60 χρόνια Κουβανική Επανάσταση: Με μεγάλη επιτυχία η εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη

Πλή­θος κόσμου παρα­βρέ­θη­κε στην εκδή­λω­ση που διορ­γά­νω­σε σήμε­ρα, σε αίθου­σα του δημαρ­χεί­ου Θεσ/νίκης, ο Ελλη­νο­κου­βα­νι­κός Σύν­δε­σμος Φιλί­ας και Αλλη­λεγ­γύ­ης Θεσ­σα­λο­νί­κης τιμώ­ντας τα 60 χρό­νια της Κου­βα­νι­κής Επανάστασης.

Στην εκδή­λω­ση παρα­βρέ­θη­κε και χαι­ρέ­τι­σε η Πρέ­σβης της Δημο­κρα­τί­ας της Κού­βας Zelmys Maria Dominguez Cortina. Εκ μέρους του ΚΚΕ παρα­βρέ­θη­κε η Θεα­νώ Καπέ­τη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμ­μα­τέ­ας της ΚΟ Κεντρι­κής Μακε­δο­νί­ας. Παρα­βρέ­θη­κε επί­σης αντι­προ­σω­πεία του παραρ­τή­μα­τος Κεντρι­κής Μακε­δο­νί­ας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ με επι­κε­φα­λής τον πρό­ε­δρο Κώστα Σαπρα­νί­δη, ο γεν. γραμ­μα­τέ­ας της ΕΔΥΕΘ Μπά­μπης Βέλ­λης, εκπρό­σω­ποι φορε­ών και συλ­λό­γων, καθώς και μέλη της κου­βα­νι­κής κοι­νό­τη­τας που ζουν και εργά­ζο­νται στη Θεσσαλονίκη.

Στην ομι­λία της, μετα­ξύ άλλων, η Πρέ­σβης της Κού­βας ευχα­ρί­στη­σε τον Ελλη­νο­κου­βα­νι­κό Σύν­δε­σμο Θεσ­σα­λο­νί­κης και όλους όσους δεί­χνουν έμπρα­κτα την αλλη­λεγ­γύη τους στον Κου­βα­νι­κό λαό, ο οποί­ος δίνει επί χρό­νια δύσκο­λες μάχες απέ­να­ντι στις απει­λές και την εχθρό­τη­τα των ΗΠΑ. Χαρα­κτή­ρι­σε την Κού­βα ως τον Δαυίδ που παλεύ­ει απέ­να­ντι στον γίγα­ντα Γολιάθ, σημειώ­νο­ντας πως οι λαοί βλέ­πουν στην Κού­βα ένα παρά­δειγ­μα αξιοπρέπειας.

Στην ομι­λία της η Zelmys Maria Dominguez Cortina, ανέ­φε­ρε μετα­ξύ άλλων:

«Η στή­ρι­ξη και η αλλη­λεγ­γύη των φίλων της Κού­βας ήταν πολύ σημα­ντι­κή όλα αυτά τα χρό­νια του σκλη­ρού αγώ­να του λαού μας. Αγώ­να για να δια­τη­ρή­σει την εθνι­κή του κυριαρ­χία, απέ­να­ντι σε απει­λές και εχθρι­κές ενέρ­γειες από πλευ­ράς του ισχυ­ρού μας γεί­το­να, που ποτέ δεν απο­δέ­χτη­κε ότι έχα­σε ένα πολύ­τι­μο από­κτη­μά του, ούτε περιο­ρί­στη­κε να παρα­κο­λου­θεί παθη­τι­κά το παρά­δειγ­μα ενός λαού που δεν ακο­λου­θεί τις εντο­λές του, και είναι αντι­μέ­τω­πος με τη μεγα­λύ­τε­ρη αυτο­κρα­το­ρία στη γη, η οποία δια­θέ­τει μεγά­λη τεχνο­λο­γι­κή εξέ­λι­ξη και ένα ισχυ­ρό βιο­μη­χα­νι­κό-στρα­τιω­τι­κό σύμπλεγ­μα και εξα­πο­λύ­ει πολέ­μους σ’ όλο τον κόσμο, χωρίς να νοιά­ζε­ται για τα θύμα­τα ούτε για τα δικαιώ­μα­τα των λαών.

Η Κού­βα είναι ο Δαυίδ απέ­να­ντι στο γίγα­ντα Γολιάθ. Οι άλλοι λαοί βλέ­πουν την Κού­βα σαν ένα φάρο, σαν παρά­δειγ­μα αξιο­πρέ­πειας, στα­θε­ρό­τη­τας. Και ακρι­βώς αυτό είναι που φοβού­νται οι ΗΠΑ. Η Κού­βα δεν απο­τε­λεί στρα­τιω­τι­κή απει­λή, είναι μια μικρή χώρα χωρίς πολ­λές φυσι­κές πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές, χωρίς τα πλού­τη που δια­θέ­τει μια χώρα σαν τις ΗΠΑ, αλλά δια­θέ­τει το μεγά­λο πλού­το της ιστο­ρί­ας της, των ηρω­ι­κών ανθρώ­πων της που αγω­νί­στη­καν για την ελευ­θε­ρία και την εθνι­κή κυριαρ­χία της.

Αλλά η αξιο­πρέ­πεια έχει το αντί­τι­μό της, ένα αντί­τι­μο που οι Κου­βα­νοί πλη­ρώ­νουν κάθε μέρα αυτά τα 60 χρό­νια της επα­νά­στα­σης, 60 χρό­νια αγώ­νων, νικών, θυσιών και αντί­στα­σης ενός ηρω­ι­κού λαού. Είναι ένας διαρ­κής αγώ­νας να οικο­δο­μή­σουν ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον και να αφή­σουν πίσω το παρελ­θόν τότε που ήταν ένα ακό­μα αγα­θό στην κατο­χή των ΗΠΑ.

Το αίμα αυτών που έπε­σαν μας δεί­χνει το δρό­μο του αγώ­να. Παίρ­νου­με από τα χέρια τους της σημαί­ες της πατρί­δας και του καθή­κο­ντος. Οι Κου­βα­νοί θα ακο­λου­θή­σουν το παρά­δειγ­μα των ηγε­τών μας, θα δώσου­με τη ζωή μας αν χρεια­στεί για την υπε­ρά­σπι­ση της επα­νά­στα­σης. Σας δια­βε­βαιώ­νω φίλοι μου, ότι ο λαός της Κού­βας δεν τα παρα­τά­ει, θα συνε­χί­σει τον αγώ­να και την ηρω­ι­κή αντί­στα­ση για να δια­τη­ρή­σει την πραγ­μα­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία του με την κραυ­γή “Πατρί­δα ή Θάνα­τος, θα νικήσουμε!”»

«Τέκνο της ανά­γκης κι ώρι­μο τέκνο της οργής» χαρα­κτή­ρι­σε την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση ο γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας του Ελλη­νο­κου­βα­νι­κού Συν­δέ­σμου Θεσ­σα­λο­νί­κης Νίκος Μότ­τας, δανει­ζό­με­νος τα λόγια του Κ. Βάρναλη.

Μετα­ξύ άλλων, ο Ν. Μότ­τας σημεί­ω­σε ότι η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση συνε­χί­ζει να μαγνη­τί­ζει το ενδια­φέ­ρον ανθρώ­πων όλων των ηλι­κιών για­τί: «Η Επα­νά­στα­ση της Κού­βας εκφρά­ζει μια βαθύ­τα­τη ιστο­ρι­κή αλή­θεια. Ότι ένας λαός, όσο μικρός κι αν είναι, όσο δυνα­τούς αντι­πά­λους κι αν έχει, μπο­ρεί αν πραγ­μα­τι­κά το θελή­σει, να σηκώ­σει κεφά­λι, να επα­να­στα­τή­σει, να ανα­τρέ­ψει την εις βάρος του τάξη πραγ­μά­των και να γίνει ο ίδιος αφέ­ντης στον τόπο του. Όπως άλλω­στε έγρα­φε ο εθνι­κός ποι­η­τής της Κού­βας, ο Χοσέ Μαρ­τί: “Τα δικαιώ­μα­τά σου δεν τα ζητια­νεύ­εις, αλλά τα κατακτάς!”.

(…) Η Επα­νά­στα­ση της Κού­βας απο­τέ­λε­σε κοσμοϊ­στο­ρι­κό γεγο­νός στην Ιστο­ρία του 20ού αιώ­να, καθώς σημα­το­δό­τη­σε την πρώ­τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στην αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο και ευρύ­τε­ρα στο δυτι­κό ημισφαίριο.

Ο θρί­αμ­βος των Κου­βα­νών επα­να­στα­τών πριν από 60 χρό­νια ‑όπως άλλω­στε και η προη­γη­θεί­σα Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση το 1917 στη Ρωσία- απο­τε­λεί πηγή πλού­σιων συμπε­ρα­σμά­των, από τα οποία αξί­ζει και πρέ­πει να διδαχτούμε.

Ένα πρώ­το και βασι­κό συμπέ­ρα­σμα είναι πως το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, η καθε­στη­κυία τάξη πραγ­μά­των δεν είναι ανί­κη­τη. Μπο­ρεί να ανα­τρα­πεί. Επι­βε­βαιώ­θη­κε η ζωτι­κό­τη­τα του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού, της επα­να­στα­τι­κής πάλης και του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού απέ­να­ντι στην ηττο­πά­θεια και την υπο­τα­γή στον αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δύναμης.

Ένα δεύ­τε­ρο ‑εξί­σου σημα­ντι­κό- συμπέ­ρα­σμα είναι ότι η ανα­τρο­πή αυτή του καπι­τα­λι­σμού δε μπο­ρεί, σε καμία περί­πτω­ση, να έρθει με “ειρη­νι­κά μέσα”, δηλα­δή με αυτα­πά­τες περί “μεταρ­ρύθ­μι­σης του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος”, “κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου προς το σοσιαλισμό”.

(…) Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση παρέ­λα­βε μια χώρα, κυριο­λε­κτι­κά αποι­κία των ΗΠΑ. Επί δικτα­το­ρί­ας Μπα­τί­στα στην Κού­βα κυριαρ­χού­σαν μια χού­φτα αμε­ρι­κά­νι­κα μονο­πώ­λια και οι ντό­πιοι συνερ­γά­τες της, παρά­σι­τα, γκάν­γκ­στερς, μαφιό­ζοι, που λυμαί­νο­νταν τον πλού­το της χώρας. Το δε επί­πε­δο παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων ήταν πολύ χαμηλό.

Με την καθο­ρι­στι­κή οικο­νο­μι­κή συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και άλλων σοσια­λι­στι­κών κρα­τών, η επα­να­στα­τι­κή κυβέρ­νη­ση του Κάστρο κατά­φε­ρε να αλλά­ξει στα­δια­κά το πρό­σω­πο της Κού­βας, δημιουρ­γώ­ντας ένα κρά­τος με υψη­λού επι­πέ­δου, προ­σβά­σι­μες στο σύνο­λο του λαού, δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, Πρό­νοιας, Αθλη­τι­σμού και Πολιτισμού.

(…) Σήμε­ρα, η στή­ρι­ξη και αλλη­λεγ­γύη απέ­να­ντι στον κου­βα­νι­κό λαό δεν αφο­ρά μονά­χα τους κομ­μου­νι­στές, μόνο όσους εμπνέ­ο­νται και παλεύ­ουν για τη σοσια­λι­στι­κή και κοι­νω­νι­κή επα­νά­στα­ση. Αφο­ρά τους εργα­ζό­με­νους σε κάθε γωνιά του κόσμου. Αφο­ρά όλους όσους συνει­δη­το­ποιούν το προ­φα­νές: Ότι δηλα­δή είναι ιστο­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα να εντα­θεί η πάλη ενά­ντια στο σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που γεν­νά κρί­σεις, φτώ­χεια, πολέ­μους, δυστυ­χία και προ­σφυ­γιά. Την ιστο­ρία, άλλω­στε, τη γρά­φουν με τους αγώ­νες τους οι λαοί, οι κατα­πιε­σμέ­νοι αυτού του κόσμου»

Ο Νίκος Ζώκας, αντι­πρό­ε­δρος της ΕΕΔΥΕ, στά­θη­κε ιδιαί­τε­ρα στο ζήτη­μα της αλλη­λεγ­γύ­ης: «Από το 1959 μέχρι και σήμε­ρα, η σοσια­λι­στι­κή Κού­βα δέχτη­κε, αλλά και πρό­σφε­ρε ολό­ψυ­χα και απλό­χε­ρα, την πολύ­τι­μη διε­θνι­στι­κή βοή­θεια κι αλλη­λεγ­γύη στους λαούς, που είναι θύμα­τα του ιμπε­ρια­λι­σμού, που αγω­νί­ζο­νται να απο­τι­νά­ξουν από πάνω τους το ζυγό της εκμε­τάλ­λευ­σης και της καταπίεσης.

(…) Η διε­θνής αλλη­λεγ­γύη όλων των κομ­μου­νι­στών του κόσμου, των άλλων δημο­κρα­τι­κών και προ­ο­δευ­τι­κών δυνά­με­ων έπαι­ξε σημα­ντι­κό ρόλο. Εμείς, που βρι­σκό­μα­στε στην πρώ­τη γραμ­μή ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό, ξέρου­με τι σημαί­νει διε­θνι­σμός, ξέρου­με τι σημαί­νει η φιλία με το σοσια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο, ειδι­κά με την ΕΣΣΔ.

Σε κόντρα με μια ιστο­ρία αδι­κιών, επεμ­βά­σε­ων, επι­θε­τι­κό­τη­τας, απει­λών και απο­κλει­σμού από τον ιμπε­ρια­λι­σμό, έχου­με μια υπέ­ρο­χη ιστο­ρία σχέ­σε­ων με την ΕΣΣΔ, στή­ρι­ξης από την πρώ­τη στιγ­μή, οικο­νο­μι­κής βοή­θειας και υπέ­ρο­χων εμπο­ρι­κών σχέ­σε­ων ανά­με­σα στις χώρες μας. Δε θα ξεχά­σου­με ποτέ την αρχή της διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης. Την αρχή αυτή του μαρ­ξι­σμού — λενινισμού.

Το παρά­δειγ­μά του λαού της Κού­βας, στα 60 χρό­νια της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, είναι ίσως και το πολυ­τι­μό­τε­ρο που μας έχει προσφέρει.

Έδει­ξε — ακό­μη και στις συν­θή­κες της σκλη­ρής ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης — τι μπο­ρεί να κάνει ένας λαός, όταν έχει στα δικά του χέρια τα μέσα παρα­γω­γής, τα εργα­λεία που παρά­γουν τον πλού­το. Πως μπο­ρεί να δια­νεί­μει αυτόν τον πλού­το προς όφε­λος των εργα­ζό­με­νων κι όχι προς όφε­λος μιας δρά­κας εκμεταλλευτών.

Η νίκη της επα­νά­στα­σης και η επι­κρά­τη­ση του σοσια­λι­σμού στην Κού­βα διέ­λυ­σαν πολ­λούς μύθους. Ίσως όμως ο πιο σημα­ντι­κός είναι αυτός, που η αστι­κή τάξη και οι διά­φο­ροι υπη­ρέ­τες της καλ­λιερ­γούν με ξεχω­ρι­στό ζήλο και πονη­ριά, και εδώ στην πατρί­δα μας. Ότι δηλα­δή δεν μπο­ρεί ένας λαός μόνος του, κόντρα στη θέλη­ση των ισχυ­ρών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων, να απο­φα­σί­σει ελεύ­θε­ρος για την τύχη του, για το δρό­μο ανά­πτυ­ξης, που θα ακο­λου­θή­σει η χώρα του, για το πώς θα μεγα­λώ­σει τα παι­διά του.

Η σοσια­λι­στι­κή Κού­βα απέ­δει­ξε, ότι ποτέ ένας λαός δεν είναι μόνος. Ότι στον αγώ­να του πάντα θα έχει την πολύ­τι­μη συμπα­ρά­στα­ση των εργα­ζό­με­νων και των λαών όλου του κόσμου.

Σήμε­ρα αυτό το δίδαγ­μα είναι πάρα πολύ σπου­δαίο και σημα­ντι­κό για μας, εδώ στην πατρί­δα μας. Κόντρα στην άρχου­σα τάξη, στην κυβέρ­νη­ση και τους άλλους πολι­τι­κούς της εκφρα­στές, που εκφο­βί­ζουν το λαό, ότι θα μεί­νου­με μόνοι και απρο­στά­τευ­τοι, ότι δε θα έχου­με στη­ρίγ­μα­τα και συμ­μά­χους. Κόντρα στη λογι­κή του εφι­κτού και το συμβιβασμό.

Γι’ αυτό τάχα και πρέ­πει να δεχτού­με να είμα­στε μαντρω­μέ­νοι στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Να δεχό­μα­στε τη φτώ­χεια και την εξα­θλί­ω­ση, για να δια­θέ­του­με τα τερά­στια ποσά για τους Νατοϊ­κούς εξο­πλι­σμούς. Να γίνε­ται η χώρα μας ορμη­τή­ριο ενά­ντια σε άλλους λαούς και κρά­τη. Να δεχτούν τα παι­διά μας να χύσουν το αίμα τους πλάι στους Αμε­ρι­κα­νούς και Νατοϊ­κούς ιμπε­ρια­λι­στές δολο­φό­νους, για ξένα κι άνο­μα συμφέροντα».

Τιμητική πλακέτα στο Φώτη Γεωργιάδη

Συγκι­νη­τι­κή ήταν η στιγ­μή που τιμή­θη­κε ο Φώτης Γεωρ­γιά­δης, επί­τι­μος πρό­ε­δρος του Συν­δέ­σμου, για την 60χρονη προ­σφο­ρά του στη στή­ρι­ξη της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης. Ο Ελλη­νο­κου­βα­νι­κός Σύν­δε­σμος ιδρύ­θη­κε με πρω­το­βου­λία του, το 1992, στα δύσκο­λα χρό­νια των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών στις σοσια­λι­στι­κές χώρες της Ευρώ­πης και στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και ο Φ. Γεωρ­γιά­δης παρέ­μει­νε πρό­ε­δρος για 23 χρόνια.

Ο Απ. Σκού­φας του απέ­νει­με την ανα­μνη­στι­κή τιμη­τι­κή πλα­κέ­τα θυμί­ζο­ντας τα αγα­πη­μέ­να λόγια του επί­τι­μου προ­έ­δρου ότι «η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση είναι υπό­δειγ­μα αντί­στα­σης κατά των Αμε­ρι­κα­νών και των Ευρω­παί­ων Ιμπε­ρια­λι­στών, εχθρών των λαών όλου του κόσμου. Η αλλη­λεγ­γύη είναι το μεγα­λύ­τε­ρο όπλο των λαών κατά της Νέας Τάξης των Ιμπε­ρια­λι­στών. Αν εκλεί­ψει θα είναι το τέλος του ανθρώ­πι­νου γένους».

Ο Φ. Γεωρ­γιά­δης, ευχα­ρί­στη­σε για την τιμή και θυμή­θη­κε: «Πρώ­τη φορά πήγα στην Κού­βα το 1978. (…) Κάθε φορά που πήγαι­να έβλε­πα την επα­νά­στα­ση που δυνά­μω­νε. Γι’ αυτό είμαι σίγου­ρος ότι η επα­νά­στα­ση στην Κού­βα δεν γυρί­ζει πίσω όσο και να θέλου­νε οι εχθροί της. Θα συνε­χί­σω τον αγώ­να για την Κού­βα με όλη την ψυχή μου μέχρι το τέλος της ζωής μου, καθώς τη θεω­ρώ δεύ­τε­ρη πατρίδα».