Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Maracanazo, η τραγωδία του Παγκοσμίου Κυπέλλου — Το απόλυτο σοκ για τη Βραζιλία

Η 16η Ιου­λί­ου 1950 είναι μια ιδιαί­τε­ρη ημε­ρο­μη­νία στην Ιστο­ρία του Παγκο­σμί­ου Κυπέλ­λου. Μία ημέ­ρα σαν σήμε­ρα το 1950, στο Maracanã στο Ρίο ντε Τζα­νέι­ρο, έγι­νε ο τελι­κός Παγκό­σμιου Κυπέλ­λου ανά­με­σα στη Βρα­ζι­λία και την Ουρου­γουάη. Για την ακρί­βεια ο τελευ­ταί­ος αγώ­νας σε έναν όμι­λο που έκρι­νε τον νικη­τή της διοργάνωσης.

Το σύστη­μα διε­ξα­γω­γής, τότε, του Μου­ντιάλ δεν περιε­λάμ­βα­νε τελι­κό μετα­ξύ δύο ομά­δων, αλλά έναν όμι­λο των τεσ­σά­ρων ομά­δων, με παγκό­σμια πρω­τα­θλή­τρια να ανα­δει­κνύ­ε­ται η ομά­δα που θα συγκέ­ντρω­νε τους περισ­σό­τε­ρους βαθ­μούς. Η βαθ­μο­λο­γία πριν το παι­χνί­δι: Βρα­ζι­λία 4, Ουρου­γουάη 3, Ισπα­νία 1, Σου­η­δία 0.

Η Βρα­ζι­λία χρεια­ζό­ταν απλά την ισο­πα­λία και όλα έδει­χαν ότι ο πρώ­τος παγκό­σμιος τίτλος για την Seleçao ήταν σίγου­ρος. Διέ­θε­τε μία πολύ ισχυ­ρή ομά­δα, με δύο νίκες και μία ισο­πα­λία και απο­λο­γι­σμό τερ­μά­των 21 υπέρ και μόλις 4 κατά.

Την παρα­μο­νή της ανα­μέ­τρη­σης με την Ουρου­γουάη, τυπώ­θη­καν και που­λή­θη­καν πάνω από 500.000 μπλου­ζά­κια που έγρα­φαν «Βρα­ζι­λία πρω­τα­θλή­τρια», ο διε­θνής Τύπος έγρα­φε στις πρώ­τες σελί­δες την ημέ­ρα του αγώ­να «Βρα­ζι­λία παγκό­σμια πρω­τα­θλή­τρια», ενώ η ομο­σπον­δία χάρι­σε σε κάθε παί­κτη ένα χρυ­σό ρολόι που έγρα­φε «στους παγκό­σμιους πρω­τα­θλη­τές». Ο δήμαρ­χος του Ρίο επί­σης και οι διορ­γα­νω­τές ήταν τόσο σίγου­ροι για την επι­τυ­χία της εθνι­κής τους ομά­δας, που είχαν κατα­σκευά­σει χρυ­σά μετάλ­λια με τα ονό­μα­τα των Βρα­ζι­λιά­νων διεθνών.

Ακό­μη και λίγο πριν από τον αγώ­να, ο ίδιος ο Ζιλ Ριμέ, δημιουρ­γός του τουρ­νουά, είχε ήδη γρά­ψει μια ομι­λία στα πορ­το­γα­λι­κά για να τιμή­σει τους Βρα­ζι­λιά­νους που θεω­ρού­σε βέβαιους νικητές…

Και το παι­χνί­δι πήγαι­νε όπως το είχαν υπο­λο­γί­σει οι γηπε­δού­χοι. Ο Φριά­σα άνοι­ξε το σκορ για τη «σελε­σάο» με την έναρ­ξη του δευ­τέ­ρου ημι­χρό­νου. Από εκεί­νη τη στιγ­μή κι έπει­τα όμως, ήταν ήρθε η ώρα της μαχη­τι­κής Ουρου­γουά­ης. Ο Σκια­φί­νο έφε­ρε το ματς στα ίσια, όμως ακό­μη και με το 1–1, η Βρα­ζι­λία κατα­κτού­σε το κύπελ­λο. Μέχρι που στο 79’, ο Γκί­τζια έκα­νε το 1–2 και «πάγω­σε» τους 200 χιλιά­δες (!) Βρα­ζι­λιά­νους στις εξέ­δρες. Μία απέ­ρα­ντη σιω­πή σκέ­πα­σε το Μαρακανά.

Η Βρα­ζι­λία έζη­σε το από­λυ­το σοκ. Δεκά­δες άνθρω­ποι σε όλη τη χώρα αυτο­κτό­νη­σαν, μην μπο­ρώ­ντας να αντέ­ξουν την ποδο­σφαι­ρι­κή τρα­γω­δία. Οι περισ­σό­τε­ροι Βρα­ζι­λιά­νοι διε­θνείς δεν ξανα­φό­ρε­σαν τη φανέ­λα με το εθνό­ση­μο, ενώ η «σελε­σάο» δεν ξανα­φό­ρε­σε τη… γρου­σού­ζι­κη εμφά­νι­ση του τελι­κού. Αυτή η ήττα από την Ουρου­γουάη μέσα στο Μαρα­κα­νά ονο­μά­στη­κε “Maracanazo” και δεν ξεπε­ρά­στη­κε ποτέ από ολό­κλη­ρο το έθνος, ενώ ο τερ­μα­το­φύ­λα­κας εκεί­νης της εθνι­κής Βρα­ζι­λί­ας, Μοα­σίρ Μπαρ­μπό­σα, έμει­νε για πάντα στιγματισμένος.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο