Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Kυριάκος Μητσοτάκης: Κάνει σημαία τα κάλπικα εκβιαστικά διλήμματα

Να εγκλω­βί­σει τον λαό στο κάλ­πι­κο δίλημ­μα για αυτο­δυ­να­μία της ΝΔ ή «πολι­τι­κή τερα­το­γέ­νε­ση», επι­χεί­ρη­σε ξανά ο πρω­θυ­πουρ­γός Κυρ. Μητσο­τά­κης, μιλώ­ντας σήμε­ρα στις Μυκή­νες και το Ναύπλιο.

«Είμαι πια σίγου­ρος ότι το βρά­δυ της 21ης Μαΐ­ου θα υπάρ­χει ένας μεγά­λος νικη­τής στις εκλο­γές, για­τί πολύ απλά σήμε­ρα υπάρ­χει μόνο μία αξιό­πι­στη πρό­τα­ση δια­κυ­βέρ­νη­σης: Η πρό­τα­ση της Νέας Δημο­κρα­τί­ας για αυτο­δύ­να­μη Ελλά­δα, με αυτο­δύ­να­μη Νέα Δημο­κρα­τία», είπε ο πρω­θυ­πουρ­γός, απευ­θυ­νό­με­νος στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στους μεγά­λους μονο­πω­λια­κούς ομί­λους, προ­σπα­θώ­ντας να πεί­σει ότι αυτός είναι ικα­νό­τε­ρος να συνε­χί­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά την πολι­τι­κή υπε­ρά­σπι­σης της κερ­δο­φο­ρί­ας τους, τσα­κί­ζο­ντας όμως τις λαϊ­κές ανάγκες.

Ακό­μα προ­σπά­θη­σε να τονώ­σει τις ψεύ­τι­κες δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, κάνο­ντας ανού­σια κρι­τι­κή για επι­λο­γές προ­σώ­πων, για να κρύ­ψει τη στρα­τη­γι­κή σύμπλευ­ση αυτών των κομ­μά­των στη συμ­με­το­χή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

«Εάν τα κου­κιά βγαί­νουν, μην έχε­τε καμία αμφι­βο­λία ότι θα επι­χει­ρή­σει μια τέτοιου είδους πολι­τι­κή τερα­το­γέ­νε­ση, παρα­κάμ­πτο­ντας το πρώ­το κόμ­μα και προ­σπα­θώ­ντας να σχη­μα­τί­σει μία κυβέρ­νη­ση, προ­σέξ­τε τώρα, με πρω­θυ­πουρ­γό τον Τσί­πρα, υπουρ­γό Οικο­νο­μι­κών πάλι τον Βαρου­φά­κη, ενδε­χο­μέ­νως κυβερ­νη­τι­κό εκπρό­σω­πο τον Αντώ­να­ρο. Δεν ξέρω τι άλλο μπο­ρού­με να δού­με», είπε χαρακτηριστικά.

Ταυ­τό­χρο­να «δια­φή­μι­σε» το «έργο» της κυβέρ­νη­σης λέγο­ντας ότι «αντι­με­τω­πί­σα­με πρω­το­φα­νείς προ­κλή­σεις: παν­δη­μί­ες, μετα­να­στευ­τι­κές κρί­σεις, έναν επι­θε­τι­κό γεί­το­να, ένα πόλε­μο στην Ουκρα­νία, μία παγκό­σμια κρί­ση ακρί­βειας», προ­σθέ­το­ντας ότι «δημιουρ­γού­σα­με πλε­ό­να­σμα ανά­πτυ­ξης, το οποίο επι­στρέ­φα­με στους πολί­τες με τρό­πο πάντα δίκαιο», ενώ η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι ο λαός και οι εργα­ζό­με­νοι δει­νο­πα­θούν κάτω από το κύμα ακρί­βειας με τα εισο­δή­μα­τά του καθη­λω­μέ­να από τους αντι­λαϊ­κούς νόμους όλων των κυβερνήσεων.

Πηγή: 902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο