ΚΟΥΒΑ: Τα παιδιά της επανάστασης, είναι οι σημερινοί γιατροί του κόσμου

«Μιλάω εξ’ ονό­μα­τος όλων των παι­διών του κόσμου που δεν έχουν ούτε ένα κομ­μά­τι ψωμί. Μιλάω εξ’ ονό­μα­τος των αρρώ­στων που δεν έχουν φάρ­μα­κα…. Μιλάω εκ μέρους όλων εκεί­νων που κάποιοι τους στέ­ρη­σαν το δικαί­ω­μα στη ζωή και την ανθρώ­πι­νη αξιοπρέπεια.»
-|>          Φιντέλ Κάστρο

Αυτή ήταν η εντο­λή του λαού της επα­να­στα­τη­μέ­νης σοσια­λι­στι­κής πλέ­ον Κού­βας και ισχύ­ει έμπρα­κτα, στο ακέ­ραιο μέχρι και σήμερα.
Οι Κου­βα­νοί για­τροί στην Αγκό­λα.. Μοζαμ­βί­κη.. στη Βενε­ζου­έ­λα… στη Βρα­ζι­λία.. στην Ιτα­λία σήμε­ρα, παντού, όπου οι λαοί υπο­φέ­ρουν, πει­νούν χτυ­πιού­νται από τους λιμούς και τις επιδημίες…

Η Κούβα!

Ναι, η Κού­βα των επα­να­στα­τών, του Φιντέλ και του Τσε, είναι παντού, με τον άνθρω­πο σημαία.
Αυτή είναι η αλή­θεια και πραγ­μα­τώ­νε­ται και σήμε­ρα, για­τί τα θεμέ­λια της τέθη­καν πριν 70 χρό­νια, με απλά λόγια, αλλά με πίστη στα ανώ­τε­ρα ιδα­νι­κά των ανθρώ­πων της εργασίας.

Σαν άπια­στο όνει­ρο ακού­γε­ται η ομι­λία του Φιντέλ Κάστρο τον Οκτώ­βριο του 1979  από το βήμα της γενι­κής συνέ­λευ­σης του ΟΗΕ που εκφώ­νη­σε μία από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες ομι­λί­ες που ακού­στη­καν ποτέ στην συγκε­κρι­μέ­νη αίθουσα.
Εκεί­νη την επο­χή η Κού­βα προ­ε­δρεύ­ει του «Κινή­μα­τος των αδε­σμεύ­των χωρών» και ο Φιντέλ Κάστρο θα εκφω­νή­σει αυτή την ομι­λία του με την ιδιό­τη­τα του προ­ε­δρεύ­ο­ντος του Κινή­μα­τος και όχι απλά σαν ο Πρό­ε­δρος της Κούβας.

Για­τί; οι λαοί κάποιων χωρών πρέ­πει να είναι ξυπό­λη­τοι, έτσι ώστε άλλοι να ταξι­δεύ­ουν σε πολυ­τε­λή αυτοκίνητα;
Για­τί; μερι­κοί πρέ­πει να ζουν 35 μόνο χρό­νια, ώστε άλλοι να ξεπερ­νά­νε τα 70;
Για­τί; μερι­κοί πρέ­πει να είναι εξα­θλιω­μέ­νοι, έτσι ώστε κάποιοι να κολυ­μπά­νε στο χρήμα;
Μιλώ εξ ονό­μα­τος παι­διών που στον κόσμο δεν έχουν κομ­μά­τι ψωμιού. 
Μιλώ εξ ονό­μα­τος των ασθε­νών που δεν έχουν φάρ­μα­κο, μιλάω εξ ονό­μα­τος όσων έχουν στε­ρη­θεί το δικαί­ω­μα στη ζωή και την ανθρώ­πι­νη αξιοπρέπεια.

Με αφορ­μή την βοή­θεια που προ­σφέ­ρει στην κατα­πο­λέ­μη­ση της παν­δη­μί­ας, η μικρή και επί δεκα­ε­τί­ες απο­κλει­σμέ­νη από όλους Κού­βα, παρα­θέ­του­με κάποια αποσπάσματα.
Να σημειω­θεί εδώ ότι την βοή­θειά αυτή την προ­σφέ­ρει ακό­μη και σε αυτούς που συμ­με­τέ­χουν ενερ­γά στον απο­κλει­σμό της (Βρε­τα­νούς, Ιτα­λούς κλπ Νατοϊ­κούς). Οι αριθ­μοί μιλά­νε από μόνοι τους.

Σε 10 ημέρες η Κούβα  έστειλε ιατρικές αποστολές σε 12 χώρες με τον αριθμό των γιατρών να φτάνει τους 520.

Σε αυτό το κομ­μά­τι ο Κάστρο κάνει ανα­φο­ρά στα δικαιώ­μα­τα της ανθρωπότητας
«…. Γίνε­ται συχνά λόγος για τα Ανθρώ­πι­να Δικαιώ­μα­τα, αλλά είναι εξί­σου σημα­ντι­κό να ακου­στούν και τα Δικαιώ­μα­τα της Ανθρωπότητας.»
-|>                 Ανα­φέ­ρει συγκεκριμένα …
«Για­τί κάποιοι άνθρω­ποι εξα­να­γκά­στη­καν να περ­πα­τούν ξυπό­λη­τοι για να μπο­ρούν κάποιοι άλλοι να μετα­κι­νού­νται με πολυ­τε­λή αυτο­κί­νη­τα; Για­τί κάποιοι άνθρω­ποι να ζουν μόνο μέχρι τα 35 τους χρό­νια, για να μπο­ρούν κάποιοι άλλοι να ζουν μέχρι τα 70; Για­τί κάποιοι άνθρω­ποι να είναι απελ­πι­στι­κά φτω­χοί, για να είναι κάποιοι άλλοι ανεκ­δι­ή­γη­τα πλούσιοι;»

-|>                 Και συνεχίζει
«Μιλάω εξ’ ονό­μα­τος όλων των παι­διών του κόσμου που δεν έχουν ούτε ένα κομ­μά­τι ψωμί. Μιλάω εξ’ ονό­μα­τος των αρρώ­στων που δεν έχουν φάρ­μα­κα…. Μιλάω εκ μέρους όλων εκεί­νων που κάποιοι τους στέ­ρη­σαν το δικαί­ω­μα στη ζωή και την ανθρώ­πι­νη αξιοπρέπεια.»

Η Κού­βα είναι η μονα­δι­κή χώρα του κόσμου που κανέ­να παι­δί σήμε­ρα δεν κοι­μά­ται στο δρό­μο, που κανέ­να παι­δί δεν κοι­μά­ται πει­να­σμέ­νο. Η χώρα με τους περισ­σό­τε­ρους για­τρούς ανά 1000 κατοί­κους με δημό­σια δωρε­άν υγεία, με δωρε­άν πρό­σβα­ση σε φάρ­μα­κα και εμβό­λια.  Με σημα­ντι­κή πρό­ο­δο στην κατα­πο­λέ­μη­ση του καρ­κί­νου και άλλων σημα­ντι­κών ασθενειών.

Και συνε­χί­ζει, μιλώ­ντας για τις πλού­σιες και τις φτω­χές χώρες και τη μοί­ρα που τους επι­φυ­λάσ­σει το μέλ­λον όπως εξε­λίσ­σε­ται η κατά­στα­ση εκεί­νη την επο­χή και η οποία δεν έχει δια­φο­ρο­ποι­η­θεί σε σημα­ντι­κό βαθ­μό ακό­μη και σήμερα.
«…με άλλα λόγια κάποιες χώρες έχουν άφθο­νους φυσι­κούς πόρους, ενώ άλλες δεν έχουν σχε­δόν τίπο­τα. Ποια είναι η μοί­ρα των φτω­χών χωρών; Να πεθά­νουν από την πεί­να; Να υπάρ­χει για πάντα φτώχεια;
Αλλά ποιος είναι τότε ο σκο­πός του πολι­τι­σμού; Για­τί να υπάρ­χει τότε η ανθρώ­πι­νη συνεί­δη­ση;  Ποιος είναι τότε ο σκο­πός των Ηνω­μέ­νων Εθνών; Ποιος είναι τότε ο λόγος ύπαρ­ξης του κόσμου όλου;
…δεν μπο­ρού­με να μιλά­με όμως έτσι για ειρή­νη! Στο όνο­μα των δεκά­δων χιλιά­δων ανθρώ­πων, που πεθαί­νουν κάθε χρό­νο από την πεί­να.. ή από ασθέ­νειες που θα μπο­ρού­σαν να θερα­πευ­τούν, σε όλο τον κόσμο. Δεν μπο­ρού­με να μιλά­με για ειρή­νη …. με 900 εκα­τομ­μύ­ρια αναλ­φά­βη­τους ανθρώ­πους. Η εκμε­τάλ­λευ­ση των φτω­χών χωρών από τις πλού­σιες χώρες πρέ­πει να στα­μα­τή­σει. Ξέρω ότι σε πολ­λές φτω­χές χώρες υπάρ­χουν επί­σης εκμε­ταλ­λευ­τές και εκμεταλλευόμενοι.
Τώρα μιλάω στις πλού­σιες χώρες και τις καλώ να συνει­σφέ­ρουν. Και στις φτω­χές χώρες, για να δια­νεί­μουν αυτή τη βοή­θεια (εννο­εί στους ανθρώ­πους που την έχουν ανά­γκη).
Αρκε­τά όμως με τα λόγια. Πρά­ξεις χρειά­ζο­νται….. (Η ομι­λία σε αυτό το σημείο δια­κό­πτε­ται από τα χει­ρο­κρο­τή­μα­τα αυτών που την παρα­κο­λου­θούν). Αρκε­τά με ό,τι μας απο­σπά την προ­σο­χή… Αυτό που λεί­πει είναι συγκε­κρι­μέ­νες δρά­σεις.  Αρκε­τά όμως είπα­με για τη νέα, κερ­δο­σκο­πι­κή, παγκό­σμια οικο­νο­μι­κή τάξη…, που κανείς δεν κατα­λα­βαί­νει. Θα πρέ­πει πλέ­ον να μιλά­με για μια αλη­θι­νή και αντι­κει­με­νι­κή τάξη, που όλοι θα κατα­λα­βαί­νουν.»

Και τελεί­ω­σε την ομι­λία του με έκκλη­ση για ειρή­νη και συνερ­γα­σία μετα­ξύ των πολι­τι­κών, για την επί­λυ­ση των προβλημάτων.
«…δεν έχω έρθει σήμε­ρα εδώ ως προ­φή­της της επα­νά­στα­σης, δεν έχω έρθει για να καλέ­σω τον κόσμο σε βίαιη εξέ­γερ­ση και ούτε το ανα­ζη­τώ. Είμαι εδώ για να μιλή­σω για την ειρή­νη και την συνερ­γα­σία μετα­ξύ των λαών. Είμαι εδώ για να προει­δο­ποι­ή­σω ότι θα συμ­βεί ένα από τα δυο: ή η αδι­κία και οι ανι­σό­τη­τες θα λυθούν ειρη­νι­κά και με σύνε­ση, ή το μέλ­λον θα είναι ολέ­θριο. Ο ήχος των όπλων, η απει­λη­τι­κή γλώσ­σα, η κυριαρ­χία στο παγκό­σμιο σκη­νι­κό, όλα πρέ­πει να στα­μα­τή­σουν. Αρκε­τά με την ψευ­δαί­σθη­ση ότι τα προ­βλή­μα­τα του κόσμου μας μπο­ρούν να λυθούν με πυρηνικά.
Οι βόμ­βες μπο­ρεί να είναι ικα­νές να σκο­τώ­σουν τους πει­να­σμέ­νους, τους αρρώ­στους και τους αδα­είς…. αλλά δεν μπο­ρούν να σκο­τώ­σουν την πεί­να, την αρρώ­στια και την αμάθεια.
Δεν μπο­ρούν να σκο­τώ­σουν την επα­νά­στα­ση των λαών. Και στο «ολο­καύ­τω­μα» αυτό θα πεθά­νουν και οι πλού­σιοι, αυτοί δηλα­δή που σε αυτόν τον κόσμο έχουν τα περισ­σό­τε­ρα να χάσουν. (Νέα χει­ρο­κρο­τή­μα­τα δια­κό­πτουν την ομιλία)
Ας πού­με αντίο στα όπλα και ας έρθου­με κοντά όλοι μαζί πολι­τι­σμέ­να να δού­με τα σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα της επο­χής μας. Αυτή είναι η ευθύ­νη και το ιερό καθή­κον όλων των πολι­τι­κών. Και αυτή είναι η ουσιώ­δης προ­ϋ­πό­θε­ση για την επι­βί­ω­ση του ανθρώ­πι­νου είδους.»

Δεί­τε και |>Φιντέλ Κάστρο: «Για­τρούς, όχι βόμ­βες»!<|

Ομι­λία του Ernesto Che Guevara, στις 11 Δεκεμ­βρί­ου 1964 ενώ­πιον της Γενι­κής Συνέ­λευ­σης των Ηνω­μέ­νων Εθνών (19η σύνο­δος, 1299η συνεδρίαση).