Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σπάνιες φωτογραφίες και ντοκουμέντα από το αρχείο του Νίκου Πλουμπίδη

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

Το αρχείο του Νίκου και της Ιου­λί­ας Πλου­μπί­δη – Παπα­χρί­στου, που παρέ­με­νε επί μισό αιώ­να ένα οικο­γε­νεια­κό, εφτα­σφρά­γι­στο μυστι­κό, παρα­δό­θη­κε το 2005 από τον γιο τους Δημή­τρη Πλου­μπί­δη στο Μου­σείο Μπε­νά­κη και βρί­σκε­ται από τότε στα Ιστο­ρι­κά Αρχεία του Μου­σεί­ου ταξι­νο­μη­μέ­νο και προ­σι­τό στην επι­στη­μο­νι­κή έρευνα.

Πρό­κει­ται για μεγά­λο σε όγκο και αξία υλι­κό (βιο­γρα­φι­κά και αυτο­βιο­γρα­φι­κά σημειώ­μα­τα, έγγρα­φα που αφο­ρούν την κομ­μα­τι­κή τους δρά­ση, απο­φά­σεις δικα­στη­ρί­ων, αλλη­λο­γρα­φία της φυλα­κής, φάκε­λο της δίκης Πλου­μπί­δη, σημειώ­μα­τα από την παρα­νο­μία, φωτο­γρα­φί­ες, απο­κόμ­μα­τα τύπου κ.ά.) που παρέ­δω­σαν στη σύντρο­φο του Νίκου Πλου­μπί­δη ο πατέ­ρας της Από­στο­λος και ο αδελ­φός της Δημο­σθέ­νης Παπα­χρί­στου, όταν εκεί­νη απο­φυ­λα­κί­στη­κε το 1959 και που η Ιου­λία Πλου­μπί­δη — Παπα­χρί­στου συνέ­χι­σε να το εμπλου­τί­ζει ως το θάνα­τό της.

Ο –ανα­λυ­τι­κός- κατά­λο­γος του αρχεί­ου εκδό­θη­κε το 2008 από το Μου­σείο Μπε­νά­κη, με ταξι­νό­μη­ση-επι­μέ­λεια Αλέ­κου Π. Ζάν­να και περι­λαμ­βά­νει μετα­ξύ άλλων ένα –μικρό- δείγ­μα τεκ­μη­ρί­ων (κυρί­ως φωτο­γρα­φιών) και βιο­γρα­φι­κά στοι­χεία (σε μορ­φή χρο­νο­λο­γί­ου) των Νίκου και Ιου­λί­ας Πλουμπίδη.

Παρα­θέ­του­με το Χρο­νο­λό­γιο Νίκου Πλου­μπί­δη, για το οποίο σημειώ­νει ο επι­με­λη­τής της έκδο­σης: «Για τη σύνα­ξη της μικρής αυτής βιο­γρα­φί­ας χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε δακτυ­λό­γρα­φο αυτο­βιο­γρα­φι­κό κεί­με­νο του Νίκου Πλου­μπί­δη (φωτο­τυ­πία του από­κει­ται στο αρχείο), στο οποίο ο Ν. Πλου­μπί­δης περι­γρά­φει την κομ­μα­τι­κή του δρά­ση ως το 1948. Επί­σης ελή­φθη­σαν υπ’ όψιν ένα ακό­μη χει­ρό­γρα­φο με την ένδει­ξη «Πλή­ρης κομ­μα­τι­κή ταυ­τό­τη­τα και δρά­ση του συντ. Νίκου Πλου­μπί­δη» και το έγγρα­φο με τίτλο «Ημε­ρο­μη­νί­ες που σ’ αυτές ανα­φέ­ρο­νται τα γεγο­νό­τα και ενέρ­γειες που έχουν σχέ­ση με την εξέ­τα­ση της υπό­θε­σης Πλου­μπί­δη» (δακτυ­λό­γρα­φο με την υπο­γρα­φή του Ηλία Ρού­νη, 20/11/1957) από το ίδιο αρχείο». Επί­σης φωτο­γρα­φί­ες και άλλα ντο­κου­μέ­ντα που περι­λαμ­βά­νο­νται στην ίδια έκδοση.

Νίκος Πλουμπίδης (φωτογραφία: Σπύρος Μελετζής)

Νίκος Πλου­μπί­δης (φωτο­γρα­φία: Σπύ­ρος Μελετζής)

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ

1902 Γέν­νη­ση του Νίκου Πλου­μπί­δη (31 Δεκεμ­βρί­ου) στα Λαγκά­δια Γορτυνίας.

1922–1924 Υπη­ρε­τεί τη θητεία του στο στρα­τό και λίγο πριν από την ανα­χώ­ρη­ση της μονά­δας του το μέτω­πο στη Μικρά Ασία καταρ­ρέ­ει. Στη συνέ­χεια σπου­δά­ζει στο διδα­σκα­λείο Πύρ­γου και διο­ρί­ζε­ται δάσκα­λος στη Βούρ­μπα (Μηλέα) της Ελασ­σό­νας τον Σεπτέμ­βριο του 1924.

Φωτογραφία του Νίκου Πλουμπίδη το 1930

Φωτο­γρα­φία του Νίκου Πλου­μπί­δη το 1930

1925 Εντάσ­σε­ται στο Κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα και πρω­το­στα­τεί σε αγρο­τι­κές και εργα­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις στην περιο­χή της Ελασσόνας.

1929–1931 Βρί­σκε­ται στην Αθή­να για μετεκ­παί­δευ­ση ως δάσκα­λος και προ­σβάλ­λε­ται από φυμα­τί­ω­ση μετά τη φοι­τη­τι­κή απερ­γία του 1929, στην οποία έλα­βε μέρος και ξυλο­κο­πή­θη­κε άγρια. Λίγο αργό­τε­ρα, με τον νόμο για το «ιδιώ­νυ­μο», απο­λύ­θη­κε από τη δημό­σια εκπαί­δευ­ση. ― Ανα­λαμ­βά­νει ηγε­τι­κές θέσεις στα συν­δι­κά­τα των Δημο­σί­ων Υπαλ­λή­λων και το 1931 συλ­λαμ­βά­νε­ται και κατα­δι­κά­ζε­ται για υπο­κί­νη­ση σε απερ­γία. Απο­φυ­λα­κί­ζε­ται μετά από έρα­νο των Δημο­σί­ων Υπαλ­λή­λων. ― Στη λεγό­με­νη «φρα­ξιο­νι­στι­κή πάλη», εντός του ΚΚΕ, ανή­κε στην αρι­στε­ρή τάση του Γ. Σιάντου.

Ο Νίκος Πλουμπίδης το 1927 στη Βούρμπα (Μηλέα) Ελασσόνας, όπου υπηρετούσε ως δάσκαλος

Ο Νίκος Πλου­μπί­δης το 1927 στη Βούρ­μπα (Μηλέα) Ελασ­σό­νας, όπου υπη­ρε­τού­σε ως δάσκαλος

1932 Κατα­λαμ­βά­νει διά­φο­ρες θέσεις στην κομ­μα­τι­κή και συν­δι­κα­λι­στι­κή ιεραρ­χία του ΚΚΕ (μέλος του προ­ε­δρεί­ου της Ενω­μέ­νης Γενι­κής Συνο­μο­σπον­δί­ας Εργα­τών Ελλά­δας) και στις εκλο­γές του 1932 είναι υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής του Ενιαί­ου Μετώ­που. Την ίδια χρο­νιά νοση­λεύ­ε­ται σε σανα­τό­ριο στην ΕΣΣΔ, εκπρο­σω­πεί την «Ενω­τι­κή ΓΣΕΕ» στην Κόκ­κι­νη Συν­δι­κα­λι­στι­κή Διε­θνή και σπου­δά­ζει στο «Κομ­μου­νι­στι­κό Πανε­πι­στή­μιο των Εργα­ζο­μέ­νων στην Ανα­το­λή» (KUTV). Τον Ιανουά­ριο του 1934 απο­κτά την ιδιό­τη­τα του στε­λέ­χους της «Κόκ­κι­νης Συν­δι­κα­λι­στι­κής Διε­θνούς» (Προ­φι­ντέρν).

Ταυτότητα της Προφιντέρν

Ταυ­τό­τη­τα της Προφιντέρν

1933 Καθο­δη­γη­τι­κό στέ­λε­χος του δημο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κού τομέα και υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής του Παλ­λαϊ­κού Μετώ­που στις εκλογές.

1935 Στο 6ο Συνέ­δριο του ΚΚΕ εκλέ­γε­ται ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής. Πηγαί­νει στη Μόσχα για νοση­λεία και συνε­χί­ζει τις σπου­δές του στη «Σχο­λή Λενίν­τσκι». ― Ως μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ μετέ­χει στο 7ο Συνέ­δριο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς (25 Ιου­λί­ου — 21 Αυγού­στου). ― Ανα­λαμ­βά­νει χρέη γραμ­μα­τέα της Ενω­τι­κής ΓΣΕΕ.

Στη Μόσχα το 1933 και το 1935

Στη Μόσχα το 1933 και το 1935

1936 Υπο­ψή­φιος του ΚΚΕ στην Αθή­να και τη Λάρι­σα στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές. ― Καθ’ όλη τη διάρ­κεια της δικτα­το­ρί­ας Μετα­ξά συνε­χί­ζει την κομ­μα­τι­κή και συν­δι­κα­λι­στι­κή του δράση.

1937 Καθο­δη­γη­τής, μετά το πρώ­το κύμα συλ­λή­ψε­ων, των οργα­νώ­σε­ων Βόλου και Θεσσαλονίκης.

Η ταυτότητα του Νίκου Πλουμπίδη όταν εργαζόταν ως συντάκτης στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (1946)

Η ταυ­τό­τη­τα του Νίκου Πλου­μπί­δη όταν εργα­ζό­ταν ως συντά­κτης στην «Κομ­μου­νι­στι­κή Επι­θε­ώ­ρη­ση» (1946)

1938 Μετά τη σύλ­λη­ψη των μελών της Γραμ­μα­τεί­ας της ΚΕ γίνε­ται μέλος του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου από τον Γ. Σιά­ντο και μετά τη σύλ­λη­ψη του τελευ­ταί­ου δημιουρ­γεί τη λεγό­με­νη «Παλιά Κεντρι­κή Επι­τρο­πή», στο τέλος του 1938, με τους Μήτσο Παπα­γιάν­νη, Βαγ­γέ­λη Κτι­στά­κη, Σοφία Βιτσα­ρά, Χρή­στο Κανά­κη κ.ά.

1939 Συλ­λαμ­βά­νε­ται τον Μάιο και κατα­δι­κά­ζε­ται, αρχι­κά, σε φυλά­κι­ση 5 ετών και διε­τή εξο­ρία και στη συνέ­χεια η ποι­νή μειώ­νε­ται σε 2 χρό­νια και έξι μήνες.

«Εγεν­νή­θη­κα στα τέλη Δεκέμ­βρη του 1902. Διο­ρί­σθη­κα δάσκα­λος το 1924. Έγι­να μέλος του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος το 1925. Απο­λύ­θη­κα από δάσκα­λος το 1931 και αφο­σιώ­θη­κα πλέ­ρια στο Λαϊ­κό Επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα. Το κόμ­μα μου, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας τις πρά­ξεις μου με ανέ­βα­σε σε όλα τα σκα­λο­πά­τια της Κομ­μα­τι­κής ιεραρ­χί­ας. Ταξί­δε­ψα στο εξω­τε­ρι­κό. Φυλα­κί­στη­κα πολ­λές φορές. Τελευ­ταία πιά­στη­κα από προ­δο­σία το Νοέμ­βρη του 1952. Σε δυο μέρες μετά τη σύλ­λη­ψή μου, το Π.Γ. από λαθε­μέ­νες ενδεί­ξεις και από υπο­βο­λι­μαί­ες από τον εχθρό πλη­ρο­φο­ρί­ες με χαρα­κτή­ρι­σε προδότη.

Ο Νίκος Πλουμπίδης με την πεθερά του Ουρανία Παπαχρίστου κατά τη διάρκεια της δίκης του (1953). Μέσω αυτής κατάφερε και «έβγαλε» τα σημειώματα της φυλακής

Ο Νίκος Πλου­μπί­δης με την πεθε­ρά του Ουρα­νία Παπα­χρί­στου κατά τη διάρ­κεια της δίκης του (1953). Μέσω αυτής κατά­φε­ρε και «έβγα­λε» τα σημειώ­μα­τα της φυλακής

Εγώ ήμουν, είμαι και θα παρα­μεί­νω πιστός στο Κόμ­μα μου, στον Κομ­μου­νι­σμό και στη λαϊ­κή υπό­θε­ση. Θάρ­θη και­ρός που οι κατή­γο­ροί μου ‑οι τίμιοι και οι καλό­πι­στοι- θα ντρέ­πο­νται για την ελα­φρό­τη­τα που έδει­ξαν απέ­να­ντί μου. Του Αύγου­στο του 1953 κατα­δι­κά­στη­κα δις σε θάνα­το. Η αναί­ρε­ση στον Άρειο Πάγο απερ­ρί­φθη. Τώρα περι­μέ­νω το Συμ­βού­λιο Χαρί­των και κλει­σμέ­νος στο κελί της απο­μό­νω­σης περι­μέ­νω το θάνα­το, είτε από το εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα ή από την αρρώ­στια. Πήρα συντρό­φισ­σά μου την Ιου­λία Α. Παπαχρίστου.»

[Τυπο­γρα­φι­κή μετα­γρα­φή χει­ρο­γρά­φου του Νίκου Πλου­μπί­δη από τη φυλα­κή (Μάρ­τιος 1954), λίγους μήνες πριν από την εκτέ­λε­σή του (φωτο­τυ­πία από­κει­ται στο ομώ­νυ­μο αρχείο)]

1940 Με την κήρυ­ξη του πολέ­μου, όντας πολι­τι­κός κρα­τού­με­νος στις φυλα­κές του σανα­το­ρί­ου της «Σωτη­ρί­ας», θεω­ρεί πλα­στή τη γνω­στή επι­στο­λή Ζαχα­ριά­δη, η οποία καλεί σε συστρά­τευ­ση ενα­ντί­ον του κατα­κτη­τή, θέση που αργό­τε­ρα ανασκευάζει.

1942 Μετά την απο­φυ­λά­κι­σή του εξο­ρί­ζε­ται στην Τρί­πο­λη και δρα­πε­τεύ­ει τον Μάιο από το εκεί σανα­τό­ριο. Ανα­λαμ­βά­νει πολι­τι­κή και συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση στην Αθή­να, όπου θα παρα­μεί­νει καθ’ όλη τη διάρ­κεια της Κατο­χής. Εκλέ­γε­ται μέλος του Π.Γ. και μετέ­χει στη δεύ­τε­ρη Πανελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη του ΚΚΕ (20–23 Δεκεμβρίου).

Φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή (21 Οκτωβρίου 1944)

Φωτο­γρα­φία του Σπύ­ρου Μελε­τζή (21 Οκτω­βρί­ου 1944)

1943 Λαμ­βά­νει ενερ­γό μέρος στην οργά­νω­ση της εαμι­κής αντί­στα­σης και συμ­με­τέ­χει στη σύσκέ­ψη για την ίδρυ­ση της ΕΠΟΝ στις 23 Φεβρουα­ρί­ου. Έχει επί­σης καί­ριο οργα­νω­τι­κό ρόλο στη μεγά­λη δια­δή­λω­ση της 5ης Μαρ­τί­ου, με την οποία ματαιώ­θη­κε η ευρεία πολι­τι­κή επι­στρά­τευ­ση Ελλή­νων εργα­τών που θα επάν­δρω­ναν τα γερ­μα­νι­κά εργο­στά­σια (το αντί­στοι­χο του Service de Travail Obligatoire — S.T.O. στη Γαλλία).

1944 Στη 10η Ολο­μέ­λεια της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του ΚΚΕ (Ιανουά­ριος) επα­νε­κλέ­γε­ται στο Πολι­τι­κό Γραφείο.

Η κομματική ταυτότητα του Νίκου Πλουμπίδη (1946)

Η κομ­μα­τι­κή ταυ­τό­τη­τα του Νίκου Πλου­μπί­δη (1946)

1945 Επα­νε­κλο­γή του στο Πολι­τι­κό Γρα­φείο στην 11η Ολο­μέ­λεια της ΚΕ του ΚΚΕ (5–10 Απρι­λί­ου). ― Στο 7ο Συνέ­δριο του ΚΚΕ (Οκτώ­βριος), μετά την επι­στρο­φή Ζαχα­ριά­δη (Ιού­νιος) εκλέ­γε­ται μέλος της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής και ταμί­ας, αλλά όχι και στο Π.Γ. του Κόμματος.

1946 Περ­νά­ει στην παρα­νο­μία και οργα­νώ­νει μαζί με τον Στέρ­γιο Ανα­στα­σιά­δη τον παρά­νο­μο μηχανισμό.

Διδασκαλείο Σπάρτης, 1923. Ο Ν. Πλουμπίδης (στο μέσον), αριστερά η αδελφή του Λέλα και δεξιά ο Θεοδώρος Κοβάτσος. Δεν έχει εντοπιστεί η ταυτότητα της δεύτερης γυναίκας

Διδα­σκα­λείο Σπάρ­της, 1923. Ο Ν. Πλου­μπί­δης (στο μέσον), αρι­στε­ρά η αδελ­φή του Λέλα και δεξιά ο Θεό­δω­ρος Κοβά­τσος. Δεν έχει εντο­πι­στεί η ταυ­τό­τη­τα της δεύ­τε­ρης γυναίκας

1947–1949 Στην 3η Ολο­μέ­λεια (κλι­μά­κιο της Αθή­νας), σε συν­θή­κες παρα­νο­μί­ας και εμφυ­λί­ου πολέ­μου εκφρά­ζει επι­φυ­λά­ξεις σχε­τι­κά με τη γραμ­μή του ΚΚΕ όσον αφο­ρά τη δυνα­τό­τη­τα εξα­σφά­λι­σης εφε­δρειών για τον Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό από τις πόλεις. ― Τα χρό­νια της παρα­νο­μί­ας (1947–1952) έχει ηγε­τι­κό ρόλο στις κομ­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις της Αθή­νας και το 1949, μετά τις αθρό­ες συλ­λή­ψεις, εξα­κο­λου­θεί να είναι υπεύ­θυ­νος του κλι­μα­κί­ου της Αθή­νας ως μέλος της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής, χωρίς να είναι μέλος του Πολι­τι­κού Γραφείου.

nikos_ploumbidhs11

Από τα σημειώ­μα­τα της φυλα­κής. Μάρ­τιος 1954. Οι από­ψεις του Νίκου Πλου­μπί­δη για τον Άρη Βελου­χιώ­τη (Δεί­τε εδώ σχε­τι­κή ανάρ­τη­σή μας)

1950 Ίδρυ­ση της «Δημο­κρα­τι­κής Παρά­τα­ξης», όπου είχε κεντρι­κό ρόλο.

1951 Ίδρυ­ση ΕΔΝΕ και ΕΔΑ, όπου επί­σης είχε ουσια­στι­κό ρόλο. ― Με από­φα­ση του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου του ΚΚΕ ο Νίκος Πλου­μπί­δης καλεί­ται να διευ­θύ­νει την εκλο­γι­κή μάχη του Κόμ­μα­τος στις εκλο­γές της 9ης Σεπτεμ­βρί­ου. ― Ενδεί­ξεις δυσπι­στί­ας, όσον αφο­ρά το πρό­σω­πό του, από την ηγε­σία του Κόμ­μα­τος στο εξωτερικό.

Ο Νίκος και η Ιουλία Παπαχρίστου – Πλουμπίδη με τους γονείς της τελευταίας (Οκτώβριος 1946)

Ο Νίκος και η Ιου­λία Παπα­χρί­στου – Πλου­μπί­δη με τους γονείς της τελευ­ταί­ας (Οκτώ­βριος 1946)

1952 Αρχί­ζουν να συγκε­ντρώ­νο­νται εκθέ­σεις ενα­ντί­ον του Νίκου Πλου­μπί­δη από τον κομ­μα­τι­κό μηχα­νι­σμό (Ιανουά­ριος). ― Μετά την κατα­δί­κη του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη σε δεύ­τε­ρο βαθ­μό, ο Νίκος Πλου­μπί­δης με επι­στο­λή του προς τον συνή­γο­ρο του Μπε­λο­γιάν­νη Άγγε­λο Τσου­κα­λά ανα­λαμ­βά­νει όλη την ευθύ­νη για όσα κατη­γο­ρεί­ται ο Μπε­λο­γιάν­νης, και προ­τεί­νει να παρου­σια­στεί στο δικα­στή­ριο και να δικα­στεί, υπό τον όρο ότι δεν θα εκτε­λε­στεί ο Μπε­λο­γιάν­νης. Σχε­δόν αμέ­σως ο ραδιο­σταθ­μός του ΚΚΕ («Ελεύ­θε­ρη Ελλά­δα») μετα­δί­δει ότι η επι­στο­λή του Πλου­μπί­δη είναι πλα­στή και κατα­σκευα­σμέ­νη από την αστυ­νο­μία. Σύμ­φω­να με τα λεγό­με­να του ραδιο­σταθ­μού ο Πλου­μπί­δης είναι άρρω­στος και νοση­λεύ­ε­ται στο εξω­τε­ρι­κό. Τελι­κά, ο Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης εκτε­λεί­ται στις 3 Μαρ­τί­ου και στις 25 Ιου­λί­ου το Πολι­τι­κό Γρα­φείο συντάσ­σει ογκώ­δη έκθε­ση, όπου ο Νίκος Πλου­μπί­δης περι­γρά­φε­ται ως προ­δό­της και χαφιές, την οποία ο ίδιος αγνο­εί. ― Ο Νίκος Πλου­μπί­δης συλ­λαμ­βά­νε­ται στις 25 Νοεμ­βρί­ου και δύο μέρες αργό­τε­ρα πλη­ρο­φο­ρεί­ται από το κομ­μα­τι­κό ραδιό­φω­νο τις βαρύ­τα­τες κατη­γο­ρί­ες ενα­ντί­ον του.

Η κομματική ταυτότητα της Ιουλίας Παπαχρίστου – Πλουμπίδη (1946)

Η κομ­μα­τι­κή ταυ­τό­τη­τα της Ιου­λί­ας Παπα­χρί­στου – Πλου­μπί­δη (1946)

1953 Δικά­ζε­ται από το Έκτα­κτο Στρα­το­δι­κείο (23 Ιουλίου‑3 Αυγού­στου) και η δίκη του παίρ­νει τερά­στια δημο­σιό­τη­τα. Κατα­δι­κά­ζε­ται σε θάνατο.

nikos_ploumbidhs21

Κάρ­τα ζωγρα­φι­σμέ­νη από την Ιου­λία Πλου­μπί­δη (φυλα­κές Αβέ­ρωφ) με ευχές από τον Νίκο Πλου­μπί­δη προς την ίδια

nikos_ploumbidhs22

1954 Εκτε­λεί­ται στο Δαφ­νί στις 14 Αυγού­στου. Την επο­μέ­νη της εκτέ­λε­σής του, που κυριαρ­χεί στα πρω­το­σέ­λι­δα των εφη­με­ρί­δων, ο ραδιο­σταθ­μός «Ελεύ­θε­ρη Ελλά­δα» μετα­δί­δει ότι ο Πλου­μπί­δης δεν εκτε­λέ­στη­κε και βρί­σκε­ται εκτός Ελλάδος.

1957 Συγκρο­τεί­ται στην υπε­ρο­ρία, από την Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ, εξε­τα­στι­κή επι­τρο­πή από τον Ηλία Ρού­νη κ.ά., της οποί­ας το πόρι­σμα, που ακυ­ρώ­νει το ενα­ντί­ον του κατη­γο­ρη­τή­ριο, υπέ­γρα­ψαν οι Νίκος Βατου­σια­νός και Μήτσος Κωτούζας.

1958 Λαμ­βά­νε­ται από­φα­ση για «απο­κα­τά­στα­ση της μνή­μης» των Κώστα Καρα­γιώρ­γη, Νίκου Πλου­μπί­δη και Γιώρ­γη Σιά­ντου, που δημο­σιο­ποιεί­ται πολύ αργότερα.”

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο