Do you love this game?

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Πρό­χει­ρες σημειώ­σεις με αφορ­μή τους πρό­σφα­τους τελι­κούς του ΝΒΑ

-Οι απερ­χό­με­νοι πρω­τα­θλη­τές Spurs και το ευρω­παϊ­κό τους μπά­σκετ έμει­ναν νωρίς έξω από το χορό, ξενε­ρώ­νο­ντας πολύ κόσμο που θα ήθε­λε να τους δει στον τελι­κό της Δύσης κόντρα στο Γκόλ­ντεν Στέιτ. Σα μια άτυ­πη τελε­τή παρα­λα­βής-παρά­δο­σης του στέμ­μα­τος –αν υπήρ­χε τελι­κά τέτοια. Για­τί για να γίνεις πραγ­μα­τι­κός βασι­λιάς της ζού­γκλας, πρέ­πει να σκο­τώ­σεις πρώ­τα να σκο­τώ­σεις το λιοντάρι.

-Ο έτε­ρος βασι­λιάς, Λεμπρόν Τζέιμς, έμει­νε ένα βήμα μακριά από το στέμ­μα, αλλά κέρ­δι­σε τις εντυ­πώ­σεις κι ίσως για πρώ­τη φορά τους ουδέ­τε­ρους, πέρα από τους φανα­τι­κούς εχθρούς του (τους λεγό­με­νους haters). Το σενά­ριο τα είχε σχε­δόν όλα. Την «υπε­ρά­νω χρη­μά­των» επι­στρο­φή στη γενέ­τει­ρά του, το Κλί­βε­λαντ, απ’ όπου είχε φύγει σαν προ­δό­της, τον απο­δε­κα­τι­σμό των υπα­σπι­στών του από τραυ­μα­τι­σμούς, την κατά­θε­ση ψυχής για να καλύ­ψει το κενό τους και μια υπέρ­βα­ση που έμει­νε στη μέση, δίνο­ντας λυπη­μέ­νο τέλος σε ένα ωραίο παραμύθι.

-Οι πολε­μι­στές του Γκόλ­ντεν Στέιτ έφτα­σαν στη βρύ­ση και ήπιαν ξανά νερό μετά από ξηρα­σία σαρά­ντα χρό­νων, ως επι­βρά­βευ­ση της υπε­ρο­χής τους και του θεα­μα­τι­κού μπά­σκετ που έπαι­ξαν σε όλη την κανο­νι­κή περί­ο­δο. Στα πλέι-οφ δεν χρειά­στη­κε να φτά­σουν ποτέ στα όριά τους και να πολε­μή­σουν σκλη­ρά, δικαιο­λο­γώ­ντας το όνο­μά τους. Είναι ενδει­κτι­κό ότι πήραν τη σει­ρά των τελι­κών κόντρα στους Καβα­λί­ερς χάρη στις εφε­δρεί­ες τους και με MVP τον Ιγκουο­ντά­λα –κι όχι κάποιον από το ηγε­τι­κό δίδυ­μο Κάρι, Τόμπ­σον, τους απο­κα­λού­με­νους Splash Brothers- χωρίς φυσι­κά αυτό να αφαι­ρεί τίπο­τα από τη δόξα και την αξία του νικητή.

Οι Γουό­ριορς ξανα­σύ­στη­σαν στο κοι­νό το σέξι μπά­σκετ, με έμφα­ση στον αιφ­νι­δια­σμό, τη γρή­γο­ρη εκτέ­λε­ση, την ταχύ­τη­τα και προ­πα­ντός το θέα­μα. Η καλή έξω­θεν μαρ­τυ­ρία του χαμη­λού τόνων Κάρι θα βοη­θή­σει την ομο­σπον­δία να χτί­σει πάνω του μια δια­φη­μι­στι­κή καμπά­νια για να αυξή­σει τις μετο­χές της. Το ΝΒΑ μοιά­ζει να ξανα­γί­νε­ται ελκυ­στι­κό προ­ϊ­όν και να επα­να­κάμ­πτει για πρώ­τη φορά από το «λήθαρ­γο» των περα­σμέ­νων χρό­νων και τη γενι­κή πτώ­ση του ενδια­φέ­ρο­ντος μετά από το λοκ-άουτ του 99’, την (δεύ­τε­ρη) απο­χώ­ρη­ση του Τζόρ­νταν και όλης της γενιάς αστέ­ρων της πρώ­της και μονα­δι­κής Ντριμ-Τιμ του 92’.

-Πέρυ­σι με τα αλλε­πάλ­λη­λα κρού­σμα­τα δολο­φο­νιών μαύ­ρων παι­διών από αστυ­νο­μι­κούς, πολ­λοί παί­κτες είχαν φορέ­σει μπλου­ζά­κια συμ­βο­λι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας με το εύγλωτ­το σύν­θη­μα «I can’t breathe» (δεν μπο­ρώ να ανα­πνεύ­σω). Κάπο­τε όμως ίσως θα έπρε­πε να ξεκι­νή­σει μια αντί­στοι­χη εκστρα­τεία ενά­ντια και στην ασφυ­ξία που επι­βάλ­λουν οι χορη­γοί και τα μεγά­λα συμ­φέ­ρο­ντα. Το σύν­θη­μα του πρω­τα­θλή­μα­τος για την αγά­πη του παι­χνι­διού (I love this game) ξανα­μπαί­νει αλλά αυτή τη φορά ως ερώ­τη­μα: do you love this game?

Ένα παι­χνί­δι με άπει­ρες δια­κο­πές και δια­φη­μί­σεις προ­ϊ­ό­ντων, που σε καλούν να τα αγα­πή­σεις και να τα αγο­ρά­σεις, για­τί έτσι μετριέ­ται η αγά­πη στις μέρες μας, αλλά καθι­στούν λίγο δύσκο­λη την αγά­πη για αυτούς καθαυ­τούς τους αγώ­νες του ΝΒΑ. Κι αν τυχόν έχεις ξενυ­χτή­σει για να τους παρα­κο­λου­θή­σεις, έχεις σχε­δόν είκο­σι ευκαι­ρί­ες σε κάθε ανα­μέ­τρη­ση, για να απο­κοι­μη­θείς και να χάσεις το τελι­κό αποτέλεσμα.

Άσε που εκεί δεν υπάρ­χει και κανέ­να δικα­στι­κό ενδια­φέ­ρον, όπως στα καθ’ ημάς; Έχουν μήπως αυτοί Τρά­κη και Μαρι­νά­κη; Υπεύ­θυ­νη αστι­κή τάξη σαν τους Αγγε­λό­που­λους και τον Αλα­φού­ζο; Τι να κάτσεις να παρα­κο­λου­θή­σεις δηλα­δή; Ξενέ­ρω­τα πράγ­μα­τα, Αμερικανιές…