Άτλα μ΄έκαψες …

Άτλας _να θυμη­θού­με λίγο ελλη­νι­κή μυθο­λο­γία υπήρ­ξε Τιτά­νας, ο οποί­ος _ων ανα­τρε­πτι­κός τύπος ο δυνα­τό­τε­ρος και πλέ­ον επι­δέ­ξιος νίκη­σε στην Τιτα­νο­μα­χία αλλά ο Δίας τον τιμώ­ρη­σε να κρα­τά­ει τον ουρα­νό για πάντα (να φέρει στους ώμους του τον Ουρά­νιο θόλο) Επει­δή τη αυτή “θεία τιμω­ρία” την υπέ­με­νε με θαυ­μα­στή και παρα­δειγ­μα­τι­κή εγκαρ­τέ­ρη­ση, έλα­βε το όνο­μα Άτλας (εκ του προ­σθε­τι­κού α και του τλάν = τα πάντα υπομένοντας).

Άτλα­ντες σήμε­ρα πολ­λοί _μεταξύ αυτών (αν δεν το γνω­ρί­ζε­τε) και ο άτλα­ντας της γεύ­σης, όπου ανα­φέ­ρο­νται αρκε­τά και στην Ελλά­δα. Ανα­φο­ρι­κά με το ψάρι λέει πως «το τρώ­με μόνο την άνοι­ξη, σπά­νια το καλο­καί­ρι» και στο σε αφιέ­ρω­μα που έχει κάνει για τα 100 καλύ­τε­ρα πιά­τα με ψάρι, στην 31^η θέση βρί­σκε­ται ο Μπα­κα­λιά­ρος, στην 87^η θέση η Λακέρ­δα και στην 89^η η Ψαρό­σου­πα.

• Σχε­τι­κά με τον μπα­κα­λιά­ρο γρά­φει: Αν και ο όρος ανα­φέ­ρε­ται στο συγκε­κρι­μέ­νο ψάρι, οι Έλλη­νες τον χρη­σι­μο­ποιούν κυρί­ως για να περι­γρά­ψουν ένα ιδιαί­τε­ρο πιά­το. Πρό­κει­ται για χρυ­σα­φέ­νιους και τρα­γα­νούς κεφτέ­δες (σσ. εννο­εί κρο­κέ­τες) μπακαλιάρου. 
  • Tips για τηγα­νη­τό μπα­κα­λιά­ρο: Για να βγει όπως τον ονει­ρεύ­ε­στε να θυμά­στε τα εξής:
  • Ο μπα­κα­λιά­ρος που προ­ο­ρί­ζε­ται για τηγά­νι πρέ­πει να είναι σχε­τι­κά χον­δρός και όχι λεπτός. Να έχει αρκε­τό, δηλα­δή, ψαχνό, για να μη στεγνώσει.
  • Το κουρ­κού­τι δεν πρέ­πει να είναι πολύ παχύ γύρω του – στό­χος δεν είναι να εξα­φα­νι­στεί το ψάρι μέσα στο χυλό, αλλά να απο­κτή­σει ένα ωραίο, τρα­γα­νό περίβλημα.
  • Στο τηγά­νι­σμα δεν πρέ­πει να στοι­βά­ζο­νται πολ­λά μπα­κα­λια­ρά­κια μαζί για­τί όταν ακου­μπούν και πιέ­ζουν το ένα το άλλο δεν τηγα­νί­ζο­νται σωστά και ομοιόμορφα.
  • Το λάδι πρέ­πει να είναι καυ­τό για να τηγα­νι­στούν τα κομ­μά­τια του μπα­κα­λιά­ρου γρή­γο­ρα (όχι να «βρά­ζουν»).
  • Ο τηγα­νη­τός μπα­κα­λιά­ρος συνο­δεύ­ε­τε από σκορ­δα­λιά. Αν και είναι ένα πιά­το με ψάρι το οποίο τρώ­γε­ται όλο το χρό­νο, στην Ελλά­δα το απο­λαμ­βά­νου­με συνή­θως στις 25 Μαρτίου.
  • Λακέρ­δα: Εξί­σου δημο­φι­λές στην Ελλά­δα αλλά και την Τουρ­κία, η Λακέρ­δα είναι ωμό ψάρι τουρ­σί (σσ. παστω­μέ­νο _το τουρ­σί είναι με ξύδι) 
    • Οι μερί­δες από το φιλέ­το είναι απο­στε­ω­μέ­νες, εμπο­τι­σμέ­νες με άλμη, όπου στη συνέ­χεια αλα­τί­ζο­νται και ζυγί­ζο­νται για περί­που μια εβδο­μά­δα. Στη συνέ­χεια είναι έτοι­μες προς κατα­νά­λω­ση ή μπο­ρεί να απο­θη­κευ­τούν μέσα σε ελαιό­λα­δο. Μερι­κές φορές χρη­σι­μο­ποιεί­ται μεγά­λο σκου­μπρί ή μικρός τόνος αντί για παλαμίδα.Στην Ελλά­δα, η λακέρ­δα συνή­θως σερ­βί­ρε­ται ως μεζές, με φέτες κρεμ­μυ­διού. Ο χυμός λεμο­νιού και το ελαιό­λα­δο είναι συνη­θι­σμέ­να αλλά χρη­σι­μο­ποιού­νται ως συνο­δευ­τι­κά. Στην Τουρ­κία, με φέτες κόκ­κι­νου κρεμ­μυ­διού, ελαιό­λα­δο και μαύ­ρο πιπέ­ρι. Συνο­δεύ­ε­ται γενι­κά με ρακί.
  • Σού­πες _Ψαρόσουπα (η ελλη­νι­κή): είναι ένα απλό πιά­το με ψάρια – συνή­θως μπαρ­μπού­νια, το λυθρί­νια, μπα­κα­λιά­ρος ή κοκ­κι­νό­ψα­ρο – ποσέ με λαχα­νι­κά. Τις περισ­σό­τε­ρες φορές μέσα στη ψαρό­σου­πα βάζου­με καρό­τα, σέλι­νο και κρεμ­μύ­δια, ή πρά­σα, σκόρ­δο και πατάτες. 
    • Μόλις μαγει­ρευ­τεί, το ψάρι αφή­νε­ται στην άκρη ενώ ο ζωμός βρά­ζε­ται με ρύζι. Πολύ συχνά, ένα αυγό χτυ­πη­μέ­νο με χυμό λεμο­νιού ανα­δεύ­ε­ται στο ζωμό, κάνο­ντας την ψαρό­σου­πα ένα χορ­τα­στι­κό, αλλά εκπλη­κτι­κά ελα­φρύ πιάτο.

Μπα­κα­λιά­ρος: από τους Βίκινγκς στο πιά­το μας