60 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη: «Όρκος στο Λαμπράκη, χρέος στη ζωή…»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στην Ελλά­δα του 1963 η λέξη «ειρή­νη» ήταν απα­γο­ρευ­μέ­νη. Αν τολ­μού­σες να την προ­φέ­ρεις, έστω να την γρά­ψεις, τα στοι­χεία σου κατέ­λη­γαν σε φάκε­λο της Ασφά­λειας. Αυτό, στην Ελλά­δα του ΝΑΤΟ, του Παλα­τιού, της ΕΡΕ και των υπό­λοι­πων αστι­κών δυνά­με­ων, σήμαι­νε από­λυ­ση, στέ­ρη­ση δια­βα­τη­ρί­ου, ανά­κρι­ση σε κάποιο αστυ­νο­μι­κό τμή­μα, συνε­χής παρα­κο­λού­θη­ση από τους χαφιέ­δες του κρά­τους και του παρακράτους.

Είναι η επο­χή κατά την οποία οι ΗΠΑ του Τζων Φ.Κένεντι βρί­σκο­νται σε πολε­μι­κή φρε­νί­τι­δα: ανα­πτύσ­σουν συνε­χώς το πυρη­νι­κό τους οπλο­στά­σιο ως υπεν­θύ­μι­ση απει­λής απέ­να­ντι στην ΕΣΣΔ και τον σοσια­λι­στι­κό κόσμο, πραγ­μα­το­ποιούν σει­ρά πυρη­νι­κών δοκι­μών στον Ειρη­νι­κό, τα εξο­πλι­σμέ­να με πυραύ­λους polaris υπο­βρύ­χια τους αρμε­νί­ζουν σε Ατλα­ντι­κό και Μεσό­γειο έτοι­μα να εξα­πο­λύ­σουν το θάνα­το, ενώ σε μια σει­ρά χώρες (συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Ελλά­δας) στή­νουν και εξο­πλί­ζουν στρα­τιω­τι­κές βάσεις.

Σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο, με την στή­ρι­ξη της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και των σοσια­λι­στι­κών χωρών, αρχί­ζει στα­δια­κά να ανα­πτύσ­σε­ται ενα αντι­πο­λε­μι­κό κίνη­μα. Το σύν­θη­μα του «αφο­πλι­σμού» ακού­γε­ται από την Ιαπω­νία μέχρι τη Βρε­τα­νία, ενώ οι αντι­πρό­σω­ποι της ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ και στα διε­θνή φόρα θέτουν το ζήτη­μα της κούρ­σας των εξο­πλι­σμών. Από το Λον­δί­νο, ο νομπε­λί­στας μαθη­μα­τι­κός και φιλό­σο­φος, πρω­το­πό­ρος του κινή­μα­τος για τον πυρη­νι­κό αφο­πλι­σμό, Μπέρ­τραντ Ράσελ προει­δο­ποιεί για τον κίν­δυ­νο ενός πυρη­νι­κού ολο­καυ­τώ­μα­τος: «Απο­τε­λεί προ­σβο­λή για την αξιο­πρέ­πεια κάθε ατό­μου η προ­ε­τοι­μα­σία μιας καθο­λι­κής σφαγής».

Την ίδια περί­ο­δο στην Ελλά­δα, στην προ­με­τω­πί­δα του αγώ­να ενά­ντια στον πόλε­μο μπαί­νει ένας για­τρός και αθλη­τής. Ο Γρη­γό­ρης Λαμπρά­κης. Αντι­πρό­ε­δρος της Επι­τρο­πής για τη Διε­θνή Ύφε­ση και Ειρή­νη και βου­λευ­τής της προ­δι­κτα­το­ρι­κής ΕΔΑ, ο Λαμπρά­κης ανα­δει­κνύ­ε­ται πρω­τα­γω­νι­στής του αγώ­να ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στές, ενά­ντια στην πρόσ­δε­ση της Ελλά­δας στο αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κό στρα­τιω­τι­κό άρμα, ενά­ντια στο ίδιο το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα που γεν­νά τους πολέ­μους και την δυστυ­χία. ‘Ετσι, γίνε­ται στό­χος για το αστι­κό κρά­τος και τα παρα­κρα­τι­κά του πλοκάμια.

Ο άνθρω­πος που στις 21 Απρί­λη 1963 πραγ­μα­το­ποί­η­σε την απα­γο­ρευ­μέ­νη Πορεία Ειρή­νης και που ένα μήνα αργό­τε­ρα επι­χει­ρεί την πρώ­τη συγκέ­ντρω­ση της Επι­τρο­πής Ειρή­νης στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, πρέ­πει να πεθά­νει. Πρέ­πει να δολο­φο­νη­θεί έτσι, ώστε το φιλει­ρη­νι­κό, ταξι­κό κίνη­μα, ολό­κλη­ρος ο ελλη­νι­κός λαός, να πάρει το μήνυ­μα: Να τι παθαί­νει όποιος τα βάζει με το αστι­κό πολι­τι­κό κατε­στη­μέ­νο και τους υπε­ρα­τλα­ντι­κούς του συμμάχους!

Σήμε­ρα, το αγω­νι­στι­κό παρά­δειγ­μα του Γρ. Λαμπρά­κη και των συνα­γω­νι­στών του, είναι ίσως πιο ζωντα­νό και επί­και­ρο όσο ποτέ άλλο­τε. Σήμε­ρα, 60 χρό­νια μετά, οι ιμπε­ρια­λι­στές συνε­χί­ζουν, ακό­μη πιο λυσ­σα­σμέ­να, τη γη να ξανα­μοι­ρά­ζουν και με των λαών το αίμα τα σύνο­ρα να χαρά­ζουν. Η φωτιά του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην Ουκρα­νία μαί­νε­ται και ο κίν­δυ­νος κλι­μά­κω­σης του παρα­μέ­νει ορατός.

Για τα κέρ­δη των μονο­πω­λί­ων και του μεγά­λου κεφα­λαί­ου, οι ιμπε­ρια­λι­στές όλων των απο­χρώ­σε­ων, σε Δύση και Ανα­το­λή, είναι έτοι­μοι ανά πάσα στιγ­μή να γκρε­μί­σουν ότι έχει αφή­σει όρθιο η ειρή­νη τους. Μια «ειρή­νη» που οι λαοί τη βιώ­νουν με το πιστό­λι να σημα­δεύ­ει τον κρό­τα­φο τους.

Στην χώρα μας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι από­λυ­τα ευθυ­γραμ­μι­σμέ­νοι με την στρα­τη­γι­κή που επι­βάλ­λουν ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ. Μια στρα­τη­γι­κή που έχει μετα­τρέ­ψει την Ελλά­δα σε μια απέ­ρα­ντη αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κή βάση, από την Σού­δα μέχρι την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, εμπλέ­κο­ντας τον λαό μας σε μεγά­λους κιν­δύ­νους. Αυτός είναι, άλλω­στε, άλλος ένας λόγος που επι­βάλ­λει την περαι­τέ­ρω στή­ρι­ξη και ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ στις κάλ­πες της 25ης Ιούνη.

Γι’ αυτό, λοι­πόν – θα το επα­να­λά­βου­με όσες φορές χρεια­στεί — είναι περισ­σό­τε­ρο επι­βε­βλη­μέ­νη όσο ποτέ άλλο­τε η ενδυ­νά­μω­ση της πάλης ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους και το σάπιο σύστη­μα που τους γεν­νά. Η επο­χή μας έχει ανά­γκη πολ­λούς, νέους, ελπι­δο­φό­ρους «Λαμπρά­κη­δες». Για να μπο­ρέ­σει να γίνει επι­τέ­λους πρά­ξη το σύν­θη­μα: Όρκος στο Λαμπρά­κη, χρέ­ος στη ζωή, να φύγου­νε οι βάσεις και οι Νατοϊκοί.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα