Για τα εγκλήματα του καπιταλισμού θα μιλήσει κανείς;

Σηκώ­νουν κουρ­νια­χτό για τα δήθεν «εγκλή­μα­τα του κομ­μου­νι­σμού». Διορ­γα­νώ­νουν φιέ­στες και συνέ­δρια για τα εκα­τομ­μύ­ρια «θύμα­τα» των «ολο­κλη­ρω­τι­κών καθε­στώ­των». Βγαί­νουν στα κάγκε­λα σαν αγράμ­μα­τοι «στα­λι­νο­λό­γοι» προ­κει­μέ­νου να συκο­φα­ντή­σουν την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τον σοσια­λι­σμό του 20ου αιώ­να. Προ­πα­γαν­δί­ζουν με πακτω­λούς εκα­τομ­μυ­ρί­ων τον αντι­κομ­μου­νι­σμό και τη θεω­ρία των δύο άκρων, δια­στρε­βλώ­νο­ντας με τον χει­ρό­τε­ρο τρό­πο την Ιστο­ρία και ξανα­γρά­φο­ντας τα γεγο­νό­τα σύμ­φω­να με τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου και των μονοπωλίων. 

Αυτά- και άλλα πολ­λά- κάνουν οι αντι­κομ­μου­νι­στές, πραι­τω­ρια­νοί της αστι­κής «δημο­κρα­τί­ας».

Τι δεν κάνουν; Δε βγά­ζουν κου­βέ­ντα για τα πραγ­μα­τι­κά εγκλή­μα­τα, αυτά που γεν­νή­θη­καν και ανα­πα­ρά­γο­νται από τη μήτρα της δικής τους ιδε­ο­λο­γί­ας. Σιω­πούν εκω­φα­ντι­κά και υπο­κρι­τι­κά για τα εγκλή­μα­τα του καπι­τα­λι­σμού. Δεν αρθρώ­νουν ούτε λέξη για τα θύμα­τα του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρβαρότητας. 

Θα σας πουν για τα «γκού­λαγκ». Αλλά δεν θα μιλή­σουν για τα 5 εκα­τομ­μύ­ρια θύμα­τα του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην Κορέα (1950–1953).

Θα σας πουν για το «αιμο­βό­ρο καθε­στώς του Στά­λιν». Αλλά δεν θα μιλή­σουν για τα 4 εκα­τομ­μύ­ρια νεκρούς βιετ­να­μέ­ζους του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου- που έγι­νε στο όνο­μα της αντι­με­τώ­πι­σης του «κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου»- των ΗΠΑ στο Βιετ­νάμ (1955–1975).

Θα σας πουν την χιλιοει­πω­μέ­νη προ­πα­γάν­δα για τον «ουκρα­νι­κό λιμό» και το «σοβιε­τι­κό έγκλη­μα στο Κατίν» (που απο­δε­δειγ­μέ­να διέ­πρα­ξαν οι Ναζί, αλλά αυτοί το χρε­ώ­νουν στους κομ­μου­νι­στές). Αλλά δεν θα πουν τίπο­τα για τους περί­που 3,5 εκα­τομ­μύ­ρια νεκρούς του Ιράκ, απο­τέ­λε­σμα των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών πολέ­μων και των πολ­λα­πλών κυρώ­σε­ων της καπι­τα­λι­στι­κής Δύσης ενά­ντια στο λαό της χώρας.

Θα σας πουν για τα «εκα­τομ­μύ­ρια θύμα­τα του κομ­μου­νι­σμού» που κατέ­γρα­ψε η φαντα­σία του Σολ­ζε­νί­τσιν και μαγεί­ρε­ψαν οι στα­τι­στι­κές της CIA, αλλά δεν θα πουν κου­βέ­ντα για το 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο νεκρούς των αντι­κομ­μου­νι­στι­κών διώ­ξε­ων στην Ινδο­νη­σία του Σου­χάρ­το (1965–66), για τα 3,5 εκα­τομ­μύ­ρια θύμα­τα του ρατσι­στι­κού άπαρτ­χάϊντ στη Νότια Αφρι­κή, για το 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο νεκρούς στον πόλε­μο «κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας» στο Αφγα­νι­στάν, για το 1 εκα­τομ­μύ­ριο νεκρούς στη Ρουάντα. 

Θα σας πουν για τον Τσα­ου­σέ­σκου και τον Για­ρου­ζέλ­σκι, αλλά δεν θα βγά­λουν άχνα για τα θύμα­τα του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πυρη­νι­κού ολο­καυ­τώ­μα­τος στη Χιρο­σί­μα και το Ναγκα­σά­κι, ούτε ασφα­λώς για τους νεκρούς των ΝΑΤΟϊ­κών σφα­γεί­ων στη Γιου­γκο­σλα­βία, τη Λιβύη, την Συρία και αλλού. Δεν θα βγά­λουν άχνα ούτε για τα σύγ­χρο­να κάτερ­γα του ιμπε­ρια­λι­σμού, το Άμπου Γκράϊμπ, το Γκουα­ντά­να­μο. Ούτε μισή κου­βέ­ντα για τα νεκρά προ­σφυ­γό­που­λα, θύμα­τα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων για τα κέρ­δη των πολυ­ε­θνι­κών του αίματος.

Θα σας πουν για τον «κομ­μου­νι­στι­κό ολο­κλη­ρω­τι­σμό», αλλά δεν θα πουν κου­βέ­ντα για τον ολο­κλη­ρω­τι­σμό του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος, για τον ολο­κλη­ρω­τι­σμό της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και βαρ­βα­ρό­τη­τας που δολο­φο­νεί καθη­με­ρι­νά ανθρώ­πους σε κάθε γωνιά του κόσμου. Δεν θα αρθρώ­σουν ούτε λέξη για το γεγο­νός ότι το σάπιο σύστη­μα που υπε­ρα­σπί­ζο­νται, ο καπι­τα­λι­σμός, δολο­φο­νεί κάθε χρό­νο περί­που 20 εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους (Gernot Kohler, Norman Alcock. An Empirical Table of Structural Violence). 

Διό­τι, θύμα­τα του καπι­τα­λι­σμού και της απάν­θρω­πης φύσης του είναι τα 8 εκα­τομ­μύ­ρια που πεθαί­νουν κάθε χρό­νο από έλλει­ψη πρό­σβα­σης σε πόσι­μο νερό (poverty.com). Θύμα­τα του καπι­τα­λι­σμού είναι τα 7,6 εκα­τομ­μύ­ρια που πεθαί­νουν κάθε χρό­νο από πεί­να (unwater.org), όπως θύμα­τα του ίδιου αυτού συστή­μα­τος είναι τα 3 εκα­τομ­μύ­ρια (πολ­λά εξ’ αυτών παι­διά) που χάνουν κάθε χρό­νο τη ζωή τους εξαι­τί­ας έλλει­ψης ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κής περί­θαλ­ψης (chop.edu). Όπως επί­σης και το μισό εκα­τομ­μύ­ριο θάνα­τοι το χρό­νο, ως απο­τέ­λε­σμα της ελονοσίας. 

Τίθε­ται λοι­πόν το ερώ­τη­μα: Για τα εγκλή­μα­τα του καπι­τα­λι­σμού θα μιλή­σει κανείς; Για τα βάρ­βα­ρα ταξι­κά εγκλή­μα­τα στα οποία η αστι­κή τάξη επι­δί­δε­ται τους τελευ­ταί­ους δύο αιώ­νες θα μιλή­σει κανείς; Για την (καπι­τα­λι­στι­κή) μήτρα που γέν­νη­σε το τέρας του ναζι­σμού και του φασι­σμού θα μιλή­σει κανείς; 

Σίγου­ρα όχι οι αντι­κομ­μου­νι­στές. Το μίσος τους για την εργα­τι­κή τάξη και τον σοσια­λι­σμό δεν τους επι­τρέ­πει να πουν την αλή­θεια, παρα μονά­χα να τη δια­στρε­βλώ­σουν, να την παρα­ποι­ή­σουν, να την ξανα­γρά­ψουν στα μέτρα των συμ­φε­ρό­ντων τους. Διό­τι, σε τελι­κή ανά­λυ­ση, η αλή­θεια είναι αυτή: Πως ο αντι­κομ­μου­νι­στής είναι εχθρός του ίδιου του ανθρώ­που, τον οποίο θέλει υπο­ταγ­μέ­νο, δεμέ­νο χει­ρο­πό­δα­ρα με τις αλυ­σί­δες της ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και ανή­μπο­ρο να αντιδράσει.