42 Φεστιβάλ… από γενιά σε γενιά

 Γρά­φει η Ελέ­νη Κακνα­βά­του //

42 Φεστι­βάλ! Πώς περά­σα­νε; Βάλα­με 42 χρό­νια στις πλάτες.

Κι όμως κάθε φορά που βρι­σκό­μα­στε σε αυτό το χώρο νιώ­θου­με όπως τότε… Α’ Φεστι­βαλ. Με ένα κόκ­κι­νο γαρού­φαλ­λο στο πέτο… Κοπε­λού­δια, ΚΝι­τά­κια… Θυμό­μα­στε που κου­βα­λού­σα­με τις καρέ­κλες, που πάγω­νε το χέρι στο βαρέ­λι με τις μπύ­ρες, που γυρί­ζα­με όλο το χώρο με τον Οδη­γη­τή στο μπρά­τσο. Θυμό­μα­στε το στή­σι­μο του φεστι­βάλ αλλά και το ξεστή­σι­μο. Νιώ­θου­με ότι γίνα­με πιο άνθρω­ποι, πιο σύντρο­φοι, με τη συλ­λο­γι­κή δου­λειά, την ανι­διο­τε­λή προ­σφο­ρά. Κι ύστε­ρα είναι οι ανά­γκες για πολι­τι­σμό κι αθλη­τι­σμό και η κου­βέ­ντα και η τρο­φή μυα­λού, τα βιβλία και τα περιο­δι­κά, κι ο Ρίζος αχώ­ρι­στος σύντρο­φος, αλλά κι η παρέα κι η τρο­φή …του στο­μα­χιού κι η παγω­μέ­νη μπύ­ρα και ο χορός ο Ικα­ριώ­τι­κος και ο χασά­πι­κος και τα ηπειρώτικα…

Τι να πρω­το­θυ­μη­θείς! Το Μάνο Κατρά­κη «Προ­μη­θέα Δεσμώ­τη», το Γιάν­νη το Ρίτσο να συνο­μι­λεί με τη νεο­λαία που πάντα υπε­ρα­γα­πού­σε, το Μίκη, τη Χαρού­λα με την κιθά­ρα και το Βασί­λη, και το Μήτσο με το ζεϊ­μπέ­κι­κο και το Θάνο με το πιά­νο και τον Μίλ­το, το Φίλιπ­πο, το Λαυ­ρέ­ντη και τον Τάσ­σο με τα χαρα­χτι­κά του και τον Φρα­γκί­σκο με φωνή που έτρι­ζαν τα σανί­δια …. Να θυμη­θείς το σύντρο­φο στη διε­θνού­πο­λη από την Κού­βα ή τη συντρό­φισ­σα από την Τουρ­κία… Να νιώ­σεις ότι τους ξέρεις χρό­νια, ότι μένεις δίπλα τους, στο διπλα­νό σπί­τι… για­τί είναι πιο «διπλα­νοί» αυτοί οι σύντρο­φοι από άλλους που μένεις στην ίδια πολυκατοικία…

Και­σα­ρια­νή, Περι­στέ­ρι, Αιγά­λεω, Πανε­πι­στη­μιού­πο­λη και Πάρ­κο Τρί­τση. Η πορεία του Φεστι­βάλ, μια κόκ­κι­νη κλω­στή…. η πορεία η δική μας… κι η πορεία των παι­διών μας που έπαι­ξαν στον παι­δό­το­πο, που έφε­ραν και τον παπ­πού στο φεστι­βάλ κρα­τώ­ντας τον από το χέρι, που χόρε­ψαν με τους συντρό­φους τους νησιώ­τι­κα και ζεμπε­κιές και ροκ ….

Η πορεία των γενε­ών, των κομ­μου­νι­στών, που δεν έπα­ψαν να πολε­μά­νε και να τρα­γου­δά­νε, μέχρι να βγει ο κόκ­κι­νος ήλιος στον ορί­ζο­ντα να ζεστά­νει και να φωτί­σει όλο τον κόσμο του μόχθου και του μεροκάματου…

Πολ­λά άλλα­ξαν αυτά τα 42 χρό­νια… Όμως εμείς παρα­μέ­νου­με νέοι, όπως τότε, με μόνη έγνοια μας να πεθά­νου­με νέοι στην ψυχή και το μυα­λό, αφή­νο­ντας πίσω σπο­ρές που θα καρπίσουν…

• Μη στα­μα­τά­τε τον αγώ­να, μου είπε μια μέρα σε ένα Φεστι­βάλ στα Ιλί­σια ο Φοί­βος Τσέ­κε­ρης. Αυτό σας ζητά­με εμείς οι παλιό­τε­ροι …

• Δε στα­μα­τά­με, σύντρο­φε. Το υπο­σχό­μα­στε. Το υπο­σχό­μα­στε στη δρα­κο­γε­νιά σας, στα παι­διά μας και στα παι­διά των παι­διών μας, που μέλ­λο­νται να έρθουν στη ζωή. Σήμε­ρα γίνα­με πιο σύντρο­φοι, σύντροφε…

Έτσι ! Να είμα­στε όλοι καλά και να βρε­θού­με στους δρό­μους ως τον επό­με­νο Σεπτέμβρη…

Καλή δύνα­μη, λοι­πόν. Καλή δύνα­μη… « Ψυχή βαθιά»!

Αγαπημένο