Mundial ή Euro;

Γρά­φει ο Ειρηναί­ος Μαρά­κης  //

Παρα­κο­λου­θού­με ίσως ένα από τα πιο ενδια­φέ­ρο­ντα Μου­ντιάλ των τελευ­ταί­ων ετών. Και μόνο που από τις έξι (6) ομά­δες που έχουν απο­μεί­νει στη διορ­γά­νω­ση, οι τέσ­σε­ρις (4) δεν έχουν κατα­κτή­σει ποτέ τον τίτλο ενώ οι άλλες δύο (2) έχουν από μία κατά­κτη­ση σε διορ­γά­νω­ση που είχε διε­ξα­χθεί στη χώρα τους μαζί με το ότι είναι το πρώ­το Παγκό­σμιο Κύπελ­λο στην ιστο­ρία όπου δεν θα παί­ξουν στα ημι­τε­λι­κά καμία εκ των Βρα­ζι­λί­ας, Ιτα­λί­ας, Γερ­μα­νί­ας και Αργε­ντι­νής, νομί­ζω πως το αποδεικνύει.

Επί­σης, φαί­νε­ται πως δεν αρκεί πλέ­ον να είναι κάποιος θεω­ρη­τι­κά ή και πρα­κτι­κά ‑με βάση τους προηγούμενους/πρόσφατους νικη­φό­ρους αγώ­νες που είχε δώσει- φαβο­ρί όταν δεν το απο­δει­κνύ­ει και στο γήπε­δο αλλά μένει στο ένδο­ξο παρελ­θόν του και μάλι­στα όταν το χρη­σι­μο­ποιεί ως φόβη­τρο για τους αντι­πά­λους του. Αυτή η ύβρις ανα­πό­φευ­κτα φέρ­νει και την ανά­λο­γη τιμω­ρία. Ιδιαί­τε­ρα που πλέ­ον στο ποδό­σφαι­ρο υπάρ­χει μια εντυ­πω­σια­κή όσο και ενδια­φέ­ρου­σα άμβλυν­ση των δια­φο­ρών (υπέρ της Ευρώ­πης…) Θα πω μάλι­στα ότι αυτή η υπε­ρο­ψία του βρέ­ξει-χιο­νί­σει φαβο­ρί, που έχουν όλοι οι μεγά­λοι σύλ­λο­γοι κι οι μεγά­λες εθνι­κές ομά­δες, είναι λάθος και προ­σω­πι­κά με ενοχλεί.

Ευρωπαϊκός ποδοσφαιρικός ιμπεριαλισμός

Ότι έχουν λοι­πόν αμβλυν­θεί οι ποδο­σφαι­ρι­κές δια­φο­ρές (άρα και πολιτισμικές/πολιτιστικές, σκέ­φτο­μαι κι ανα­ρω­τιέ­μαι) στο ποδό­σφαι­ρο, με απο­τέ­λε­σμα να υπάρ­χει πιο έντο­νος αντα­γω­νι­σμός, να εμφα­νί­ζο­νται νέες δυνά­μεις π.χ Βέλ­γιο (αυτό συνέ­βαι­νε και παλιό­τε­ρα, είναι η αλή­θεια) και το να υπάρ­χει μια κάποια ισο­τι­μία στην ποιό­τη­τα και στην ανά­πτυ­ξη του παι­γνι­διού πλέ­ον ‑σε συλ­λό­γους και εθνι­κές- και ένα στυλ παι­γνι­διού πιο ευρω­παϊ­κό. Δεν είναι τυχαίο που παί­χτες από Ν.Αμερική, Αφρι­κή κι Ασία παί­ζουν σε ευρω­παϊ­κούς συλ­λό­γους. Δεν είναι τυχαίο ότι διά­φο­ροι υπο­στη­ρί­ζουν ότι η Βρα­ζι­λία είναι η πιο “ευρω­παϊ­κή” των τελευ­ταί­ων ετών. Κι αυτό για­τί οι παί­κτες που προ­έρ­χο­νται από αυτές τις χώρες μαθαί­νουν το στυλ που επι­κρα­τεί εδώ και αυτό μετα­φέ­ρουν στον τόπο τους, δεν πρέ­πει να ξεχνά­με επί­σης την ανα­ζή­τη­ση νέων ταλέ­ντων-προ­ϊ­ό­ντων από τους μεγά­λους συλ­λό­γους σε τρί­τες μη ευρω­παϊ­κές χώρες που καλ­λιερ­γεί μια αντί­στοι­χη κουλ­τού­ρα ή την πρό­σλη­ψη επι­τυ­χη­μέ­νων Ευρω­παί­ων προ­πο­νη­τών για να χτί­σουν ομά­δες αντά­ξιες των κορυ­φαί­ων ευρω­παϊ­κών. Βρα­χυ­πρό­θε­σμα αυτή η ποδοσφαιρική/αγωνιστική ισο­τι­μία μοιά­ζει και είναι ως ένα βαθ­μό θετι­κή αλλά μακρο­πρό­θε­σμα φοβά­μαι πως όχι, πως θα φέρει άλλα απο­τε­λέ­σμα­τα. Τι να πεις κανείς, αυτά είναι τα κατορ­θώ­μα­τα του ευρω­παϊ­κού, ποδο­σφαι­ρι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού… και γενι­κό­τε­ρα του επι­χει­ρη­μα­τι­κού, επαγ­γελ­μα­τι­κού αθλη­τι­σμού που όλα τα υπο­λο­γί­ζει με βάση το κέρ­δος και τα διά­φο­ρα, ιδιαί­τε­ρα συμφέροντα.

Όλα τα παρα­πά­νω βέβαια, που καλό είναι να μας προ­βλη­μα­τί­σουν και που ανα­δει­κνύ­ουν την ανα­γκαιό­τη­τα για την εφαρ­μο­γή και διεκ­δί­κη­ση μιας νέας εναλ­λα­κτι­κής και στον χώρο του ποδο­σφαί­ρου και του αθλη­τι­σμού γενι­κό­τε­ρα, δεν πρέ­πει να μας στε­ρή­σουν την ποδο­σφαι­ρι­κή από­λαυ­ση που μας προ­σφέ­ρει αυτή η διορ­γά­νω­ση ‑μια διορ­γά­νω­ση πιο ευρω­παϊ­κή αλλά όχι λιγό­τε­ρο αγω­νιώ­δη κι ενδια­φέ­ρου­σα, είτε με τα παι­γνί­δια σκο­πι­μό­τη­τος που μας εκνευ­ρί­ζουν, είτε με τους θεμα­τι­κούς αγώ­νες και τα γκολ που μέχρι τώρα έχου­με δει στους τηλε­ο­πτι­κούς μας δέκτες.

 _______________________________________________________________________________________________________