Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Έφυγε» ο Μπόμπι Τσάρλτον

Μία από τις μεγα­λύ­τε­ρες μορ­φές του αγγλι­κού ποδο­σφαί­ρου, και ειδι­κά της Μάν­τσε­στερ Γιου­νάι­τεντ, δεν βρί­σκε­ται πλέ­ον στη ζωή. Ο θρυ­λι­κός Μπό­μπι Τσάρλ­τον, βασι­κό στέ­λε­χος της εθνι­κής Αγγλί­ας που κατέ­κτη­σε το Παγκό­σμιο Κύπελ­λο του 1966, αλλά και των «μπέ­μπη­δων» που δύο χρό­νια αργό­τε­ρα, έγι­νε η πρώ­τη αγγλι­κή ομά­δα που πανη­γύ­ρι­σε το Κύπελ­λο Πρω­τα­θλη­τριών, απε­βί­ω­σε σε ηλι­κία 86 ετών.

«Η Μάν­τσε­στερ Γιου­νάι­τεντ θρη­νεί για τον θάνα­το του Σερ Μπό­μπι Τσάρλ­τον, ενός από τους σπου­δαιό­τε­ρους και πιο αγα­πη­μέ­νους παί­κτες στην ιστο­ρία του συλ­λό­γου μας», ανα­φέ­ρει η ανακοίνωση.

Συνέ­δε­σε το όνο­μά του με τη Μάν­τσε­στερ Γιου­νάι­τεντ σε συλ­λο­γι­κό επί­πε­δο, απο­τε­λώ­ντας προ­ϊ­όν των ακα­δη­μιών της. Αγω­νί­στη­κε από το 1956 έως το 1973 με την πρώ­τη ομάδα.

Επέ­ζη­σε από την αερο­πο­ρι­κή τρα­γω­δία του Μονά­χου και αγω­νί­στη­κε 754 φορές με τη φανέ­λα της Μάν­τσε­στερ Γιου­νάι­τεντ (με τον Γκι­γκις να τον ξεπερ­νά­ει το 2008)με 249 γκολ.

Το 1973 ήρθε και το τέλος της συγκλο­νι­στι­κής πορεί­ας του στα γήπε­δα, σε έναν αγώ­να κόντρα στην Τσέλ­σι στις 28 Απρι­λί­ου, όταν το κοι­νό του προ­σέ­φε­ρε απλό­χε­ρα την απο­θέ­ω­ση και ανα­γνώ­ρι­ση που του άξι­ζε, ενώ στις 31 του προη­γού­με­νου μήνα είχε σκο­ρά­ρει το τελευ­ταίο του γκολ απέ­να­ντι στη Σαουθάμπτον.

Στη μετά Γιου­νάι­τεντ επο­χή έγι­νε παί­κτης-προ­πο­νη­τής στην Πρέ­στον για 2 χρό­νια πριν να απο­συρ­θεί το 1980 μετά από λιγο­στές εμφα­νί­σεις με τις Γουό­τερ­φορντ (Ιρλαν­δία), Νιού­κα­στλ ΚΒ Γιου­νάι­τεντ (Αυστρα­λία), Περθ Ατζού­ρι (Αυστρα­λία) και Μπλά­κτα­ουν (Αυστρα­λία).

Εν συνε­χεία, το 1983, απο­δέ­χθη­κε για έναν χρό­νο τον ρόλο του διευ­θυ­ντή του ποδο­σφαι­ρι­κού τμή­μα­τος της Γουί­γκαν, ενώ από το 1984 και μέχρι σήμε­ρα ήταν μέλος του διοι­κη­τι­κού συμ­βου­λί­ου της Γιου­νάι­τεντ και πρε­σβευ­τής του συλλόγου.

Στην εθνι­κή Αγγλί­ας απο­τέ­λε­σε βαρό­με­τρο, αφού αγω­νί­στη­κε 106 φορές με τη φανέ­λα της (3 ως αρχη­γός), σημειώ­νο­ντας 49 γκολ σε 12 χρό­νια και με καθο­ρι­στι­κό ρόλο στην κατά­κτη­ση του Παγκο­σμί­ου Κυπέλ­λου 1966. Παράλ­λη­λα έγι­νε και ο πρώ­τος Βρε­τα­νός που συμ­με­τεί­χε σε 4 Παγκό­σμια Κύπελ­λα (1958, 1962, 1966, 1970).

Το διε­θνές ντε­μπού­το του είχε γίνει 8 χρό­νια νωρί­τε­ρα σε ένα ντέρ­μπι με τη Σκω­τία, όπου έλη­ξε 4–0 υπέρ της ομά­δας του (ο ίδιος έβα­λε ένα γκολ σπά­νιας ομορφιάς).

Η πρώ­τη του εμφά­νι­ση σε Παγκό­σμιο Κύπελ­λο έγι­νε ουσια­στι­κά το 1962 (το 1958 συμπε­ρι­λή­φθη­κε στην απο­στο­λή, όμως δεν πήρε λεπτά συμ­με­το­χής), σημειώ­νο­ντας μάλι­στα το πρώ­το του γκολ στη διορ­γά­νω­ση, απέ­να­ντι στην Αργε­ντι­νή, όμως τα «λιο­ντά­ρια» απο­κλεί­στη­καν με 3–1 στα προη­μι­τε­λι­κά από τη μετέ­πει­τα νική­τρια του θεσμού Βραζιλία.

Οι Χαλα­σο­χώ­ρη­δες, Μια πολι­τι­κή σάτι­ρα του Αλέ­ξαν­δρου Παπαδιαμάντη

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο