ΝΑΤΟ-Γιουγκοσλαβία 1999: «Έχε το νου σου στο παιδί…»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Το όνο­μα της ήταν Μίλι­τσα Ράκιτς. Γεν­νη­μέ­νη το 1996, ζού­σε με τους γονείς της, Ζάρ­κο και Ντού­σι­τσα, σε ένα μικρό δια­μέ­ρι­σμα στη Μπα­τά­νι­τσα, στα βόρεια του Βελι­γρα­δί­ου. Όπως για κάθε παι­δί της ηλι­κί­ας της, έτσι και για την τρί­χρο­νη Μίλι­τσα ο κόσμος όλος ήταν ένα παι­χνί­δι. Ένας κόσμος αθω­ό­τη­τας, τρυ­φε­ρό­τη­τας, ανε­με­λιάς που κάθε παι­δί στον κόσμο έχει το ανα­φαί­ρε­το δικαί­ω­μα να βιώνει.

Η Μίλι­τσα θα ήταν σήμε­ρα 22 ετών. Μόνο που, όπως συμ­βαί­νει με εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά από την Συρία και την Υεμέ­νη μέχρι τη Λιβύη και την Παλαι­στί­νη, την πρό­λα­βε ο πόλε­μος. Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος των «συμ­μά­χων». Των «πολι­τι­σμέ­νων» υπερ­δυ­νά­με­ων ΗΠΑ και Ευρώ­πης. Ο πόλε­μος του ΝΑΤΟ. Ο βάρ­βα­ρος πόλε­μος της λυκο­συμ­μα­χί­ας, στο όνο­μα της οποί­ας πίνουν νερό η συγκυ­βέρ­νη­ση και όλο το ελλη­νι­κό αστι­κό πολι­τι­κό σύστημα. 

Η Μίλι­τσα δεν πρό­λα­βε να μεγα­λώ­σει. Μια από τις «έξυ­πνες βόμ­βες» της ΝΑΤΟϊ­κής συμ­μο­ρί­ας της στέ­ρη­σε το χαμό­γε­λο, το όνει­ρο, τη ζωή. Το θανα­τη­φό­ρο ΝΑΤΟϊ­κό βλή­μα τη βρή­κε στο μπά­νιο του σπι­τιού της, λίγο πριν πέσει για ύπνο. Στο νοσο­κο­μείο όπου δια­κο­μί­στη­κε ευσπευ­σμέ­να, μέσα στα αίμα­τα, δια­πι­στώ­θη­κε ο θάνα­τος της. Το ημε­ρο­λό­γιο έγρα­φε 17 Απρί­λη 1999. Ήταν μόλις τριών ετών.

Οι γονείς της Μίλι­τσα δεν ξανά­φτια­ξαν ποτέ το κατε­στρα­μέ­νο μπά­νιο του σπι­τιού. Η τρύ­πα που άνοι­ξε στον τοί­χο το ΝΑΤΟϊ­κό βόλι, πρω­τού πέσει στο κεφά­λι της μικρής σερ­βί­δας, παρα­μέ­νει 19 χρό­νια μετά, να θυμί­ζει τη φρι­κα­λε­ό­τη­τα των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών βομ­βαρ­δι­σμών στη Γιου­γκο­σλα­βία. Μια φρι­κα­λε­ό­τη­τα που ο λαός της χώρας έζη­σε κυριο­λε­κτι­κά στο πετσί του επί 78 συνε­χό­με­να μερόνυχτα. 

Η τρί­χρο­νη Μίλι­τσα ήταν ανά­με­σα στους περί­που 2.500 αμά­χους- «παρά­πλευ­ρες απώ­λειες» στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή διά­λε­κτο- που δολο­φο­νή­θη­καν από τις βόμ­βες του ΝΑΤΟ. Ένα μικρό μνη­μείο, με την επι­γρα­φή «ήμα­σταν παι­διά», γραμ­μέ­νη στα αγγλι­κά και τα σέρ­βι­κα, σε ενα κεντρι­κό πάρ­κο του Βελι­γρα­δί­ου, παρα­μέ­νει για να θυμί­ζει τη Μίλι­τσα και τα υπό­λοι­πα παι­διά, που οι φονιά­δες ιμπε­ρια­λι­στές τους στέ­ρη­σαν τη ζωή.

Χρέ­ος της εργα­τι­κής τάξης, της νεο­λαί­ας, του αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού-φιλει­ρη­νι­κού κινή­μα­τος, είναι η εντα­ντι­κο­ποί­η­ση της πάλης ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και πολέ­μους και, κυρί­ως, ενά­ντια στο σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα που τους γεν­νά και τους αναπαράγει. 

Η πάλη αυτή είναι ο καλύ­τε­ρος φόρος τιμής στα αθώα θύμα­τα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας και ταυ­τό­χρο­να η καλύ­τε­ρη παρα­κα­τα­θή­κη για τις γενιές που θα ‘ρθουν.

ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ 1999: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.