Από θέση ενά­ντια στις υπο­κρι­τι­κές, ντρο­πια­στι­κές αυτές “ημέ­ρες” _όπως και η σημε­ρι­νή (δήθεν δρά­σης για “δικαιώ­μα­τα”), που έχουν θεσπι­στεί από το οικονομικο_πολιτικό κατε­στη­μέ­νο των αστών και των απα­ντα­χού εντο­λο­δό­χων τους,  απε­νο­χο­ποιώ­ντας και (συγ)καλύπτοντας τα μεγα­λύ­τε­ρα εγκλή­μα­τα των φονιάδων.

Αχ… αυτές οι «παγκο­σμιο­ποι­η­μέ­νες» μέρες! (καθιε­ρω­μέ­νες από εκεί­νους που τρώ­νε με χρυ­σά κου­τά­λια ‑και γι αυτό κομ­μέ­νες και ραμ­μέ­νες στα μέτρα τους).
Οι περισ­σό­τε­ρες προ­βάλ­λο­νται παρα­πλα­νη­τι­κά (σε επί­πε­δο πρό­κλη­σης) από τα αστι­κά ΜΜΕ (να σε κάψω Γιάν­νη, να σε βάλω λάδι να γιά­νει ). Τέτοιες είναι (πχ.) «για τα Δικαιώ­μα­τα του Παι­διού», «κατά της παι­δι­κής κακο­ποί­η­σης», «κατά της Παι­δι­κής Εργα­σί­ας», η «ημέ­ρα του Μετα­νά­στη», «Εξά­λει­ψης της Φτώ­χειας», «Μη Βίας», «κατά της Δια­φθο­ράς», «για το Περι­βάλ­λον» κά. _μεταξύ τους και η σημε­ρι­νή Παγκό­σμια Ημέ­ρα Εκπαιδευτικών.

Κάπου ανά­με­σα σε (φαι­νο­με­νι­κά) «ουδέ­τε­ρες» ή φαι­δρές … Σκέ­ψης, Ύπνου, Ανέ­μου, Βου­νού, Αυγού, Ζυμα­ρι­κών, Χελώ­νας, Που­λιών [προ­φα­νώς πτη­νών, όχι των «άλλων»], Δημό­σιας Τουα­λέ­τας, Πλυ­σί­μα­τος Χεριών, αλλά και Αγκα­λιάς, Αγά­πης, Χαι­ρε­τι­σμού …«της Στα­θε­ράς [πι]» ‑που μάλ­λον το αξί­ζει, για­τί πει­σμα­τι­κά παρα­μέ­νει στο [3,14] ακό­μα και «Αγο­ρα­στι­κής Απο­χής» … «Εκβιο­μη­χά­νι­σης της Αφρι­κής»! κλπ. πλάι στη «νομι­μο­ποί­η­ση της κάν­να­βης» ‑που μάλι­στα -«τυχαία», γιορ­τά­ζε­ται 1^η Μάη, ανή­με­ρα της εργα­τι­κής Πρω­το­μα­γιάς, έχου­με και την 5η Οκτώ­βρη, αφιε­ρω­μέ­νη στους ‑όπου Γης, δασκά­λους: σε ό,τι μας αφο­ρά στα εκα­τομ­μύ­ρια μαχό­με­νους εκπαι­δευ­τι­κούς σε όλο τον κόσμο, για μια άλλη κοι­νω­νία χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο.

Αυτοί που ευθύ­νο­νται για τους πολέ­μους, την φτώ­χεια, τον ξερι­ζω­μό, την προ­σφυ­γιά εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων, βγαί­νουν στο “κλα­ρί”, σαν δήθεν προστάτες
Ο Νίκος Καζαν­τζά­κης μας περι­γρά­ψει με έναν πολύ ξεχω­ρι­στό τρό­πο το ρόλο του δασκά­λου: «Ιδα­νι­κός δάσκα­λος είναι εκεί­νος που γίνε­ται γέφυ­ρα για να περά­σει αντί­πε­ρα ο μαθη­τής του. Κι όταν πια του διευ­κο­λύ­νει το πέρα­σμα, αφή­νε­ται χαρού­με­να να γκρε­μι­στεί, ενθαρ­ρύ­νο­ντας το μαθη­τή του να φτιά­ξει δικές του γέφυρες».

Στο δρόμο του αγώνα

«Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί.
Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει».

Ο Μπέρ­τολτ Μπρεχτ έγραψε…
Μη λες πολύ συχνά ότι έχεις δίκιο δάσκαλε!
Άσε να το δουν και οι μαθητές!
Μην πιέ­ζεις πολύ την αλή­θεια. Δεν το αντέχει.
Άκου­γε όταν μιλάς!

Ο Καζαν­τζά­κης  υπο­στή­ρι­ζε ότι «ιδα­νι­κός δάσκα­λος είναι εκεί­νος που γίνε­ται γέφυ­ρα για να περά­σει αντί­πε­ρα ο μαθη­τής του. Κι όταν πια του διευ­κο­λύ­νει το πέρα­σμα, αφή­νε­ται χαρού­με­να να γκρε­μι­στεί, ενθαρ­ρύ­νο­ντας το μαθη­τή του να φτιά­ξει δικές του γέφυ­ρες»

Ο μεγά­λος δάσκα­λος ‑μέσα κι έξω από το σχο­λείο, ο κομ­μου­νι­στής ηγέ­της του «τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» Δημή­τρης Γλη­νός σημείωνε:
«Ο πόλε­μος έρχε­ται! Τον ετοι­μά­ζου­νε στα εργο­στά­σια όπου χύνε­ται τ’ ατσά­λι που θα φάει τα κορ­μιά, τον ετοι­μά­ζου­νε στα χημι­κά εργο­στά­σια, τον ετοι­μά­ζου­νε στα επι­τε­λεία, τον ετοι­μά­ζου­νε στις στρα­τώ­νες, τον ετοι­μά­ζου­νε στα σχο­λειά, όπου δηλη­τη­ριά­ζου­νε τα παι­διά με τα εθνι­κά μίση και την εξύ­μνη­ση της πολε­μι­κής αρε­τής. Ο πόλε­μος έρχε­ται! Για­τί ο καπι­τα­λι­σμός δεν μπο­ρεί να γλυ­τώ­σει αλλιώς από τη θανά­σι­μη αγω­νία του. Ο καπι­τα­λι­σμός δεν μπο­ρεί να ζήσει χωρίς να τρώ­ει αίμα και σάρ­κα ανθρώ­πι­νη είτε στο χαρά­κω­μα, είτε στο εργο­στά­σιο μέσα… Ο πόλε­μος έρχε­ται! Για­τί ο καπι­τα­λι­σμός δημιουρ­γεί εκα­τομ­μύ­ρια ανέρ­γους, που πρέ­πει να ψοφή­σου­νε στα χαρα­κώ­μα­τα αφού αργού­νε να πεθά­νου­νε στις πολι­τεί­ες μέσα».

Η μεγά­λη «κόκ­κι­νη Ρόζα» (Ιμβριώ­τη) η φωτι­σμέ­νη αυτή παι­δα­γω­γός εγκαι­νί­α­σε το καλο­καί­ρι του 1944 το Φρο­ντι­στή­ριο της Τύρ­νας (σημε­ρι­νή Ελά­τη, δίπλα στο Περ­τού­λι) με αυτά τα λόγια: «Η απο­στο­λή του Δασκά­λου είναι να φτιά­ξει ανθρώ­πους, μα, για να φτιά­ξου­με ανθρώ­πους, πρέ­πει πρώ­τα μεις να γίνου­με άνθρω­ποι. Δεν μπο­ρού­με να μεί­νου­με έξω από τους αγώ­νες του λαού, να μην κάνου­με — δήθεν — πολι­τι­κή. Για­τί τότε κάνου­με πολι­τι­κή αντί­θε­τη από τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού. Εμείς θα φτιά­σου­με ανθρώ­πους συνει­δη­τούς και ελεύ­θε­ρους!».

Ο Ν. Πλου­μπί­δης ο «Μπάρ­μπας», ο «κόκ­κι­νος δάσκα­λος»… έφυ­γε ‑δολο­φο­νη­μέ­νος από το αστι­κό κρά­τος, αφή­νο­ντας τη δική του παρα­κα­τα­θή­κη: «Τιμή μου εγώ, πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμ­μα­τος»

100+ χρόνια στο επίκεντρο της προσοχής μας

Στό­χος ένας και μόνος: η πνευ­μα­τι­κή ανύ­ψω­ση της εργα­τι­κής τάξης και όλων των κατα­πιε­σμέ­νων στρω­μά­των, για την από­σπα­σή τους από την επιρ­ροή της αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας, το ξεπέ­ρα­σμα των μορ­φω­τι­κών ανι­σο­τή­των που πηγά­ζουν από τις ταξι­κές αντι­θέ­σεις της εκμε­ταλ­λευ­τι­κής κοι­νω­νί­ας, του καπι­τα­λι­σμού, την αντι­πα­ρά­θε­ση με παλιές και σύγ­χρο­νες μορ­φές ιδε­ο­λο­γι­κής χειραγώγησης.

Δεν θα ήμα­σταν υπερ­βο­λι­κοί αν λέγα­με πως η ιστο­ρία των εκπαι­δευ­τι­κών ιδε­ών και αγώ­νων στη χώρα μας από το 1918 μέχρι τις μέρες μας, συμπο­ρεύ­ε­ται με τις θέσεις και τα αιτή­μα­τα που έθε­τε το ΚΚΕ: «Εκλα­ΐ­κευ­σις της εκπαι­δεύ­σε­ως, αυστη­ρά εφαρ­μο­γή της υπο­χρε­ω­τι­κής εκπαι­δεύ­σε­ως, παρο­χή τρο­φής και των μέσων διδα­σκα­λί­ας εις τα παι­διά, ανώ­τα­τος αριθ­μός δι’ έκα­στον διδά­σκα­λον 25 μαθη­ταί, εισα­γω­γή της δημο­τι­κής γλώσ­σης εις όλην την εκπαί­δευ­σιν” κ.α.» (1^ο  συνέ­δριο ΣΕΚΕ ‑1918)

Το σύν­θη­μα αυτό, η απαί­τη­ση δηλ. να μην είναι η μόρ­φω­ση εμπό­ρευ­μα, είναι σήμε­ρα επί­και­ρο όσο ποτέ και μας δια­χω­ρί­ζει πλή­ρως από τις αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, από τις οπορ­του­νι­στι­κές δυνάμεις.
Θέση ξεκά­θα­ρη, για απο­κλει­στι­κά δημό­σια και δωρε­άν εκπαί­δευ­ση, για κατάρ­γη­ση σε όλους τους τομείς της εκπαί­δευ­σης, της ιδιω­τι­κής, επι­χει­ρη­μα­τι­κής δράσης.

Η πρό­τα­ση για Ενιαίο Δωδε­κά­χρο­νο Σχο­λείο Σύγ­χρο­νης Γενι­κής Παι­δεί­ας [βλ εδώ & εδώ], είναι ρεα­λι­στι­κή, ανα­γκαία και πρω­το­πό­ρα. Είναι απά­ντη­ση προ­ο­δευ­τι­κή για τις ανά­γκες του λαού.

Στο­χεύ­ο­ντας σε μια σοσια­λι­στι­κή κοι­νω­νία που ανα­λαμ­βά­νει την απο­κλει­στι­κή ευθύ­νη, μέσω του Κεντρι­κού Σχε­δια­σμού και της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των συγκε­ντρω­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής, να παρέ­χει όλες τις απα­ραί­τη­τες δομές για την ολό­πλευ­ρη ανά­πτυ­ξη του ανθρώ­που, συγκρο­τώ­ντας σύστη­μα εκπαί­δευ­σης και δια­παι­δα­γώ­γη­σης με κρα­τι­κή ευθύ­νη στην οποία εντάσ­σε­ται οργα­νι­κά το σχο­λείο αλλά και όλες οι δομές που το εργα­τι­κό κρά­τος οργα­νώ­νει για τον ελεύ­θε­ρο χρό­νο των μαθη­τών, με πρό­σβα­ση καθο­λι­κή, δημό­σια και δωρε­άν, σε όλες τις πτυ­χές της ανά­πτυ­ξης της προ­σω­πι­κό­τη­τας του νέου ανθρώ­που (αθλη­τι­σμό, τέχνες, παι­χνί­δια, κατα­σκη­νώ­σεις, επι­στή­μες κ.ά.).

Ιστορική παρακαταθήκη

Και μπο­ρεί σήμε­ρα εννιά+ δεκα­ε­τί­ες μετά, το «Παι­δα­γω­γι­κό Ποί­η­μα — ο δρό­μος προς τη ζωή»  του Μακά­ρεν­κο,… όλη αυτή η παρέα που σε γενιές και γενιές κρά­τη­σαν συντρο­φιά με τις 800 και παρα­πά­νω σελί­δες τους να μην υπάρ­χει πια.
Ο Ζαντό­ροφ, ο Καρα­μπά­νωφ, ο Βολό­χωφ, ο Μπού­ρουν, ο Μιτ­γιά­γκιν, ο Γκουντ , ο Ταρα­νέτς, ο Ιβάν Ιβά­νο­βιτς και οι υπό­λοι­ποι μικροί ήρω­ες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, που με την καθο­δή­γη­ση του Αντόν Σεμιό­νο­βιτς, δίπλα-δίπλα στους χιλιά­δες Πάβελ Κορ­τσά­γιν «έδε­ναν το ατσά­λι», έχουν πια πεθά­νει, μαζί με το τιτά­νιο ιστο­ρι­κό οικο­δό­μη­μα που “γέν­νη­σε” αυτούς τους υπέ­ρο­χους ανθρώ­πους, τη Σοβιε­τι­κή Ένωση.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως ο θάνα­τος των παρα­πά­νω είναι κατά βάση… μόνο βιολογικός.
Για­τί ακό­μα σήμε­ρα, όχι μόνο στην καπι­τα­λι­στι­κή Ελλά­δα της κρί­σης, αλλά και σ΄όλο τον κόσμο συνε­χί­ζουν να εμπνέ­ουν αυρια­νούς επα­να­στά­τες για το τσά­κι­σμα της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, την απε­λευ­θέ­ρω­ση της ανθρω­πό­τη­τας και την κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή καθώς και αυρια­νούς παι­δα­γω­γούς, του νέους Антон Семёнович Макаренко για την χει­ρα­φέ­τη­ση της νέας γενιάς.

Το παρα­δο­σια­κό αμε­ρι­κά­νι­κο τρα­γού­δι μετά τη “Μαύ­ρη Τρί­τη” (29 Οκτ 1929) «Δάσκα­λε, δάσκα­λε για­τί είσαι τόσο φτω­χός»; Now Mr. Teacher …why don’t you organize? Now Mr. Teacher…

Δάσκα­λε, δάσκα­λε για­τί είσαι τόσο φτωχός;
Στο ζήτη­μα του συν­δι­κα­λι­σμού είσαι παρα­πά­νω από ερασιτέχνης …
λοι­πόν κυρ δάσκα­λε για­τί δεν οργανώνεσαι;

Μην κάθε­σαι έτσι άπρα­γος, βλέ­πο­ντας τις τιμές να φτά­νουν στα ύψη !
Αλλά ναι (ξέρω) !!
Τα συν­δι­κά­τα είναι για τους εργά­τες ενώ ο δάσκα­λος έχει το πρε­στίζ του !!

Μπο­ρεί (ακό­μα και) να ταΐ­ζει τα παι­διά του με την “ευγέ­νεια” του παλιού του λειτουργήματος
Φορά­ει λευ­κό κολά­ρο (ασπρο­για­κάς) και του συμπε­ρι­φέ­ρο­νται με σεβασμό …
οικο­νο­μι­κά όμως είναι σκέ­το ερείπιο

Αυτό το Μπλουζ του Δάσκα­λου γυρο­φέρ­νει στο μυα­λό μου
(…τώρα που)
ο πλη­θω­ρι­σμός είναι εδώ και με έχει ξετινάξει…

Αυτές τις μέρες και ώρες, μπρο­στά στις εκλο­γές με τους υπο­ψή­φιους ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να ψηφί­ζουν και εφαρ­μό­ζουν κυβερ­νη­τι­κές στο­χεύ­σεις και “ανα­πτυ­ξια­κά” σχέ­δια σε Περι­φέ­ρειες και Δήμους, με τη μισή χώρα βου­λιαγ­μέ­νη στη λάσπη και την από­γνω­ση _αφού πρώ­τα την έκα­ψαν, ο λαός μας ζει το δρά­μα του, από το τελειω­τι­κό χτύ­πη­μα στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση και τη νέα φορο­ε­πι­δρο­μή στα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα, μέχρι την αβά­στα­χτη ακρί­βεια με συνε­χείς ανατιμήσεις

• Θα δώσουν συγ­χω­ρο­χάρ­τι με την ψήφο τους στην κυβέρ­νη­ση της ΝΔ και στα άλλα κόμ­μα­τα που κυβέρ­νη­σαν τη χώρα, στους εκλε­κτούς τους στην Τοπι­κή Διοί­κη­ση, που η πολι­τι­κή τους οδή­γη­σε στη σημε­ρι­νή τρα­γω­δία; Θα τους αφή­σουν να αλω­νί­ζουν στα πλημ­μυ­ρι­σμέ­να και να κοροϊ­δεύ­ουν τον λαό ότι «θα κάνουν τα πάντα» για να απο­ζη­μιω­θούν οι πλη­γέ­ντες και να απο­κα­τα­στα­θούν οι ζημιές, όταν η πεί­ρα από τις πρώ­τες κιό­λας μέρες επι­βε­βαιώ­νει το εντε­λώς αντίθετο;
• ‘Η θα δυνα­μώ­σουν το ΚΚΕ και τα ψηφο­δέλ­τια της «Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης» σε Περι­φέ­ρεια και δήμους, θα εκλέ­ξουν περισ­σό­τε­ρους κομ­μου­νι­στές και άλλους αγω­νι­στές στο Περι­φε­ρεια­κό και στα Δημο­τι­κά Συμ­βού­λια, ώστε την επό­με­νη μέρα να είναι ο λαός πιο δυνα­τός στη διεκ­δί­κη­ση και στον αγώ­να για να ορθο­πο­δή­σει και να μεί­νει στον τόπο του, στην πάλη για πραγ­μα­τι­κή προ­στα­σία από φυσι­κά φαι­νό­με­να και καταστροφές;

Παρό­λα τα “μεγά­λα” δεν θεω­ρού­με πολυ­τέ­λεια να συζη­τά­με για τη μόρ­φω­ση των παι­διών της λαϊ­κής οικογένειας.

Στον ένα+ αιώ­να της ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ, θέσα­με συνε­χώς στο επί­κε­ντρο της προ­σο­χής μας την πνευ­μα­τι­κή ανύ­ψω­ση της εργα­τι­κής τάξης και όλων των κατα­πιε­σμέ­νων στρω­μά­των, για την από­σπα­σή τους από την επιρ­ροή της αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας, το ξεπέ­ρα­σμα των μορ­φω­τι­κών ανι­σο­τή­των που πηγά­ζουν από τις ταξι­κές αντι­θέ­σεις της εκμε­ταλ­λευ­τι­κής κοι­νω­νί­ας, του καπι­τα­λι­σμού, την αντι­πα­ρά­θε­ση με παλιές και σύγ­χρο­νες μορ­φές ιδε­ο­λο­γι­κής χειραγώγησης.
Το ενδια­φέ­ρον αυτό δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ακα­δη­μαϊ­κό. Και αυτό επι­βε­βαιώ­νε­ται από την ίδια την ιστο­ρι­κή πείρα.

Δεν θα ήμα­σταν υπερ­βο­λι­κοί αν λέγα­με πως η ιστο­ρία των εκπαι­δευ­τι­κών ιδε­ών και αγώ­νων στη χώρα μας από την ίδρυ­ση του Κόμ­μα­τός μας το 1918 μέχρι τις μέρες μας, συμπο­ρεύ­ε­ται με τις θέσεις και τα αιτή­μα­τα που έθε­τε το ΚΚΕ _ Θέσεις που με λίγα λόγια σημαί­νουν ότι η εκπαί­δευ­ση πρέ­πει να οργα­νω­θεί με τέτοιες προϋποθέσεις:

• Από τη μια κοι­νω­νι­κές, όπως η δωρε­άν εξα­σφά­λι­ση υγεί­ας, φαρ­μά­κων, τρο­φής, ρού­χων, η απα­γό­ρευ­ση της παι­δι­κής κι εφη­βι­κής εργα­σί­ας, η στή­ρι­ξη της φτω­χής λαϊ­κής οικογένειας.
• Και από την άλλη παι­δα­γω­γι­κές, όπως η γλώσ­σα, τα μέσα και οι συν­θή­κες διδα­σκα­λί­ας, ώστε να μπο­ρεί όλος ο λαός να μορ­φω­θεί, μαζί και οι μειο­νό­τη­τες σαν ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι του.

Η θέση του ΚΚΕ για λαϊ­κή παι­δεία, με όλες τις δια­κυ­μάν­σεις της, την πορεία επε­ξερ­γα­σί­ας της, που σχε­τί­ζο­νταν και με το βαθ­μό ωρί­μαν­σης του Κόμ­μα­τος, βρί­σκο­νταν και συνε­χί­ζει βρί­σκε­ται στον αντί­πο­δα της αστι­κής αντί­λη­ψης που υπο­τάσ­σει την παι­δεία στις εκά­στο­τε εκμε­ταλ­λευ­τι­κές ανάγκες.

Η θέση για Λαϊ­κή παι­δεία, η πρα­κτι­κή δρά­ση σύμ­φω­να με αυτήν (όπως στις συν­θή­κες της κατο­χής, της Ελεύ­θε­ρης Ελλά­δας, του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας, στην πολι­τι­κή προ­σφυ­γιά), η επε­ξερ­γα­σία στό­χων πάλης για το σήμε­ρα, πηγά­ζει από την ίδια τη φυσιο­γνω­μία του, ως συνει­δη­τό, οργα­νω­μέ­νο, πρω­το­πό­ρο τμή­μα της εργα­τι­κής τάξης που έχει στρα­τη­γι­κό στό­χο την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού και την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού.

Άλλω­στε, κακά τα ψέμα­τα, το αστι­κό κρά­τος δεν έχα­σε ποτέ από τη στό­χευ­σή του, την απο­μά­κρυν­ση των κομ­μου­νι­στι­κών αντι­λή­ψε­ων από την εκπαίδευση.

Με χοντρο­κομ­μέ­να μέτρα, όπως:

• Η επι­τρο­πή του υπουρ­γεί­ου Παι­δεί­ας το 1927 “για την κατα­πο­λέ­μη­ση του κομ­μου­νι­σμού στα σχολεία”,
• Οι διώ­ξεις πρω­το­πό­ρων εκπαι­δευ­τι­κών, οι εξο­ρί­ες, οι φυλακίσεις,
• Η περι­βό­η­τη εγκύ­κλιος του Γεωρ­γί­ου Παπαν­δρέ­ου του 1965 προς τα σχο­λεία, για την ανά­γκη να κατα­δι­κα­στεί στη συνεί­δη­ση της νεο­λαί­ας ο κομ­μου­νι­σμός ως εχθρός του έθνους και της δημοκρατίας…

Αλλά και με πιο συγκα­λυμ­μέ­να, όπως:

• Το ιδε­ο­λο­γι­κό περιε­χό­με­νο των σχο­λι­κών βιβλίων,
• Οι διά­φο­ροι μηχα­νι­σμοί ενσω­μά­τω­σης στο ευρω­ε­νω­σια­κό οικο­δό­μη­μα και άλλα.

Ανε­ξάρ­τη­τα από τις μεθό­δους, τις μορ­φές και το ιδιαί­τε­ρο περιε­χό­με­νο, η ουσία είναι μια. Οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις με το πρό­σχη­μα μιας δήθεν ουδε­τε­ρό­τη­τας, — στην ουσία ξεκά­θα­ρης ταξι­κό­τη­τας — μιλούν για την ανά­γκη «να φύγουν τα κόμ­μα­τα από τα σχο­λεία», χτυ­πώ­ντας κατευ­θεί­αν την παρέμ­βα­ση των ταξι­κά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νων δυνά­με­ων, των κομμουνιστών.
Και η αλή­θεια είναι ότι η αστι­κή τάξη έχει πλή­ρη επί­γνω­ση, της δυνα­τό­τη­τας οι πρω­το­πό­ρες ιδέ­ες και για την παι­δεία, τη μόρ­φω­ση, τη δια­παι­δα­γώ­γη­ση των παι­διών, να γίνουν κτή­μα των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων, όπλο στην πάλη τους για την κατάρ­γη­ση της εκμετάλλευσης.

Σήμε­ρα συνε­χί­ζου­με.
Η πρό­τα­ση του ΚΚΕ για το σχο­λείο των λαϊ­κών ανα­γκών, των κοι­νω­νι­κών δυνα­το­τή­των και απαι­τή­σε­ων της επο­χής μας, είναι συμ­βο­λή στην προ­βο­λή της πρό­τα­σης διε­ξό­δου, της ρεα­λι­στι­κό­τη­τας και ανα­γκαιό­τη­τας του σοσιαλισμού.
Απο­τε­λεί ταυ­τό­χρο­να, όπλο στην αντι­πα­ρά­θε­ση με τις κατά και­ρούς αλλα­γές που προ­ω­θού­νται από το κεφά­λαιο, το αστι­κό κρά­τος και τους διε­θνείς ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς στους οποί­ους συμ­με­τέ­χει η Ελλά­δα, ενώ οι κυβερ­νή­σεις, πότε με την ετι­κέ­τα του “(νεο)_φιλελευθερισμού” και πότε της “αρι­στε­ράς”, διε­ξά­γει συνε­χείς “δια­λό­γους” για την Παι­δεία, με σκο­πό να προ­ω­θή­σει, σε συνάρ­τη­ση φυσι­κά και με γενι­κό­τε­ρες πολι­τι­κές και οικο­νο­μι­κές εξε­λί­ξεις, νέες σκο­τα­δι­στι­κές εκπαι­δευ­τι­κές μεταρρυθμίσεις.

• Μήπως έχει στα­μα­τή­σει η μόρ­φω­ση να είναι εμπό­ρευ­μα, να καθο­ρί­ζε­ται η πρό­σβα­ση σε αυτήν ανά­λο­γη με την τσέ­πη της οικογένειας;
• Μήπως έχουν καλυ­φθεί οι ανά­γκες για εκπαι­δευ­τι­κούς, τη στιγ­μή μάλι­στα που χιλιά­δες νέοι εκπαι­δευ­τι­κοί, βρί­σκο­νται στα αζή­τη­τα της ανερ­γί­ας, της ελα­στι­κής εργασίας;
• Μήπως έχουν επι­λυ­θεί τα χρό­νια συσ­σω­ρε­μέ­να προ­βλή­μα­τα που αφο­ρούν στη σχο­λι­κή καθημερινότητα;

Ίσως θα ρωτή­σει κάποιος: “είναι ίδιο το σχο­λείο σήμε­ρα με αυτό πριν 100, 50 ή και 20 χρό­νια”;. Τίπο­τα δεν έχει αλλά­ξει; Φυσι­κά και το σχο­λείο αλλά­ζει. Δεν μπο­ρεί να μην αλλά­ζει, για­τί παρα­κο­λου­θεί τις εξε­λί­ξεις στην οικο­νο­μία, στην παρα­γω­γή. Αλλά­ζει όμως για τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφαλαίου.
Και αυτή είναι η ουσία των δεκά­δων εκσυγ­χρο­νι­στι­κών, μεταρ­ρυθ­μι­στι­κών παρεμ­βά­σε­ων που ούτε απο­σπα­σμα­τι­κές είναι, ούτε χωρίς σχέ­διο, όπως πολ­λοί υπο­κρι­τι­κά υποστηρίζουν.
Και αυτό επι­βε­βαιώ­νε­ται από την “κόκ­κι­νη κλω­στή” που συν­δέ­ει τις αντι­δρα­στι­κές αλλα­γές, χρό­νια τώρα στο σχο­λείο. Από το ζήτη­μα της ροής προς την πρό­ω­ρη επαγ­γελ­μα­τι­κή κατάρ­τι­ση, το περιε­χό­με­νο των σπου­δών και την έμφα­ση σε δεξιό­τη­τες, μέχρι τις προ­σπά­θειες “αυτο­νό­μη­σης” των σχο­λι­κών μονάδων.
Φυσι­κά, εμείς δεν λέμε ότι όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα είναι ίδια. Προ­φα­νώς και έχουν δια­φο­ρε­τι­κές θέσεις, και στο ζήτη­μα της εκπαί­δευ­σης. Δια­φο­ρε­τι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές αφετηρίες.

Όμως ας αναρωτηθούμε:

Πόσο απέ­χει η άπο­ψη της Επι­τρο­πής Δια­λό­γου που είχε στή­σει η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ για ένα σχο­λείο που λέει ότι “θα βγει από την τυπο­ποι­η­μέ­νη ανω­νυ­μία και θα απο­κτή­σει δια­κρι­τή φυσιο­γνω­μία και brand name”, από εκεί­νο το προ­κλη­τι­κό ερώ­τη­μα του εκπρό­σω­που του ΠΑΣΟΚ στον διά­λο­γο για την παι­δεία το 2009: “Για­τί κάποιος να έχει το δικαί­ω­μα να επι­λέ­ξει την οδο­ντό­πα­στα που θα αγο­ρά­σει αλλά όχι τις σπου­δές και το δάσκα­λο του παι­διού του”; την “εκπαι­δευ­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση” του 1999 και την Μητσο_τακική του 2021;

Θυμί­ζου­με πως στο 3^ο Μνη­μό­νιο (που όλα τα κόμ­μα­τα _πλην ΚΚΕ ψήφι­σαν) οι αλλα­γές στην εκπαί­δευ­ση  ελέγ­χο­νται με βάση τις εκθέ­σεις του ΟΟΣΑ

• Προ­χώ­ρη­σαν τα κλει­σί­μα­τα σχολείων;
• Άλλα­ξε προς το χει­ρό­τε­ρο η ανα­λο­γία μαθη­τών — εκπαι­δευ­τι­κού ανά τάξη;
• Θα ανα­ζη­τούν τα σχο­λεία χορηγούς;
• Θα υπάρ­ξει κατη­γο­ριο­ποί­η­ση ανά­με­σα στα σχο­λεία, ανά­με­σα σε γει­το­νιές και δήμους, και επί­ση­μα πια;
• Η αξιο­λό­γη­ση γίνε­ται με βάση τα κρι­τή­ρια της αγοράς;
• Προ­χω­ρά­ει η “αυτο­νο­μία” των σχο­λι­κών μονά­δων _που δεν είναι άλλο πράγ­μα από την ανα­ζή­τη­ση χορη­γών και την ανοι­χτή πια κατη­γο­ριο­ποί­η­ση των σχο­λι­κών προγραμμάτων.
• Κλπ κλπ

Το ΚΚΕ δεν αντι­με­τω­πί­ζει τις εξε­λί­ξεις αμή­χα­να, ούτε ανα­πο­λώ­ντας παλαιό­τε­ρες εποχές.
Η κρι­τι­κή μας δεί­χνει μπρο­στά. Προς το μέλ­λον. Και γι’ αυτό μπο­ρού­με να απα­ντά­με και στο σήμε­ρα, με αιτή­μα­τα και στό­χους πάλης, ακό­μα και συνθήματα.
Για να μπαί­νουν εμπό­δια στην εφαρ­μο­γή αυτής της πολι­τι­κής, να κατα­νο­εί­ται ότι και στην εκπαί­δευ­ση, η ουσία του προ­βλή­μα­τος δεν είναι άλλη από τον αστι­κό — ταξι­κό χαρα­κτή­ρα της. Να ανοί­γει ο δρό­μος για ριζι­κές αλλα­γές στην οικο­νο­μία και στην κοινωνία.
Ένα σύν­θη­μα ακού­γε­ται δεκα­ε­τί­ες τώρα από μαθη­τές, φοι­τη­τές, εκπαι­δευ­τι­κούς, γονείς, από εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις, συνο­λι­κό­τε­ρα, χωρίς απα­ραί­τη­τα να συμ­φω­νούν με το ΚΚΕ και την πρό­τα­ση διε­ξό­δου του είναι το “η μόρ­φω­ση δεν είναι κον­σέρ­βα να που­λιέ­ται, δικαί­ω­μά μας είναι, με αγώ­νες κατα­κτιέ­ται”, η απαί­τη­ση να μην είναι η μόρ­φω­ση εμπό­ρευ­μα, δια­χω­ρί­ζει πλή­ρως το ΚΚΕ από τις αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, από τις οπορ­του­νι­στι­κές δυνάμεις.

Για­τί μόνο το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας έχει θέση ξεκά­θα­ρη, για απο­κλει­στι­κά δημό­σια και δωρε­άν εκπαί­δευ­ση, για κατάρ­γη­ση σε όλους τους τομείς της εκπαί­δευ­σης, της ιδιω­τι­κής, επι­χει­ρη­μα­τι­κής δράσης.

• Η σοσια­λι­στι­κή κοι­νω­νία ανα­λαμ­βά­νει την απο­κλει­στι­κή ευθύ­νη, μέσω του Κεντρι­κού Σχε­δια­σμού και της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των συγκε­ντρω­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής, να παρέ­χει όλες τις απα­ραί­τη­τες δομές για την ολό­πλευ­ρη ανά­πτυ­ξη του ανθρώπου.
• Συγκρο­τεί­ται σύστη­μα εκπαί­δευ­σης και δια­παι­δα­γώ­γη­σης με κρα­τι­κή ευθύ­νη στην οποία εντάσ­σε­ται οργα­νι­κά το σχο­λείο αλλά και όλες οι δομές που το εργα­τι­κό κρά­τος οργα­νώ­νει για τον ελεύ­θε­ρο χρό­νο των μαθητών.
• Σε αυτές τις δομές η πρό­σβα­ση είναι καθο­λι­κή, δημό­σια και δωρε­άν. Το περιε­χό­με­νό τους αφο­ρά όλες τις πτυ­χές της ανά­πτυ­ξης της προ­σω­πι­κό­τη­τας του νέου ανθρώ­που (αθλη­τι­σμό, τέχνες, παι­χνί­δια, κατα­σκη­νώ­σεις, επι­στή­μες κ.ά.).

Η πρό­τα­ση για Ενιαίο Δωδε­κά­χρο­νο Σχο­λείο Σύγ­χρο­νης Γενι­κής Παι­δεί­ας, είναι ρεα­λι­στι­κή, ανα­γκαία και πρω­το­πό­ρα. Είναι απά­ντη­ση προ­ο­δευ­τι­κή για τις ανά­γκες του λαού. Είναι απά­ντη­ση ρεα­λι­στι­κή και αναγκαία.
Για­τί ενώ οι εξε­λί­ξεις στην παρα­γω­γή δίνουν τη δυνα­τό­τη­τα να παρά­γε­ται ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρος πλού­τος από την εργα­ζό­με­νη ανθρω­πό­τη­τα με λιγό­τε­ρο χρό­νο εργα­σί­ας, με λιγό­τε­ρο κόπο και ιδρώ­τα από την εργα­τι­κή τάξη, αυτή η δυνα­τό­τη­τα εμπο­δί­ζε­ται από την επι­δί­ω­ξη της καπι­τα­λι­στι­κής κερδοφορίας.
Ενώ υπάρ­χουν όλες οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις όλα τα παι­διά μέχρι τα 18 έτη να μορ­φώ­νο­νται ολό­πλευ­ρα, να μην ανα­γκά­ζο­νται να δου­λεύ­ουν, το σύστη­μα σπρώ­χνει 15χρονα στην εργα­σία για ψίχουλα.

• Η πρό­τα­ση του ΚΚΕ είναι πραγ­μα­τι­κά πρω­το­πό­ρα για­τί απα­ντά θετι­κά στο ερώ­τη­μα αν όλοι μπο­ρούν να μάθουν.
• Για­τί δεν δια­χω­ρί­ζει τους μαθητές.
• Για­τί βασί­ζε­ται στα πορί­σμα­τα των επι­στη­μών, αξιο­ποιεί τη σοσια­λι­στι­κή εκπαι­δευ­τι­κή πεί­ρα και τις κατα­κτή­σεις της.
• Το σχο­λείο για το οποίο μιλά­με είναι Ενιαίο.
• Εμείς θέλου­με ένα σχο­λείο που θα δου­λεύ­ει για την όσο το δυνα­τόν αρμο­νι­κή ανά­πτυ­ξη των ικα­νο­τή­των. Ένα σχο­λείο που θα οργα­νώ­νει την επα­φή του νέου με όλες τις πτυ­χές του ανθρώ­πι­νου πολιτισμού.
• Να μπο­ρεί το παι­δί, ο νέος να διευ­ρύ­νει τις παρα­στά­σεις του, τα ερε­θί­σμα­τά του, για­τί πιστεύ­ου­με ακρά­δα­ντα ότι κάθε άνθρω­πος δεν έχει μόνο μια ικα­νό­τη­τα, αλλά πολ­λές. Η προ­σω­πι­κό­τη­τα του ανθρώ­που, απο­τε­λεί ένα ενιαίο σύνο­λο που δεν κατα­κερ­μα­τί­ζε­ται για να αντι­με­τω­πι­στεί ξεχωριστά.
• Κάθε άνθρω­πος μπο­ρεί να συμ­βάλ­λει από πολ­λούς δρό­μους στην οικο­δό­μη­ση της νέας κοι­νω­νί­ας, ανε­ξάρ­τη­τα από την επαγ­γελ­μα­τι­κή επι­λο­γή που θα κάνει.

Σε αυτή τη βάση αντι­μα­χό­μα­στε αντι­δρα­στι­κές αντι­λή­ψεις που όλες συγκλί­νουν στο ότι “κάποιοι δεν παίρ­νουν τα γράμ­μα­τα”, είτε στην πιο πονη­ρή ότι “κάποιοι έχουν άλλου είδους ευφυ­ΐ­ες” και γι’ αυτό το σχο­λείο πρέ­πει να διαφοροποιείται.

• Για­τί προ­φα­νώς υπάρ­χουν παι­διά με δια­φο­ρε­τι­κές κλί­σεις, ταλέ­ντα, κλπ.
• Ικα­νά σε κάποια πεδία και λιγό­τε­ρο προ­χω­ρη­μέ­να σε άλλα.
• Αυτή η τάση μπο­ρεί να εκφρά­ζει ‑και συνή­θως έτσι είναι- και δια­φο­ρε­τι­κή κοι­νω­νι­κή καταγωγή.

Το ζήτη­μα όμως είναι άλλο: Ποια είναι η ευθύ­νη της κοι­νω­νί­ας απέ­να­ντι σε όλα τα παι­διά.

Σε τελι­κή ανά­λυ­ση, για­τί ένα ενιαίο σχο­λείο δεν μπο­ρεί να ανα­πτύσ­σει εξί­σου όλα τα ταλέ­ντα των μαθη­τών, να δίνει κατ’ αρχάς σε όλους τη δυνα­τό­τη­τα να τα ανακαλύψουν;

• Εμείς μιλά­με για ένα σχο­λείο θεω­ρί­ας και πρά­ξης. Που η θεω­ρία δεν θα συνα­ντιέ­ται απλά με την πρά­ξη, αλλά θα είναι η μια, στοι­χείο της άλλης.
• Η εργα­σία θα έχει κεντρι­κό ρόλο στην αγω­γή του νέου ανθρώ­που. Θα κατα­ξιώ­νε­ται στη συνεί­δη­ση του μαθη­τή ως κινη­τή­ρια δύνα­μη της κοινωνίας.

Άλλω­στε, είναι στο DNA της κομ­μου­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας ο σκο­πός της κατάρ­γη­σης του κοι­νω­νι­κού κατα­με­ρι­σμού της εργα­σί­ας, της αντί­θε­σης δια­νοη­τι­κής — χει­ρω­να­κτι­κής εργα­σί­ας. Και αυτό όχι από μια απέ­χθεια προς τη δου­λειά με το χέρι, αλλά με βάση την αρχή ότι η εργα­τι­κή τάξη πρέ­πει να είναι μορ­φω­μέ­νη για να μπο­ρεί να ασκή­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά τη δική της εξου­σία.

Ακό­μα παρα­πέ­ρα. Η σύν­δε­ση θεω­ρί­ας και πρά­ξης, η κατεύ­θυν­ση για μια όσο το δυνα­τόν ισόρ­ρο­πη ανά­πτυ­ξης της αυρια­νής εργα­τι­κής βάρ­διας, είναι πρα­κτι­κή απά­ντη­ση στο καθή­κον της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Μόνο σε συν­θή­κες κατάρ­γη­σης της ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης μπο­ρεί να ανα­πτυ­χθεί και μόνο μια τέτοια κοι­νω­νία την έχει ανά­γκη. Ως συνέ­πεια αυτού, αντι­πα­λεύ­ει την μονό­πλευ­ρη ανά­πτυ­ξη της προ­σω­πι­κό­τη­τας που ανα­πα­ρά­γε­ται στο αστι­κό σχο­λείο και την αστι­κή κοινωνία.

• Εξα­σφα­λί­ζει την καθο­λι­κή ετοι­μό­τη­τα προς οποια­δή­πο­τε μορ­φή της, την όσο το δυνα­τόν πιο ελεύ­θε­ρη επι­λο­γή του είδους της εργα­σια­κής δρα­στη­ριό­τη­τας καθώς και την δυνα­τό­τη­τα της αλλα­γής της.
• Είναι η απά­ντη­ση που δίνει το εργα­τι­κό κρά­τος στην αντι­κει­με­νι­κή τάση που υπάρ­χει και σήμε­ρα. Η ανά­πτυ­ξη των παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων να δίνει νέα γνω­στι­κά πεδία, νέες εφαρ­μο­γές, που περισ­σό­τε­ρο υπο­κα­θι­στούν όχι μόνο χει­ρω­να­κτι­κή, αλλά και νοη­τι­κή εργασία.
• Είναι η απά­ντη­ση που δίνει η νέα κοι­νω­νία στις δυνα­τό­τη­τες για διεύ­ρυν­ση της γενι­κής μόρ­φω­σης, της ειδί­κευ­σης, της κινη­τι­κό­τη­τας της σύγ­χρο­νης εργα­τι­κής τάξης.

Δεί­τε σήμε­ρα τι συμβαίνει:

• Βιβλιο­θή­κη έχουν το 44% των Δημο­τι­κών, 56% των Γυμνα­σί­ων, 50% των Λυκεί­ων, το 37% των ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ.
• Γυμνα­στή­ριο έχουν το 19% των Δημο­τι­κών, 42% των Γυμνα­σί­ων, 42% των Λυκεί­ων, 17% των ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ.
• Μόνο το 16% των Δημο­τι­κών Σχο­λεί­ων έχουν εργα­στή­ρια φυσι­κών επι­στη­μών, για­τί προ­φα­νώς δεν χρειά­ζε­ται τα παι­διά σε αυτή την ηλι­κία να προ­σεγ­γί­ζουν τη γνώ­ση μέσω πει­ρα­μά­των, αλλά μόνο στα χαρτιά.
• Και μόνο τα μισά ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ έχουν εργα­στή­ρια φυσι­κών επι­στη­μών, σε έναν χώρο που είναι πιο προ­σα­να­το­λι­σμέ­νος στην πρακτική…

Στη δική μας αντί­λη­ψη, το κρά­τος παίρ­νει όλα τα μέτρα ώστε η ανα­γκαία παρα­μο­νή να γίνε­ται σε σύγ­χρο­νους χώρους και υπο­δο­μές, για όλες τις δρα­στη­ριό­τη­τες, που βέβαια δεν μπο­ρεί να είναι η αίθου­σα διδα­σκα­λί­ας για όλες τις λειτουργίες.
Σε αυτή την κατεύ­θυν­ση, παίρ­νο­νται άμε­σα όλα τα ανα­γκαία μέτρα για τη δια­μόρ­φω­ση ανά­λο­γων σχο­λι­κών μονά­δων, σε μια άλλη λογι­κή με εργα­στή­ρια, χώρους άθλη­σης, θεά­τρου, μου­σι­κής, αλλά και υπο­δο­μές σίτισης.
Και στο ερώ­τη­μα που μπο­ρεί κάποιος να θέσει: “Καλά είναι δυνα­τόν στη σημε­ρι­νή Ελλά­δα της κρί­σης να μιλά­τε για σύγ­χρο­νες υπο­δο­μές, δημό­σιες και δωρε­άν για όλα τα παι­διά, όταν δεν υπάρ­χει ευρώ για φωτο­τυ­πι­κό χαρ­τί”;

Απα­ντά­με:

• Σύγ­χρο­να σχο­λεία, με σύγ­χρο­νη υλι­κο­τε­χνι­κή υπο­δο­μή και χώρους άθλη­σης και πολι­τι­σμού, υπάρ­χουν και τώρα, αλλά τα χαί­ρο­νται λίγοι, είναι προ­νό­μιο αυτών που έχουν.
• Κάντε μια βόλ­τα στα βόρεια προ­ά­στια και δεί­τε κάτι υπερ­σύγ­χρο­να ιδιω­τι­κά σχο­λεία με γήπε­δα, πισί­νες, χώρους δημιουρ­γί­ας, εργα­στή­ρια, κ.ά.
• Σκε­φθεί­τε ότι όλα αυτά είναι ιδρώ­τας του εργα­ζό­με­νου που καρ­πώ­νε­ται ο καπι­τα­λι­στής και επεν­δύ­ει στην παι­δεία του για να βγά­λει κέρδη.

Να λοι­πόν ποια είναι η λύση. Να φύγουν οι καπι­τα­λι­στές από τη μέση και έτσι να πάψει το κέρ­δος να είναι ο σκο­πός της παρα­γω­γής και της οικο­νο­μί­ας. Όταν γίνει αυτό, τότε και σχο­λεία σύγ­χρο­να θα φτια­χτούν και όλα τα παι­διά θα έχουν πρό­σβα­ση σε αυτά. Να λοι­πόν για­τί λέμε ότι είναι και ανά­γκη και δυνα­τό­τη­τα. Ο πλού­τος που παρά­γει η ανθρω­πό­τη­τα έχει κάνει ήδη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ένα τέτοιο σχο­λείο, αλλά για λίγους. Το ποιος έχει πρό­σβα­ση σε αυτό και ποιος κερ­δί­ζει από αυτό είναι ζήτη­μα πολι­τι­κής εξου­σί­ας, ζήτη­μα αλλα­γής τάξης στην εξου­σία, κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης του πλού­του που παρά­γε­ται και υπα­γω­γής του στον Κεντρι­κό Σχε­δια­σμό προς όφε­λος όλης της κοινωνίας.

• Απευ­θυ­νό­μα­στε στη λαϊ­κή οικο­γέ­νεια, τους νέους που σιγά-σιγά προ­ε­τοι­μά­ζο­νται για τις πανελ­λα­δι­κές εξε­τά­σεις για την εισα­γω­γή στα πανε­πι­στή­μια και στα ΤΕΙ.
• Απευ­θυ­νό­μα­στε σε όλους αυτούς που προ­βλη­μα­τί­ζο­νται, ασφυ­κτιούν, αντι­με­τω­πί­ζουν τα αδιέ­ξο­δα που δημιουρ­γεί η ταξι­κή εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοινωνία.
• Δίνου­με ξεκά­θα­ρη απά­ντη­ση ότι διέ­ξο­δος υπάρ­χει από τη βαρ­βα­ρό­τη­τα της ανερ­γί­ας, του μόνι­μου άγχους, της δου­λειάς χωρίς δικαιώ­μα­τα και σε άσχε­το τομέα από αυτό που οι νέοι σπουδάζουν.
• Η νέα Ελλά­δα της εργα­τι­κής εξου­σί­ας μπο­ρεί να ανοί­ξει το δρό­μο, ώστε να μην ανα­γκά­ζε­ται να δου­λεύ­ει κανέ­νας νέος άνθρω­πος πριν ολο­κλη­ρώ­σει την υπο­χρε­ω­τι­κή 12χρονη εκπαίδευση.
• Μπο­ρεί να εγγυ­η­θεί, κάθε νέος και νέα, που δεν επι­λέ­γει να συνε­χί­σει σε επαγ­γελ­μα­τι­κή σχο­λή ή πανε­πι­στή­μιο ή καλ­λι­τε­χνι­κές σπου­δές, να μπο­ρεί να βρει δου­λειά, μέσω του μηχα­νι­σμού κατα­νο­μής εργα­τι­κού δυναμικού.

Και το σχο­λείο έχει σημα­ντι­κό ρόλο σε αυτή την υπό­θε­ση, για­τί μορ­φώ­νει και καλ­λιερ­γεί πολύ­πλευ­ρα την προ­σω­πι­κό­τη­τα, την εργα­σια­κή ετοι­μό­τη­τα κάθε μαθη­τή ως την ενη­λι­κί­ω­σή του, ώστε να μπο­ρεί να επι­λέ­ξει ‑σχε­τι­κά πιο ελεύ­θε­ρα- αν θα συνε­χί­σει στην ανώ­τα­τη, στην επαγ­γελ­μα­τι­κή ή στην καλ­λι­τε­χνι­κή εκπαί­δευ­ση ή αν άμε­σα θα μπει στην παραγωγή.
Ακρι­βώς σε αυτή τη βάση, τοπο­θε­τού­με την πρό­τα­ση, για το πώς θα γίνε­ται η επι­λο­γή των υπο­ψη­φί­ων για εισα­γω­γή στο χώρο της ανώ­τα­της εκπαίδευσης.
Δεν είναι δηλα­δή τεχνι­κό ζήτη­μα αλλά συν­δέ­ε­ται με την όλη προ­ε­τοι­μα­σία που γίνε­ται εντός σχο­λεί­ου και κυρί­ως με τις δυνα­τό­τη­τες που δίνει η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των συγκε­ντρω­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής και ο κεντρι­κός πανε­θνι­κός σχεδιασμός.

Όμως, ταυ­τό­χρο­να, είναι και πρό­τα­ση που μπο­ρεί να ανα­κου­φί­σει και σήμε­ρα τα εργα­τι­κά λαϊ­κά στρώ­μα­τα και τα παι­διά τους, για­τί προ­βλέ­πει την απε­ριό­ρι­στη δυνα­τό­τη­τα πολ­λα­πλών επι­λο­γών προ­τί­μη­σης, το δικαί­ω­μα επα­νά­λη­ψης της δια­δι­κα­σί­ας όσες φορές επι­θυ­μούν οι υπο­ψή­φιοι, τη δυνα­τό­τη­τα κατο­χύ­ρω­σης βαθμολογίας.

Πρό­τα­ση που παρ’ όλες τις δεκά­δες νομο­θε­τι­κές παρεμ­βά­σεις του υπουρ­γεί­ου Παι­δεί­ας, προ­φα­νώς δεν συνά­δει με τα φού­μα­ρα περί “ελεύ­θε­ρης πρό­σβα­σης σε ΑΕΙ” που μόνο ελεύ­θε­ρη και μόνο σε πραγ­μα­τι­κά πανε­πι­στη­μια­κά τμή­μα­τα, δεν είναι…

Η απο­κα­τά­στα­ση της ιστο­ρι­κής αλή­θειας, μαζί με την κρι­τι­κή μελέ­τη του σοσια­λι­σμού που γνω­ρί­σα­με απο­τε­λούν για το Κόμ­μα μας δυο αλλη­λέν­δε­τα καθή­κο­ντα. Είναι καθο­ρι­στι­κή συμ­βο­λή στην πάλη για να ανα­ζω­ο­γο­νη­θούν τα ωραιό­τε­ρα ιδα­νι­κά που γνώ­ρι­σε η ανθρωπότητα.

Ό,τι γρά­φτη­κε με τερά­στια κινη­το­ποί­η­ση εργα­τι­κών μαζών, με τον πρω­το­πό­ρο ρόλο, την αυτο­θυ­σία χιλιά­δων κομ­μου­νι­στών, τα τερά­στια επι­στη­μο­νι­κά — τεχνο­λο­γι­κά επι­τεύγ­μα­τα, κόντρα σε θεούς και δαί­μο­νες, στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή περι­κύ­κλω­ση, στον εμφύ­λιο πόλε­μο, στην μετέ­πει­τα αντι­με­τώ­πι­ση από το διε­θνές κεφά­λαιο, όλα αυτά δεν σβή­νο­νται με βρώ­μι­κο μελάνι.
Και δεν ανα­φε­ρό­μα­στε μόνο στα πάρα πολ­λά στοι­χεία από τις τερά­στιες κατα­κτή­σεις του σοσια­λι­σμού, που και σήμε­ρα μπο­ρεί να φαντά­ζουν άφτα­στες και για τα πιο προ­ω­θη­μέ­να καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, αλλά κυρί­ως στην αιτία που τις δημιούρ­γη­σε. Που δεν είναι άλλη από την κατάρ­γη­ση των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής.

• Αυτή ήταν ο παρά­γο­ντας που απε­λευ­θέ­ρω­σε τον άνθρω­πο από τα δεσμά της μισθω­τής σκλα­βιάς, που επι­τά­χυ­νε την ανά­πτυ­ξη της παρα­γω­γι­κής και ερευ­νη­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση, με απο­τέ­λε­σμα μια θεα­μα­τι­κά γρή­γο­ρη άνο­δο της κοι­νω­νι­κής ευημερίας.
• Σε αυτή τη βάση κατορ­θώ­θη­κε να έχουν όλοι οι πολί­τες εξα­σφα­λι­σμέ­νη εργα­σία, δημό­σια δωρε­άν ιατρι­κή περί­θαλ­ψη και παι­δεία, παρο­χή φθη­νών υπη­ρε­σιών από το κρά­τος, κατοι­κία, καθο­λι­κή πρό­σβα­ση στην πνευ­μα­τι­κή και πολι­τι­στι­κή δημιουργία.
• Σε αυτό το πλαί­σιο επι­τεύ­χθη­κε η ταχύ­τα­τη, η ριζι­κή εξά­λει­ψη της τρο­με­ρής κλη­ρο­νο­μιάς του αναλ­φα­βη­τι­σμού, η άνο­δος του γενι­κού επι­πέ­δου μόρ­φω­σης και ειδίκευσης.
• Το σοβιε­τι­κό εκπαι­δευ­τι­κό σύστη­μα ανα­γνω­ρι­ζό­ταν και από τους δυτι­κούς για τη σαφέ­στα­τη, συντρι­πτι­κή υπε­ρο­χή του στη σφαι­ρι­κό­τη­τα των γνώ­σε­ων που έδι­νε στους νέους. Ο προ­βλη­μα­τι­σμός των Αμε­ρι­κα­νών ειδι­κών, που εντά­θη­κε μετά το “Σπούτ­νικ σοκ” του 1957, για “το τι διδά­σκε­ται ο Ιβάν, αλλά δεν διδά­σκε­ται ο Τζό­νι”, εξέ­φρα­ζε την κατα­νό­η­ση της εκπαι­δευ­τι­κής, μορ­φω­τι­κής υστέ­ρη­σης των ΗΠΑ σε σύγκρι­ση με την ΕΣΣΔ.

Δεν μπο­ρού­σε φυσι­κά να γίνει αλλιώς. Η άνο­δος του πολι­τι­στι­κού και μορ­φω­τι­κού επι­πέ­δου του σοβιε­τι­κού λαού, ήταν απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για την εδραί­ω­ση της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης, στα πρώ­τα της βήματα.
Η μόρ­φω­ση του σοβιε­τι­κού λαού ήταν οξυ­γό­νο για την ίδια τη σοσια­λι­στι­κή κοι­νω­νία. Ακρι­βώς γι’ αυτό, κατορ­θώ­θη­κε να αντι­με­τω­πι­στεί, με τιτά­νια προ­σπά­θεια, η κατα­στρο­φή που έσπει­ρε η ναζι­στι­κή εισβολή.

Τα ίδια τα ιστο­ρι­κά στοι­χεία το μαρτυρούν:

Μέσα στον πόλε­μο, 82.000 σχο­λεία και 334 ανώ­τα­τα εκπαι­δευ­τι­κά ιδρύ­μα­τα κατα­στρά­φη­καν στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Ωστό­σο, σε αυτές ακρι­βώς τις συν­θή­κες του πολέ­μου, πάρ­θη­καν μέτρα για την εξα­σφά­λι­ση της λει­τουρ­γί­ας των σχο­λεί­ων στα μετό­πι­σθεν. Δημιουρ­γή­θη­καν βρα­δι­νά σχο­λεία, συνέ­χι­σε η λει­τουρ­γία μεσαί­ων και ανώ­τα­των σχο­λών. Συνο­λι­κά καταρ­τί­στη­καν 302.000 ειδι­κοί με ανώ­τα­τη, 540.000 με μέση ειδι­κή μόρ­φω­ση, σχε­δόν 2.500.000 ειδι­κευ­μέ­νοι εργά­τες. Με από­φα­ση του Λαϊ­κού Επι­τρο­πά­του Παι­δεί­ας (1/12/1943) εισά­χθη­κε η έναρ­ξη της σχο­λι­κής εκπαί­δευ­σης στα 7 έτη, αυξά­νο­ντας τον αριθ­μό των μαθη­τών κατά 2.000.000 στη σχο­λι­κή χρο­νιά 1944/45.

Έτσι, έφτα­σε η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση το 1959 να έχει νική­σει ολο­κλη­ρω­τι­κά την αγραμ­μα­το­σύ­νη. Έτσι, έφτα­σε το 1970, πάνω από τα 3/4 του απα­σχο­λού­με­νου πλη­θυ­σμού στις πόλεις και το 50% των εργα­ζο­μέ­νων στο χωριό να είχαν απο­κτή­σει μέση ή ανώ­τα­τη μόρφωση.

Η πρό­τα­ση μας για το σχο­λείο των σύγ­χρο­νων ανα­γκών και δυνα­το­τή­των, απο­τε­λεί όπλο στην καθη­με­ρι­νή πάλη. Μπο­ρεί να μπο­λιά­σει τους αγώ­νες, τις διεκ­δι­κή­σεις του λαού και της νεο­λαί­ας, να δια­μορ­φώ­σει κρι­τή­ριο αντι­πα­ρά­θε­σης στις αλλα­γές που κατά και­ρούς προ­ω­θού­νται και δια­φη­μί­ζο­νται. Παράλ­λη­λα, συνε­χί­ζου­με τη μελέ­τη και την έρευ­να πάνω στα ζητή­μα­τα που σχε­τί­ζο­νται με την περαι­τέ­ρω εξει­δί­κευ­ση της πρό­τα­σής μας, σε πλευ­ρές που δεν έχουν θιχτεί ολοκληρωμένα.
Απευ­θυ­νό­μα­στε, γι’ αυτόν το λόγο, σε εκπαι­δευ­τι­κούς, επι­στή­μο­νες, εργα­ζό­με­νους που προ­βλη­μα­τί­ζο­νται για την πορεία της εκπαί­δευ­σης, για τους όρους μόρ­φω­σης και δια­παι­δα­γώ­γη­σης των παι­διών της λαϊ­κής οικογένειας.
Γνω­ρί­ζου­με τις καθη­με­ρι­νές δυσκο­λί­ες που βιώ­νει η λαϊ­κή οικο­γέ­νεια, έχου­με επί­γνω­ση των σύν­θε­των προ­βλη­μά­των, τον καται­γι­σμό των εξε­λί­ξε­ων σε όλα τα επίπεδα.
Δεν κάνου­με πίσω. Δου­λεύ­ου­με με σχέ­διο, επι­μο­νή και υπο­μο­νή, ώστε να δια­μορ­φώ­νο­νται όροι μορ­φω­τι­κών απαι­τή­σε­ων, να κατα­πο­λε­μά­με στην πρά­ξη την παραί­τη­ση, την απα­ξί­ω­ση της σχο­λι­κής γνώσης.

Επιμένουμε. Προχωράμε μπροστά!
Αυτόν τον κόσμο, με τη δύναμη της γνώσης
μπορούμε να τον εξηγήσουμε.
Με την οργάνωση της πάλης,
μπορούμε να τον αλλάξουμε!

Πηγές
🔷  Η πρό­τα­ση του ΚΚΕ για το σχο­λείο των σύγ­χρο­νων ανα­γκών ημε­ρί­δα 18-Μάρ­τη-2016 (κεντρι­κός ομι­λη­τής ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημ. Κουτσούμπας)
🔷  Σκέ­ψεις για τη σοβιε­τι­κή εκπαι­δευ­τι­κή πολι­τι­κή 1^ο (1917–1958) + 2^ο (1959–1991) μέρος (του Κυριά­κου Ιωαν­νί­δη μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύ­θυ­νου του Τμή­μα­τος Παι­δεί­ας & Έρευνας.)

Παγκόσμια ημέρα δάσκαλου _εκπαιδευτικών