Granma _όργανο του ΚΚ Κούβας: Ο Λένιν, ανάμεσα σε αυτούς που δεν πεθαίνουν ποτέ!

Με την ευκα­ρία της συμπλή­ρω­σης των 100 χρό­νων από το (φυσι­κό) θάνα­το του Βλα­ντί­μιρ Ίλιτς  η granma ανα­φέ­ρε­ται με ένα μακρο­σκε­λές βιο­γρα­φι­κό στο μεγά­λο επα­να­στά­τη, τον ηγέ­τη των Μπολ­σε­βί­κων συγ­γρα­φέα ενός τερά­στιου θεω­ρη­τι­κού και πρα­κτι­κού πονή­μα­τος βασι­σμέ­νου στον μαρξισμό

Ανα­λυ­τι­κά

Λένιν: Δεν υπήρ­ξε άνθρω­πος πιο κατα­νοη­τός από τον ταπει­νό εργά­τη, πιο κατα­νοη­τός από την εργα­τι­κή τάξη, πιο κατα­νοη­τός από τις μάζες. Ο Βλα­ντι­μίρ Ίλιτς Λένιν, ο κύριος ηγέ­της της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης στη Ρωσία και ιδρυ­τής του πρώ­του Κρά­τους Εργα­τών και Αγρο­τών στον κόσμο, έφυ­γε από τη ζωή στις 21 Ιανουα­ρί­ου 1924, πριν από εκα­τό χρό­νια, αλλά οι ιδέ­ες και οι συνει­σφο­ρά του στην επα­να­στα­τι­κή θεω­ρία απο­κτούν δύνα­μη κάθε μέρα που περ­νά­ει, κάθε μέρα που έρχεται.

Αυτός ο Ρώσος επα­να­στά­της και μπολ­σε­βί­κος ηγέ­της ήταν συγ­γρα­φέ­ας ενός θεω­ρη­τι­κού και πρα­κτι­κού έργου βασι­σμέ­νου στον μαρ­ξι­σμό, το οποίο, όταν ενώ­θη­κε με τις θεω­ρί­ες του Καρλ Μαρξ και του Φρί­ντριχ Ένγκελς, απο­τέ­λε­σε το θεω­ρη­τι­κό εκεί­νο υπό­βα­θρο και σύνο­λο γνω­στό ως Μαρξισμός-Λενινισμός.

Αν και είναι γνω­στός διε­θνώς γνω­στός ως Λένιν, το πραγ­μα­τι­κό του όνο­μα ήταν Vladimir Ilyich Ulianov. Γεν­νή­θη­κε στο Σιμπίρσκ, στις 22-Απρ-1870, τέταρ­το παι­δί μιας οικο­γέ­νειας αφιε­ρω­μέ­νης στη λαϊ­κή εκπαί­δευ­ση και τη διά­δο­ση του πολι­τι­σμού. Ο πρω­τό­το­κος γιος εκτε­λέ­στη­κε όταν ο μελ­λο­ντι­κός Λένιν ήταν έφη­βος, για συμ­με­το­χή σε προ­ε­τοι­μα­σί­ες  επί­θε­σης στον Τσά­ρο Αλέ­ξαν­δρο Γ’.

Το 1887, ο Volodya (όπως απο­κα­λού­νταν από αυτούς που ανα­φέ­ρο­νταν στο όνο­μά του εκεί στη Ρωσία) μπή­κε στο Πανε­πι­στή­μιο του Kazán για να σπου­δά­σει Νομι­κά, αφού ολο­κλή­ρω­σε το γυμνά­σιο με υψη­λές τιμη­τι­κές δια­κρί­σεις, αλλά σύντο­μα θα απο­βλη­θεί για τις αντι­τσα­ρι­κές του δραστηριότητες.

Απο­φα­σι­σμέ­νος να πάρει πτυ­χίο, έδω­σε εξε­τά­σεις κατά μόνας και απο­φοί­τη­σε από το Πανε­πι­στή­μιο της Αγί­ας Πετρού­πο­λης, πάντα συν­δε­δε­μέ­νος με τους μαρ­ξι­στι­κούς κύκλους και το εκεί προ­λε­τα­ρια­κό κίνη­μα αυτής της πόλης. Το 1894 δημο­σί­ευ­σε μια επι­χει­ρη­μα­το­λο­γι­κή κρι­τι­κή στους λαϊ­κι­στές και συνε­λή­φθη για τη συμ­με­το­χή του στη νεοϊ­δρυ­θεί­σα Ένω­ση Αγώ­να για τη Χει­ρα­φέ­τη­ση της Εργα­τι­κής Τάξης.

Στη φυλα­κή, ο Λένιν έγρα­ψε το βιβλίο που θα εκδώ­σει αργό­τε­ρα το 1889, με τον τίτλο Η ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού στη Ρωσία, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ως αγγε­λιο­φό­ρους την αδελ­φή του Άννα και τη Ναντέζ­ντα Κρούπ­σκα­για, η οποία επί­σης συνε­λή­φθη αργό­τε­ρα. Γνω­ρί­στη­καν εξό­ρι­στοι στη Σιβη­ρία και παντρεύ­τη­καν εκεί το 1898.

Σε ηλι­κία 30 ετών, ξεκί­νη­σε την πρώ­τη του εξο­ρία στην Ελβε­τία, όπου συνέ­χι­σε ένα παλιό έργο: την έκδο­ση της Iskra (La Chispa), μιας εφη­με­ρί­δας σε εθνι­κή εμβέ­λεια. Τον Δεκέμ­βριο του 1901 άρχι­σε να υπο­γρά­φει ως Λένιν, αντί για το όνο­μά του ή τα ψευ­δώ­νυ­μα K. Tulin ή V. Ilin.

Η εμφά­νι­ση, τον Μάρ­τιο του 1902, του βιβλί­ου “Τι να κάνου­με”, ενός από τα σημα­ντι­κό­τε­ρα έργα του, τον ανα­γνώ­ρι­σε ως ηγέ­τη των Ρώσων Μαρ­ξι­στών. Ο Λένιν έρι­ξε τότε την ιδέα _ως επι­τα­κτι­κή ανά­γκη για μια οργά­νω­ση επαγ­γελ­μα­τιών επα­να­στα­τών και υπε­ρα­σπί­στη­κε την ιδέα του Κόμ­μα­τος νέου τύπου ως πρω­το­πο­ρί­ας της εργα­τι­κής τάξης. Αυτό το έργο εξα­πέ­λυ­σε δια­μά­χη στο Δεύ­τε­ρο Συνέ­δριο των Ρώσων Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών σχε­τι­κά με το πώς να δομη­θεί το Κόμ­μα, το οποίο ολο­κλή­ρω­σε την ορι­στι­κή ρήξη μετα­ξύ των οπα­δών του Λένιν, που ονο­μά­ζο­νταν Μπολ­σε­βί­κοι (πλειο­ψη­φία) και τους αντί­πα­λους, τους Μεν­σε­βί­κους (μειο­ψη­φία). Το 1905, ο Λένιν επέ­στρε­ψε στη Ρωσία συμ­με­τέ­χο­ντας σε μια αυθόρ­μη­τη επα­νά­στα­ση και μετά την ήττα των λαϊ­κών μαζών, ανα­γκά­στη­κε να φύγει ξανά στην εξο­ρία. Εκεί­να τα χρό­νια της ακμής της αντί­δρα­σης συγκέ­ντρω­σε και ενί­σχυ­σε τις τάξεις των Μπολ­σε­βί­κων, στην προ­σπά­θειά του να σφυ­ρη­λα­τή­σει ένα μαρ­ξι­στι­κό επα­να­στα­τι­κό κόμμα.

Το 1916 δημο­σί­ευ­σε το “Ιμπε­ρια­λι­σμός, ανώ­τε­ρη φάση του καπι­τα­λι­σμού”, ένα κεί­με­νο στο οποίο ανέ­λυ­σε το αστι­κό σύστη­μα με τα σύγ­χρο­να χαρα­κτη­ρι­στι­κά του και υπο­στή­ρι­ξε, αντι­κρού­ο­ντας άλλες θέσεις, ότι η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση ήταν δυνα­τή, ακό­μη και σε καθυ­στε­ρη­μέ­νες χώρες όπως η Ρωσία.
Επέ­στρε­ψε στην πατρί­δα του τον Απρί­λιο του 1917. Ένα ευρύ λαϊ­κό κίνη­μα ανα­τρέ­πο­ντας τον τσα­ρι­σμό βρι­σκό­ταν σε δυα­δι­σμό εξου­σιών μετα­ξύ της αστι­κής προ­σω­ρι­νής κυβέρ­νη­σης και των σοβιέτ των εργα­τών, των αγρο­τών και των στρα­τιω­τών που οργα­νώ­θη­καν σε όλο το έθνος. Ο Λένιν πέρα­σε στην παρα­νο­μία, καθώς υπήρ­χε ένταλ­μα σύλ­λη­ψης ενα­ντί­ον του και στις 23 Οκτω­βρί­ου (10^η, σύμ­φω­να με το ρωσι­κό ημε­ρο­λό­γιο της επο­χής), η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του Μπολ­σε­βί­κι­κου Κόμ­μα­τος υιο­θέ­τη­σε την πρό­τα­σή του για εξέγερση.

Μόλις κέρ­δι­σαν την εξου­σία, ο Λένιν και οι Μπολ­σε­βί­κοι εξέ­δω­σαν τρία δια­τάγ­μα­τα: το Διά­ταγ­μα για τη Γη, το οποίο προ­έ­βλε­πε την κρα­τι­κή ιδιο­κτη­σία γης και παρέ­δι­δε γη στους αγρό­τες, αυτό της Ειρή­νης, μέσω του οποί­ου η Ρωσία βγή­κε από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο που ξεκί­νη­σε το 1914. και αυτό των Εθνο­τή­των, με το οποία παρα­χω­ρή­θη­κε στα πρώ­ην έθνη που υπο­τά­χθη­καν από τον Τσα­ρι­σμό η επι­λο­γή της ανε­ξαρ­τη­σί­ας ή της ενσω­μά­τω­σης στη Σοβιε­τι­κή Ομο­σπον­δια­κή Σοσια­λι­στι­κή Δημο­κρα­τία, μετέ­πει­τα _ΕΣΣΔ.

Για χρό­νια, ειδι­κά μετα­ξύ 1918 και 1920, οι αντε­πα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις προ­σπα­θού­σαν να ανα­τρέ­ψουν το εκκο­λα­πτό­με­νο Σοβιε­τι­κό Κρά­τος, με την υπο­στή­ρι­ξη των δυτι­κών δυνά­με­ων, ιδιαί­τε­ρα της Γαλ­λί­ας και των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών. Ο στρα­τός της αντε­πα­νά­στα­σης, που διοι­κού­νταν από πρώ­ην τσα­ρι­κούς στρα­τη­γούς, ηττή­θη­κε από τον Κόκ­κι­νο Στρα­τό που απο­τε­λεί­το από αγρό­τες και εργά­τες. Η χώρα μισο­κα­τα­στρά­φη­κε, η οικο­νο­μία χτυ­πή­θη­κε και ο λιμός εξα­πλώ­θη­κε ευρέ­ως σε μεγά­λες περιο­χές. Η μεγα­λύ­τε­ρη πρό­κλη­ση της Επα­νά­στα­σης έγι­νε τότε η οικο­νο­μι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση, ένα έργο που ο Λένιν αντι­με­τώ­πι­σε αμέσως.

Η κεντρι­κή ιδέα του σχε­δί­ου του ήταν να ανα­διορ­γα­νώ­σει τις μικρές ατο­μι­κές αγρο­τι­κές οικο­νο­μί­ες, να τις μετα­τρέ­ψει σε μεγά­λα μηχα­νο­ποι­η­μέ­να συλ­λο­γι­κά αγρο­κτή­μα­τα και να ενι­σχύ­σει τον ρόλο του κρά­τους στην οικο­δό­μη­ση της νέας σοσια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Οι πιο σημα­ντι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να τεθεί η μικρο­α­γρο­τι­κή οικο­νο­μία σε σοσια­λι­στι­κούς δρό­μους συνερ­γα­σί­ας ήταν η νίκη της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και η εγκα­θί­δρυ­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, η συμ­μα­χία της εργα­τι­κής τάξης με τους αγρό­τες υπό την ηγε­σία της πρώ­της, ο ηγε­τι­κός ρόλος της ιδιο­κτη­σί­ας ολό­κλη­ρου του λαού και η ανά­πτυ­ξη της βαριάς βιομηχανίας.

Ο Λένιν κατά­λα­βε ότι το κρά­τος της δικτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του έπρε­πε όχι μόνο να κατευ­θύ­νει αλλά να μπει επι­κε­φα­λής της συνερ­γα­σί­ας, να παρέ­χει κάθε είδους βοή­θεια στην ύπαι­θρο, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της τεχνι­κής, οικο­νο­μι­κής και πολι­τι­στι­κής βοή­θειας, και έδω­σε μεγά­λη σημα­σία στις χορη­γι­κές οργα­νώ­σεις που σχη­μα­τί­ζο­νταν από εργά­τες σε εργο­στά­σια και βιο­μη­χα­νι­κές εγκαταστάσεις.
Οι ιδέ­ες του για τη μετά­βα­ση των αγρο­τι­κών εργα­τι­κών μαζών σε συλ­λο­γι­κές μορ­φές οργά­νω­σης της εργα­σί­ας στη γεωρ­γία άσκη­σαν επί­σης επα­να­στα­τι­κή επιρ­ροή στους εργά­τες των καπι­τα­λι­στι­κών χωρών, ιδιαί­τε­ρα στις ανα­πτυσ­σό­με­νες χώρες.

Στις 30-Αυγ-1918, έγι­νε στό­χος επί­θε­σης, του Fanny Roid Kaplan, ενός μετριο­πα­θούς σοσια­λι­στή, που οδή­γη­σε σε ένα ευρύ κίνη­μα εκκα­θά­ρι­σης εντός της τάξης των επα­να­στα­τών. Παρά τις δυσκο­λί­ες του εμφυ­λί­ου πολέ­μου, ο Λένιν δεν υπο­βί­βα­σε τις διε­θνι­στι­κές αρχές του και στις 2- Μαρτ-1919, στη Μόσχα, εγκαι­νί­α­σε το Πρώ­το Συνέ­δριο της Τρί­της Διε­θνούς, σε ένδει­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης προς τα εργα­τι­κά, κομ­μου­νι­στι­κά και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κινή­μα­τα στην Ασία. Προ­κει­μέ­νου να ενσω­μα­τω­θούν οι δια­φο­ρε­τι­κές εθνι­κό­τη­τες της ρωσι­κής επι­κρά­τειας, ο Λένιν δια­κή­ρυ­ξε, στις 30-Δεκ-1922, τη δημιουρ­γία της Ένω­σης Σοβιε­τι­κών Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών (ΕΣΣΔ).

Τον Μάρ­τιο του 1922 παρευ­ρέ­θη­κε για τελευ­ταία φορά σε συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος. Ένα μήνα αργό­τε­ρα υπο­βλή­θη­κε σε χει­ρουρ­γι­κή επέμ­βα­ση για να αφαι­ρε­θούν οι σφαί­ρες που είχαν παρα­μεί­νει στο σώμα του από την επί­θε­ση που υπέ­στη το 1919 και που είχαν προ­κα­λέ­σει σοβα­ρές συνέ­πειες. Έκτο­τε, είχε μόνο μικρά στά­δια στα οποία βελ­τιώ­θη­κε εν μέρει. Ακό­μα κι έτσι, είχε τη δύνα­μη να υπα­γο­ρεύ­σει τη λεγό­με­νη “δια­θή­κη” του, στην οποία εξέ­φρα­ζε τον μεγά­λο φόβο του για τον αγώ­να εξου­σί­ας, μετα­ξύ του Λέο­ντος Τρό­τσκι και του Ιωσήφ Στά­λιν, μέσα στο κόμμα.

Στις 21-Ιαν-1924, σε ηλι­κία 54 ετών, μια εγκε­φα­λι­κή αιμορ­ρα­γία έδω­σε τέλος στη ζωή του. Ο άνδρας που απε­χθά­νο­νταν τη λατρεία της προ­σω­πι­κό­τη­τας ταρι­χεύ­τη­κε και εκτέ­θη­κε σε ένα πανη­γυ­ρι­κό μαυ­σω­λείο στην Κόκ­κι­νη Πλα­τεία της Μόσχας, στους πρό­πο­δες των τει­χών του Κρεμ­λί­νου. Πάνω από δέκα εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι πέρα­σαν από το φέρε­τρό του για να απο­τί­σουν τον τελευ­ταίο φόρο τιμής… Από τον Σεπτέμ­βριο του 2012 έως τον Μάιο του 2013, το μαυ­σω­λείο υπο­βλή­θη­κε σε εκτε­τα­μέ­νες εργα­σί­ες απο­κα­τά­στα­σης για πρώ­τη φορά και στη συνέ­χεια άνοι­ξε ξανά, πλή­ρως ανακαινισμένο.

Με αφορ­μή τα εκα­τό χρό­νια από τη γέν­νη­σή του, στις 22-Απρ-1970, ο Comandante en Jefe Φιντέλ Κάστρο Ρουζ είχε πει: ” Αν λεγό­ταν ή αν ρωτού­νταν μήπως υπάρ­χει κάποιος πιο παρε­ξη­γη­μέ­νος από τον Λένιν, θα έπρε­πε να πού­με όχι. Αλλά, από την άλλη πλευ­ρά, θα έπρε­πε να ειπω­θεί ότι δεν υπήρ­χε άνθρω­πος πιο κατα­νοη­τός από τον ταπει­νό εργά­τη, πιο κατα­νοη­τός από το λαό, πιο κατα­νοη­τός από τις μάζες σαν τον Λένιν. Το παρά­δο­ξο μετα­ξύ της τερά­στιας “ακα­τα­νοη­σί­ας” και της απέ­ρα­ντης κατα­νό­η­σης που έβρι­σκε πάντα στις μάζες είναι εκπλη­κτι­κό, και αυτό ήταν καθο­ρι­στι­κός παρά­γο­ντας σε κάθε μία από τις πιο κρί­σι­μες και πιο δύσκο­λες στιγ­μές αυτής της επα­να­στα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας: οι συν­θή­κες εν μέσω των οποί­ων ο Λένιν υπε­ρα­σπί­ζε­ται τη θέση της κατά­λη­ψης της εξου­σί­ας και την ευκαι­ρία να το κάνει, υπο­στη­ρι­ζό­με­νος από τις κομ­μα­τι­κές δυνά­μεις των Μπολ­σε­βί­κων που είχε σφυ­ρη­λα­τή­σει για σχε­δόν 20 χρό­νια, και από μια χού­φτα ανδρών, από τους μαθη­τές που ήταν ικα­νοί να το καταλάβουν”.