Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Το όνομα της ήταν Μίλιτσα Ράκιτς. Γεννημένη το 1996, ζούσε με τους γονείς της, Ζάρκο και Ντούσιτσα, σε ένα μικρό διαμέρισμα στη Μπατάνιτσα, στα βόρεια του Βελιγραδίου. Όπως για κάθε παιδί της ηλικίας της, έτσι και για την τρίχρονη Μίλιτσα ο κόσμος όλος ήταν ένα παιχνίδι. Ένας κόσμος αθωότητας, τρυφερότητας, ανεμελιάς που κάθε παιδί στον κόσμο έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να βιώνει.
Η Μίλιτσα θα ήταν σήμερα 22 ετών. Μόνο που, όπως συμβαίνει με εκατομμύρια παιδιά από την Συρία και την Υεμένη μέχρι τη Λιβύη και την Παλαιστίνη, την πρόλαβε ο πόλεμος. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος των «συμμάχων». Των «πολιτισμένων» υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Ευρώπης. Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ. Ο βάρβαρος πόλεμος της λυκοσυμμαχίας, στο όνομα της οποίας πίνουν νερό η συγκυβέρνηση και όλο το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα.
Η Μίλιτσα δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Μια από τις «έξυπνες βόμβες» της ΝΑΤΟϊκής συμμορίας της στέρησε το χαμόγελο, το όνειρο, τη ζωή. Το θανατηφόρο ΝΑΤΟϊκό βλήμα τη βρήκε στο μπάνιο του σπιτιού της, λίγο πριν πέσει για ύπνο. Στο νοσοκομείο όπου διακομίστηκε ευσπευσμένα, μέσα στα αίματα, διαπιστώθηκε ο θάνατος της. Το ημερολόγιο έγραφε 17 Απρίλη 1999. Ήταν μόλις τριών ετών.
Οι γονείς της Μίλιτσα δεν ξανάφτιαξαν ποτέ το κατεστραμένο μπάνιο του σπιτιού. Η τρύπα που άνοιξε στον τοίχο το ΝΑΤΟϊκό βόλι, πρωτού πέσει στο κεφάλι της μικρής σερβίδας, παραμένει 19 χρόνια μετά, να θυμίζει τη φρικαλεότητα των αμερικανονατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία. Μια φρικαλεότητα που ο λαός της χώρας έζησε κυριολεκτικά στο πετσί του επί 78 συνεχόμενα μερόνυχτα.
Η τρίχρονη Μίλιτσα ήταν ανάμεσα στους περίπου 2.500 αμάχους- «παράπλευρες απώλειες» στην ιμπεριαλιστική διάλεκτο- που δολοφονήθηκαν από τις βόμβες του ΝΑΤΟ. Ένα μικρό μνημείο, με την επιγραφή «ήμασταν παιδιά», γραμμένη στα αγγλικά και τα σέρβικα, σε ενα κεντρικό πάρκο του Βελιγραδίου, παραμένει για να θυμίζει τη Μίλιτσα και τα υπόλοιπα παιδιά, που οι φονιάδες ιμπεριαλιστές τους στέρησαν τη ζωή.
Χρέος της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του αντιιμπεριαλιστικού-φιλειρηνικού κινήματος, είναι η ενταντικοποίηση της πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους και, κυρίως, ενάντια στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που τους γεννά και τους αναπαράγει.
Η πάλη αυτή είναι ο καλύτερος φόρος τιμής στα αθώα θύματα της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και ταυτόχρονα η καλύτερη παρακαταθήκη για τις γενιές που θα ‘ρθουν.
____________________________________________________________________________
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.