Αλέκος Χατζηκώστας: Αντικατοπτρισμοί γαλάζιου (5 ποιήματα)

Παρου­σιά­ζει ο  Ειρηναί­ος Μαρά­κης  //

Τα ποι­ή­μα­τα του Αλέ­κου Χατζη­κώ­στα που ακο­λου­θούν, όσο και αν φαί­νο­νται ποι­ή­μα­τα που δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται απο­κλει­στι­κά και μόνο αισθη­μα­τι­κά και ερω­τι­κά ζητή­μα­τα, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απο­τε­λούν ποι­η­τι­κές κατα­θέ­σεις που μιλούν για θέμα­τα πολύ ευρύ­τε­ρα από αυτά που με μια πρώ­τη, και οπωσ­δή­πο­τε ανε­παρ­κή, ματιά μπο­ρεί να εντο­πί­σει ο ανα­γνώ­στης. Ναι, μία και μόνη ανά­γνω­ση δεν αρκεί για να αντι­λη­φθεί κανείς σε όλη τους την πλη­ρό­τη­τα, τον πλού­το ιδε­ών και συναι­σθη­μά­των που εμπε­ριέ­χουν αυτά τα ποι­ή­μα­τα, ξεχω­ρι­στά και ως σύνο­λο. Οι επό­με­νες ανα­γνώ­σεις, που απα­ραί­τη­τα και οπωσ­δή­πο­τε πρέ­πει να ακο­λου­θή­σουν, εύκο­λα θα απο­δεί­ξουν στον (ευαί­σθη­το) ανα­γνώ­στη πως «ναι, όντως έχουν να πουν πολ­λά περισσότερα!»

Εξομολογήσεις μιας αδέσμευτης προσωπικότητας

Οι ‘Αντι­κα­το­πτρι­σμοί γαλά­ζιου’ και τα άλλα τέσ­σε­ρα ποι­ή­μα­τα της σημε­ρι­νής παρου­σί­α­σης δεν είναι τίπο­τα άλλο από ποι­ή­μα­τα-αλλη­γο­ρί­ες, που με έμμε­σο τρό­πο μιλούν για εκεί­νες τις αυτα­πά­τες που σαν χιο­νο­στι­βά­δα κατα­κλύ­ζουν την κοι­νω­νι­κή μας πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, που εύκο­λα και χωρίς τον παρα­μι­κρό δισταγ­μό τις ελπί­δες και τα όνει­ρα των απλών ανθρώ­πων βγά­ζουν σε πλει­στη­ρια­σμό, τις ανα­χω­ρή­σεις πολ­λα­πλα­σιά­ζο­ντας (ανθρώ­πων, στιγ­μών, κατα­στά­σε­ων, ονεί­ρων) ενά­ντια και κόντρα στις αφί­ξεις νέων ελπί­δων και προσδοκιών.

Τολ­μώ να πω ότι δεν είναι ποι­ή­μα­τα-μανι­φέ­στα, με την έννοια ότι ανα­πα­ρά­γουν ένα στεί­ρο, καταγ­γελ­τι­κό λόγο, που ίσως στα μάτια κάποιων να μοιά­ζει και να είναι ξένος προς τους σκο­πούς της ποί­η­σης, αλλά προ­φα­νώς, αυτό δεν σημαί­νει ότι δεν είναι ποι­ή­μα­τα που παίρ­νουν θέση. Ο δημιουρ­γός τους άλλω­στε δεν είναι αμέ­το­χος των κοι­νω­νι­κών και πολι­τι­κών αγώ­νων της επο­χής μας. Τα σημε­ρι­νά ποι­ή­μα­τα είναι παράλ­λη­λα οι εξο­μο­λο­γή­σεις μιας αδέ­σμευ­της προ­σω­πι­κό­τη­τας και ψυχής, που εκφρά­ζουν με ερω­τι­κή διά­θε­ση και πάθος την σχε­δόν (αν όχι από­λυ­τα) σωμα­τι­κή αγά­πη για την ελευ­θε­ρία ενώ ανα­γνω­ρί­ζει ότι ο ίσκιος ενός χαμό­γε­λου είναι ικα­νός να θερα­πεύ­σει και να απαλύνει

Η περι­γρα­φι­κή δύνα­μη των ποι­η­μά­των της σημε­ρι­νής δημο­σί­ευ­σης – πέρα από την αστεί­ρευ­τη, πηγαία δύνα­μη των ιδε­ών και των συναι­σθη­μά­των τους, ανα­δει­κνύ­ει την υψη­λού επι­πέ­δου λογο­τε­χνι­κό­τη­τα που αυτά εμπε­ριέ­χουν κι ότι από πίσω υπάρ­χει ειλι­κρι­νής και άδο­λη αγά­πη για την ποί­η­ση ως τέχνης που δεν πρέ­πει να κου­νά­ει απλά το δάχτυ­λο στους ανα­γνώ­στες αλλά που αντί­θε­τα μπο­ρεί να τους δίνει τη δυνα­τό­τη­τα μόνοι τους και με ελεύ­θε­ρη σκέ­ψη να προ­σεγ­γί­σουν τα νοή­μα­τα του έργου αλλά ίσως και πέρας από αυτά.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Αλέ­κος Α. Χατζη­κώ­στας είναι δημο­σιο­γρά­φος και εκδό­της της εφη­με­ρί­δας «Η Άλλη Άπο­ψη της Ημα­θί­ας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημο­σιευ­τεί σε εφη­με­ρί­δες, περιο­δι­κά και site εδώ και δεκα­ε­τί­ες, ενώ έχει συμ­με­τά­σχει με ειση­γή­σεις σε μια σει­ρά ιστο­ρι­κά συνέ­δρια και ημε­ρί­δες. Έχει εκδώ­σει 7 βιβλία και συμ­με­τέ­χει σε συλ­λο­γι­κούς τόμους. Ποι­ή­μα­τα του με το ψευ­δώ­νυ­μο… Κλειώ, έχουν δημο­σιευ­τεί και στο περιο­δι­κό Ατέ­χνως (κι αυτή είναι μια απο­κά­λυ­ψη που κάνου­με κατό­πιν προ­τρο­πής του συγγραφέα).

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μονό­λο­γοι αστεριών

Αυτα­πά­τες υπήρ­χαν άφθονες
είχαν γίνει πια χιονοστιβάδα.
Θέλο­ντας να ξεμπερδεύει
γρή­γο­ρα με τα όνειρα
έβγα­λε σε πλειστηριασμό
τις ελπί­δες που απέμειναν.
Στα­μά­τη­σε το κρυφτό
με την καρδιά
άλλω­στε οι αναχωρήσεις
ξεπερ­νού­σαν τις αφήξεις.
Έψα­ξε στ’ αστέ­ρια του βορρά
για να δει τη μορ­φή της πριν ξεθωριάσει.
Θα σε ξανα­βρώ είπε
με το βλέμ­μα πια στη γη.

Αντι­κα­το­πτρι­σμοί γαλάζιου

Έψα­χνε που ν’ ακουμπήσει
τον πόνο της ατέ­λειω­της φυγής
Χάρα­ζε ονόματα
στα παγκά­κια της καθημερινότητας
Κου­βα­λού­σε στη τσά­ντα της μνήμης
το φορ­τίο των ονείρων
Και εκεί­νη η αδιά­κο­πη βροχή
ν’ αντι­κα­το­πτρί­ζει ασάλευτα
το γαλά­ζιο των ματιών της.
Μεί­νε λίγο ακόμη
Έχω τόσον καιρό
να κρυ­φτώ στον ίσκιο
του χαμό­γε­λού σου!

Τα λάθη

Στα­μά­τη­σε για να τα μετρήσει
και πάλι βρή­κε να περισσεύουν
Ήξε­ρε ότι ένα μικρό λάθος
έρι­χνε συχνά την μεγα­λύ­τε­ρη σκιά
Προ­χώ­ρη­σε μπροστά
φοβού­με­νος μήπως ξαναλαθέψει

Μέθυ­σε με το άρω­μα της
λάθε­ψε και πάλι με την γύρη της
Στα­μά­τη­σε για να κρυφτεί
στην ψηλή ξαν­θιά σκιά της
Ζήτη­σε για τελευ­ταία φορά
τη συγνώ­μη στα θέλω της

Το πέταγ­μα

Ήθε­λε να ξεφύ­γει από την λίμνη
κου­ρα­σμέ­νος από τη μονα­ξιά της ατα­ρα­ξί­ας της
στε­ρη­μέ­νος από το μονό­το­νο των συνό­ρων της
χορ­τα­σμέ­νος από ανεκ­πλή­ρω­το των ονεί­ρων της

Ήθε­λε να γίνει θάλασσα
ν’ αγκα­λιά­ζει το γαλά­ζιο των ματιών της
να τρα­γου­δά τη μου­σι­κή της ανά­σας της
να ταξι­δεύ­ει αδιά­κο­πα στα πέλα­γα των χει­λιών της

Λίμνη που ήθε­λε να γίνει θάλασσα
δάκρυ που αρνιό­ταν να γίνει κλάμα.
Στις απο­βά­θρες τις σιωπής
οι επι­βά­τες έτοι­μοι προς κατανόηση

Άνοι­ξε δει­λά τα φτε­ρά του
θέλο­ντας ν’ ανοι­χτεί στον κόσμο της
Μπο­ρεί άρα­γε ένα λιμνοπούλι
να φτά­σει στο πέταγ­μα έναν αετό;

Η σύντο­μη συνάντηση

Ιού­λης σύντο­μων συναντήσεων
και πολύ­μη­νων απουσιών
Καλο­καί­ρια που μίκραιναν
για­τί ηττή­θη­καν από τους χει­μώ­νες τους
Αντά­μω­μα λουλουδιών
που φύτρω­σαν σε άγο­νους βράχους

Μέρες σιω­πη­λής προετοιμασίας
σχέ­δια λαχτά­ρας, προ­σμο­νής, πόθου
Θέλο­ντας να φυλα­κί­σει ισόβια
ελπί­δες, όνει­ρα, αυταπάτες
Πόσα δευ­τε­ρό­λε­πτα αναμνήσεων
χωρούν σ’ ένα λεπτό συναντήσεων;

 _______________________________________________________________________________________________________