Φιλιάτες, απ’ την αδιάβαστη άβυσσο

Γεν­ναιό­δω­ρη η φύση, ανα­πνοή στ’ απόβροχο,
πεύ­κο, βασι­λι­κός, δυοσμαρίνι,
αφήνεσαι,
πριν θολώ­σουν τα νερά τού Καλαμά,
να σε αγγί­ξει εδώ το φως
στο λακ­κά­κι τού λαιμού
να στα­θεί πολύ­χρυ­σο στο δαχτυλίδι
αυτό που σού χάρι­σε κάπο­τε στα Γιάννινα,
αιτία κι αφορ­μή στα χαλάσματα
πριν χάσει, ό,τι κερδίζει.

Γεν­ναιό­δω­ρη η φύση, σιω­πή τού πόθου,
αθά­να­τα όλα τα μπα­κί­ρια «στη χώρα τού κασσίτερου»
κι εσύ να δέχεσαι
στο πλη­γω­μέ­νο κεφά­λαιο ζωής
να συμπλη­ρώ­σει μια λέξη ακό­μη η αγάπη,
όταν ξεπερ­νώ­ντας τα όρια
επι­θυ­μείς στις ήσυ­χες ώρες
την εμπει­ρία τού­της τής μικρής επαρ­χια­κής πόλης.

Φιλιά­τες ψιθύ­ρι­σαν οι φτέ­ρες στο δάσος
ώρα που ο ήλιος γέρ­νει κατά τη Γιτά­νη τού φθινοπώρου
και συνα­ντιού­νται τ’ αντίθετα,
ώρα που κλεί­νουν τα παράθυρα
και τα κλα­ρί­να λαλούν μελ­λού­με­να τραγούδια
για τα παλιά λείψανα. 

Κάποιες φορές οι ίδιες οι λέξεις
μου­λια­σμέ­νες στον παλιό ασβέστη
καλούν αναπάντεχα
στις σκου­ρια­σμέ­νες χαραμάδες
μαζί με τα τοπία που χάθηκαν,
εκεί­να τα δικά σου φαντάσματα
με τα που­λιά και τα σύν­νε­φα στη ρεματιά.

Με τη σφεντόνα,
πετρο­βο­λώ­ντας κάλ­πι­κα πεπρωμένα,
ανεκ­πλή­ρω­τους χρη­σμούς, μου­σκε­μέ­νες προφητείες,
μικρές βοτσα­λω­τές πέτρες
κρυμ­μέ­νες στις χρυ­σές πευκοβελόνες,
άσω­τες σκέψεις,
μην τα φιλάς τα χέρια μου σκυφτός,
τώρα το ξέρεις καλά, απλο­ποιώ­ντας την ταυ­τό­τη­τά σου
την ψυχή την οδη­γεί η ίδια η ύπαρξη,
στα­φύ­λι στην ξερολιθιά
κλή­μα στην αγκα­λιά σου.

Φιλιά­τες. Βουί­ζει ο άνε­μος από­ψε στο έμπα τής πόλης,
άδεια­σε η πλα­τεία από φωνές,
γήι­νη θλί­ψη τα σιδε­ρέ­νια τρα­πε­ζά­κια, τα άδεια ποτήρια,
τα ξεχα­σμέ­να κέρματα,
το κλει­στό περίπτερο,
η γκρε­μι­σμέ­νη καμινάδα,
τα νυχτο­λού­λου­δα τού κήπου,
τα περι­πλα­νώ­με­να σ’ αγαπώ.

Ένα βήμα πίσω, στο χάνι τού Μικρούλη,
συναγ­μέ­νες λέξεις στο κιτρι­νι­σμέ­νο σημειωματάριο,
ο χρό­νος θεριστής,
άκαρ­πος ύπνος, καρ­τε­ρούν τα όνειρα,
χιλιό­μορ­φες μάγισ­σες μοι­ρά­ζουν τις ρούγες,
ασπρό­μαυ­ρες φωτογραφίες,
τα πρώ­τα κόκ­κι­να φύλλα
κυνη­γώ­ντας την αιωνιότητα
χορεύ­ουν λιγω­μέ­να στο καλ­ντε­ρί­μι τού μαχαλά.

Φιλιά­τες, απ’ την αδιά­βα­στη άβυσσο
στην ανορ­θό­γρα­φη ζωή,
αναλ­φά­βη­τη, ντυ­μέ­νη την αθω­ό­τη­τα κατάσαρκα,
στον αρα­μπά με τα στοι­χειά τού τόπου,
ελεύθερη,
με μια φέτα φεγ­γά­ρι στο χέρι, γλίστρησα,
άγρια μέλισσα
στη μαγεία τού γέλιου σου
κι είπες, εδώ σαν θέλεις ειρη­νεύ­ουν οι ψυχές
και σού ψιθύρισα,
στον κερ­δι­σμέ­νο χρόνο
σέβε­σαι αλλιώς,
περι­φρο­νείς αλλιώς, χωρίς ενοχές,
Φιλιά­τες, περα­σμέ­να μεσάνυχτα…

🔹 Αύριο, εν ονό­μα­τι της αγά­πης | Ζωή Δικταίου
▪️▪️ Στη μνή­μη τής Σταυ­ρού­λας Δημητρίου|Φιλιάτες, 4 Σεπτέμ­βρη 2021