«Έφυ­γε» ο σ. Ηλί­ας Μπλέ­τας, ο δικός μας «Λού­ης», 65 χρό­νια μέλος του ΚΚΕ. Τον γνω­ρί­σα­με το 1967 «σκα­στό» από τη χού­ντα και έγι­νε αμέ­σως ο δικός μας άνθρω­πος. Το σπί­τι του στη Μπο­λό­νια ‑μόνι­μο κέντρο διερ­χο­μέ­νων αγω­νι­στών, υπήρ­ξε το ανα­ντι­κα­τά­στα­το στέ­κι όσων περά­σα­με από εκεί για μαζώ­ξεις και κινη­το­ποι­ή­σεις κάθε είδους, από προ­ε­τοι­μα­σί­ες για τις μάχες στο φοι­τη­τι­κό κίνη­μα και στην ΟΕΦΣΙ, μέχρι αχτίφ και κάθε είδους κομ­μα­τι­κή δου­λειά εκεί­νης της περιό­δου. Και φυσι­κά την πιο σημα­ντι­κή ίσως, τη «μάχη της 12^ης» (Ολο­μέ­λειας), ενά­ντια στους ανα­θε­ω­ρη­τές για να κρα­τη­θεί ο Μαρ­ξι­στι­κός — Λενι­νι­στι­κός χαρα­κτή­ρας του Κόμ­μα­τός μας, που απο­τέ­λε­σε και μια απ’ τις πιο κρί­σι­μες στιγ­μές της μέχρι τότε πορεί­ας του ΚΚΕ, ενώ τα διδάγ­μα­τα, που προ­έ­κυ­ψαν από αυτές τις εργα­σί­ες, παρα­μέ­νουν επί­και­ρα και μέχρι σήμερα.

Ο «Λού­ης» και ο «Stabile», ο Αγγε­λί­νας, ο Ορέ­στης (Κολο­ζώφ), ο Κου­τσου­κλά­κης, ο Σκού­φο­γλου, ο Κορ­τι­τσέλ­λας, οι Πεπ­παί­οι και τόσοι άλλοι. Γίνα­με μαζί του οι «κορ­δο­νά­κη­δες» (τότε δεν είχαν ακό­μη επι­νοη­θεί τα «ΚΝΑΤ»), γιορ­τά­σα­με νίκες, γλε­ντή­σα­με στη φτώ­χεια μας, κοντα­ρο­χτυ­πη­θή­κα­με με τους «σ.φους» του PCI ‑τους προ­πά­το­ρες και τους μετέ­πει­τα κήρυ­κες του ευρω­κο­μου­νι­σμού (ευτυ­χώς δεν προ­λά­βα­με εκεί την τελι­κή ξεφτί­λα και διά­λυ­ση του ιτα­λι­κού κόμ­μα­τος) παρε­λά­σα­με δίπλα-δίπλα, με τα πανό και τις σημαί­ες μας όταν το Σεπτέμ­βρη του 1974 έγι­νε νόμι­μο ‑μετά από 27 χρό­νια το ΚΚΕ.

Και στη συνέ­χεια, με τη μετα­πο­λί­τευ­ση πορευ­τή­κα­με παρέα στην ίδια ρότα και το ΄91 και μετά χωρίς στα­μα­τη­μό, στα μικρά και στα μεγά­λα ‑συνέ­χεια, μέχρι τα χτες… Κάνα­με και σχέ­δια, μικρά ανθρώ­πι­να ‑όπως για μια «πλα­τιά» συνά­ντη­ση κατά Λιβα­νά­τες μεριά, πέρα­σε το περ­σι­νό καλο­καί­ρι και λέγα­με για φέτος , όμως (άλλα ζωή κελεύ­ει) δεν προκάναμε…

Τού­το το σημεί­ω­μα, δεν έχει στό­χο να μιλή­σει για το πολι­τι­κό μπόι του συντρό­φου μας που χάσα­με, αυτό είναι δεδο­μέ­νο, φαί­νε­ται από τα επί­ση­μα γρα­φτά του «Ρίζου» και του 902 και απ’ όσα θα ακο­λου­θή­σουν, φαί­νε­ται κι από την κοσμο­συρ­ροή στην (πολι­τι­κή) κηδεία του, συντρό­φων και φίλων, που τον τίμη­σαν επά­ξια, με επί κεφα­λής την ηγε­σία του Κόμματος.

Από την πλευ­ρά μας είναι μια ελά­χι­στη ‑οφει­λό­με­νη, από­τι­ση φόρου τιμής, ‑με αυτό τον «κωδι­κο­ποι­η­μέ­νο» τρό­πο ανα­φο­ράς στο σύντρο­φο που έζη­σε και έφυ­γε με οδη­γό την τιμη­μέ­νη κόκ­κι­νη σημαία. Σ’ όλη του τη ζωή υπό­δειγ­μα κομ­μου­νι­στή, Τίμιος, Ειλι­κρι­νής, Ανι­διο­τε­λής, Δοτι­κός και Αγω­νι­στής μέχρι το τέλος, πιστός στις αρχές και τα ιδα­νι­κά του ΚΚΕ, παλεύ­ο­ντας για μια κοι­νω­νία χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο.

Εκφρά­ζου­με τα θερ­μά μας συλ­λυ­πη­τή­ρια στην οικο­γέ­νεια προ­συ­πο­γρά­φο­ντας και την επι­θυ­μία της αντί στε­φά­νων κλπ. να γίνουν προ­σφο­ρές για την οικο­νο­μι­κή ενί­σχυ­ση στο ΚΚΕ.

Αθάνατος!

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog