Αγγέλα Χρονοπούλου: Η σκόνη & …Συλλογισμοί απογεύματος

Η σκόνη

Δεν έχω απαντήσεις …
Βέβαια, τώρα πια, ούτε ερω­τή­σεις υπάρχουν.

Η σκό­νη του νικη­τή Χρόνου
τα πάντα σάρωσε
στο πέρα­σμά της, το ανελέητο.

Κόλ­λη­σε πάνω μας·
στο σώμα,
στα μαλλιά,
ανά­με­σα στα δάχτυλα.

Όλα τα σκέπασε·
θάφτη­καν οι ενο­χές μας
κι η βού­λη­ση κηρύ­χθη­κε αγνοούμενη…

Όλα της παραδόθηκαν.

Λου­φαγ­μέ­νους μας πέτυχε
σε δια­βρω­μέ­να χαρα­κώ­μα­τα υπέρ­γη­ρων επιθυμιών…

Λευ­κή σημαία υψώσαμε
μα εκεί­νη αμετάπειστη.

Ωραιο­πα­θής.

_  Καυ­χιέ­ται για τη νίκη της.

_  Δεν συγκι­νεί­ται με τις παρά­ω­ρες ικε­σί­ες μας.

_  Μας περι­βάλ­λει πλέ­ον δίχως οίκτο.

Έλπι­ζα πάντως
— ανέ­κα­θεν, βλέ­πεις, αιθεροβάμων -
σε πιο εντυ­πω­σια­κό τέλος …

30.VII.2022 \ Αγγέ­λα Χρονοπούλου

Συλλογισμοί απογεύματος

Με τρο­μά­ζει η έλευ­ση του απογεύματος.
Ούτε σήμε­ρα απα­ντή­σεις δόθηκαν.

Ο ήλιος που βου­τά­ει μεγαλοπρεπής
σε πορ­το­κα­λί χάος
παίρ­νει μαζί του τις προσ­δο­κί­ες μου,
μιας μέρας γεννήματα,
εξ αρχής προορισμένα
για τού­το το τέλος το άδοξο.

Δεν ρεμ­βά­ζω.
Δεν ανα­πο­λώ τα απογεύματα.

Σκορ­πώ τη συλ­λο­γή μου
από πολυ­και­ρι­σμέ­νες αυταπάτες
σε άβυσ­σο αρχέγονη,
την ανα­το­λή έτσι θρέφοντας
που προσ­δο­κώ δώρο να μου φέρει.

Επέν­δυ­ση μάταια και ασύμφορη.
Σαν Δανα­ΐ­δα κι εγώ αέναα καταδικασμένη
πασχί­ζω να γεμί­σω το τρύ­πιο πιθάρι
του μέλ­λο­ντός μου.

Δέο­μαι στην ανατολή
που πάντα με απογοητεύει.

Κι οι μέρες μου σπρώχνονται
με ουτο­πί­ες συντροφιά,
πιο ατό­φιες αυτές
από το επί­πλα­στο παρόν μου.

VII.2022 \ Αγγέ­λα Χρονοπούλου