Αγώνας ζωής και θανάτου

Την Τρί­τη 11 Απρί­λη ένας ακό­μα εργά­της έπε­φτε νεκρός την ώρα της δου­λειάς, αυτήν τη φορά στο εργο­στά­σιο EMFI (πρώ­ην «ΕΒΓΑ»). Ηταν από αυτούς που δου­λεύ­ουν για και­ρό εξα­ντλη­τι­κά 12ωρα, σε δύσκο­λες συν­θή­κες, αφού και στο συγκε­κρι­μέ­νο εργο­στά­σιο μια χού­φτα προ­σω­πι­κό βγά­ζει τη δου­λειά που θα έπρε­πε να βγά­ζει του­λά­χι­στον διπλά­σιος αριθ­μός εργα­ζο­μέ­νων. Οπως όμως έλε­γαν χαρα­κτη­ρι­στι­κά και οι εργά­τες τη μέρα της απερ­γί­ας στο εργο­στά­σιο, για τα αφε­ντι­κά το κρι­τή­ριο είναι ένα: «Οσο πιο λίγοι, τόσο πιο πολ­λά τα κέρδη».

Λίγες μέρες πριν έπε­φτε νεκρός άλλος εργα­ζό­με­νος, σε υπο­κα­τά­στη­μα του «Σκλα­βε­νί­τη» στη Χαλ­κί­δα, από πτώ­ση και τραυ­μα­τι­σμό στο κεφά­λι. Χθες, ναυ­τερ­γά­της σκο­τώ­θη­κε κάνο­ντας βου­τιά θανά­του από τα 12 μέτρα, στην «εμβλη­μα­τι­κή επέν­δυ­ση» του Νεω­ρί­ου της Σύρου. Αυτό που οι κυβερ­νή­σεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ παρου­σί­α­σαν ως «μοντέ­λο επα­νεκ­κί­νη­σης» της ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευ­ής, αφού το ίδιο «παρά­δειγ­μα» ακο­λού­θη­σαν σε Σκα­ρα­μα­γκά και Ελευ­σί­να. Τρα­γι­κή ειρω­νεία: Η συγκε­κρι­μέ­νη επέν­δυ­ση είχε χθες την …τιμη­τι­κή της στην κυβερ­νη­τι­κή φιέ­στα με θέμα την «ανά­πτυ­ξη για όλους», στα Ναυ­πη­γεία Ελευσίνας.

* * *

Σε μια βδο­μά­δα τρεις ακό­μα εργά­τες έπε­σαν θύμα­τα της ασυ­δο­σί­ας των εργο­δο­τών και της δια­χρο­νι­κής ασυ­λί­ας που απο­λαμ­βά­νουν από κρά­τος και κυβερ­νή­σεις. Η στα­τι­στι­κή αυτή του θανά­του απο­τε­λεί κανό­να και όχι εξαί­ρε­ση για την εργα­τι­κή τάξη, όπως δεί­χνουν και τα επί­ση­μα στοι­χεία της Επι­θε­ώ­ρη­σης Εργα­σί­ας, αν και δίνο­νται με το στα­γο­νό­με­τρο. Για παρά­δειγ­μα, το 2020, σε συν­θή­κες εκτε­τα­μέ­νου lockdown, είχα­με έναν νεκρό εργά­τη κάθε 5 μέρες! Σε μια χρο­νιά δηλα­δή με «παγω­μέ­νη» τη μισή σχε­δόν παρα­γω­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, με εκτε­τα­μέ­νη τηλερ­γα­σία και υπο­α­πα­σχό­λη­ση, στους χώρους δου­λειάς συνε­χι­ζό­ταν η «παν­δη­μία» των εργα­τι­κών «ατυ­χη­μά­των», με την εργα­τι­κή τάξη να θρη­νεί 66 νεκρούς.

Αλλά και σήμε­ρα οι καταγ­γε­λί­ες που πέφτουν βρο­χή από εργα­τι­κά σωμα­τεία, για την κατά­στα­ση στους χώρους δου­λειάς, φανε­ρώ­νουν ότι η εντα­τι­κο­ποί­η­ση μετά την παν­δη­μία «χτυ­πά­ει κόκ­κι­νο», με το προ­σω­πι­κό να υπο­λεί­πε­ται των ανα­γκών και τα μέτρα προ­στα­σί­ας να είναι σχε­δόν ανύ­παρ­κτα, επει­δή λογα­ριά­ζο­νται ως κόστος. Στο εγκλη­μα­τι­κό αυτό τοπίο, τη δική τους μεγά­λη «συνει­σφο­ρά» έχουν οι σχέ­σεις εργα­σί­ας — λάστι­χο και η γενι­κευ­μέ­νη εργο­λα­βο­ποί­η­ση του προ­σω­πι­κού, με απο­τέ­λε­σμα δεκά­δες χιλιά­δες εργά­τες να μη στε­ριώ­νουν σε ένα πόστο και να στε­ρού­νται την ανα­γκαία πείρα.

* * *

Αυτήν τη βαρ­βα­ρό­τη­τα, που στο έδα­φός της οι χώροι δου­λειάς μετα­τρέ­πο­νται σε παγί­δες θανά­του και «ατυ­χη­μά­των» για τους εργα­ζό­με­νους, τη στη­ρί­ζουν όλες ανε­ξαι­ρέ­τως οι κυβερ­νή­σεις. Η διά­λυ­ση του στα­θε­ρού εργά­σι­μου χρό­νου, η ελα­στι­κο­ποί­η­ση των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων, η τερά­στια ανα­κύ­κλω­ση του προ­σω­πι­κού με βάση τις ανά­γκες των αφε­ντι­κών, η κάλυ­ψη της εργο­δο­τι­κής αυθαι­ρε­σί­ας με τους νόμους ενά­ντια στη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση και στις απερ­γί­ες, έχουν τη σφρα­γί­δα όλων δια­χρο­νι­κά των κυβερ­νή­σε­ων, στο όνο­μα της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και της κερ­δο­φο­ρί­ας των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Οπως τη σφρα­γί­δα των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχει και η διά­λυ­ση της Επι­θε­ώ­ρη­σης Εργα­σί­ας. Για παρά­δειγ­μα, η υπο­στε­λέ­χω­σή της έχει φτά­σει σε τέτοιο σημείο που προ­κει­μέ­νου να ελεγ­χθούν όλες οι επι­χει­ρή­σεις της χώρας για ζητή­μα­τα υγεί­ας και ασφά­λειας, θα χρειά­ζο­νταν 13 ολό­κλη­ρα χρόνια!

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι 7 μέρες μετά τον θάνα­το του εργά­τη στην EMFI, η Επι­θε­ώ­ρη­ση Εργα­σί­ας δεν είχε επι­σκε­φτεί τον χώρο για να ελέγ­ξει τις συν­θή­κες, την ώρα που σε «χρό­νο dt» η κυβέρ­νη­ση κινη­το­ποί­η­σε δεκά­δες άντρες των ΜΑΤ για να χτυ­πή­σει την απερ­γία. Και δεν είναι μόνο αυτά: Η πολι­τι­κή στή­ρι­ξης όλων των κυβερ­νή­σε­ων στα κέρ­δη της εργο­δο­σί­ας απο­τυ­πώ­νε­ται στην οδη­γία που έδω­σε πριν λίγους μήνες ο διοι­κη­τής της «Ανε­ξάρ­τη­της Αρχής Επι­θε­ώ­ρη­σης Εργα­σί­ας» να μη συντάσ­σο­νται εκθέ­σεις για «ήσσο­νος σημα­σί­ας ατυ­χή­μα­τα», που θα μπο­ρού­σαν να χτυ­πή­σουν καμπα­νά­κι για άλλα σοβα­ρό­τε­ρα, ακό­μα και θανατηφόρα.

* * *

Κανέ­νας συμ­βι­βα­σμός δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει λοι­πόν με αυτήν την αθλιό­τη­τα, να φεύ­γει ο εργα­ζό­με­νος για το μερο­κά­μα­το και να μην ξέρει αν θα επι­στρέ­ψει σώος στο σπί­τι του. Να υπάρ­χουν σήμε­ρα όλα τα μέσα (τεχνο­λο­γι­κά και άλλα) για τον μέγι­στο βαθ­μό πρό­λη­ψης και προ­στα­σί­ας σε όλα τα επαγ­γέλ­μα­τα και να μην αξιο­ποιού­νται, επει­δή θεω­ρού­νται «κόστος» από κρά­τος και εργο­δο­σία. Αντί­θε­τα, με ταχύ­τα­τους ρυθ­μούς ενσω­μα­τώ­νο­νται τα επι­τεύγ­μα­τα της τεχνο­λο­γί­ας όταν είναι να αυξή­σουν την παρα­γω­γι­κό­τη­τα, να ελέγ­ξουν τους εργα­ζό­με­νους (βλέ­πε τηλερ­γα­σία) ή και να ανοί­ξουν τον δρό­μο για νέες ανα­τρο­πές. Οπως με τη λεγό­με­νη «ψηφια­κή κάρ­τα εργα­σί­ας», που καμία σχέ­ση δεν έχει με τον «έλεγ­χο της εργο­δο­σί­ας», όπως λέει η κυβέρ­νη­ση, αλλά στρώ­νει τον δρό­μο για νέες μορ­φές «διευ­θέ­τη­σης» του εργά­σι­μου χρό­νου και άλλες αντερ­γα­τι­κές ανατροπές.

Μέσα σ’ αυτές τις συν­θή­κες, ο αγώ­νας για μέτρα υγεί­ας και ασφά­λειας απο­κτά πλέ­ον ζωτι­κή σημα­σία για τους εργα­ζό­με­νους σε κάθε κλά­δο και χώρο δου­λειάς. Ειδι­κά μπρο­στά στην Πρω­το­μα­γιά, που η μάχη για να μην απει­λεί­ται η ζωή του εργά­τη ανα­δει­κνύ­ε­ται σε βασι­κό μέτω­πο πάλης. Είναι ταυ­τό­χρο­να κρι­τή­ριο ψήφου το άθλιο και επι­κίν­δυ­νο εργα­σια­κό καθε­στώς που δια­μορ­φώ­νουν με τους νόμους τους ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, κερ­δί­ζο­ντας τα «μπρά­βο» της εργο­δο­σί­ας. Στον αγώ­να για μέτρα υγεί­ας και ασφά­λειας, για να γυρ­νά­νε σώοι στα σπί­τια και στις οικο­γέ­νειές τους, οι εργα­ζό­με­νοι έχουν συμ­φέ­ρον και ανά­γκη από ένα πιο ισχυ­ρό ΚΚΕ την επό­με­νη μέρα, που όποιος κι αν γίνει κυβέρ­νη­ση θα συνε­χί­σει την ίδια εγκλη­μα­τι­κή πολιτική.

Από τη στή­λη «Απο­κα­λυ­πτι­κά» του «Ριζο­σπά­στη»

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα