«Μακεδονομάχε», που ήσουν;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Μακε­δο­νο­μά­χε»,

εσύ με τα γαλα­νό­λευ­κα λάβα­ρα, που πρώ­τος έτρε­ξες σήμε­ρα στο εθνι­κι­στι­κό προ­σκλη­τή­ριο, να δια­δη­λώ­σεις την ιερή αγα­νά­κτη­ση σου για το «όνο­μα της Μακε­δο­νί­ας», που ήσουν τόσο καιρό;

Που ήσουν την άνοι­ξη του ’99 όταν οι φονιά­δες του ΝΑΤΟ- οι ίδιοι που σήμε­ρα «καί­γο­νται» για να κλεί­σει το θέμα της ονο­μα­σί­ας και να εντά­ξουν την ΠΓΔΜ στη λυκο­συμ­μα­χία τους- μετέ­τρε­παν τη Βόρεια Ελλά­δα σε ορμη­τή­ριο θανά­του για το λαό της Γιουγκοσλαβίας;

Που ήσουν όταν, επί δύο και πλέ­ον δεκα­ε­τί­ες, οι κυβερ­νή­σεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (με την συνε­νο­χή των λοι­πών αστι­κών κομ­μά­των) εγκα­θι­στού­σαν αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κές βάσεις στην Ελλά­δα; Όταν, το 2001, το Γ’ Σώμα Στρα­τού μετα­τρέ­πο­νταν σε ΝΑΤΟϊ­κό στρα­τη­γείο ταχεί­ας αντίδρασης;

Που ήσουν, άρα­γε, όταν – προ­κει­μέ­νου να δια­φυ­λά­ξουν τα κέρ­δη τους- οι μεγα­λο­βιο­μή­χα­νοι της Μακε­δο­νί­ας μετα­κό­μι­ζαν τα εργο­στά­σια τους στις γει­το­νι­κές βαλ­κα­νι­κές χώρες, πετώ­ντας στο δρό­μο χιλιά­δες άνερ­γους; Που ήσουν να δια­μαρ­τυ­ρη­θείς όταν μια σει­ρά μεγα­λο­ερ­γο­δό­τες- απ’ τη GoodYear και την Pirelli, μέχρι την Coca Cola 3E και την Philkeram Johnson- κατα­δί­κα­ζαν εργα­ζό­με­νους συμπα­τριώ­τες σου στην ανεργία;

Που ήσουν όταν το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, το ταξι­κό κίνη­μα, τα εργα­τι­κά συν­δι­κά­τα, αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι, συντα­ξιού­χοι, αγρό­τες, φοι­τη­τές, έδι­ναν μικρές και μεγά­λες μάχες ενά­ντια στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή κυβερ­νή­σε­ων-ΕΕ-κεφα­λαί­ου καθ’ όλο το διά­στη­μα της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης, με κινη­το­ποι­ή­σεις και απεργίες; 

Που ήσουν όταν οι χαλυ­βουρ­γοί- όπως και χιλιά­δες άλλοι εργα­ζό­με­νοι- έδι­ναν την ηρω­ϊ­κή μάχη της απερ­γί­ας ενά­ντια στους μεγα­λο­βιο­μή­χα­νους; Που ήσουν όταν οι κυβερ­νή­σεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επι­στρά­τευαν τους ναυ­τερ­γά­τες; Που ήσουν όταν το ΠΑΜΕ καλού­σε σε κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στην ψήφι­ση των μνη­μο­νί­ων και τους αντερ­γα­τι­κούς εφαρ­μο­στι­κούς νόμους; 

Που ήσουν να σηκώ­σεις κεφά­λι δια­μαρ­τυ­ρί­ας για τη φορο­λη­στεία, τα χαρά­τσια, την κατάρ­γη­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, τη διά­λυ­ση της δημό­σιας Υγεί­ας, την επί­θε­ση στο ασφα­λι­στι­κό σύστη­μα; Που ήσουν όταν οι κυβερ­νή­σεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πετσό­κο­βαν μισθούς και συντά­ξεις κατ’ εντο­λή των δανει­στών και του μεγά­λου κεφαλαίου;

Που ήσουν όταν η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πωλού­σε σε μεγά­λους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους τα αερο­δρό­μια της Μακε­δο­νί­ας και το λιμά­νι της Θεσ­σα­λο­νί­κης; Πότε βγή­κες να υπε­ρα­σπι­στείς το δημό­σιο χαρα­κτή­ρα των υπο­δο­μών αυτής της χώρας, που οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις ξεπού­λη­σαν στο μεγά­λο κεφάλαιο;

Που ήσουν όταν οι αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κοί ιμπε­ρια­λι­στές (που δεκά­ρα τσα­κι­στή δε δίνουν για καμία Μακε­δο­νία και καμία Ελλά­δα) χρη­σι­μο­ποιού­σαν, με την σύμ­φω­νη γνώ­μη της συγκυ­βέρ­νη­σης, τη βάση της Σού­δας για να αιμα­το­κυ­λή­σουν το λαό της Συρί­ας; Που ήσουν όταν, πριν λίγα μόλις χρό­νια, η Κρή­τη γίνο­νταν ορμη­τή­ριο των ΝΑΤΟ-ΕΕ στον πόλε­μο ενά­ντια στη Λιβύη;

Που ήσουν στα επα­νει­λημ­μέ­να καλέ­σμα­τα των κομ­μου­νι­στών, του αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού-φιλει­ρη­νι­κού κινή­μα­τος, για δρά­ση ενά­ντια στα σχέ­δια κυβέρ­νη­σης-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ περί «γεω­στρα­τη­γι­κής ανα­βάθ­μι­σης» της Μακε­δο­νί­ας και της Β.Ελλάδας; Απο­τέ­λε­σμα αυτής της «ανα­βάθ­μι­σης»- στα δολο­φο­νι­κά και άλλα σχέ­δια τους- είναι και η ανα­ζω­πύ­ρω­ση του «Μακε­δο­νι­κού».

Διαρ­ρη­γνύ­εις, «μακε­δο­νο­μά­χε», τα ιμά­τια σου για το «ξεπού­λη­μα του ονό­μα­τος της Μακε­δο­νί­ας», κάνο­ντας τα στρα­βά μάτια στο πραγ­μα­τι­κό ξεπού­λη­μα της χώρας στους κεφα­λαιο­κρά­τες, τους δανει­στές, το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστές. 

Δια­δη­λώ­νεις για το «όνο­μα» της πατρί­δας σου, όταν έχεις σιω­πή­σει- και σιω­πάς- εκκω­φα­ντι­κά στο συνε­χές καπι­τα­λι­στι­κό πλιά­τσι­κο ενά­ντια σε αυτήν την πατρίδα. 

Σ’ αυτόν τον ευκαι­ρια­κό, τσο­λια­δί­στι­κο «πατριω­τι­σμό»- τον κομ­μέ­νο και ραμ­μέ­νο στα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης- δεν αξί­ζει άλλη απά­ντη­ση, παρά μονά­χα τα λόγια του ποι­η­τή της εργα­τιάς, του Κ. Βάρ­να­λη, που δεν έχα­σαν ποτέ την επι­και­ρό­τη­τα τους.

Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέ­πω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στό­μα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρ­μα­κών᾿ ἡ μπό­χα τοῦ και­ροῦ μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μου­γκὸς νὰ πηαί­νω, ὅπο­τε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσι­νά­ει ὁ Γάϊ­δα­ρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυ­δώ­νου­νε μου­νο­ῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμε­ρι­κά­νοι, ἐγὼ νὰ βλα­στη­μάω τὸ Σλάβο. 

Μακε­δο­νι­κό: Η ουσία του ζητή­μα­τος πέρα απ’ την «ονο­μα­το­λο­γία»

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.