Αλέκα Παπαρήγα: Ιμπεριαλιστικός πόλεμος και προλεταριακός διεθνισμός

Της Αλέ­κας Παπα­ρή­γα //

Σήμε­ρα, παρά το γεγο­νός ότι έχουν συμ­βεί σημα­ντι­κές αλλα­γές στο διε­θνές καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, παρά την εμφά­νι­ση παλαιών φαι­νο­μέ­νων με νέες μορ­φές ή και φαι­νο­μέ­νων που μοιά­ζουν πρω­τό­γνω­ρα, ιδιαί­τε­ρα μετά τη νίκη της αντε­πα­νά­στα­σης (που γέν­νη­σε στην πορεία και νέα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα), ο προ­λε­τα­ρια­κός διε­θνι­σμός, η διε­θνι­στι­κή πάλη των λαών, είναι η ανα­γκαία απά­ντη­ση δια­κρι­τής ενα­ντί­ω­σης κατά όλων των αστι­κών τάξε­ων και των αντα­γω­νι­ζό­με­νων κρα­τι­κών ηγε­σιών και συνα­σπι­σμών, των εμπό­λε­μων πλευ­ρών, ανε­ξάρ­τη­τα ποιος πρώ­τος ξεκί­νη­σε την επίθεση.

Η εισβο­λή της Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία για μια ακό­μη φορά βάζει στην πρώ­τη γραμ­μή το καί­ριο ζήτη­μα της στά­σης των λαών απέ­να­ντι στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, είτε αυτοί ζουν στο καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος που κάνει εισβο­λή είτε σ’ αυτό που δέχε­ται ξένα στρατεύματα.

Το ΚΚΕ στο Πρό­γραμ­μά του¹ τοπο­θε­τεί­ται συγκε­κρι­μέ­να στο γενι­κό αυτό ζήτη­μα ή και με τη μορ­φή ερω­τή­μα­τος που συχνά τίθε­ται, για το τι πρέ­πει να κάνου­με στην περί­πτω­ση ιμπε­ρια­λι­στι­κής εμπλο­κής της Ελλά­δας σε αμυ­ντι­κό ή επι­θε­τι­κό πόλε­μο: «…Το Κόμ­μα πρέ­πει να ηγη­θεί της αυτο­τε­λούς οργά­νω­σης της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πάλης με όλες τις μορ­φές (δική μας υπο­γράμ­μι­ση), ώστε να οδη­γή­σει σε ολο­κλη­ρω­τι­κή ήττα της αστι­κής τάξης, εγχώ­ριας και ξένης ως εισβο­λέα, έμπρα­κτα να συν­δε­θεί με την κατά­κτη­ση της εξου­σί­ας. Με την πρω­το­βου­λία και καθο­δή­γη­ση του Κόμ­μα­τος να συγκρο­τη­θεί εργα­τι­κό — λαϊ­κό μέτω­πο με όλες τις μορ­φές δρά­σης, με σύν­θη­μα: Ο λαός θα δώσει την ελευ­θε­ρία και τη διέ­ξο­δο από το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που, όσο κυριαρ­χεί, φέρ­νει τον πόλε­μο και την “ειρή­νη” με το πιστό­λι στον κρόταφο».

Επο­μέ­νως, αξί­ζει να σκε­φτού­με πώς θα ήταν σήμε­ρα τα πράγ­μα­τα ανά­με­σα στους δύο λαούς, τον ρωσι­κό και τον λαό της Ουκρα­νί­ας, εννο­εί­ται στις συγκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες, αν εκδη­λω­νό­ταν στον έναν ή στον άλλον βαθ­μό η αυτο­τε­λής λαϊ­κή παρέμ­βα­ση και από τις δύο πλευ­ρές. Αν, λόγου χάρη, ο ρωσι­κός λαός, τα στρα­τευ­μέ­να παι­διά του αρνιού­νταν να σηκώ­σουν τα όπλα κατά του αδελ­φού λαού. Αν ο λαός της Ουκρα­νί­ας υπε­ρα­σπι­ζό­ταν τα σύνο­ρα της χώρας του κατά της ρωσι­κής εισβο­λής και σε αντί­θε­ση με το συμ­φέ­ρον της αστι­κής τάξης να μετα­τρέ­ψει την πατρί­δα του σε ΝΑΤΟι­κό έδα­φος, κατά του αδελ­φού ρωσι­κού λαού.

Αν συνει­δη­το­ποιού­σαν και οι δύο λαοί, που τους μετέ­τρε­ψαν σε εμπό­λε­μους, ότι η πολε­μι­κή ανα­μέ­τρη­ση «ποιος — ποιον» έχει στό­χο την ανα­βάθ­μι­ση του ενός κρά­τους σε βάρος του άλλου στο πλαί­σιο των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών. Ο ουκρα­νι­κός λαός δεν έχει να κερ­δί­σει τίπο­τε με την έντα­ξη στον έναν ιμπε­ρια­λι­στι­κό συνα­σπι­σμό ενα­ντί­ον του ρωσικού.

Πρώ­το και κρί­σι­μο ζήτη­μα είναι να κατα­νο­εί­ται ο χαρα­κτή­ρας του πολέ­μου την επο­χή που ο καπι­τα­λι­σμός έχει περά­σει προ πολ­λού στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό στά­διο, δηλα­δή στο μονο­πω­λια­κό. Να κατα­νο­εί­ται από όσο γίνε­ται μεγα­λύ­τε­ρο τμή­μα των δύο λαών, που σπρώ­χνο­νται να αιμα­το­κυ­λί­σει ο ένας τον άλλον, η συνέ­νο­χη ευθύ­νη και της μιας και της άλλης αστι­κής τάξης. Αυτές οι ιδέ­ες, αυτές οι πεποι­θή­σεις μπο­ρεί να κερ­δί­ζουν έδα­φος, έστω αργά και βασα­νι­στι­κά, και με τη βοή­θεια της ιστο­ρι­κής πεί­ρας των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων του 20ού και των πρώ­των δεκα­ε­τιών του 21ου αιώνα.

Κοί­τη αυτών των ιδε­ών και θέσε­ων απο­τε­λεί πρώ­τα απ’ όλα η παρου­σία και δρά­ση των ΚΚ στον βαθ­μό που έχουν βγά­λει τα σωστά συμπε­ρά­σμα­τα από την Ιστο­ρία, έχουν απο­κα­τα­στή­σει τον επα­να­στα­τι­κό τους χαρα­κτή­ρα, ή έστω δια­τρέ­χουν στον έναν ή τον άλλον βαθ­μό μια τέτοια πορεία. Κοί­τη και πρω­το­πο­ρία απο­τε­λούν τα ΚΚ που γνω­ρί­ζουν μέσα από τη δημιουρ­γι­κή αφο­μοί­ω­ση της θεω­ρί­ας του επι­στη­μο­νι­κού σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού, σε συν­δυα­σμό με την πεί­ρα της πρω­το­πό­ρας συμ­με­το­χής στην ταξι­κή πάλη, ότι ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος κάνει ακό­μα πιο επι­τα­κτι­κό τον αγώ­να για την ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας και το πέρα­σμα στη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση, με διαρ­κή προ­σπά­θεια να ανα­πτύσ­σε­ται η διε­θνι­στι­κή δρά­ση και αλλη­λεγ­γύη της παγκό­σμιας εργα­τι­κής τάξης, των λαών.

Εχει από­λυ­τη ισχύ και επι­και­ρό­τη­τα η μαρ­ξι­στι­κή — λενι­νι­στι­κή θέση για τους δίκαιους και άδι­κους πολέ­μους στην επο­χή των αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κών επα­να­στά­σε­ων και στη συνέ­χεια στην επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσια­λι­σμό, δηλα­δή στην επο­χή των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων και των σοσια­λι­στι­κών επα­να­στά­σε­ων, που είναι η σύγ­χρο­νη επο­χή, ανε­ξάρ­τη­τα από την ιστο­ρι­κά προ­σω­ρι­νή τρα­γω­δία της ανα­κο­πής της σοσια­λι­στι­κής οικοδόμησης.

Οι Μαρξ και Ενγκελς ανα­γνώ­ρι­ζαν ότι δίκαιοι πόλε­μοι ήταν οι πόλε­μοι των δού­λων κατά των δου­λο­κτη­τών, οι πόλε­μοι των δου­λο­πά­ροι­κων κατά των φεου­δαρ­χών γαιο­κτη­μό­νων, ενώ οι δίκαιοι πόλε­μοι που διε­ξά­γο­νταν την περί­ο­δο των αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κών επα­να­στά­σε­ων έπα­ψαν να είναι δίκαιοι στον βαθ­μό που υιο­θέ­τη­σαν στην πορεία τον επεκτατισμό.

Ο Λένιν εξη­γού­σε ότι «τότε, το 1859, το αντι­κει­με­νι­κό περιε­χό­με­νο του ιστο­ρι­κού προ­τσές στην ηπει­ρω­τι­κή Ευρώ­πη δεν ήταν ο ιμπε­ρια­λι­σμός, αλλά τα αστι­κο­ε­θνι­κά απε­λευ­θε­ρω­τι­κά κινή­μα­τα». Επα­να­λάμ­βα­νε στα­θε­ρά και με σαφή­νεια ότι η αστι­κή τάξη, από τη στιγ­μή που πήρε όλη την εξου­σία στα χέρια της, από προ­ο­δευ­τι­κή πέρα­σε στον κατή­φο­ρο².

Αυτό δεν σημαί­νει βέβαια ότι κατά τη διάρ­κεια των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και των πολέ­μων που τους συνο­δεύ­ουν εκλεί­πει ο δίκαιος πόλε­μος. Δίκαιος είναι ο αγώ­νας, με όλες τις μορ­φές, της εργα­τι­κής τάξης κατά της αστι­κής, κατά της ξενι­κής κατο­χής, της αλλα­γής συνό­ρων, κατά της συμ­με­το­χής στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, ο αγώ­νας για την ανα­τρο­πή του αστι­κού κρά­τους, για το πέρα­σμα, την υπε­ρά­σπι­ση και εδραί­ω­ση της νέας κοι­νω­νί­ας, της σοσιαλιστικής.

Ηπεί­ρα του 20ού και των πρώ­των δεκα­ε­τιών του 21ου αιώ­να επι­βε­βαί­ω­σε πανη­γυ­ρι­κά ότι ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός χαρα­κτή­ρας του πολέ­μου δεν αφο­ρά μόνο το καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος που επι­τί­θε­ται πρώ­το. Ιδιος είναι ο χαρα­κτή­ρας του πολέ­μου από την πλευ­ρά του κρά­τους που υπο­χρε­ώ­νε­ται να διε­ξα­γά­γει αρχι­κά αμυ­ντι­κό πόλε­μο, που και αυτός θα γίνει επι­θε­τι­κός στον βαθ­μό που κατα­φέρ­νει να υπε­ρι­σχύ­σει του κρά­τους που εξα­πέ­λυ­σε πρώ­το τη στρα­τιω­τι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμβαση.

Πολύ εύστο­χα ο ΓΓ της ΚΕ σε σχε­τι­κή ερώ­τη­ση δημο­σιο­γρά­φου, για το ποιο κρά­τος, η Ρωσία ή η Ουκρα­νία, έχει την πρώ­τη ευθύ­νη, χρη­σι­μο­ποί­η­σε το γνω­στό ερώ­τη­μα για το αν προη­γεί­ται η κότα του αυγού, ή αντίστροφα.

Τον Φλε­βά­ρη του 1915 και ενώ είχε ξεσπά­σει ο Α’ Παγκό­σμιος ιμπε­ρια­λι­στι­κός Πόλε­μος ο Λένιν υπο­γράμ­μι­ζε³: «…εμείς ξέρου­με ότι επί δεκα­ε­τί­ες οι τρεις ληστές (η αστι­κή τάξη και οι κυβερ­νή­σεις της Αγγλί­ας, της Ρωσί­ας, της Γαλ­λί­ας) εξο­πλί­ζο­νταν για να ληστέ­ψουν τη Γερ­μα­νία. Είναι μήπως εκπλη­κτι­κό ότι οι δύο ληστές (σ.σ. εννο­ού­σε τη Γερ­μα­νία και την Αυστρο­ουγ­γα­ρία) επι­τέ­θη­καν πριν οι τρεις προ­λά­βουν τα και­νούρ­για μαχαί­ρια που παράγ­γει­λαν; Και δεν απο­τε­λεί μήπως σόφι­σμα, όταν με φρά­σεις για τους “πρω­ταί­τιους” συγκα­λύ­πτε­ται η ίση “ενο­χή” της αστι­κής τάξης όλων των χωρών;».

Το ΚΚΕ από την πρώ­τη στιγ­μή κατα­δί­κα­σε τη ρωσι­κή εισβο­λή, δηλα­δή την ενέρ­γεια του πρώ­του επι­τι­θέ­με­νου, χωρίς όμως εδώ να βάζει ούτε άνω τελεία ούτε τελεία, όπως έκα­ναν η κυβέρ­νη­ση και όλα τα άλλα κόμ­μα­τα. Ανέ­δει­ξε τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα του αντα­γω­νι­σμού ανά­με­σα στα δύο κρά­τη, και της Ρωσί­ας και της Ουκρα­νί­ας, θυμί­ζο­ντας τι προη­γή­θη­κε με αφε­τη­ρία τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ και τις δια­φο­ρές που ανέ­κυ­ψαν ανά­με­σα στα ανα­δυό­με­να νέα κράτη.

Η Ρωσία ήταν στην πρώ­τη γραμ­μή στην κούρ­σα να κατα­κτή­σει ηγε­τι­κή θέση ανά­με­σα στις πρώ­ην Ενω­σια­κές Δημο­κρα­τί­ες, με την έντα­ξη όσο γινό­ταν περισ­σό­τε­ρων στη δια­δι­κα­σία που ο Πού­τιν ονό­μα­σε «απο­κομ­μου­νι­στι­κο­ποί­η­ση», με σκο­πό την ανά­δει­ξη της Ρωσί­ας σε ηγε­τι­κό περι­φε­ρεια­κό και στη συνέ­χεια παγκό­σμιας εμβέ­λειας ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλο. Στην περί­πτω­ση της Ουκρα­νί­ας, βασι­κό κρί­κο κλι­μά­κω­σης προς τον σημε­ρι­νό πόλε­μο απο­τέ­λε­σε το 2014, με το γνω­στό ΝΑΤΟι­κής στή­ρι­ξης εσω­τε­ρι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα που απέ­βλε­πε στην ικα­νο­ποί­η­ση των συμ­φε­ρό­ντων της ουκρα­νι­κής αστι­κής τάξης να εντα­χθεί στο ΝΑΤΟ, προ­σφέ­ρο­ντας τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση του ουκρα­νι­κού εδά­φους στην περι­κύ­κλω­ση της Ρωσίας.

Δεν είναι καθό­λου τυχαίο ότι ορι­σμέ­νοι στρα­τιω­τι­κοί ανα­λυ­τές αλλά και πολι­τι­κοί επι­στή­μο­νες, στις συζη­τή­σεις που γίνο­νται στα ΜΜΕ, ασκούν κρι­τι­κή και στις ΗΠΑ, και στο ΝΑΤΟ ότι πυρο­δό­τη­σαν τον σημε­ρι­νό πόλε­μο με την επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ, ώστε να φθά­σει στα σύνο­ρα της Ρωσί­ας, προ­σθέ­το­ντας μάλι­στα ότι δεν άσκη­σαν πίε­ση ώστε η Ουκρα­νία να εφαρ­μό­σει τις συμ­φω­νί­ες του Μινσκ. Ακό­μα, τοπο­θε­τή­θη­καν κατά της ανοι­χτής στρα­τιω­τι­κής ΝΑΤΟι­κής επέμ­βα­σης που ζητά η ουκρα­νι­κή ηγε­σία, γνω­ρί­ζο­ντας ότι ένας περι­φε­ρεια­κός πόλε­μος μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει πρό­δρο­μο μιας πιο γενι­κευ­μέ­νης ιμπε­ρια­λι­στι­κής ανα­μέ­τρη­σης στην περιο­χή, άρα και παγκόσμια.

Από την πλευ­ρά τους, η λύση είναι μια νέα έστω και προ­σω­ρι­νή συμ­φω­νία ιμπε­ρια­λι­στι­κής «ειρή­νης». Σ’ αυτήν τη γραμ­μή βεβαί­ως κινού­νται όλα τα κόμ­μα­τα στην Ελλά­δα, πράγ­μα που δεί­χνει πόσο επι­φα­νεια­κές και δευ­τε­ρεύ­ου­σες ήταν οι αντιρ­ρή­σεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜέΡΑ25 για την απο­στο­λή στρα­τιω­τι­κού υλι­κού που απο­φά­σι­σε η ΝΔ, ενώ πριν από λίγες μέρες συμπλη­ρώ­θη­κε με τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση των στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων για απο­στο­λή αερο­πλά­νων, πολε­μι­κών αμε­ρι­κα­νι­κών πλοίων.

Υπέρ της ιμπε­ρια­λι­στι­κής «ειρή­νης» και της μη στρα­τιω­τι­κής συμ­με­το­χής φωνά­ζει ο ΣΥΡΙΖΑ, προ­σπα­θώ­ντας να ξεχά­σει ή να συγ­χω­ρή­σει ο χώρος επιρ­ρο­ής του ότι αυτός υλο­ποί­η­σε την εγκα­τά­στα­ση νέων αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών βάσε­ων στην Ελλά­δα με απο­κλει­στι­κό τους ρόλο τη διέ­λευ­ση στρα­τιω­τι­κών, ναυ­τι­κών και αερο­πο­ρι­κών δυνά­με­ων με τα πιο σύγ­χρο­να δολο­φο­νι­κά όπλα, μαζί με κατα­σκο­πευ­τι­κά παρα­τη­ρη­τή­ρια για την περι­κύ­κλω­ση της Ρωσίας.

Η ως τώρα πεί­ρα των τελευ­ταί­ων 30 χρό­νων απο­δεί­χνει ότι οι ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ δεν ζητά­νε ένα ελλη­νι­κό μαζι­κό στρα­τιω­τι­κό σώμα, όπως έγι­νε στον πόλε­μο της Κορέ­ας, αφού όλες οι κυβερ­νή­σεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ) προ­σφέρ­θη­καν να μετα­τρέ­ψουν ολό­κλη­ρο το έδα­φος της Ελλά­δας σε σύγ­χρο­νο, επι­θε­τι­κό και επι­κίν­δυ­νο για τους λαούς, προγεφύρωμα.

Η πολι­τι­κή των παρα­πά­νω κομ­μά­των καλύ­πτε­ται με το υπο­κρι­τι­κό σύν­θη­μα για τον ρόλο της διπλω­μα­τί­ας και του δια­λό­γου, με το ακό­μα πιο πλά­νο σύν­θη­μα του ΣΥΡΙΖΑ περί της «διπλω­μα­τί­ας» των λαών. Αυτό το σύν­θη­μα δεν έχει καμία σχέ­ση με τον ρόλο που μπο­ρεί να ασκή­σει — είναι και το ζητού­με­νο σήμε­ρα — η δια­κρι­τή ισχυ­ρο­ποί­η­ση και αντε­πί­θε­ση του λαϊ­κού αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού — αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού — αντι­πο­λε­μι­κού κινή­μα­τος σε κάθε χώρα, σε όλες, όσο γίνε­ται περισ­σό­τε­ρες χώρες, ώστε να απο­κτά αυτό και διε­θνή χαρα­κτή­ρα συντο­νι­σμού, κοι­νής δρά­σης, όσο γίνε­ται ενιαί­ας κατεύθυνσης.

Το κίνη­μα αυτό σε κάθε χώρα πρέ­πει να κατα­κτά και να δια­φυ­λάσ­σει την αυτο­τέ­λειά του από την επι­θε­τι­κή και τη δήθεν αμυ­ντι­κή και «φιλει­ρη­νι­κή» ή «πολυ­πο­λι­κή» πολι­τι­κή της αστι­κής τάξης, των καπι­τα­λι­στι­κών διε­θνών και περι­φε­ρεια­κών δια­κρα­τι­κών ενώ­σε­ων, εννο­εί­ται αυτο­τέ­λεια από τους μετα­ξύ τους αντα­γω­νι­σμούς, όπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά εκφρά­ζουν τα συν­θή­μα­τα που δια­πνέ­ο­νται από την ιδέα «δεν δια­λέ­γου­με ληστές, είμα­στε στην πλευ­ρά των λαών».

Ηπρο­ε­τοι­μα­σία και η διε­ξα­γω­γή του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, και από τις δύο αντι­μα­χό­με­νες πλευ­ρές, δεν απο­βλέ­πει μόνο στην κατά­κτη­ση σφαι­ρών επιρ­ρο­ής, σε αλλα­γή συνό­ρων με δια­σπά­σεις κρα­τών, έως και προ­σαρ­τή­σεις. Εμπε­ριέ­χει ανα­πό­σπα­στα, υπο­χρε­ω­τι­κά, δια­χρο­νι­κά την επι­χεί­ρη­ση απο­προ­σα­να­το­λι­σμού, χει­ρα­γώ­γη­σης των λαών, εκφο­βι­σμού και μέτρων έγκαι­ρης πρό­λη­ψης με κάθε μέσο κατα­στο­λής, ώστε ο κάθε λαός να συντα­χθεί με τα συμ­φέ­ρο­ντα της δικής του αστι­κής τάξης.

Στα αστι­κά Συντάγ­μα­τα όπως και στην Ελλά­δα προ­βλέ­πε­ται η απα­γό­ρευ­ση δρά­σης των πολι­τι­κών κομ­μά­των και μαζι­κών οργα­νώ­σε­ων στο όνο­μα της «εθνι­κής ομο­ψυ­χί­ας», με το ξέσπα­σμα πολέ­μου. Το ίδιο προ­βλέ­πε­ται σε περιό­δους που μπαί­νει σε κίν­δυ­νο η λεγό­με­νη «εθνι­κή» οικονομία.

Ο Πού­τιν έδρα­σε και δρα ακρι­βώς με βάση αυτό το «δίκαιο». Οι «πεφτο­συν­νε­φά­κη­δες» προ­πα­γαν­δι­στές που παρε­λαύ­νουν κατά πλειο­ψη­φία στα τηλε­ο­πτι­κά πάνελ, εντυ­πω­σιά­στη­καν και αγα­νά­κτη­σαν για­τί ο Πού­τιν και η κυβέρ­νη­ση της Ρωσί­ας εξήγ­γει­λαν ποι­νές φυλά­κι­σης έως και 15 χρό­νων, συνέ­λα­βαν και σίγου­ρα θα κακο­ποί­η­σαν δια­δη­λω­τές και δια­δη­λώ­τριες που συγκε­ντρώ­θη­καν καταγ­γέλ­λο­ντας την εισβολή.

Θυμή­θη­καν την Οσε­τία και την Αμπ­χα­ζία, αλλά δεν είδαν τη συγκέ­ντρω­ση στρα­τευ­μά­των που οργά­νω­σε η Ρωσία με επι­κε­φα­λής τον Πού­τιν για την κατα­στο­λή και το τσά­κι­σμα των εργα­τι­κών απερ­γιών και εργο­στα­σια­κών κατα­λή­ψε­ων στο Καζακστάν.

Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος δεν περιο­ρί­ζε­ται στην πάλη για τις αγο­ρές, στην κατά­κτη­ση ή μέσω συνερ­γα­σί­ας συνεκ­με­τάλ­λευ­ση πρώ­των υλών κ.λπ. Εμπε­ριέ­χει και την πρό­λη­ψη της ανό­δου της ταξι­κής πάλης, ώστε να μη δια­κιν­δυ­νεύ­σει σε καμιά χώρα η αστι­κή τάξη στον βαθ­μό που αντι­με­τω­πί­ζει απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση, ως και βαθύ κλο­νι­σμό της εξου­σί­ας της, άρα να μην μπο­ρεί πια να κυβερ­νά όπως πριν και ενώ ο λαός είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να ζήσει αλλιώς, επι­λέ­γο­ντας να ανα­τρέ­ψει την αστι­κή εξου­σία που τον φόρ­τω­σε και τον φορ­τώ­νει όλα τα βάρη της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης και της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­καμ­ψης, με απο­κο­ρύ­φω­μα τις θυσί­ες και τα απε­ρί­γρα­πτα βάσα­να που επι­βάλ­λει ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλεμος.

Η ταξι­κή πάλη δεν στα­μα­τά στις συν­θή­κες του πολέ­μου, στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο χάνουν και θα χάσουν στην πορεία και οι λαοί των νικη­τών και των νικη­μέ­νων. Ο αντι­πο­λε­μι­κός — αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κός αγώ­νας από τη φύση και τον χαρα­κτή­ρα του εντάσ­σε­ται ανα­πό­σπα­στα στην πάλη για την εργα­τι­κή εξου­σία, τον σοσιαλισμό.

Παρα­πο­μπές

1. Εκδο­ση της ΚΕ, Απρί­λης 2013, σελ. 103

2. Απα­ντα Λένιν, τόμος 26, σελί­δα 140

3. Απα­ντα Λένιν, τόμος 26, σελί­δα 120

*Η Αλέ­κα Παπα­ρή­γα είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ 

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τον «Ριζο­σπά­στη του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου», 12 — 13 Μάρ­τη 2022.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα