολουθήσει.

Κεντρι­κός ομι­λη­τής ήταν ο Ελι­σαί­ος Βαγε­νάς, υπεύ­θυ­νος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ του ΚΚΕ, στη συνέ­χεια δια­βά­στη­κε η τοπο­θέ­τη­ση της Νεο­λαι­ί­στι­κης Πτέ­ρυ­γας της Ενω­σης Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας και εκ μέρους της Επα­να­στα­τι­κής Κομ­μου­νι­στι­κής Ενω­σης Νεο­λαί­ας Ρωσί­ας (μπολ­σε­βί­κοι) μίλη­σε ο Ιβάν Ζαρόκοφ.

Ο Ελ. Βαγε­νάς ανα­φέρ­θη­κε στα προ­σχή­μα­τα και τις πραγ­μα­τι­κές αιτί­ες του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην Ουκρα­νία, καλώ­ντας τον ελλη­νι­κό και τους άλλους λαούς να απορ­ρί­ψουν τόσο τη ΝΑΤΟι­κή πλευ­ρά όσο και τη ρωσι­κή. Ανέ­δει­ξε τον μακρό­χρο­νο γεω­πο­λι­τι­κό και οικο­νο­μι­κό αντα­γω­νι­σμό ΝΑΤΟ — Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία για τον πλού­το της, τους ενερ­γεια­κούς δρό­μους και τη στρα­τη­γι­κή της θέση.

Μεγά­λο θύμα αυτού του αντα­γω­νι­σμού είναι οι λαοί της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσί­ας που «έζη­σαν ειρη­νι­κά και μεγα­λούρ­γη­σαν από κοι­νού στα πλαί­σια της ΕΣΣΔ και βρέ­θη­καν σήμε­ρα να αλλη­λο­σφά­ζο­νται για τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων». Αλλά και οι υπό­λοι­ποι λαοί που βιώ­νουν τις οικο­νο­μι­κές συνέ­πειες του πολέ­μου, της καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και του αντα­γω­νι­σμού μετα­ξύ των μονο­πω­λια­κών ομίλων.

Παράλ­λη­λα στην εκδή­λω­ση, με αφορ­μή το πλή­θος ερω­τη­μά­των και προ­βλη­μα­τι­σμών που απα­σχο­λούν πολ­λούς νέους και νέες, ιδιαί­τε­ρα τους τελευ­ταί­ους μήνες, ο Φρί­ξος Μπρούζ­γος, μέλος του Γρα­φεί­ου του ΚΣ της ΚΝΕ, παρου­σί­α­σε τη νέα έκδο­ση της Ιδε­ο­λο­γι­κής Επι­τρο­πής του ΚΣ της ΚΝΕ, που κυκλο­φο­ρεί από τη «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», εγκαι­νιά­ζο­ντας τον δεύ­τε­ρο κύκλο της σει­ράς «Αλή­θειες και Ψέμα­τα» για τον καπι­τα­λι­σμό, που εστιά­ζει στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλεμο.

Παραθέτουμε την ομιλία του Ελ. Βαγενά: 

«Εδώ και 6 μήνες διε­ξά­γε­ται ο πόλε­μος στην Ουκρα­νία και το Κόμ­μα μας, όπως έκα­νε και σε άλλες περι­πτώ­σεις, στο Ιράκ, στη Γιου­γκο­σλα­βία, στο Αφγα­νι­στάν, στη Λιβύη, στη Συρία, έχει ανα­δεί­ξει τις αιτί­ες του. Σε όλες τις παρα­πά­νω περι­πτώ­σεις οι ιμπε­ρια­λι­στές διε­ξή­γα­γαν τις στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις τους “καμου­φλά­ρο­ντας” τους πραγ­μα­τι­κούς σκο­πούς τους με διά­φο­ρα προ­σχή­μα­τα: Πότε ήταν τα όπλα μαζι­κής κατα­στρο­φής, πότε η υπε­ρά­σπι­ση των μειο­νο­τή­των, πότε ο “πόλε­μος με την τρο­μο­κρα­τία” κι άλλο­τε πάλι “η απο­κα­τά­στα­ση των δημο­κρα­τι­κών δικαιω­μά­των και της ελευθερίας”.

Όμως, όπως και στον πόλε­μο που εκτυ­λίσ­σε­ται τώρα στην Ουκρα­νία, όπου αξιο­ποιού­νται διά­φο­ρα προ­σχή­μα­τα, οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί πόλε­μοι διε­ξά­γο­νται για το μοί­ρα­σμα του ορυ­κτού πλού­του, της Ενέρ­γειας, των αγω­γών και των δικτύ­ων μετα­φο­ράς εμπο­ρευ­μά­των, γεω­πο­λι­τι­κών στη­ριγ­μά­των, των μερι­δί­ων των αγο­ρών, των εδα­φών και του εργα­τι­κού δυναμικού.

Να, για­τί πρέ­πει ο λαός μας και οι άλλοι λαοί να απορ­ρί­ψουν τα προ­σχή­μα­τα τόσο της ΝΑΤΟι­κής πλευ­ράς, πως δήθεν ο πόλε­μος διε­ξά­γε­ται για την “ελευ­θε­ρία” και το δικαί­ω­μα “αυτο­διά­θε­σης” του λαού της Ουκρα­νί­ας στην επι­λο­γή συμ­μά­χων, όσο και της άλλης ιμπε­ρια­λι­στι­κής πλευ­ράς, που κρύ­βει τις στο­χεύ­σεις των δικών της μονο­πω­λί­ων, επι­κα­λού­με­νη τη λεγό­με­νη απο­να­ζι­στι­κο­ποί­η­ση της Ουκρα­νί­ας και την “αυτο­διά­θε­ση” των ρωσό­φω­νων πλη­θυ­σμών της.

Για­τί μόνο όσοι επεν­δύ­ουν στην παρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση ή φορούν παρω­πί­δες δεν βλέ­πουν πως εδώ και χρό­νια, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ μεθο­δεύ­ουν και προ­ω­θούν την οικο­νο­μι­κή, πολι­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή περι­κύ­κλω­ση της Ρωσί­ας, επεμ­βαί­νο­ντας, μετα­φέ­ρο­ντας ισχυ­ρές στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις και εγκα­θι­στώ­ντας βάσεις του θανά­του, ρίχνο­ντας λάδι στη φωτιά.

Οι δια­κη­ρύ­ξεις ότι το ΝΑΤΟ μόλις στα­μα­τή­σει η ύπαρ­ξη του Συμ­φώ­νου της Βαρ­σο­βί­ας θα δια­λυ­θεί γρή­γο­ρα ξεχά­στη­καν και το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν δια­λύ­θη­κε, αλλά διευ­ρύν­θη­κε “κατα­πί­νο­ντας” νέες χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης, των Βαλ­κα­νί­ων και πρώ­ην Σοβιε­τι­κές Δημο­κρα­τί­ες. Νέες στρα­τιω­τι­κές βάσεις και δυνά­μεις προ­ω­θή­θη­καν προς τα σύνο­ρα της Ρωσί­ας. Στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις και γυμνά­σια στη Βόρεια Θάλασ­σα, στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, στη Μαύ­ρη Θάλασ­σα, στη Βαλ­τι­κή “ζωγρά­φι­σαν” το ΝΑΤΟι­κό μέτω­πο απέ­να­ντι στη Ρωσία.

Από τη μεριά της η αστι­κή τάξη της Ρωσί­ας, μόλις ισχυ­ρο­ποί­η­σε την εξου­σία της, εγκα­τέ­λει­ψε τις επι­λο­γές ενσω­μά­τω­σής της στο ευρω­α­τλα­ντι­κό μπλοκ και προ­χώ­ρη­σε τα δικά της εκμε­ταλ­λευ­τι­κά σχέ­δια σε βάρος των λαών, όπως ήταν η συγκρό­τη­ση άλλων καπι­τα­λι­στι­κών ενώ­σε­ων στην περιο­χή της πρώ­ην ΕΣΣΔ, όπου η ίδια παί­ζει τον ρόλο της “ατμο­μη­χα­νής” (Ευρα­σια­τι­κή Οικο­νο­μι­κή Ένω­ση, Οργα­νι­σμός Συμ­φώ­νου Συλ­λο­γι­κής Ασφά­λειας), ενώ παράλ­λη­λα δια­μορ­φώ­νει μια στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χία με την καπι­τα­λι­στι­κή Κίνα, τόσο σε διμε­ρές επί­πε­δο, όσο και σε επί­πε­δο νέων πολυ­με­ρών οργα­νώ­σε­ων, όπως είναι ο Οργα­νι­σμός Συνερ­γα­σί­ας της Σαγκά­ης και οι BRICS.

Έτσι, η στρα­τιω­τι­κή εισβο­λή της Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία ήταν απλώς η τυπι­κή έναρ­ξη ενός πολέ­μου που προ­ε­τοι­μά­στη­κε από το εύφλε­κτο υλι­κό που συσ­σω­ρεύ­τη­κε σε βάθος χρόνου.

Ο λαός της Ουκρα­νί­ας πλη­ρώ­νει τους αντα­γω­νι­σμούς ισχυ­ρών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων, στους οποί­ους η αστι­κή τάξη της χώρας τους λαμ­βά­νει ενερ­γά μέρος μετά την υπε­ρί­σχυ­ση εκεί­νου του τμή­μα­τός της που είναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο στον ευρωατλαντισμό.

Η σύγκρου­ση, που διε­ξά­γο­νταν σε πολ­λά επί­πε­δα και γεω­γρα­φι­κές σφαί­ρες, πήρε την πιο “καυ­τή” μορ­φή της στην Ουκρα­νία, τη 2η μεγα­λύ­τε­ρη Σοβιε­τι­κή Δημο­κρα­τία, που ήταν και είναι ιδιαί­τε­ρα σημα­ντι­κή για τα κάθε λογής σύγ­χρο­να ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια. Μια χώρα με σημα­ντι­κά και εύφο­ρα εδά­φη, πρώ­τες ύλες, εργα­τι­κή δύνα­μη, με ισχυ­ρές βιο­μη­χα­νι­κές βάσεις και εξο­ρυ­κτι­κή βιο­μη­χα­νία (εξο­ρύσ­σει σίδη­ρο, μαγ­γά­νιο, γρα­φί­τη, τιτά­νιο, ουρά­νιο, άνθρα­κα κ.ο.κ.). Εκεί όπου υπάρ­χει ένα τερά­στιο δίκτυο δεκά­δων χιλιά­δων χιλιο­μέ­τρων αγω­γών μετα­φο­ράς του ρωσι­κού φυσι­κού αερί­ου προς τις χώρες της Ευρώ­πης. Η Ουκρα­νία παί­ζει σημα­ντι­κό ρόλο τόσο στα σχέ­δια καπι­τα­λι­στι­κής ενο­ποί­η­σης της Ρωσί­ας, όσο και στα σχέ­δια των άλλων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων, των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, που το 2014 απρο­κά­λυ­πτα επε­νέ­βη­σαν στην Ουκρα­νία στη­ρί­ζο­ντας το φιλο­δυ­τι­κό τμή­μα της αστι­κής τάξης, αξιο­ποιώ­ντας για τους σκο­πούς τους ακό­μη και φασι­στι­κές ομάδες.

Πότε, όμως, άρχι­σε να συσ­σω­ρεύ­ε­ται η εύφλε­κτη ύλη της σύγκρου­σης; Αυτό έγι­νε πριν 30 χρό­νια με τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ, την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού, όταν η γη, οι πρώ­τες ύλες, η βιο­μη­χα­νι­κή βάση, η εργα­τι­κή δύνα­μη έγι­νε και πάλι εμπό­ρευ­μα. Τα γεγο­νό­τα που δια­δρα­μα­τί­ζο­νται στην Ουκρα­νία είναι ένας ακό­μη κρί­κος στην αιμα­τη­ρή αλυ­σί­δα των πολέ­μων και των αντα­γω­νι­σμών που έφε­ρε η καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση στους λαούς της ΕΣΣΔ. Έτσι, οι λαοί των δύο χωρών, της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσί­ας, που έζη­σαν ειρη­νι­κά και μεγα­λούρ­γη­σαν από κοι­νού στο πλαί­σιο της ΕΣΣΔ, βρέ­θη­καν σήμε­ρα να αλλη­λο­σφά­ζο­νται για τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονοπωλίων.

Το Κόμ­μα μας ανέ­δει­ξε αυτά τα ζητή­μα­τα και ταυ­τό­χρο­να καυ­τη­ρί­α­σε τόσο τον αντι­κομ­μου­νι­σμό, που προ­ω­θεί το αντι­δρα­στι­κό καθε­στώς Ζελέν­σκι στην Ουκρα­νία, όσο και το αστι­κό καθε­στώς της Ρωσί­ας, που επι­τί­θε­ται στον ηγέ­τη της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης, τον Λένιν, προ­σπα­θώ­ντας να του φορ­τώ­σει την ευθύ­νη για τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ, ακό­μη και για τον σημε­ρι­νό πόλεμο.

Σύντρο­φοι και φίλοι,

Πιστεύ­ου­με ακρά­δα­ντα πως οι λαοί δεν μπο­ρεί να είναι θεα­τές μπρο­στά σε αυτές τις εξε­λί­ξεις, στις οποί­ες η κατα­δι­κα­στέα ρωσι­κή στρα­τιω­τι­κή εισβο­λή, όπως είπα­με, είναι μόνο ένα επει­σό­διο της σύγκρου­σης, που μπο­ρεί να πάρει και ακό­μη πιο τρα­γι­κή πορεία, μιας και βλέ­που­με τις δύο πλευ­ρές από τη μια να “ξεσκο­νί­ζουν” το “ρόπα­λο” των πυρη­νι­κών όπλων και από την άλλη να διε­ξά­γουν πολε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις σε εδά­φη όπου υπάρ­χουν πυρη­νι­κές εγκα­τα­στά­σεις, που αν χτυ­πη­θούν, θα προ­κα­λέ­σουν εκτε­τα­μέ­νη καταστροφή.

Βλέ­που­με τις τελευ­ταί­ες μέρες την κλι­μά­κω­ση της σύγκρου­σης, που εκτεί­νε­ται στα πεδία των μαχών σε μήκος 1.300 χιλιο­μέ­τρων. Όλους τους τελευ­ταί­ους μήνες το ΝΑΤΟ εξό­πλι­σε με κάθε είδους όπλα το αντι­δρα­στι­κό καθε­στώς Ζελέν­σκι. ΝΑΤΟι­κοί στρα­τιω­τι­κοί σύμ­βου­λοι και μισθο­φό­ροι ανά­λα­βαν δρά­ση στα εδά­φη της Ουκρανίας.

Σε ανά­λο­γες κινή­σεις αξιο­ποί­η­σης μισθο­φο­ρι­κών ιδιω­τι­κών στρα­τών, παρα­στρα­τιω­τι­κών εθνι­κι­στι­κών και αντι­δρα­στι­κών ομά­δων προ­χώ­ρη­σε και η ρωσι­κή πλευ­ρά, ενώ με το χθε­σι­νό διάγ­γελ­μα Πού­τιν δίνε­ται “πρά­σι­νο φως” στην προ­σάρ­τη­ση στη Ρωσία του 20% των εδα­φών της Ουκρα­νί­ας, όπως και στη νομι­μο­ποί­η­ση των παρα­στρα­τιω­τι­κών τμη­μά­των και επι­στρα­τεύ­ο­νται 300 χιλιά­δες έφε­δροι, χωρίς να παρα­λεί­πε­ται και η απει­λή χρή­σης πυρη­νι­κών όπλων.

Επι­πλέ­ον, εκτός από τους λαούς που ήδη πλη­ρώ­νουν με το αίμα τους τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, και πολ­λοί άλλοι λαοί βιώ­νουν τις οικο­νο­μι­κές συνέ­πειες του πολέ­μου, με την αύξη­ση της ακρί­βειας, ιδιαί­τε­ρα στα καύ­σι­μα, αλλά και στα αγρο­τι­κά εφό­δια, στα τρό­φι­μα κ.ο.κ. Βεβαί­ως, η αιτία αυτής της κατά­στα­σης δεν βρί­σκε­ται μόνον στον πόλε­μο, αλλά αυτός ενί­σχυ­σε αυτήν την τάση που είχε εκδη­λω­θεί και πριν από αυτόν εξαι­τί­ας της λεγό­με­νης πρά­σι­νης μετά­βα­σης, των κρα­τι­κών πακέ­των στή­ρι­ξης, που διο­χε­τεύ­θη­καν κατά την πρό­σφα­τη καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση για την στή­ρι­ξη των μονο­πω­λί­ων, της δια­τή­ρη­σης της βαριάς φορο­λο­γί­ας σε είδη κατα­νά­λω­σης όπως στα τρό­φι­μα, στα καύ­σι­μα κ.ά. για να μπο­ρούν να τρο­φο­δο­τη­θούν με φορο­α­παλ­λα­γές και επι­δο­τή­σεις τα μονο­πώ­λια, καθώς και οι υπέ­ρο­γκες πολε­μι­κές δαπά­νες για τις ανά­γκες των ΝΑΤΟι­κών σχε­δια­σμών. Όλα αυτά αυξά­νουν τα δυσβά­στα­χτα οικο­νο­μι­κά βάρη στις πλά­τες της εργα­τι­κής τάξης και των άλλων λαϊ­κών στρωμάτων.

Σ’ αυτές τις συν­θή­κες το ΚΚΕ πρω­το­στά­τη­σε ενά­ντια στην εμπλο­κή της χώρας μας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο. Ανέ­δει­ξε τις ευθύ­νες της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, καθώς και των άλλων κομ­μά­των του ευρω­α­τλα­ντι­σμού, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, που δια­χρο­νι­κά έχουν μετα­τρέ­ψει τη χώρα σε “ορμη­τή­ριο” των πολε­μι­κών επι­χει­ρή­σε­ων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.

Απαί­τη­σε να κλεί­σουν οι βάσεις του θανάτου!

Να επι­στρέ­ψουν στη χώρα τα τμή­μα­τα των Ενό­πλων Δυνά­με­ων που βρί­σκο­νται εκτός συνόρων!

Να στα­μα­τή­σει η συμ­με­το­χή της Ελλά­δας στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και οργανώσεις!

Μπο­ρού­με σήμε­ρα με υπε­ρη­φά­νεια να πού­με πως οι κομ­μου­νι­στές της Ελλά­δας μέσα σε έξι μήνες έχουν ανα­πτύ­ξει μια πολύ­μορ­φη και πλού­σια δια­φω­τι­στι­κή δρά­ση για τις αιτί­ες του πολέ­μου, που συν­δυά­στη­κε με την πολι­τι­κή δρά­ση ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, ενά­ντια στη συμ­με­το­χή της χώρας μας σ’ αυτόν.

Η δρά­ση του Κόμ­μα­τός μας βγή­κε και εκτός των συνό­ρων. Αντι­προ­σω­πεί­ες του Κόμ­μα­τός μας συμ­με­τεί­χαν στις αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις και εκδη­λώ­σεις του ΚΚ Τουρ­κί­ας σε διά­φο­ρες τουρ­κι­κές πόλεις, όπως και στη δια­δή­λω­ση ενά­ντια στη Σύνο­δο Κορυ­φής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη.

Το ΚΚΕ, μαζί με το ΚΚ Εργα­ζο­μέ­νων Ισπα­νί­ας, το ΚΚ Μεξι­κού, το ΚΚ Τουρ­κί­ας, πήρε την πρω­το­βου­λία για την έκδο­ση Κοι­νής Ανα­κοί­νω­σης των ΚΚ, στην οποία κατα­γρά­φε­ται ο χαρα­κτή­ρας του πολέ­μου και τονί­ζε­ται η ανά­γκη η λαοί να μην επι­λέ­ξουν ιμπε­ρια­λι­στή, να δυνα­μώ­σουν την αυτο­τε­λή πάλη τους για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού, την ενί­σχυ­ση της ταξι­κής πάλης ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, για τον σοσια­λι­σμό που παρα­μέ­νει επί­και­ρος και ανα­γκαί­ος όσο ποτέ.

Την ανα­κοί­νω­ση έχουν υπο­γρά­ψει 43 ΚΚ και 30 ΚΝ απ’ όλον τον κόσμο και είναι μέχρι σήμε­ρα η μόνη σημα­ντι­κή κοι­νή τοπο­θέ­τη­ση ΚΚ για τον πόλε­μο που εκτυ­λίσ­σε­ται στην Ουκρανία.

Στην Κοι­νή Ανα­κοί­νω­ση απορ­ρί­πτο­νται τα διά­φο­ρα προ­σχή­μα­τα, όπως της “υπε­ρά­σπι­σης της δημο­κρα­τί­ας”, της “αυτο­ά­μυ­νας” και του δικαιώ­μα­τος “επι­λο­γής συμ­μα­χιών”, της τήρη­σης των αρχών του ΟΗΕ ή του ΟΑΣΕ ή υπο­τί­θε­ται της πάλης με τον “φασι­σμό”, που εσκεμ­μέ­να απο­κό­βε­ται από το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που τον γεν­νά και τον αξιοποιεί.

Ταυ­τό­χρο­να το Κόμ­μα μας με κάθε τρό­πο στη­ρί­ζει τη δρά­ση των Συν­δι­κά­των, την προ­σπά­θεια ανα­σύ­ντα­ξης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος σε αγω­νι­στι­κή και ταξι­κή κατεύ­θυν­ση, παλεύ­ο­ντας για ουσια­στι­κές αυξή­σεις στους μισθούς και τις συντά­ξεις, πάνω από το ύψος του πλη­θω­ρι­σμού, κατάρ­γη­ση των φόρων σε ρεύ­μα και φυσι­κό αέριο, στα είδη πλα­τιάς λαϊ­κής κατα­νά­λω­σης. Επί­σης, μεί­ω­ση τιμών και πλα­φόν στα βασι­κά είδη, στην Ενέρ­γεια, στα καύ­σι­μα, δια­γρα­φή των χρε­ών. Για να μη μεί­νει κανέ­να λαϊ­κό σπί­τι χωρίς ρεύ­μα, νερό, τηλέ­φω­νο και τρόφιμα.

Σε αυτές τις συν­θή­κες έχει σημα­σία η στά­ση των κομ­μου­νι­στών, αλλά και όλων των ανθρώ­πων που συστρα­τεύ­ο­νται μαζί μας, ώστε να ενη­με­ρώ­σου­με συστη­μα­τι­κά τον λαό, να συμ­βά­λου­με στην οργά­νω­σή του, ώστε να μπού­νε νέες λαϊ­κές δυνά­μεις στη δρά­ση κατά του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου και της εμπλο­κής, γενι­κό­τε­ρα κατά του συστή­μα­τος που γεν­νά φτώ­χεια, κρί­σεις και πολέμους.

Αυτός είναι ο δρό­μος που φωτί­ζει την πραγ­μα­τι­κή φιλο­λαϊ­κή προ­ο­πτι­κή, για να μπο­ρούν οι λαοί να ζήσουν με ειρή­νη, ασφά­λεια, αδερ­φο­σύ­νη, να δια­μορ­φώ­σουν αμοι­βαία επω­φε­λείς σχέ­σεις, όπως έζη­σαν για δεκα­ε­τί­ες οι λαοί της Ρωσί­ας και της Ουκρα­νί­ας, όταν οι ίδιοι βρί­σκο­νταν στο τιμό­νι της εξου­σί­ας, είχαν στα χέρια τους τον πλού­το που παρή­γα­γαν, οικο­δο­μού­σαν μια και­νούρ­για σοσια­λι­στι­κή κοινωνία».

Παραθέτουμε την τοποθέτηση της Νεολαιίστικης Πτέρυγας της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας: 

«Παρά τις αντι­φά­σεις που συνό­δευ­σαν την εξέ­λι­ξη της σοσια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας στην ΕΣΣΔ, με την πτώ­ση του προ­πυρ­γί­ου του παγκό­σμιου κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος κατέρ­ρευ­σε μαζί και το προ­πύρ­γιο της άμυ­νας τους παγκό­σμιου προλεταριάτου.

Στα ερεί­πια της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, γίνα­με μάρ­τυ­ρες ασύλ­λη­πτων δια­δι­κα­σιών ληστεί­ας, εξα­θλί­ω­σης, ανά­πτυ­ξης του εθνι­κι­σμού και του σοβι­νι­σμού, ένο­πλων εθνο­τι­κών συγκρού­σε­ων, που οδή­γη­σαν σε χιλιά­δες θύμα­τα ανά­με­σα σε λαούς που προη­γου­μέ­νως ζού­σαν αδελφωμένα.

Αυτές οι δια­δι­κα­σί­ες, στις οποί­ες τα οικο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και οι εσω­τε­ρι­κές και εξω­τε­ρι­κές επιρ­ρο­ές είναι συνυ­φα­σμέ­να με τόσο σύν­θε­το τρό­πο, απαι­τούν ανά­λυ­ση με διείσ­δυ­ση στην ουσία, δεδο­μέ­νου ότι στην επι­φά­νεια – στον τομέα της συγκε­κρι­μέ­νης πολι­τι­κής δρά­σης – εμφα­νί­ζο­νται συχνά στη μετα­σχη­μα­τι­σμέ­νη τους μορ­φή. Αυτό είναι ακό­μα πιο ανα­γκαίο σήμε­ρα, που ο κόσμος βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα του 3ου Παγκο­σμί­ου Πολέμου.

Οι πόλε­μοι στην Επο­χή του Ιμπεριαλισμού:

Ο μόνος ορι­σμός του ιμπε­ρια­λι­σμού στον οποίο θα μεί­νου­με είναι αυτός του Λένιν. Λέει: «Ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι το μονο­πω­λια­κό στά­διο του καπιταλισμού…[στο οποίο υφίσταται]…το πέρα­σμα από την αποι­κια­κή πολι­τι­κή που επε­κτεί­νε­ται ανε­μπό­δι­στα πάνω σε περιο­χές που δεν τις έχει αρπά­ξει καμία καπι­τα­λι­στι­κή δύνα­μη, στην αποι­κια­κή πολι­τι­κή της μονο­πω­λια­κής κατο­χής των εδα­φών της γης, που έχει ολό­τε­λα μοιραστεί.»

Δηλα­δή, ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι ένα στά­διο του καπι­τα­λι­σμού, δεν είναι ένας νέος σχη­μα­τι­σμός, και ως όρος, υπο­δη­λώ­νει μόνο μια αλλα­γή στα χαρα­κτη­ρι­στι­κά του υπάρ­χο­ντος καπι­τα­λι­σμού της επο­χής μας. Ο καπι­τα­λι­σμός είναι ένας τέτοιος σχη­μα­τι­σμός που, στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό στά­διο της ανά­πτυ­ξής του, για πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία, καλύ­πτει ολό­κλη­ρο τον κόσμο. Και στο στά­διο του ιμπε­ρια­λι­σμού εμφα­νί­ζε­ται ως η γενι­κή τάση της ανά­πτυ­ξης ολό­κλη­ρης της αστι­κής κοινωνίας.

Όταν εμφα­νί­ζο­νται πολυ­ε­θνι­κοί όμι­λοι κεφα­λαί­ου, που τεχνη­τά δημιουρ­γούν στρα­τιω­τι­κές, οικο­λο­γι­κές, επι­δη­μι­κές κατα­στρο­φές ως απά­ντη­ση στο γεγο­νός ότι δεν μπο­ρούν να αντι­με­τω­πί­σουν την οικο­νο­μι­κή κρί­ση του καπι­τα­λι­στι­κού τρό­που παρα­γω­γής που προ­κύ­πτει φυσι­κά, δεν υπάρ­χει λόγος να μιλά­με για την πάλη οποιου­δή­πο­τε συγκε­κρι­μέ­νου έθνους – κρά­τους. Και αυτό το σημείο μας παρα­πέ­μπει στο δεύ­τε­ρο θέμα, που συζη­τιέ­ται τώρα όλο και περισσότερο.

Πάμε στην έννοια του λεγό­με­νου ”πολέ­μου δι’ αντι­προ­σώ­πων”. Η σημα­σία του απο­δει­κνύ­ε­ται από τα απο­τε­λέ­σμα­τα μιας ανά­λυ­σης τάσε­ων της Google: Τους τελευ­ταί­ους μήνες, ο αριθ­μός των ερω­τη­μά­των σχε­τι­κά με αυτό το θέμα στη Ρωσία και την Ουκρα­νία έχει αυξη­θεί κατά 250%. Σύμ­φω­να με τον γενι­κά απο­δε­κτό ορι­σμό, ο πόλε­μος δι’ αντι­προ­σώ­πων είναι μια διε­θνής σύγκρου­ση μετα­ξύ δύο χωρών που προ­σπα­θούν να πετύ­χουν τους δικούς τους στό­χους μέσω στρα­τιω­τι­κών ενερ­γειών που λαμ­βά­νουν χώρα στο έδα­φος και τους πόρους μιας τρί­της χώρας, υπό την κάλυ­ψη της επί­λυ­σης μιας εσω­τε­ρι­κής σύγκρου­σης στην εν λόγω τρί­τη χώρα.

Σήμε­ρα, περισ­σό­τε­ρο από 6 μήνες μετά την έναρ­ξη του πολέ­μου, βλέ­που­με ήδη εκεί­νους που έλα­βαν και συνε­χί­ζουν να λαμ­βά­νουν τα μερί­σμα­τά τους από τη στρα­τιω­τι­κή δρά­ση. Αυτοί, φυσι­κά, δεν είναι οι λαοί της Ρωσί­ας και της Ουκρα­νί­ας και, ως επί το πλεί­στον, ούτε καν οι κυβερ­νή­σεις τους. Οι ΗΠΑ, όμως, έχουν ενι­σχύ­σει σημα­ντι­κά τη θέση τους στη διε­θνή αγο­ρά πώλη­σης και προ­μή­θειας ενέρ­γειας και υπο­νο­μεύ­ουν την αγο­ρά καυ­σί­μων της ΕΕ. Με τη σει­ρά της, η Κίνα αυξά­νει την προ­μή­θεια πρώ­των υλών από τη Ρωσία σε μειω­μέ­νη τιμή.

Για τα αντι­φα­σι­στι­κά συν­θή­μα­τα σε μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα υπέρ του φασισμού:

Ο πραγ­μα­τι­κός αντα­γω­νι­στής της Γερ­μα­νί­ας του Χίτλερ ήταν η ΕΣΣΔ ακρι­βώς επει­δή ήταν ένα σοσια­λι­στι­κό και επο­μέ­νως ένα προ­λε­τα­ρια­κό κρά­τος. Ο Β’ Παγκό­σμιος Πόλε­μος ήταν ένας ταξι­κός πόλε­μος, παρά το γεγο­νός ότι χιλιά­δες εργά­τες έχα­σαν τη ζωή τους από την πλευ­ρά του ναζι­στι­κού συνα­σπι­σμού, καθώς και το γεγο­νός ότι οι συμ­μα­χι­κές δυνά­μεις εκπρο­σω­πού­νταν από αστι­κά κράτη.

Όπως προ­α­να­φέρ­θη­κε, για να προσ­διο­ρι­στεί η φύση του πολέ­μου την επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού δεν έχει σημα­σία αν αυτός ο συγκε­κρι­μέ­νος πόλε­μος διε­ξά­γε­ται από ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες – είναι ιμπε­ρια­λι­στι­κός σε κάθε περί­πτω­ση. Εγεί­ρε­ται όμως ένα άλλο ερώ­τη­μα – μπο­ρεί ένας αστι­κός πόλε­μος να είναι αντιφασιστικός;

Ο φασι­σμός είναι ένα εργα­λείο της δικτα­το­ρί­ας του χρη­μα­τι­στι­κού κεφα­λαί­ου, δια­φέ­ρει από τη δημο­κρα­τία μόνο στο γεγο­νός ότι η δικτα­το­ρία υπό το φασι­σμό έχει έναν ανοι­κτά τρο­μο­κρα­τι­κό χαρα­κτή­ρα. Η αστι­κή δικτα­το­ρία με τη μορ­φή της δημο­κρα­τί­ας αντι­κα­θί­στα­ται από μια τρο­μο­κρα­τι­κή δικτα­το­ρία όταν δια­κυ­βεύ­ε­ται ο ζωτι­κός χώρος του ενός ή του άλλου χρη­μα­τι­στι­κού μονο­πω­λί­ου. Υπό αυτή την έννοια, ο αντι­φα­σι­σμός των ΗΠΑ στον Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο δεν ήταν αντι­φα­σι­σμός στην ουσία του, επει­δή στό­χος δεν ήταν η ήττα του φασι­σμού ως φαι­νο­μέ­νου, αλλά η ήττα της Ναζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας ως καθε­στώς ενός ιμπε­ρια­λι­στι­κού κρά­τους (βλ. ενός αντα­γω­νι­στή). Επο­μέ­νως, όταν τα γρα­πτά διά­φο­ρων κομ­μου­νι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων προ­σφέ­ρο­νται να στη­ρί­ξουν τη ρωσι­κή αστι­κή κυβέρ­νη­ση στην πάλη της ενά­ντια στο φασι­σμό, βλέ­που­με ένα σύν­θη­μα για τη στή­ρι­ξη της ρωσι­κής αστι­κής κυβέρ­νη­σης στο πνεύ­μα του 1914, αλλά σε καμία περί­πτω­ση ένα Σοβιε­τι­κό σύν­θη­μα ενά­ντια στο φασι­σμό του 1941.

3.Ο χαρα­κτη­ρι­σμός αυτού του πολέ­μου από Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά κόμματα.

Δυστυ­χώς, ακό­μα δεν υπάρ­χει ενό­τη­τα στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα στην εκτί­μη­ση του για τον πόλε­μο. Δε θα επι­κε­ντρω­θού­με στις θέσεις με τις οποί­ες συμ­φω­νού­με (οι οποί­ες δια­κη­ρύσ­σο­νται στην Κοι­νή Ανα­κοί­νω­ση με τίτλο «Όχι στον Ιμπε­ρια­λι­στι­κό Πόλε­μο στην Ουκρα­νία», που υπο­γρά­φε­ται από κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα και κομ­μου­νι­στι­κές νεο­λαί­ες στο solidnet).

Το πρό­βλη­μα είναι ότι πολ­λά κόμ­μα­τα τεί­νουν να στη­ρί­ζουν τη μία ή την άλλη συγκρουό­με­νη πλευ­ρά στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, παρό­λο που χρειά­ζε­ται πάλη ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό ως τέτοιον. Εκφρά­ζο­νται αιχ­μη­ρά αντί­θε­τες από­ψεις: από την πλή­ρη κατη­γο­ρία της ρωσι­κής πολι­τι­κής της εισβο­λής και την υπο­στή­ρι­ξη της Ουκρα­νί­ας έως την πλή­ρη δικαιο­λό­γη­ση της στρα­τιω­τι­κής εισβο­λής με το πρό­σχη­μα της απο­να­ζι­στι­κο­ποί­η­σης και τη θεώ­ρη­ση του πολέ­μου ως μια δίκαιη, προ­λη­πτι­κή ειδι­κή επιχείρηση.

Προ­βλέ­που­με ότι στα βιβλία ιστο­ρί­ας αυτός ο πόλε­μος θα ονο­μα­στεί «Μάταιος Πόλεμος».

Είναι Μάταιος διό­τι ο εισβο­λέ­ας δεν θα επι­τύ­χει τους δια­κη­ρυγ­μέ­νους στό­χους, παρά μόνο θα επι­τεί­νει το επί­πε­δο του εθνι­κι­σμού και του μιλι­τα­ρι­σμού στην Ουκρα­νία. Επει­δή το ρωσι­κό κεφά­λαιο δεν θα επω­φε­λη­θεί από την κατά­λη­ψη εδα­φών. Το ανα­με­νό­με­νο κόστος δεν θα ανα­πλη­ρω­θεί από τα κέρ­δη. Το εμπάρ­γκο θα ανα­γκά­σει τις ρωσι­κές ελίτ να χρε­ο­κο­πή­σουν τις ήδη λιγο­στές νησί­δες βιομηχανίας.

Μάταιος, για­τί η νόμι­μη και ακό­μα και δικαιο­λο­γη­μέ­νη από τον αστι­κό πατριω­τι­σμό φύση της αντί­στα­σης από τον ουκρα­νι­κό στρα­τό και τους πολί­τες, είναι τελι­κά ανώ­φε­λη. Αργά ή γρή­γο­ρα, θα υπο­γρα­φεί μια συν­θή­κη, τα σημεία της οποί­ας θα μπο­ρού­σαν να εφαρ­μο­στούν ήδη από τις 24 Φλεβάρη.

Οι Κομ­μου­νι­στές πρέ­πει να απο­φύ­γουν να προ­σπα­θή­σουν να βρουν έναν «καλό ιμπε­ρια­λι­στή» στη μορ­φή του ΝΑΤΟ και ένα «θύμα της επι­θε­τι­κό­τη­τας» στη μορ­φή της Ουκρα­νί­ας. Η βοή­θεια του δυτι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού μετα­το­πί­ζε­ται όλο και περισ­σό­τε­ρο από την ανθρω­πι­στι­κή σφαί­ρα στην άμε­ση παρά­δο­ση εξο­πλι­σμών. Αυτά τα μέτρα των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων πρέ­πει να σαμπο­τα­ρι­στούν από τους εργα­ζό­με­νους, καθώς δεν είναι τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο από το να ρίχνουν λάδι στη φωτιά της σύγκρου­σης, παρά μια προ­σπά­θεια να την ηρε­μή­σουν ή να τη σταματήσουν.

4.Ανθρωπιστική κατα­στρο­φή και υπο­τι­θέ­με­νες συνέ­πειες του πολέ­μου στην Ουκρανία.

Τα στοι­χεία που ανα­κοι­νώ­θη­καν από την Απο­στο­λή Παρα­κο­λού­θη­σης των Ανθρω­πί­νων Δικαιω­μά­των του ΟΗΕ τον Ιού­λιο του 2022 δεί­χνουν έναν επι­βε­βαιω­μέ­νο αριθ­μό 5.100 νεκρών αμά­χων, εκ των οποί­ων 346 ήταν παιδιά.

Μέχρι στιγ­μής, περισ­σό­τε­ροι από 6 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι έχουν φύγει από την Ουκρα­νία, πάνω από 8 εκα­τομ­μύ­ρια έχουν αλλά­ξει τον τόπο κατοι­κί­ας του εντός της χώρας, και πάνω από 5 εκα­τομ­μύ­ρια παρα­μέ­νουν στα κατε­χό­με­να εδά­φη. Αυτό σημαί­νει ότι σχε­δόν 20 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι (συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων 5 εκα­τομ­μυ­ρί­ων παι­διών) έχουν χάσει τα σπί­τια τους. Σύμ­φω­να με ανε­πί­ση­μες εκτι­μή­σεις, 40 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι ζού­σαν στην Ουκρα­νία στις αρχές του 2022. Αυτό σημαί­νει ότι του­λά­χι­στον ένας στους δύο κατοί­κους της Ουκρα­νί­ας έχει πρό­βλη­μα με τη στέγαση.

Σε πολ­λές. Περιο­χές υπάρ­χουν σημα­ντι­κά προ­βλή­μα­τα με το νερό, το φαγη­τό, το ηλε­κτρι­κό ρεύ­μα και άλλες προμήθειες.

Σύμ­φω­να με επί­ση­μα στοι­χεία του ΟΗΕ από τα τέλη Απρι­λί­ου, ένας στους τρεις Ουκρα­νούς με χρό­νιες ασθέ­νειες δεν είχε πρό­σβα­ση σε φάρ­μα­κα και ιατρι­κή περί­θαλ­ψη. Δεν είναι μόνο οι χρο­νί­ως πάσχο­ντες που αντι­με­τω­πί­ζουν δυσκο­λί­ες, αλλά οι περισ­σό­τε­ροι πολί­τες. Ο πόλε­μος συνε­χί­ζει να απο­τε­λειώ­νει ένα σύστη­μα υγειο­νο­μι­κής περί­θαλ­ψης που έχει ήδη μπει σε δεύ­τε­ρη μοί­ρα μετά την ιατρι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση της πρώ­της γραμ­μής και την παν­δη­μία του κορονοϊού.

Αυτή τη στιγ­μή, η Οικο­νο­μι­κή Σχο­λή του Κιέ­βου εκτι­μά τις άμε­σες απώ­λειες από τον πόλε­μο σε 108 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια. Στις αρχές Ιου­λί­ου, το έλλειμ­μα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού της Ουκρα­νί­ας ήταν σχε­δόν 5 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολάρια.

Επεί­γο­ντα καθή­κο­ντα των κομ­μου­νι­στι­κών και εργα­τι­κών κομ­μά­των σε σχέ­ση με τον πόλε­μο στην Ουκρανία

Δια­κη­ρύσ­σου­με:

1. Εργά­τες της Ρωσί­ας, της Ουκρα­νί­ας, των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης και όλου του κόσμου, ενω­θεί­τε ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και ενά­ντια στις κυβερ­νή­σεις σας!

2. Εργά­τες της Ρωσί­ας, της Ουκρα­νί­ας, όλου του κόσμου, απο­τρέψ­τε την παρα­γω­γή και την προ­μή­θεια όπλων!

3. Ελά­τε να δια­δη­λώ­σου­με ενά­ντια στον πόλε­μο με το σύν­θη­μα της διε­θνούς εργα­τι­κής αλληλεγγύης!

Απαι­τού­με:

1. Άμε­ση παύ­ση των εχθρο­πρα­ξιών και συνέ­χι­ση των ανοι­κτών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για την επί­λυ­ση της σύγκρου­σης υπό τον έλεγ­χο των εκπρο­σώ­πων των εργα­ζο­μέ­νων: συν­δι­κα­λι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων, επι­τρο­πών ειρή­νης, κοι­νω­νιών φιλί­ας ανά­με­σα στις χώρες κ.λπ.

2. Τη σύστα­ση μιας διε­θνούς επι­τρο­πής από αντι­προ­σώ­πους των εργα­ζο­μέ­νων και των συν­δι­κά­των για τη διε­ρεύ­νη­ση των εγκλη­μά­των πολέ­μου και τον καθο­ρι­σμό των ποι­νών για τους υπο­κι­νη­τές, τους προ­α­γω­γούς και τους δρά­στες αυτού του άδι­κου, μάταιου πολέμου!

Αποσπάσματα από την ομιλία του Ιβάν Ζαρόκοφ, Α’ Γραμματέα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας Ρωσίας (μπολσεβίκοι):

Η έννοια του ιμπε­ρια­λι­σμού ως το ανώ­τε­ρο στά­διο του καπι­τα­λι­σμού καθιε­ρώ­θη­κε από τον Λένιν, το 1917. Έχουν περά­σει περισ­σό­τε­ρα από 100 χρό­νια από τότε, πολ­λά έχουν αλλά­ξει, η τεχνο­λο­γία έχει προ­χω­ρή­σει πολύ. Ήρθε η ώρα να βάλου­με στο χρο­νο­ντού­λα­πο της ιστο­ρί­ας τη θεω­ρία του Λένιν;

Όχι, δεν το νομί­ζου­με. Η ενδε­λε­χής ανά­λυ­ση των οικο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων του σύγ­χρο­νου κόσμου δεί­χνει ότι βρι­σκό­μα­στε ακό­μα στην επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού, σύμ­φω­να με τα κύρια χαρα­κτη­ρι­στι­κά που εντό­πι­σε ο Λένιν. Δεν μπο­ρεί να είναι αλλιώς, καθώς ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι το τελι­κό, έσχα­το και οδυ­νη­ρό στά­διο του καπι­τα­λι­στι­κού κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κού σχηματισμού.

(…) Ουσια­στι­κά, βλέ­που­με ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός, ως ανώ­τα­το στά­διο του καπι­τα­λι­σμού, δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει χωρίς πόλε­μο, χωρίς τους ληστρι­κούς πολέ­μους για τη διαί­ρε­ση του κόσμου, την ανα­κα­τα­νο­μή των σφαι­ρών επιρ­ρο­ής. Ο πόλε­μος απο­τε­λεί μορ­φή ύπαρ­ξης του ιμπε­ρια­λι­σμού, την άλλη πλευ­ρά της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας. Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος δεν είναι ένα τυχαίο γεγο­νός εν μέσω μιας ειρη­νι­κής ζωής, αλλά αντί­θε­τα, οι περί­ο­δοι ειρή­νης απο­τε­λούν προ­σω­ρι­νές ανά­παυ­λες στην πορεία του παγκό­σμιου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου. Δεν πρέ­πει να θεω­ρού­με τον έναν ή τον άλλον πόλε­μο ως ανε­ξάρ­τη­τους, δηλα­δή σαν ατο­μι­κή υπό­θε­ση δύο χωρών που μάχο­νται η μία ενά­ντια στην άλλη ή ενά­ντια σε παρά­νο­μους ένο­πλους σχη­μα­τι­σμούς. Κάθε πόλε­μος, κάθε εχθρο­πρα­ξία, την σημε­ρι­νή επο­χή, απο­τε­λεί επει­σό­διο σε μια γενι­κευ­μέ­νη δια­πά­λη που διε­ξά­γουν οι μεγά­λοι καπι­τα­λι­στές και οι πολι­τι­κοί τους υπη­ρέ­τες: μιας οικο­νο­μι­κής, διπλω­μα­τι­κής, πολι­τι­κής, ιδε­ο­λο­γι­κής και, τελι­κά, στρα­τιω­τι­κής, εχθρι­κής δια­πά­λης. Μιας σύγκρου­σης για πρώ­τες ύλες και την αγο­ρά εργα­σί­ας, για νέες αγο­ρές, για τον έλεγ­χο της ιδιο­κτη­σί­ας και των σφαι­ρών επιρροής

Υπό αυτήν την έννοια η ρωσι­κή εισβο­λή στην Ουκρα­νία, τον Φλε­βά­ρη αυτού του έτους, δεν απο­τε­λεί έκπλη­ξη. Ωστό­σο, το γεγο­νός αυτό εκλαμ­βά­νε­ται δια­φο­ρε­τι­κά στη Ρωσία: η κοι­νω­νία είναι διχα­σμέ­νη και, κυρί­ως έχουν επη­ρε­α­στεί τα διά­φο­ρα κοι­νω­νι­κά και πολι­τι­κά κινή­μα­τα, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων κι εκεί­νων που χαρα­κτη­ρί­ζο­νται ως κομ­μου­νι­στι­κά. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο συνε­χι­ζό­με­νος ρώσο-ουκρα­νι­κός πόλε­μος απο­τε­λεί απλά ένα ακό­μα επει­σό­διο στην παγκό­σμια δια­πά­λη των μονο­πω­λί­ων και των δια­κρα­τι­κών εται­ριών, μετα­ξύ του συμ­βα­τι­κά δυτι­κού και του συμ­βα­τι­κά ρωσι­κού κεφα­λαί­ου, με σκλη­ρό αντα­γω­νι­σμό ενά­ντια στο συμ­βα­τι­κά κινε­ζι­κό. Αυτή η αντι­πα­ρά­θε­ση ωρί­μα­ζε ανα­πό­φευ­κτα από τη δεκα­ε­τία του 2000, όταν οι Ρώσοι ολι­γάρ­χες είχαν κατα­λά­βει τον τερά­στιο πλού­το της πρώ­ην ΕΣΣΔ συσ­σω­ρεύ­ο­ντας δύνα­μη και περιου­σία. Παράλ­λη­λα με την περιου­σία τους, μεγά­λω­νε και η όρε­ξή τους: ρωσι­κές εται­ρί­ες πρώ­των υλών και ενέρ­γειας άρχι­σαν να εγκα­θί­στα­νται σε νέες αγο­ρές στο εξω­τε­ρι­κό – στον μετα­σο­βιε­τι­κό χώρο, την Ασία, την Αφρι­κή, τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή. Επέ­κτει­ναν την παρου­σία τους και στις παλιές αγο­ρές της Ευρώ­πης. Εκεί, αντι­με­τώ­πι­σαν ανα­πό­φευ­κτα τα συμ­φέ­ρο­ντα δια­κρα­τι­κών εται­ριών, που απο­τε­λού­νταν κυρί­ως από το «δυτι­κό» (αμε­ρι­κα­νι­κό, ευρω­παϊ­κό, ιαπω­νι­κό) κεφά­λαιο. Η όξυν­ση των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων οδή­γη­σαν στην ενί­σχυ­ση του «πατριω­τι­κού» πνεύ­μα­τος στους ρωσι­κούς επί­ση­μους κύκλους. Οι ίδιοι άνθρω­ποι που λεη­λά­τη­σαν την χώρα τους την δεκα­ε­τία του 1990, άρχι­σαν να μιλά­νε για την «ξεχω­ρι­στή ιστο­ρι­κή πορεία της Ρωσί­ας» και την «προ­δο­τι­κή δύση», για «την ανά­γκη να ενω­θού­με απέ­να­ντι στην εξω­τε­ρι­κή απει­λή». Υπήρ­χαν και υπάρ­χουν ενδεί­ξεις φασι­στι­κής τάσης τόσο στη ρητο­ρι­κή όσο και στη δρά­ση της κυβέρ­νη­σης, το πολι­τι­κό καθε­στώς γίνε­ται όλο και λιγό­τε­ρο ανε­κτι­κό στην αντί­θε­τη άπο­ψη, η δύνα­μη της επι­βο­λής του νόμου ενισχύεται.

Η Ουκρα­νία έγι­νε ένα από τα κεντρι­κά πεδία συγκρού­σε­ων, όπου το ρωσι­κό κεφά­λαιο ήρθε αντι­μέ­τω­πο με το «δυτι­κό». Δεν επρό­κει­το μόνο για τον έλεγ­χο των ουκρα­νι­κών αγο­ρών, αλλά και για τη δυνα­τό­τη­τα δια­με­τα­κο­μι­στι­κού εμπο­ρί­ου με την Ευρώ­πη. Οι Ουκρα­νοί ολι­γάρ­χες και οι διε­φθαρ­μέ­νοι πολι­τι­κοί σύρ­θη­καν γύρω από τον δυνα­τό­τε­ρο παί­κτη για την επι­δί­ω­ξη των ιδιο­τε­λών τους συμ­φε­ρό­ντων. Η ρωσι­κή αστι­κή τάξη, νέα, αλλά παρό­λα αυτά επι­θε­τι­κή, καθώς συνει­δη­το­ποιού­σε την ήττα της, άρχι­σε να ανα­ζη­τά εναλ­λα­κτι­κές λύσεις για την επί­λυ­ση του «ουκρα­νι­κού ζητή­μα­τος». Την ίδια στιγ­μή, η «Δύση», καθώς ενί­σχυε τις θέσεις της, προ­ώ­θη­σε τους «δικούς της ανθρώ­πους» στην εξου­σία στην Ουκρα­νία, έφε­ρε τις βάσεις του ΝΑΤΟ πιο κοντά στα ρωσι­κά σύνο­ρα. Η κατά­στα­ση μύρι­ζε μπα­ρού­τι. Αργά ή γρή­γο­ρα, η ανοι­χτή στρα­τιω­τι­κή σύγκρου­ση ήταν ανα­πό­φευ­κτη, κι έτσι κι έγινε.

Ο πόλε­μος μετα­ξύ Ρωσί­ας και Ουκρα­νί­ας, που ξεκί­νη­σε στις 24 Φλε­βά­ρη, διε­ξά­γε­ται από τον ίδιο τον ρωσι­κό και τον ουκρα­νι­κό λαό για τα συμ­φέ­ρο­νται του ρωσι­κού, του ουκρα­νι­κού και του «δυτι­κού» κεφα­λαί­ου. Είναι μέρος μιας μεγα­λύ­τε­ρης αντι­πα­ρά­θε­σης μετα­ξύ του ρωσι­κού και του «δυτι­κού» κεφα­λαί­ου, ένα ακό­μα επει­σό­διο στη γενι­κό­τε­ρη παγκό­σμια δια­πά­λη μετα­ξύ των διε­θνών μονο­πω­λί­ων και των δια­κρα­τι­κών εται­ριών, μια δια­πά­λη που διε­ξά­γε­ται από όλους ενά­ντια σε όλους. Είναι ένας άνευ όρων ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος. Η δια­μαρ­τυ­ρία ενά­ντια σε αυτόν τον πόλεμο,η οποία δεν συν­δέ­ε­ται με την πάλη ενά­ντια στο γενι­κό­τε­ρο πλαί­σιο, δεν έχει κανέ­να νόη­μα: πρέ­πει να παλέ­ψου­με ενά­ντια στις παγκό­σμιες αιτί­ες που τον γεν­νούν. Να σπά­σου­με την αλυ­σί­δα του παγκό­σμιου ιμπε­ρια­λι­σμού μέσω της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης, να απο­σπά­σου­με την εξου­σία από τα χέρια της αστι­κής τάξης και να τη δώσου­με εξο­λο­κλή­ρου στο προ­λε­τα­ριά­το, να κατα­στρέ­ψου­με την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία ως βάση της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης. Αυτός είναι ο μονα­δι­κός τρό­πος για να εξα­λεί­ψου­με την αιτία του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου. Μόνο μέσω της κατα­στρο­φής των τάξε­ων παγκο­σμί­ως, θα μπο­ρέ­σουν να επι­κρα­τή­σουν εντός και μετα­ξύ των χωρών η αιώ­νια ειρή­νη, η ευη­με­ρία και η ελεύ­θε­ρη εργασία.

Παρέμβαση από τον Φρίξο Μπρούζγο στη συζήτηση “Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία και η στάση των κομμουνιστών”:

Η ΚΝΕ, με το ξέσπα­σμα του πολέ­μου στην Ουκρα­νία, έχει πρω­το­στα­τή­σει πλάι στο ΚΚΕ για την ανά­δει­ξη των αιτιών του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, στις κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στην εμπλο­κή της χώρας μας στους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η αλή­θεια είναι πως από την έναρ­ξη του πολέ­μου δεκά­δες χιλιά­δες νέοι σε όλη την ελλά­δα που ήρθαν σε επα­φή με τη ΚΝΕ μας έφε­ραν αντι­μέ­τω­πους με πάμπολ­λα ερω­τή­μα­τα για τη θέση και τη στά­ση του ΚΚΕ, τα αίτια του πολέ­μου, την εξέ­λι­ξή του, τον ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, την στά­ση των αστι­κών πολι­τι­κών κομ­μά­των. Ταυ­τό­χρο­να, μέσα σε αυτόν το πλή­θος εξε­λί­ξε­ων που ακο­λού­θη­σαν τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, κάνα­με σοβα­ρή προ­σπά­θεια να ανα­δεί­ξου­με τη μονα­δι­κή διέ­ξο­δο από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, την πρό­τα­ση του ΚΚΕ, τον Σοσια­λι­σμό – Κομ­μου­νι­σμό. Σίγου­ρα όλη αυτή η προ­σπά­θεια, που συνε­χί­ζε­ται, δεν είναι καθό­λου εύκο­λη. Τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ έρχο­νται σε επα­φή εκ των πραγ­μά­των με γεγο­νό­τα άγνω­στα μέχρι πρό­τι­νος, με την ιστο­ρία άλλων χωρών, με ένα σύν­θε­το κου­βά­ρι ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων που κάθε μέρα έχει το δικό του “επει­σό­διο”, έτσι που εύκο­λα μπο­ρεί κανείς να “χαθεί” στο πλή­θος των εξε­λί­ξε­ων. Παράλ­λη­λα έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με την εντει­νό­με­νη παρέμ­βα­ση του αντι­πά­λου που όπως στον λαό, έτσι και στην νεο­λαία, κυριαρ­χεί η ΝΑΤΟϊ­κής κοπής προπαγάνδα.

Όλα τα παρα­πά­νω, μας οδή­γη­σαν να απο­φα­σί­σου­με την έκδο­ση μιας εκλαϊ­κευ­τι­κής μπρο­σού­ρας με θέμα τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο. Η νέα αυτή έκδο­ση της Ιδε­ο­λο­γι­κής Επι­τρο­πής του ΚΣ της ΚΝΕ που κυκλο­φο­ρεί από τη «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», εγκαι­νιά­ζει το δεύ­τε­ρο κύκλο της σει­ράς «Αλή­θειες και Ψέμα­τα», για τον καπιταλισμό.

Αφορ­μή, λοι­πόν, απο­τέ­λε­σε το πλή­θος ερω­τη­μά­των και προ­βλη­μα­τι­σμών που απα­σχο­λούν πολ­λούς νέους και νέες, ιδιαί­τε­ρα τους τελευ­ταί­ους μήνες. Πραγ­μα­τι­κά, το τελευ­ταίο διά­στη­μα υπάρ­χει ένας καται­γι­σμός πλη­ρο­φο­ριών για τις στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις και πολι­τι­κές, οικο­νο­μι­κές εξε­λί­ξεις. Μαθαί­νου­με για ανταλ­λα­γές, παραγ­γε­λί­ες και συμ­φω­νί­ες παρα­γω­γής νέων οπλι­κών συστη­μά­των. Δια­βά­ζου­με για διπλω­μα­τι­κές «επι­σκέ­ψεις» και συμ­φω­νί­ες μετα­ξύ κρα­τών, που κάποιοι μπο­ρεί να μη γνώ­ρι­ζαν καν «πού πέφτουν» στον χάρ­τη. Για­τί γίνο­νται όλα αυτά; «Οι πόλε­μοι γίνο­νται για τα συμ­φέ­ρο­ντα», είναι μια κοι­νή παρα­δο­χή πολ­λών νέων ανθρώ­πων. Αν ρωτή­σου­με όμως «Για τα συμ­φέ­ρο­ντα ποια­νού;» η απά­ντη­ση ίσως να μην είναι τόσο προ­φα­νής για όλους. Η έκδο­ση λοι­πόν ξεκι­νά­ει με το ποιες είναι οι πραγ­μα­τι­κές αιτί­ες των πολέ­μων πίσω από τα προ­σχή­μα­τα που αξιο­ποιούν κάθε φορά οι διά­φο­ρες κυβερ­νή­σεις, με το κεφά­λαιο «Ιμπε­ρια­λι­σμός, ο κόσμος των πολέμων». 

Παράλ­λη­λα, οι περισ­σό­τε­ροι νέοι σήμε­ρα έχουν δει εικό­νες των συνα­ντή­σε­ων, των συνό­δων, των αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων αλλά και των συμ­φω­νιών μέσα σε διά­φο­ρες συμ­μα­χί­ες και οργα­νι­σμούς αστι­κών κρα­τών. Το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., ΟΣΣΑ, ΟΗΕ, AUKUS και άλλα, είναι μερι­κά από τα ακρω­νύ­μια που παρε­λαύ­νουν στις καθη­με­ρι­νές ειδή­σεις κάθε φορά που ανα­κοι­νώ­νε­ται μια συμ­φω­νία, μια δια­πραγ­μά­τευ­ση ή μια πολι­τι­κή και οικο­νο­μι­κή από­φα­ση. Πολ­λοί ανα­ρω­τιού­νται για το τι είναι ακρι­βώς αυτές οι ενώ­σεις, ποιος ο ρόλος τους σε όλα αυτά που συμ­βαί­νουν. Μέσα από την έκδο­ση, λοι­πόν, απο­δί­δε­ται με εύλη­πτο τρό­πο, ο ρόλος των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων, αφού το δεύ­τε­ρο κεφά­λαιο με τίτλο «Ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, οι συμ­μο­ρί­ες των εκμε­ταλ­λευ­τών», είναι αφιε­ρω­μέ­νο σε αυτές τις “ναυαρ­χί­δες” του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέμου.

Συχνά, όταν ανοί­γει η συζή­τη­ση μετα­ξύ νέων για έναν πόλε­μο, μας έρχο­νται στο μυα­λό οι εικό­νες των βομ­βαρ­δι­σμέ­νων πόλε­ων και των κατε­στραμ­μέ­νων σπι­τιών, εργο­στα­σί­ων, νοσο­κο­μεί­ων. Όλη αυτή η βαρ­βα­ρό­τη­τα δικαιο­λο­γεί­ται συνή­θως με τη χρή­ση κάποιου προ­σχή­μα­τος για την διε­ξα­γω­γή του πολέ­μου. Παρου­σιά­ζε­ται πως κάθε φορά, «κάτι» συμ­βαί­νει που δεν έχει σχέ­ση με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ειρή­νη, απο­τε­λεί «από­κλι­ση» από την καπι­τα­λι­στι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Είναι όμως έτσι τα πράγ­μα­τα; Το τρί­το κεφά­λαιο, λοι­πόν, με τίτλο «Ο πόλε­μός γεν­νιέ­ται απ’ την ειρή­νη τους καθώς ο γιός από τη μάνα», δανει­σμέ­νο από ποί­η­μα του Μπ. Μπρεχτ, επι­χει­ρεί να δώσει απα­ντή­σεις σε ερω­τή­μα­τα που συχνά συνα­ντώ­νται στη νεο­λαία, όπως το αν μπο­ρεί η απά­ντη­ση στον πόλε­μο να είναι η ιμπε­ρια­λι­στι­κή ειρή­νη, ή αν μπο­ρεί το Διε­θνές Δίκαιο να εξα­σφα­λί­σει την ειρη­νι­κή επί­λυ­ση των αντι­θέ­σε­ων, αν γίνει σεβα­στό από όλους.

Ταυ­τό­χρο­να, μια άπο­ψη που συχνά ανα­πα­ρά­γουν συγ­γράμ­μα­τα και βιβλία, ή αστι­κές ανα­λύ­σεις, είναι πως η εξά­λει­ψη των πολέ­μων είναι “όνει­ρο θερι­νής νυκτός”. Το τέταρ­το κεφά­λαιο, λοι­πόν, με τίτλο «Σοσια­λι­σμός – Κομ­μου­νι­σμός, η μόνη διέ­ξο­δος από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς» απο­τε­λεί την «καρ­διά» της έκδο­σης αφού εκεί ανα­δει­κνύ­ε­ται πως μέσα από την σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση που ανα­τρέ­πει την εξου­σία των καπι­τα­λι­στών, ανοί­γε­ται ο δρό­μος για να εξα­λει­φθούν οι αιτί­ες που γεν­νούν τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συγκρού­σεις. Αυτόν τον δρό­μο “περ­πα­τή­σαν” δεκά­δες λαοί χέρι – χέρι μετά την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση το 1917, μέχρι την ανα­τρο­πή του Σοσια­λι­σμού το 1991.

Πολ­λές φορές, ακό­μα και νέοι που αγω­νί­ζο­νται σήμε­ρα, που διεκ­δι­κούν τη ζωή τους, ανα­ρω­τιού­νται «Τι μπο­ρού­με να κάνου­με σήμε­ρα ενά­ντια στον πόλε­μο;». Στην απά­ντη­ση σε αυτό το κρί­σι­μο ερώ­τη­μα, είναι αφιε­ρω­μέ­νο το πέμ­πτο και τελευ­ταίο κεφά­λαιο της έκδο­σης με τίτλο «Με το ΚΚΕ γρά­φου­με τον επί­λο­γο του κόσμου των πολέ­μων». Στο­χεύ­ει να ανα­δεί­ξει ότι η πάλη ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο ξεκι­νά­ει εκεί που «χτί­ζο­νται» οι αντα­γω­νι­σμοί που τον γεν­νούν, την περί­ο­δο της ιμπε­ρια­λι­στι­κής «ειρή­νης». Η σημε­ρι­νή δρά­ση των κομ­μου­νι­στών με άλλους ριζο­σπά­στες αγω­νι­στές κόντρα στους δήθεν «εθνι­κούς στό­χους» της αστι­κής τάξης, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η ιδε­ο­λο­γι­κή πολι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση ως προ­ϋ­πό­θε­ση για χτι­στεί κίνη­μα αντε­πί­θε­σης για την ανα­τρο­πή, η ενί­σχυ­ση του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού και της αλλη­λεγ­γύ­ης μετα­ξύ των αγω­νι­ζό­με­νων λαών, είναι κρί­σι­μα στοι­χεία για να ενι­σχυ­θεί η ανα­τρε­πτι­κή προοπτική.

Ευελ­πι­στού­με, λοι­πόν, η συγκε­κρι­μέ­νη έκδο­ση να φτά­σει στα χέρια όλων όσων το προη­γού­με­νο διά­στη­μα έχουν προ­βλη­μα­τι­στεί για τις επι­κίν­δυ­νες εξε­λί­ξεις διε­θνώς, ψάχνει απα­ντή­σεις πίσω από σύν­θε­τες εξε­λί­ξεις που μας “βομ­βαρ­δί­ζουν” καθη­με­ρι­νά. Την ίδια στιγ­μή, μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει ένα σημα­ντι­κό “όπλο” για τους νέους κομ­μου­νι­στές, να ενι­σχύ­σει την ικα­νό­τη­τα όλων μας να κατα­νο­ού­με τις σύν­θε­τες εξε­λί­ξεις μέσα στις οποί­ες ξεδι­πλώ­νου­με τη δρά­ση μας, να ανα­δει­κνύ­ου­με πιο πει­στι­κά τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, την δικτα­το­ρία των μονο­πω­λί­ων, γύρω από κάθε πρό­βλη­μα και πτυ­χή ζωής της νεο­λαί­ας, πράγ­μα που είναι απαι­τη­τι­κό και καθό­λου εύκολο.

902.gr

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο