Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

The Show must go on

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρίτσας //

Η αυλαία των Ολυ­μπια­κών Αγώ­νων έπε­σε χτες, ο ουρα­νός του Ρίο γέμι­σε πυρο­τε­χνή­μα­τα, κι όπως θα έλε­γε ο Μαζε­στίξ ‑ο αρχη­γός του γαλα­τι­κού χωριού από τις περι­πέ­τειες του Αστε­ρίξ- το μόνο που έχου­με να φοβη­θού­με είναι μη τυχόν πέσει στα κεφά­λια μας. Κι ο ουρα­νός κι η αυλαία μαζί. Πόσο μάλ­λον αν δεν έχεις μαγι­κό ζωμό να σε προ­στα­τέ­ψει από τη λαί­λα­πα της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης και τα ρεκόρ κερ­δο­φο­ρί­ας που μετρά­νε εκτός αγω­νι­στι­κού χώρου οι διορ­γα­νω­τές κι οι… “ευγε­νείς χορηγοί”.

Η επό­με­νη μέρα βρί­σκει την οικο­δέ­σποι­να Βρα­ζι­λία με συγκο­μι­δή 19 μεταλ­λί­ων, να προ­σπα­θεί να επι­χρυ­σώ­σει με αυτά τις εκρη­κτι­κές κοι­νω­νι­κές αντι­θέ­σεις της, που συνε­χώς οξύ­νο­νται. Αν και τα μετάλ­λια (ακό­μα και τα χρυ­σά) είναι φτιαγ­μέ­να κυρί­ως από ασή­μι, και ευνο­ούν όσους επι­χει­ρούν να τα εξαρ­γυ­ρώ­σουν (πολι­τι­κά, οικο­νο­μι­κά, κτλ). Καλή ώρα σαν τη ΝΔ (με την αφί­σα της περί αρι­στεί­ας) και τον Παπα­δη­μού­λη, στα καθ’ ημάς, που έσπευ­σε να κάνει τη σύγκρι­ση με τους αγώ­νες του Λον­δί­νου και να πανη­γυ­ρί­σει στο Twitter για την αυξη­μέ­νη συγκο­μι­δή. Η Ελλά­δα που ανα­κάμ­πτει, θριαμ­βεύ­ει και ξανά προς τη δόξα ‑και το σαξές στό­ρι- τρα­βά. Οπό­τε λοι­πόν κι εσείς μην είσα­στε μίζε­ροι κι αχά­ρι­στοι, γκρι­νιά­ζο­ντας για μνη­μό­νια, φτώ­χεια και ανερ­γία, τώρα που βγαί­νου­με από το λού­κι. Δε θέλου­με θλιμ­μέ­νους στη γιορ­τή μας.

Το βασι­κό ζητού­με­νο για τους κρα­τού­ντες δεν είναι να γκρε­μί­σου­με τα τεί­χη, για να υπο­δε­χτού­με τους ολυ­μπιο­νί­κες μας, αλλά τα υπαρ­κτά ταξι­κά τεί­χη και κάθε ίχνος αντί­στα­σης, στο όνο­μα ενός, δύο, πολ­λών “εθνι­κών θριάμβων”.

Η πραγ­μα­τι­κή εικό­να των αγώ­νων απο­τυ­πώ­νε­ται ανά­γλυ­φα στο στιγ­μιό­τυ­πο του άτυ­χου δρο­μέα που ένιω­σε κατά τη διάρ­κεια της κούρ­σας το κάλε­σμα της φύσης και ανα­γκά­στη­κε να τα κάνει πίσω του για να μη χάσει χρό­νο και πολύ­τι­μο έδα­φος στον αντα­γω­νι­σμό για ένα μετάλ­λιο. Το οποίο θυμί­ζει συνειρ­μι­κά εκεί­νη την είδη­ση για τις επι­χει­ρή­σεις που φορού­σαν στους εργα­ζό­με­νούς τους πάνες ακρά­τειας, για να μη χάνουν ούτε λεπτό από την εργα­σία τους για τουα­λέ­τα κι άλλες τέτοιες περιτ­τές, χρο­νο­βό­ρες δια­δι­κα­σί­ες. Αλλά έχει κι άλλες προεκτάσεις.

RacewalkPoop

Θα μπο­ρού­σε να συμ­βο­λί­ζει πχ τις άθλιες συν­θή­κες στις φαβέ­λες του Ρίο, που δεν έχουν απο­χε­τευ­τι­κό σύστη­μα και “βολεύ­ο­νται” με αυτο­σχέ­διους βόθρους (αυτά όμως οι περισ­σό­τε­ροι απε­σταλ­μέ­νοι αντα­πο­κρι­τές έκα­ναν πως δεν τα είδαν. Μια φωτει­νή εξαί­ρε­ση μπο­ρεί­τε να δια­βά­σε­τε σε αυτόν το σύν­δε­σμο).

Κι αντα­να­κλά περί­φη­μα τη λογι­κή “άρτος και θεά­μα­τα” (ή μάλ­λον το δεύ­τε­ρο, σε αυξη­μέ­νη δοσο­λο­γία, για να καλύ­ψει την απου­σία του πρώ­του). Μπο­ρεί να κολυ­μπά­με στο βούρ­κο και να μας έχουν πνί­ξει τα σκα­τά, όπως λέει και ένα τρα­γού­δι, αλλά το θέα­μα δε στα­μα­τά­ει ποτέ, η παρά­στα­ση πρέ­πει να συνε­χι­στεί, πάση θυσία.

Κρί­μα μόνο, από αυτήν την άπο­ψη, που ανα­βλή­θη­κε η πρε­μιέ­ρα του ελλη­νι­κού πρω­τα­θλή­μα­τος στο ποδό­σφαι­ρο (που ήταν προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη για προ­χτές) και χάνου­με τέτοια παν­δαι­σία… Και τώρα τι θα κάνου­με χωρίς τέτοιο βάρ­βα­ρο θέα­μα. Ήταν κι αυτό μια κάποια λύση…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο