Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Καίτη Λαμπροπούλου

Σε ηλι­κία 85 χρό­νων «έφυ­γε» στις 31 Ιανουα­ρί­ου 2011, η ηθο­ποιός Καί­τη Λαμπρο­πού­λου , σύζυ­γος του δημο­σιο­γρά­φου και συγ­γρα­φέα Γεωρ­γί­ου Ρού­σου. Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να το 1926, αλλά μεγά­λω­σε στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, όπου βρι­σκό­ταν η οικο­γέ­νειά της λόγω των εμπο­ρι­κών δρα­στη­ριο­τή­των του πατέ­ρα της. Το 1942 εισή­χθη στη σχο­λή του «Θεά­τρου Τέχνης». Συμ­με­τεί­χε στην πρώ­τη παρά­στα­ση του «Θεά­τρου Τέχνης» μαζί με τον Κάρο­λο Κουν, το 1942 — 1943, με την «Αγριό­πα­πια» του Ιψεν. Με το «Θέα­τρο Τέχνης» συνερ­γά­στη­κε στα έργα «Σουά­νε­βιτ», «Ετσι είναι αν έτσι νομί­ζε­τε», «Κων­στα­ντί­νου και Ελέ­νης», «Βυσ­σι­νό­κη­πος», «Βρι­κό­λα­κες» κ.ά.

Στη συνέ­χεια, εργά­στη­κε στο Εθνι­κό Θέα­τρο, με διευ­θυ­ντή τον Δ. Ροντή­ρη, και πήρε μέρος στις παρα­στά­σεις: «Φοι­τη­ταί», «Ζητεί­ται υπη­ρέ­της», «Συρα­νό ντε Μπερ­ζε­ράκ», «Το φιντα­νά­κι», «Λοκα­ντιέ­ρα», «Ο κατά φαντα­σί­αν ασθε­νής», κ.ά. Στον κινη­μα­το­γρά­φο, έκα­νε την πρώ­τη της εμφά­νι­ση το 1951 στην ται­νία «Το παι­δί μου πρέ­πει να ζήσει».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο