«Oι ελίτ χρειάζονται τους ακτιβιστές» και αντίστροφα

«Οι ελίτ χρειά­ζο­νται τους ακτι­βι­στές. Οι ακτι­βι­στές χρειά­ζο­νται τις ελίτ». Σε αυτό το συμπέ­ρα­σμα κατέ­λη­ξε ακτι­βι­στής, αλλο­τι­νός δια­δη­λω­τής στο Ντα­βός κατά του Παγκό­σμιου Οικο­νο­μι­κού Φόρουμ (World Economic Forum — WEF), συνι­δρυ­τής της οργά­νω­σης «Occupy Wall Street» («Κατα­λά­βε­τε τη Γουολ Στριτ») και φετι­νός πανε­λί­στας στο WEF.

Ενό­ψει της συμ­με­το­χής του στο WEF, ο Μίκα Γουάιτ ένιω­σε την υπο­χρέ­ω­ση να εξη­γή­σει — με δύο άρθρα του στην ιστο­σε­λί­δα του φόρουμ — για­τί από ακτι­βι­στής κατά των «ελίτ» από τα 13 του χρό­νια, από «φλο­γε­ρός δια­δη­λω­τής» που συγκρουό­ταν με την αστυ­νο­μία, από «ηγέ­της» των «κινη­μά­των» «Occupy Wall Street» (οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες εξα­πλώ­θη­καν σε 82 χώρες και περί­που 1.000 πόλεις) και «Occupy Davos», βρέ­θη­κε φέτος συνο­μι­λη­τής των «ελίτ» στο Ντα­βός. Οι από­ψεις του — κάποιες φορές στα όρια της χυδαιό­τη­τας — είναι πολύ απο­κα­λυ­πτι­κές για το αλι­σβε­ρί­σι «ακτι­βι­στι­κών» οργα­νώ­σε­ων και «κινη­μά­των» με μονο­πω­λια­κούς κολοσ­σούς, ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς και κυβερνήσεις.

Παλιό­τε­ρα, λέει, «οι ακτι­βι­στές σωστά πίστευαν ότι αυτό που έβλα­πτε τον κόσμο ήταν ένα σύνο­λο πολι­τι­κών απο­φά­σε­ων οργα­νι­σμών, αρχη­γών κρα­τών και ιδιω­τών», ενώ «σήμε­ρα (…) στον μετα-πολι­τι­κό μας κόσμο», τα «πιε­στι­κά προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η ανθρω­πό­τη­τα είναι υπαρ­ξια­κά, όχι πολι­τι­κά» και «η βασι­κή διά­κρι­ση δεν είναι πλού­σιος — φτω­χός, είναι επι­τά­χυν­ση της αλλα­γής — αντί­στα­ση στην αλλα­γή». Για να απο­δεί­ξει μάλι­στα ότι πρό­κει­ται για …«υπαρ­ξια­κά» προ­βλή­μα­τα, ανέ­φε­ρε πως «από την έκτα­κτη ανά­γκη για το κλί­μα, την παγκο­σμιο­ποί­η­ση των κρί­σε­ων, τα οπλι­κά συστή­μα­τα τεχνη­τής νοη­μο­σύ­νης, έως τη μετα­νά­στευ­ση, αυτά επη­ρε­ά­ζουν όλους»! Κάτι δηλα­δή σαν τα «φυσι­κά φαι­νό­με­να»… Οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι, οι κυβερ­νή­σεις, οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί οργα­νι­σμοί δεν έχουν καμία ανά­μει­ξη στην κατα­στρο­φή του περι­βάλ­λο­ντος, στη χρή­ση τεχνο­λο­γί­ας σε οπλι­κά συστή­μα­τα, στην καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση και στα δισε­κα­τομ­μύ­ρια των ξερι­ζω­μέ­νων, των φτωχών!

Στο μετα­ξύ, ιδιαί­τε­ρα φέτος, στο Ντα­βός «βγή­καν τα μαχαί­ρια» και από την πλειο­ψη­φία των ομι­λη­τών έγι­νε ολο­φά­νε­ρο ότι στον αντα­γω­νι­σμό για την ενερ­γεια­κή μετά­βα­ση, τις «πρά­σι­νες» επεν­δύ­σεις, τις νέες τεχνο­λο­γί­ες, τις νέες αγο­ρές και τις πρώ­τες ύλες «θα χυθεί αίμα». Παράλ­λη­λα εκφρά­στη­καν «ανη­συ­χί­ες» για την αύξη­ση των ανι­σο­τή­των, καθώς παρα­τη­ρεί­ται ότι «οι άνθρω­ποι απο­στρέ­φο­νται τις οικο­νο­μι­κές ελίτ, για τις οποί­ες πιστεύ­ουν ότι τους έχουν προ­δώ­σει». Στοι­χεία της οργά­νω­σης «Oxfam» — ενό­ψει του WEF — απο­τυ­πώ­νουν με κυνι­σμό την καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα: 2.153 άνθρω­ποι σε όλο τον πλα­νή­τη είχαν το 2019 στην κατο­χή τους περισ­σό­τε­ρο πλού­το από εκεί­νον που ανα­λο­γεί στα φτω­χό­τε­ρα 4,6 δισ. του παγκό­σμιου πλη­θυ­σμού, δηλα­δή περί­που στο 60% του πλη­θυ­σμού του πλα­νή­τη. Σε άλλη σχε­τι­κή έρευ­να, το 56% των ανθρώ­πων σε 28 χώρες του κόσμου εκφρά­ζουν τη «δυσφο­ρία» τους για τον καπι­τα­λι­σμό, απα­ντώ­ντας πως «κάνει περισ­σό­τε­ρο κακό παρά καλό».

Και ενώ οι αντι­θέ­σεις μετα­ξύ δια­φό­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέντρων οξύ­νο­νται και στα «νέα» πεδία επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας και Ενέρ­γειας, και παρά την αύξη­ση του πλού­του και την πρό­ο­δο της τεχνο­λο­γί­ας και της επι­στή­μης οι όροι ζωής και εργα­σί­ας για δισε­κα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους επι­δει­νώ­νο­νται, ο «ακτι­βι­στής» προ­τάσ­σει τη χρη­σι­μό­τη­τα των υπο­τι­θέ­με­νων «κινη­μά­των»: «Οι ισχυ­ροί παί­κτες θα χρεια­στεί να επι­δεί­ξουν ικα­νό­τη­τα στη δημιουρ­γία κοι­νω­νι­κών κινη­μά­των, εάν επι­θυ­μούν να δια­τη­ρή­σουν τη δύνα­μή τους και να επι­τύ­χουν τις γεω­πο­λι­τι­κές τους ατζέ­ντες τα επό­με­να χρό­νια», θυμί­ζει ο Γουάιτ σε πρό­σφα­το άρθρο του για τον ΟΟΣΑ. Και οι ακτι­βι­στές, ισχυ­ρί­ζε­ται, «χρειά­ζο­νται τις ελίτ», για­τί «οι ισχυ­ροί» παίρ­νουν τις αποφάσεις!

Υπάρ­χει όμως κι άλλος λόγος που οδη­γή­θη­κε φέτος να συμ­με­τά­σχει στο Ντα­βός μαζί με εκπρο­σώ­πους πολυ­ε­θνι­κών, κρα­τών, ιμπε­ρια­λι­στι­κών οργα­νι­σμών. Είναι «η μακρά ιστο­ρία αυτής της ανή­συ­χης συμ­μα­χί­ας μετα­ξύ ακτι­βι­στών και ελίτ», από την ίδρυ­ση του WEF το 1970, όπου «οι ακτι­βι­στές στο Ντα­βός έλε­γαν την αλή­θεια στην εξου­σία». «Η σχέ­ση μετα­ξύ ακτι­βι­στών και ελίτ στο Ντα­βός μετα­σχη­μα­τί­στη­κε από την ομι­λία της Χίλα­ρι Κλί­ντον στο Ντα­βός το 1998, η οποία ώθη­σε την κοι­νω­νία των πολι­τών να ανα­γνω­ρι­στεί ως βασι­κός συμ­μέ­το­χος μαζί με τις κυβερ­νή­σεις και την οικο­νο­μία», υπο­γραμ­μί­ζει, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας πώς προ­έ­κυ­ψε το «Παγκό­σμιο Κοι­νω­νι­κό Φόρουμ», δίπλα στο «Οικο­νο­μι­κό».

«Τελι­κά» — κατα­λή­γει — «αυτό που ενώ­νει το Παγκό­σμιο Οικο­νο­μι­κό Φόρουμ και τα κοι­νω­νι­κά κινή­μα­τα είναι το πάθος για αλλα­γή»… Είναι προ­φα­νής η χρη­σι­μό­τη­τα τέτοιων «σύγ­χρο­νων κινη­μά­των» στο να μετα­τρέ­πουν τη δίκαιη και αυξα­νό­με­νη αγα­νά­κτη­ση πολ­λών ανθρώ­πων σε συμ­βι­βα­σμό με τη σύγ­χρο­νη βαρ­βα­ρό­τη­τα, σε συμ­μα­χία με τους υπεύ­θυ­νους της βαρ­βα­ρό­τη­τας. Καθό­λου τυχαία, άλλω­στε, ο ιδρυ­τής του WEF, Κλά­ους Σβαμπ, φρό­ντι­σε να επι­ση­μά­νει πως ο λεγό­με­νος «συμ­με­το­χι­κός καπι­τα­λι­σμός» κερ­δί­ζει έδα­φος, χάρη και στη Σου­η­δή ακτι­βί­στρια Γκρέ­τα Τούνμπεργκ…