Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αλέκος Χατζηκωστας: Το κορίτσι που τάιζε περιστέρια

Άγνω­στο από πού ερχό­ταν. Όμως φαί­νε­ται πως ήξε­ραν που πήγαι­ναν ή μάλ­λον τι ήθε­λαν. Όλο και κάποιοι πελά­τες του γει­το­νι­κού μαγα­ζιού θα τα φρόντιζαν.

Είχαν κάνει, ολό­λευ­κα, ένα κύκλο γύρω της. Και αυτή να έχει αφή­σει το φαγη­τό της για να σχη­μα­τί­ζει με τα μακριά της δάκτυ­λα σβό­λους ψωμιού και να τα ταΐζει.

Δεν την ένοια­ζαν οι περι­στε­ρώ­νες τους. Μόνο το συναί­σθη­μα ότι τα έστελ­νε αυτή μηνύ­μα­τα, αν και συνή­θως τα περι­στέ­ρια είναι οι μαντα­το­φό­ροι. Μα και στη ζωή της μέχρι τώρα αυτό έκα­νε . Ήθε­λε αυτή να έχει τη πρω­το­βου­λία των κινή­σε­ων και ας στε­να­χω­ρού­σε τον άνδρα που την αγα­πού­σε χρό­νια τώρα.

Άλλω­στε είχε κου­ρα­στεί τα μηνύ­μα­τα από μακριά, για­τί συνή­θως έφτα­ναν αργά, όταν ο και­ρός είχε περάσει.

Όμως της άρε­σε και αυτής να πετά. Να φεύ­γει, τα ταξι­δεύ­ει και κάπου-κάπου να κατε­βαί­νει στα επί­γεια και να ταΐ­ζει τα αγα­πη­μέ­να της περι­στέ­ρια όπου τα έβρι­σκε. Λιγό­στε­ψαν, χαμέ­να στις παλιές γκρί­ζες πολυ­κα­τοι­κί­ες της μεγα­λού­πο­λης, ν΄ ανα­ζη­τούν μία ανά­σα στους λιγο­στούς ελεύ­θε­ρους χώρους.

Όμως να κάποιες στιγ­μές ήθε­λε σαν τον ναυα­γό, να στεί­λει μ’ αυτά επι­τέ­λους και τα δικά της μηνύ­μα­τα. Για να μπο­ρέ­σουν  τα περι­στέ­ρια του αύριο να τρυ­γή­σουν το κάθε της σήμε­ρα. Φοβό­ταν , το ανέ­βα­λε, μην πάνε σε λάθος διεύ­θυν­ση και πληγωθεί.

Είχε ξεχά­σει- προ­σω­ρι­νά (;)- την παρου­σία του. Και αυτός να μην την ενο­χλεί, ώρα τώρα, στη μονα­χι­κή  μαγευ­τι­κή της ενασχόληση.

Σήκω­σε το βλέμ­μα της και αντί­κρι­σε τα μάτια του που την κοι­τού­σαν μ ‘ένα  γλυ­κό και γεμά­το παρά­πο­νο βλέμ­μα. Του χαμο­γέ­λα­σε γεμά­τη ενοχή.

Του έπια­σε το χέρι. Και τότε το περι­στέ­ρι έκα­νε το θαύ­μα του ή μάλ­λον την…κουτσουλιά του.

«Γού­ρι» φώνα­ξαν με μία φωνή και αγκαλιάστηκαν.

(ΦΩΤΟ: Pablo Picasso — Child with a pigeon)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο