Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Rebellion Connexion: Προλετάριοι πήραν μικρόφωνο μέχρι τη νίκη

Rebellion Connexion. Βγαλ­μέ­νοι μέσα από το κομ­μά­τι της κοι­νω­νί­ας που μοχθεί, μάχε­ται και διεκ­δι­κεί επέ­λε­ξαν το χιπ χοπ, με την αμε­σό­τη­τα, για να πουν αυτά που πιστεύ­ουν, να περά­σουν τα δικά τους μηνύ­μα­τα με έναν δια­φο­ρε­τι­κό, μου­σι­κό, καλ­λι­τε­χνι­κό τρό­πο. «Όχι όπως θα το κάνα­με στη ζωή. Βέβαια δεν αντι­κα­θι­στά ο ένας τον άλλον. Συμ­βα­δί­ζουν, συνυπάρχουν».

Μιλή­σα­με με τον Retro και τον Afaza, στο ραδιό­φω­νο της ΕΡΤopen (στην εκπο­μπή Ατέ­χνως με τον Ηρα­κλή Κακα­βά­νη), για μου­σι­κή και πολι­τι­κή. «Σεση­μα­σμέ­νοι» κοι­νω­νι­κοί ταρα­ξί­ες, ήρθαν να βάλουν φωτιά στα προ­ά­στια. Παι­διά των προ­α­στί­ων οι ίδιοι, ταξι­κά προσ­διο­ρι­σμέ­νοι, έβα­λαν, όπως λένε, την ταξι­κό­τη­τα στο χιπ χοπ, ξαφ­νια­σαν και πολε­μή­θη­καν. Όμως, μέσα στις πολ­λές πρω­το­τυ­πί­ες που επέ­βα­λαν στο χώρο, είναι και ότι εξοι­κεί­ω­σαν τους ανθρώ­πους του μόχθου, με το χιπ χοπ. Είδα να εκφρά­ζο­νται οι αγω­νί­ες και τα βάσα­να τους, το όρο­μα τους, μέσα από το χιπ χοπ.

Ας απο­λαύ­σου­με τη συνέ­ντευ­ξη, που δυστυ­χώς δεν μπο­ρεί να μετα­φέ­ρει την συντρο­φι­κή και εύθυ­μη περιρ­ρέ­ου­σα ατμό­σφαι­ρα στο στού­ντιο. Γι’ αυτό υπάρ­χει το βίντεο.

Πολύς κόσμος έχει γνω­ρί­σει αυτή τη μου­σι­κή από τους Rebellion Connexion και αυτό ήταν ο σκο­πός τους, για­τί ο λόγος τους δεν αφο­ρά μόνο τη χιπ χοπ κοι­νό­τη­τα, αφο­ρά τον κόσμο που παλεύ­ει στην καθη­με­ρι­νό­τη­τά του να αντε­πε­ξέλ­θει, να αντι­στα­θεί να αγω­νι­στεί «και θέλου­με εμείς ή να συμ­βου­λέ­ψου­με, για­τί δεν υπάρ­χει κανέ­νας λόγος να δεί­ξεις το πρόβλημα,το πρό­βλη­μα υπάρ­χει σε όλα τα σπί­τια, να συμ­βου­λέ­ψου­με και να δώσου­με θάρ­ρος με τη μου­σι­κή μας, στον κόσμο που ξυπνά­ει το πρωί και δεν ξέρει τι θα αντι­με­τω­πί­σει και πού θα κατα­λή­ξει μέχρι το βράδυ».

Είναι ο λόγος τους ξύλι­νος όπως τους προ­σά­πτουν κάποιοι; «Συμ­φω­νώ. Και αν με ρωτού­σαν θα το απο­δε­χό­μουν και εγώ. Με την έννοια ότι κάποια πράγ­μα­τα, ή θα τα πεις με το όνο­μά τους ή αν τα πεις κάπως αλλιώς ίσως να θέλεις να το α στρογ­γυ­λέ­ψεις ή να κρύ­ψεις αιτί­ες. Οπό­τε, εμέ­να το ξύλι­νος μου κάνει το έχω απο­δε­χτεί» «Βέβαια είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι όλοι οι χαρα­κτη­ρι­σμοί όπως ξύλι­νος λόγος δεν έρχο­νται τυχαία επά­νω σε εμάς. Είναι σχό­λια που ανα­πα­ρά­γο­νται από τους ίδιους ανθρώ­πους και βάσει αυτής της ιδε­ο­λο­γί­ας που μετα­φέ­ρου­με και εμείς. Είναι συγκε­κρι­μέ­νοι άνθρω­ποι που επι­τί­θε­νται με συγκε­κρι­μέ­νο τρό­πο Είτε με τη λάσπη είτε με ανι­στό­ρη­τες προ­βο­κά­τσιες τους κατα­λα­βαί­νου­με κι εμείς ότι εκεί πάει καλά το πράγ­μα. Αν έλει­παν αυτοί, εκεί θα έλε­γα τι δεν κάνα­με σωστά;».

Εξαι­τί­ας του περιε­χο­μέ­νου της μου­σι­κής τους δέχο­νται και απει­λές. «Από το 2008 όταν ξεκι­νή­σα­με το γκρουπ και προ­σπα­θού­σα­με να βάλου­με έντο­νο το πολι­τι­κό στοι­χείο υπήρ­χαν οι αντι­δρά­σεις της ίδιας της χιπ χοπ κοι­νό­τη­τας που έλε­γαν ότι δεν πρέ­πει αυτή η μου­σι­κή να είναι πολι­τι­κο­ποι­η­μέ­νη, πράγ­μα το οποίο το δια­ψεύ­δει η ίδια η ιστο­ρία της μου­σι­κής καθώς στη δεκα­ε­τία του 1980 ξεκί­νη­σαν εξε­γέρ­σεις στην Αμε­ρι­κή μέσα από αυτό το είδος της μου­σι­κής Μετά ακο­λού­θη­σαν πολι­τι­κού είδους επι­θέ­σεις κυρί­ως μετά τη δολο­φο­νία του Killah P που έφε­ρε το χιπ χοπ προς τα έξω, το έκα­νε πιο γνώ­ρι­μο στον κόσμο επει­δή μέσα από αυτή την ιδιό­τη­τά του έγι­νε γνω­στός κι ο Παύ­λο, μετά οτι­δή­πο­τε πολι­τι­κό, με σοβα­ρό λόγο είχε αυτού του είδους τις απει­λές τις θρα­σύ­δει­λες, στο σκο­τά­δι με τους τρό­πους που έχουν μάθει αυτοί οι τύποι να επι­τί­θε­νται. Δεν είμα­στε εμείς κάτι το ξεχω­ρι­στό, αλλά οποια­δή­πο­τε μπά­ντα αυτή τη στιγ­μή στη χώρα, θέλει να κάνει κάτι παρα­πά­νω, να μιλή­σει λίγο παρα­πά­νω, θα το ζει αυτό. Εμείς κρα­τή­σα­με αυτό που μας έδω­σε ο κόσμος ότι είμα­στε η πιο επι­κίν­δυ­νη μπά­ντα της χώρας. Αυτό δε σημαί­νει ότι θα βγού­με έξω και θα δέρ­νου­με κόσμο ή είμα­στε τρο­μα­κτι­κοί άμα μας δει κάποιος. Αντι­θέ­τως είναι ο λόγος μας τρο­μα­κτι­κός, είναι στι­βα­ρός και δεν μπο­ρεί κανείς να τον αγγίζει».

Επι­κίν­δυ­νοι στο λόγο ως μπά­ντα δε διστά­ζουν να φωνά­ζουν δυνα­τά ότι έρχο­νται να βάλουν φωτιά στα προ­ά­στια. «Μετα­φο­ρές, αλλη­γο­ρί­ες κι όλα αυτά τα πράγ­μα­τα που χωρά­νε στην τέχνη. Μετα­φο­ρι­κά προ­φα­νώς έχουν γρα­φτεί αυτοί οι στί­χοι. Ο καθέ­νας μπο­ρεί να κάνει όποιον συνειρ­μό θέλει, ελεύ­θε­ρος είναι να το απο­κω­δι­κο­ποι­ή­σει όπως νιώ­θει καθέ­νας καλύ­τε­ρα,», «αν και δεν αφή­νου­με πολ­λά περι­θώ­ρια να ταυ­τι­στεί ο καθέ­νας μαζί μας, είμα­στε [πολύ συγκε­κρι­μέ­νοι. Όταν λέμε φωτιά στα προ­ά­στια εξη­γού­με μέσα πάρα πολύ καλά τι εννο­ού­με στον τίτλο, πώς θέλου­με να γίνει, τι έχου­με στο μυα­λό μας και τι πρέ­πει να γίνει. Αντί­στοι­χα και σε άλλους τίτλους. Έχου­με κάνει και πιο λάιτ τίτλους και πιο σκλη­ρά πράγ­μα­τα.  Οι τίτλοι είναι και μάρ­κε­τινγκ βέβαια, αλλά οι στί­χοι μας δεν αλλά­ζουν, εκεί είναι η ουσία. Είναι στί­χοι που είναι από εμάς γραμ­μέ­νοι, εμείς τους ανα­πα­ρά­γου­με και σίγου­ρα τα μηνύ­μα­τα είναι σαφέ­στα­τα και αν κάτι είναι που μας έχει δώσει αυτή την ιδιαι­τε­ρό­τη­τα σαν συγκρό­τη­μα είναι πως ούτε έχου­με κάνει βήμα πίσω αλλά είμα­στε και στα­θε­ροί σε αυτό που λέμε και υπο­στη­ρί­ζου­με συνε­χώς», συμπλη­ρώ­νει ο Afaza και συνε­χί­ζει ο Ρέτρο «Εξ αρχής αυτή ήταν η σκέ­ψη και η από­φα­ση, να κάνου­με αυτό το πράγ­μα, και όποιοι άνθρω­ποι το αγκα­λιά­σουν, το αγκα­λιά­σουν. Δεν μπο­ρού­σα­με να κάνου­με κάτι δια­φο­ρε­τι­κό. Δεν θα υπήρ­χα­με μου­σι­κά αν δε μιλού­σα­με μου­σι­κά για αυτά τα πράγ­μα­τα για τα οποία εμείς μιλά­με σήμερα».

«Από τη νεανική σκηνή ανταλλάσσαμε κλεμμένες προσευχές δέκα χρόνια μετά  Δεκα χρόνια μετά γίναμε φως σε μαύρες αυγές»

Στο τρα­γού­δι με τίτλο «Δέκα», επε­τεια­κό για τα δέκα χρό­νια του γκρουπ, οι Rebellion Connexion δίνουν το μου­σι­κό τους στίγ­μα και περι­γρά­φουν τη  μου­σι­κή τους και τη δια­δρο­μή τους. Ζητή­σα­με να κάνουν έναν απο­λο­γι­σμό της δεκά­χρο­νης δια­δρο­μής τους. Πρώ­τη τους μεγά­λη εμφά­νι­ση το 34ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — Οδη­γη­τή. Η πιο πρό­σφα­τη στο 44ο Φεστι­βάλ. «Από τη νεα­νι­κή σκη­νή ανταλ­λάσ­σα­με κλεμ­μέ­νες προ­σευ­χές δέκα χρό­νια μετά. Δέκα χρό­νια μετά γίνα­με φως σε μαύ­ρες αυγές» λένε στο «Δέκα». «Η πρώ­τη μας μεγά­λη εμφά­νι­ση ήταν στο 34ο Φεστι­βάλ, το οποίο δεν είχε γίνει στο Πάρ­κο Τρί­τση, είχε γίνει στην Πανε­πι­στη­μιού­πο­λη στην Και­σα­ρια­νή. και το επό­με­νο, το απο­κο­ρύ­φω­μα στο φετι­νό, Δηλα­δή ήμα­σταν στα 90χρονα του ΚΕΚ και στα 100χρονα. Όταν μας ρωτά­νε πώς ξεκί­νη­σε το γκρουπ, η απά­ντη­σή μας είναι ότι έγι­νε έτσι όπως έπρε­πε να γίνει. Ήταν σε μια απερ­γία στο λιμά­νι του Πει­ραιά, είμα­στε και Πει­ραιώ­τες, είχα­με ξεχω­ρι­στά μου­σι­κά μονο­πά­τια, εγώ (σ.σ. Afaza) και ο Retro, οπό­τε εκεί στην απερ­γία λέμε, δεν κάνου­με ένα συγκρό­τη­μα μαζί, ένα πρό­τζεκτ. Δεν ήθε­λε στην αρχή να κάνου­με συγκρό­τη­μα», «να δού­με πού θα πάει το πράγ­μα λέγα­με» διευ­κρι­νί­ζει ο Retro,  «το 2007 έγι­νε αυτό, το 2008 κυκλο­φό­ρη­σε η πρώ­τη μας δου­λειά σαν Rebellion Connexion. Υπήρ­χε ένα μεγά­λο σοκ στην κοι­νό­τη­τα του χιπ χοπ καθώς ήμα­σταν η πρώ­τη μπά­ντα στην Ελλά­δα που είχε εξώ­φυλ­λο σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και μετά χαρά­ξα­με αυτή την πορεία. Πρω­το­τυ­πή­σα­με σε αρκε­τά πράγ­μα­τα. Φέρα­με αρκε­τά στο χιπ χοπ. Είμα­στε οι πρώ­τοι σίγου­ρα που ειπώ­θη­κε η λέξη ταξι­κό­τη­τα ο ορι­σμός της που δεν υπήρ­χαν πριν και πολε­μη­θή­κα­με και πολύ χυδαία μάλι­στα όταν ξεκινήσαμε».

«Η αλή­θεια είναι ότι ξένι­σε αυτό. Εκεί­νη την επο­χή αυτό το μου­σι­κό είδος πήγαι­νε κάπου αλλού και κάπως αλλιώς είχε κατο­χυ­ρω­θεί στην κοι­νή γνώ­μη. Το πιο καλό, το πιο ψαγ­μέ­νο χιπ χοπ που δια­τει­νό­μα­σταν ότι ακού­γα­με εμείς πάλι είχε χάσει την μπά­λα, ωστό­σο επει­δή αγα­πά­με αυτή τη μου­σι­κή, μας αρέ­σει αυτή η μου­σι­κή, θέλα­με να συν­δυά­σα­με αυτά τα πράγ­μα­τα που κάνα­με και μας απα­σχο­λού­σαν, κι ήταν οι πολι­τι­κές μας από­ψεις στο πολι­τι­κό είδος που αγα­πά­με. Και βγή­κε αυτό το πράγ­μα. Στην αρχή ξένι­σε, ήταν κάτι τελεί­ως νέο, και η απή­χη­ση σε ανθρώ­πους που μοι­ρα­ζό­μα­σταν τις ίδιες ιδέ­ες, την ίδια μου­σι­κή δεν ήταν αυτό που θα θέλα­με, αλλά δεν πει­ρά­ζει. Κάνα­με ό,τι μπο­ρού­σα­με. Και τα πρώ­τα χρό­νια ήταν με δικά μας, με ότι μέσα μπο­ρού­σα­με να δια­θέ­σου­με τότε, με πολύ λίγα χρή­μα­τα, και απλά υπήρ­ξε συνέ­χεια. Το βασι­κό είναι πως όταν υπήρ­χαν στιγ­μές ολι­γω­ρί­ας του συγκρο­τή­μα­τος, κάτι γινό­ταν κάθε φορά και το τρα­βά­γα­με από τα μαλ­λιά και παίρ­να­με τα πάνω μας και βγά­ζα­με επό­με­νο, την ώρα που ίσως νιώ­θα­με οκ καλό είναι αυτό», «βοή­θα­γαν και οι εκά­στο­τε κυβερ­νή­σεις βέβαια, για­τί είναι ως κίνη­τρο η πολι­τι­κή και ο σχο­λια­σμός της επι­καιρ­τό­τη­τα­τας» συμπλη­ρώ­νει ο Afaza. «Για να το πω έτσι λαϊ­κά., λίγο το ένα λίγο το άλλο κατα­φέ­ρα­με έτσι δέκα χρό­νια να υπάρ­χου­με μουσικά».

Πλέ­ον έχει ανοί­ξει ο δρό­μος, ακο­λου­θούν νέα παι­διά σε αυτό το είδος μου­σι­κής , τα οποία βοη­θούν και οι ίδιοι. Τα πράγ­μα­τα έχουν γίνει ευκο­λό­τε­ρα, έχει μπει η ταξι­κό­τα, όπως λένε, στο είδος της μου­σι­κής που εκφράζονται.

Το περιε­χό­με­νο της μου­σι­κής τους ξάφ­νια­σε τους ομό­τε­χνούς τους. «Ακό­μη τους ξαφ­νιά­ζει και ακό­μη τους ενο­χλεί,. αλλά αυτό είναι το μεγα­λύ­τε­ρό μας κίνη­τρο, για­τί είναι αυτό που λέγα­με και πριν, έτσι βλέ­που­με ότι συνε­χί­ζου­με να κάνου­με πράγ­μα­τα καλά. Έχου­με αντι­με­τω­πί­σει δυσκο­λί­ες βέβαια, τύπου ταύ­τι­σης. Δηλα­δή φοβού­νται άνθρω­ποι να βάλουν ένα κομ­μά­τι μας, ένα τρα­γού­δι μας, να το ποστά­ρουν στα social media, για να μην ταυ­τι­στούν ή για να μην μπει κάποιος και τους βρί­σει. Ζού­με πλέ­ον σε μια επο­χή, κι αυτό είναι που μας ξεχώρισε,γιατί μπο­ρεί να είμα­στε 19 χρό­νια συγκρό­τη­μα, η αλή­θεια είναι πως τα τελευ­ταία 5 είναι που μας έχει γνω­ρί­σει περισ­σό­τε­ρο ο κόσμος,. Και αυτό που έφται­γε, εκτός από το ότι βελ­τιω­νό­μα­στε τεχνι­κά για­τί εξε­λίσ­σε­ται η όλη δια­δι­κα­σία, είναι το ότι όταν τα πράγ­μα­τα ζορί­σα­νε, πολ­λοί που είχα­νε πολι­τι­κό λόγο έκα­ναν πίσω, το γύρι­σαν τελεί­ως μουσικά,άλλαξαν πλεύ­ση με δικαιο­λο­γία ότι ήθε­λαν να το εξε­λί­ξουν κάπως αλλιώς και εμείς ήμα­σταν εκεί και μεί­να­με στα­θε­ροί, και δεί­ξα­με, — εκ των έσω κιό­λας — για­τί αυτό εκτι­μά ο κόσμος ότι δεν είμα­στε κάπου μακριά και έξω από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα για να τα λέμε αυτά. Μας έβλε­πε μαζί του στις πορεί­ες ο κόσμος, μας έβλε­πε στις συναυ­λί­ες, μας έβλε­πε παντού και ήταν ο λόγος και η ουσία που έψα­χνε. Εκεί ήταν η ανα­γνώ­ρι­ση που πήρα­με την τελευ­ταία πεντα­ε­τία και έχου­με κατα­φέ­ρει και μας έδω­σε τη δύνα­μη. Πραγ­μα­τι­κά τον κόσμο μας ευχα­ρι­στού­με πάρα πολύ για­τί αν δεν ήταν αυτοί, με τη δική τους την πίε­ση, ίσως αυτός ο δίσκος, το Δέκα να μην έβγαι­νε ποτέ.Ήταν οι συγκυ­ρί­ες με τη γλυ­κιά πίε­ση του κόσμου, που μακά­ρι μόνο τέτοια πίε­ση να είχα­με στη ζωή μας, σε συν­δυα­σμό με τον dj Νίκο που μας ανέ­λα­βε και έκα­νε την παρα­γω­γή του δίσκου, και όσους συμ­με­τεί­χαν την Κατε­ρί­να Παρά­σχου, τον Γιώρ­γο Μαυ­ρού­λη, τον Σφάλ­μα και τον Φρανκ. Καλ­λι­τέ­χνες μπο­ρεί να μας ακούν, να μας σέβο­νται αλλά δε θέλουν να βάλουν το όνο­μά τους δίπλα στο δικό μας για να μην χάσει άλλα. Εκεί είναι άλλη συζή­τη­ση βέβαια για το πόσο δεχό­μα­στε την υπο­χώ­ρη­ση στον εργα­σια­κό χώρο κλπ.  Εμείς δεν το δεχό­μα­στε αλλά μπο­ρού­με να το κατανοήσουμε».

Εκτός από το «Δεκα» «υπάρ­χει το Manifesto που ήταν το 2015 , υπήρ­χε πιο πριν ένας δικός μου (Afaza) δίσκος, το ”Επ’ ώμου”,  πιο πριν υπήρ­χε το Mea Culpa», «πιο παλιά ήταν δύο άλλες δου­λειές, το 2011 ένας δικός μου (Retro) προ­σω­πι­κός δίσκος, και το  2008 ήταν το Πρώ­το Θέμα».

Συν τω χρό­νο όλο και περισ­σό­τε­ρο και εμείς ως ακρο­α­τές τους μαθαί­να­με και εξοι­κειω­νό­μα­σταν μαζί τους και με τη μου­σι­κή τους. «Κάθε χρό­νο το αγκά­λια­ζε όλο και περισ­σό­τε­ρος κόσμος και αυτό άρχι­σε να απλώ­νε­ται». «Είναι αυτό που είπα­με και στην αρχή ότι το χιπ χοπ είναι μια μου­σι­κή δίχως ιδε­ο­λο­γία, οι ιδέ­ες που θα βάλει ο καθέ­νας είναι αυτό που έχει μέσα στο κεφά­λι του. Αυτό συμ­βαί­νει. Μπο­ρεί κάποιοι σύγ­χρο­νοι να μιλά­νε για άλλα πράγ­μα­τα πυο τους προ­βλη­μα­τί­ζουν ή πυο ζουν, εεμείς μιλά­με γι’α αυτά. Αυτό εισα­γω­γι­κά. Άρα μπαί­νο­ντας σε αυτή τη δια­δι­κα­σία, ο κόσμος με τον οποίο εμείς θέλα­με να επι­κοι­νω­νή­σου­με δεν είχε επα­φή με το χιπ χοπ, όπο­τε για να κατα­φέ­ρει ένας κόσμος, που έχει έναν τρό­πο δια­φο­ρε­τι­κό, να έρθει και να δώσει βάση  στο χιπ χοπ, δεν ήταν εύκο­λο. Άνθρω­ποι που έχου­νε μια άλλη εξοι­κεί­ω­ση με τη μου­σι­κή, αυτό ήταν μια μικρή κατά­κτη­ση δικιά μας. Αυτό που λέμε στις μετα­ξύ μας κου­βέ­ντες είναι πως κατα­φέ­ρα­με  να να συμ­βάλ­λου­με  έτσι ώστε ένα σημα­ντι­κό κομ­μά­τι ανθρώ­πων  που συμ­με­ρέ­χουν στα κοι­νά, όχι με την αστι­κή έννοια, να έρθει σε επα­φή με το χιπ χοπ.

Carthago delenda est

«Το Carthago delenda est ήταν ένα πρό­τζεκτ που είχε ο παρα­γω­γός μας στο μυα­λό του πολ­λά χρό­νια, μας θεώ­ρη­σε κατάλ­λη­λους να το υλο­ποι­ή­σου­με και τον ευχα­ρι­στού­με πολύ,  για όλη του την προ­σφο­ρά και πόσο μάλ­λον που μας εμπι­στεύ­τη­κε αυτή την ιδέα του. Είναι εμπνευ­σμέ­νο από το κομ­μά­τι του Δήμου Μού­τση και μιλά για την πτώ­ση της Καρ­χη­δό­νας από τους Ρωμαί­ους. Εμείς βέβαι δεν έχου­με Καρ­χη­δό­να να ρίξου­με, αλλά έχου­με Ρώμη πάνω από τα κεφά­λια μας και σίγου­ρα η μετα­φο­ρά εκεί στο­χεύ­ει, στο σημε­ρι­νό σύστη­μα. και είναι αυτό που λέγα­με, εκεί που κατα­λή­γουν όλες οι συζη­τή­σεις μας, στο τι ζωή έχου­με και ότι πρέ­πει να αλλά­ξει. Αυτό που πρέ­πει να αλλά­ξει είναι το ίδιο το σύστη­μα , ο καπι­τα­λι­σμός, Και αυτό είναι που λέει το τρα­γού­δι μας ότι αυτός είναι που πρέ­πει να πέσει . για όλα αυτά που ονει­ρευό­μα­στε να ζήσου­με και δε μας αφή­νει το ίδιο το σύστη­μα. Μετά τις πρώ­τες συναυ­λί­ες το είδε και ο κόσμος και το τρα­γού­δα­γε μαζί μας, πέρα από τον ωραίο ρυθ­μό που έχει το τρα­γού­δι είναι και η ανά­γκη του κόσμου που ταυ­τί­ζε­ται. Μέσα από αυτό το τρα­γού­δι, το φωνά­ζει , πρέ­πει να πέσει. Αυτό είναι το μεγα­λύ­τε­ρό μας όπλο και ο λόγος που κάνου­με μου­σι­κή κιόλας».

Δε διστά­ζουν να πουν μου­σι­κά, με το στί­χο τους ότι θέλουν τα μέσα παρα­γω­γής «είναι ξεκά­θα­ρο και δεν του κρύ­ψα­με κιό­λας και ποτέ. Και πλέ­ον δεν είναι και επο­χές για να χαϊ­δεύ­ου­με αυτιά κιόλας.Πλέον, το σύστη­μα δολο­φο­νεί, είτε από μόνο του, είτε με το μακρύ του χέρι τους φασί­στες,  που βρί­σκο­νται σε άνο­δο τα τελευ­ταία χρό­νια, ο καπι­τα­λι­σμός τους έφε­ρε σε αυτή τη θέση,οπότε πιο πολύ από ποτέ ας γινό­μα­στε ξύλι­νοι και ο μόνος όρκος που μπο­ρού­με να δώσου­με για το μέλ­λον είναι ότι θα γινό­μα­στε όσο πιο ξύλι­νοι μπο­ρού­με όσο μεγα­λώ­νει το πρό­βλη­μα. Αυτό χρειά­ζε­ται. Για να χαϊ­δεύ­ουν αυτιά υπάρ­χουν πολ­λές μπά­ντες, δεν χρειά­ζε­ται να το κάνου­με κι εμείς. Εδώ σε αυτό που έχου­με χτί­σει εμείς, και το πολε­μά­με όσο μπο­ρού­με, σε αυτό θα μεί­νου­με κι ας χαρα­κτη­ρί­ζε­ται κι ως ξύλι­νο», κι ας έχει την απή­χη­ση που έχει,  και κι ας το αγκα­λιά­σει ο κόσμος που πρέ­πει να το αγκα­λιά­σει. Δεν είναι  για όλους, και δεν το λέμε με ελι­τί­στι­κη προ­σέγ­γι­ση, αλλά αντι­κει­με­νι­κά δεν μπο­ρεί να αγκα­λια­στεί από όλους.  Μακά­ρι να ήταν αλλιώς τα πράγ­μα­τα, οι συσχε­τι­σμοί, και το επί­πε­δο συνεί­δη­σης των ανθρώ­πων, » «Από την άλλη, αν κατα­φέ­ρου­με αυτά που λέμε στα τρα­γού­δια μας μετά ας εξα­φα­νι­στού­με ως μπά­ντα, δε θα μας ενδια­φέ­ρει τόσο». Και κάπου εδώ το ρίξα­με στο καλα­μπού­ρι περί στα­δί­ων για συναυ­λί­ες και στά­δια στην οικονομία.

Μαρόνησος

Για τις ανά­γκες του βιντε­ο­κλίπ βρέ­θη­καν στη Μακρό­νη­σο. «Ήταν απί­στευ­τη η εμπει­ρία μας το να βρε­θού­με  εκεί. Δεν είχα­με ξανα­πά­ει. Σκε­φτή­κα­με να γυρί­σου­με εκεί το βιντε­ο­κλίπ καθώς είδα­με ότι ακό­μα και από την κυβέρ­νη­ση βγαί­νει προς τα έξω ότι θέλει να γίνει του­ρι­στι­κός προ­ο­ρι­σμός η Μακρό­νη­σος, κάτι που δε μας πέρα­σε απα­ρα­τή­ρη­το και δεν πρέ­πει να περά­σει από κανέ­ναν. Είναι τόπος μαρ­τυ­ρί­ου, τόπος αγώ­να, ένας τόπος που χιλιά­δες κομ­μου­νι­στές έχουν δώσει το αίμα τους για τις ιδέ­ες και τα ιδα­νι­κό τους και αν μη τι άλλο πάνω σε αυτό το αίμα να χτί­σουν  μνη­μεία για επι­σκέ­πτες, για­τί με τρο­μά­ζει ή έννοια του­ρι­στι­κός προ­ο­ρι­σμός για­τί δεν ξέρω πού μπο­ρεί να κατα­λή­ξει Οπό­τε ήταν μια ευκαι­ρία για να δεί­ξου­με την εγκα­τά­λει­ψη του χώρου. Ποιον συμ­φέ­ρει άρα­γε να ξεχα­στεί ένα τέτοιο σύγ­χρο­νο κομ­μά­τι της ιστο­ρί­ας μας. Ήτα πραγ­μα­τι­κό πολύ λυπη­ρό, αυτό που είδα­με, η εγκα­τά­λει­ψη του χώρου. Στην αρχή το φοβό­μα­σταν λίγο να πάμε να γυρί­σου­με εκεί το βιντε­ο­κλίπ, σε ένα τόσο ιστο­ρι­κό μέρος. Από την άλλη, σκε­φτή­κα­με, ότι χρειά­ζε­ται να ανα­δεί­ξου­με τα προ­βλή­μα­τα αυτά και τα μελ­λο­ντι­κά σχέ­δια της κυβέρ­νη­σης. Και από την άλλη αν δεν το κάνα­με εμείς ποιος θ το έκα­νε κιό­λας, για­τί πολ­λοί φοβού­νται να ταυ­τι­στούν. Πήγα­με στη Μακρό­νη­σο για το βιντε­ο­κλίπ για να την ξεχά­σει ο κόσμος και κυρί­ως οι νέοι, Να τους θυμί­σου­με ότι αυτά που συνέ­βη­σαν εκεί είναι σύγ­χρο­νο κομ­μά­τι, δεν είναι κάτι αρχαίο,  βαμ­μέ­νο με πάρα πολύ αίμα για να ξεβα­φτεί έτσι απλά για το κέρ­δος. Όσον αφο­ρά για το τρα­γού­δι, σίγου­ρα το ρεφρέν έχει να κάνει με τους ανθρώ­πους που βρέ­θη­καν στη Μακρό­νη­σο, γι’ αυτό μιλά­με και για τη θλιμ­μέ­νη θάλασ­σα, το πώς μπο­ρού­σαν οι κρα­τού­με­νοι εκεί να αντι­κρί­σουν τον πολι­τι­σμό απέ­να­ντι. Αυτό είναι που μας έκα­νε εντύ­πω­ση. Το πόσο κοντά ήταν ο πολι­τι­σμός, τους χώρι­ζε η θάλασ­σα και τι τρα­βά­γα­νε εκεί πέρα». Και το παρά­δειγ­μα των χιλιά­δων Μακρο­νη­σιω­τών είναι το μέτρο για τις πιέ­σεις που δεχό­μα­στε σήμε­ρα για να κάνου­με υποχώρηση.

Σημα­ντι­κή η επι­και­ρο­ποί­η­ση της ιστο­ρι­κής μνή­μης, ειδι­κά σήμε­ρα που οι από­γο­νοι των βασα­νι­στών ζητούν να παί­ξουν πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο. Στο­χευ­μέ­νοι  και οι Rebellion Connexion, για­τί όπως λένε, και είναι και περή­φα­νοι γι’ αυτό είναι στο­χευ­μέ­νες οι ιδέ­ες τους. Η απά­ντη­σή τους είναι ο στί­χος τους «φασί­στες τον πούλο»

«Ξύπνα Βασίλη»

Ένα τρα­γού­δι εμπνευ­σμέ­νο από μια κλα­σι­κή ελλη­νι­κή ται­νία με μια «αθά­να­τη» ατά­κα, «ξύπνα Βασί­λη». «Προ­σεγ­γί­ζου­με την ιστο­ρία της ται­νί­ας με μια σύγ­χρο­νη ματιά, περι­γρά­φο­ντας τους ανθρώ­πους που όπως ο συμπρω­τα­γω­νι­στής της ται­νί­ας, περά­σα­νε στην άλλη πλευ­ρά (σε αυτή των αφε­ντι­κών). Και είναι πολ­λοί αυτοί». «Αυτούς που τιμά­με μέσα από το κομ­μά­τι είναι αυτούς που αντέ­ξα­νε και μεί­να­νε, παρ’ όλες τις δυσκολίες»

Κλεί­σα­με την κου­βέ­ντα με ανα­φο­ρά στις επό­με­νες εμφα­νί­σεις τους. Όμως με νωπές ακό­μη τις μνή­μες γυρί­σα­νε την κου­βέ­ντα πάλι στο Φεστι­βάλ, όπου νιώ­θουν σαν να τρα­γου­δά­νε στην οικο­γέ­νε­οιά του«Έχουμε επι­λέ­ξει σαν μπά­ντα να παί­ζου­με σε πολι­τι­κά φεστι­βάλ κατά κύριο λόγο, συγκε­κρι­μέ­να μόνο για το ΚΚΕ και όχι για­τί δε μας ζητά­νε και άλλοι. Μας ζητού­σαν στην αρχή, δε δεχό­μα­σταν εμείς, για­τί έχου­με συγκε­κρι­μέ­νο χαρα­κτή­ρα και γραμ­μή που θέλου­με να περά­σου­με ως συγκρό­τη­μα,. Υπάρ­χει μία σκέ­ψη να γίνει μία παρου­σί­α­ση του δίσκου μέσα στο χει­μώ­να, σε κάποιο μαγα­ζί. Θα το επι­χει­ρή­σου­με. Όμως τα Φεστι­βάλ είναι το απο­κο­ρύ­φω­μα για εμάς. Και ευτυ­χώς παί­ζου­με Πέμ­πτη, και έτσι μπο­ρού­με Παρα­σκευή και Σάβ­βα­το με όλο τον κόσμο και ζού­με τη μαγεία και από πάνω και από κάτω από τη σκηνή».

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο