Όμορφος κόσμος, ηθικός…

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Δύο ειδή­σεις από το εξω­τε­ρι­κό δελ­τίο έρχο­νται να επι­βε­βαιώ­σουν ένα δια­χρο­νι­κό συμπέ­ρα­σμα για την πιθα­νή ακε­ραιό­τη­τα και την πολι­τι­κή συνέ­πεια του αστι­κού πολι­τι­κού κόσμου.

Στη Βρε­τα­νία, οι Sunday Times απο­κά­λυ­ψαν πως ο Μπό­ρις Τζόν­σον, πρώ­ην δήμαρ­χος Λον­δί­νου και νυν υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών, που ήταν από τους πρω­τερ­γά­τες της καμπά­νιας του BRexit, στο δημο­ψή­φι­σμα του Ιου­νί­ου, βρι­σκό­ταν αρχι­κά στο αντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο, και μόλις δύο ημέ­ρες πριν τη μετα­στρο­φή του, είχε έτοι­μο ένα άρθρο, στο οποίο επι­χει­ρη­μα­το­λο­γού­σε υπέρ του BRemain.

“Υπάρ­χει μια αγο­ρά στο κατώ­φλι μας, έτοι­μη για περαι­τέ­ρω αξιο­ποί­η­ση από τις βρε­τα­νι­κές επι­χει­ρή­σεις. Το αντί­τι­μο των μελών φαί­νε­ται μάλ­λον μικρό σε σύγκρι­ση με όσα προ­σφέ­ρει η πρό­σβα­ση σε αυτήν. Για­τί είμα­στε τόσο απο­φα­σι­σμέ­νοι να της γυρί­σου­με την πλά­τη μας;” έγρα­φε χαρα­κτη­ρι­στι­κά, κάνο­ντας λόγο για οικο­νο­μι­κό σοκ, στην περί­πτω­ση που επι­κρα­τού­σε αυτό το ενδεχόμενο.

Μερι­κές μέρες μετά, ο Τζόν­σον ριχνό­ταν στη μάχη υπέρ του μέχρι πρό­τι­νος “απευ­κταί­ου BRexit” και όργω­σε την επι­κρά­τεια με ένα λεω­φο­ρείο και ένα με βασι­κό επι­χεί­ρη­μα πως από την έξο­δο θα εξοι­κο­νο­μού­νταν 300 εκ. λίρες για τη βελ­τί­ω­ση του συστή­μα­τος υγεί­ας της χώρας.

Ένα ποσό που, είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν πρό­κει­ται να κατα­λή­ξει στις τσέ­πες των Βρε­τα­νών εργα­ζο­μέ­νων, ούτε και κάποιου άλλου ευρω­παϊ­κού λαού.

Ασφα­λώς κι ο καθέ­νας έχει δικαί­ω­μα να αλλά­ξει τη γνώ­μη του. Ανα­ρω­τιέ­ται κανείς όμως πόσο αθώα ήταν αυτή η οβι­δια­κή μετα­μόρ­φω­ση του Μπ. Τζόν­σον και ποιοι παρά­γο­ντες την προκάλεσαν.

Το χρή­μα είπα­τε; Σωπά­τε καλέ! Γίνο­νται τέτοια πράγ­μα­τα σε αστι­κές κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δημο­κρα­τί­ες; Αποκλείεται.

Την ίδια στιγ­μή, στις ΗΠΑ, η χρη­μα­το­δό­τη­ση-συναλ­λα­γή ως γεγο­νός είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τη. Κι ουδείς από το επι­τε­λείο της Κλί­ντον διέ­ψευ­σε την είδη­ση-απο­κά­λυ­ψη του Wiki-Leaks για τις ομι­λί­ες ένα­ντι αμοι­βής που έδι­νε για τη Goldman Sachs η υπο­ψή­φια πρό­ε­δρος των ΗΠΑ.

Ο Κλί­ντον δεν είναι Καί­σα­ρας, αλλά η σύζυ­γός του (όπως κι ο ίδιος άλλω­στε) ούτε είναι, ούτε φαί­νε­ται τίμια, καθώς παί­ζει το ρόλο της “εκδι­δο­μέ­νης πολι­τι­κού” που δια­μορ­φώ­νει επί χρή­μα­σι τις δημό­σιες παρεμ­βά­σεις της, κατά το δοκούν και συμ­φέ­ρον του χρη­μα­το­δό­τη της. Και το εύλο­γο ερώ­τη­μα που προ­κύ­πτει είναι πώς ακρι­βώς θα θέσει κανό­νες και θα ελέγ­ξει τις επι­χει­ρή­σεις, εφό­σον αμεί­βε­ται αδρά από αυτές.

Αυτό που απα­σχο­λεί ωστό­σο την Κλί­ντον, δεν είναι να αντι­κρού­σει την ουσία της κατη­γο­ρί­ας, αλλά να απο­δώ­σει τη διαρ­ροή στη Ρωσία και στην προ­σπά­θεια του Πού­τιν να επη­ρε­ά­σει το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα στις ΗΠΑ, ευνο­ώ­ντας τον Ντό­ναλντ Τραμπ.

Η διε­θνής πολι­τι­κή σκη­νή φαί­νε­ται να έχει αφή­σει προ πολ­λού πίσω της το καρα­μαν­λι­κό από­φθεγ­μα για αυτά που γίνο­νται, αλλά δε λέγο­νται. Έτσι στις μέρες μας, ακό­μα κι αυτά τα λίγα που βγαί­νουν τελι­κά στην επι­φά­νεια, δεν εκπλήσ­σουν κανέ­ναν, και δεν αρκούν από μόνα τους, για να σπά­σουν το από­στη­μα της απά­θειας. Για­τί η σαπί­λα του αστι­κού κόσμου είναι άκρως μετα­δο­τι­κή και απει­λεί να μας ακι­νη­το­ποι­ή­σει και να μας πνί­ξει στο βούρ­κο της…