Αλέκος Χατζηκώστας: Μικρή ερωτική ιστορία …πανδημίας

Η από­στα­ση μετα­ξύ τους καθη­με­ρι­νά μεγάλωνε

Τι και αν τα χιλιό­με­τρα που τους χώρι­ζαν παρέ­με­ναν τα ίδια.
Τα τεί­χη που είχαν υψώ­σει ζώντας ο καθέ­νας καθη­με­ρι­νά στον κόσμο του (ή τον μικρό­κο­σμο), είχαν φθά­σει πια σε δυσθε­ώ­ρη­τα ύψη.

Δοκί­μα­σε με το περι­στέ­ρι. Έδε­νε μικρά χαρ­τά­κια στο πόδι του, όμως αυτό επέ­στρε­φε χωρίς να την βρί­σκει. Έχα­νε τον προ­σα­να­το­λι­σμό του στους απέ­ρα­ντους δρό­μους, στις ατέ­λειω­τες μονα­ξιές που έκρυ­βαν οι πολυκατοικίες.
Δοκί­μα­σε για μια τελευ­ταία φορά, με την ελπί­δα να επι­μέ­νει, να θέλει να πεθά­νει τελευταία.
Το στερ­νό μήνυ­μα που τις έστει­λε έγραφε:
«Σου αφή­νω τη θάλασ­σα ως δείγ­μα της αγά­πης μου.
Σου αφή­νω ένα τρα­γού­δι που θα μπο­ρείς να τρα­γου­δάς όταν θα λείπω».
Θα περί­με­νε, όσο άντε­χε, υπο­σχέ­θη­κε στον εαυ­τό του.
Βασα­νι­στι­κό πραγ­μα­τι­κά, από περι­στέ­ρια, να ανα­ζη­τάς αγά­πες στον 21ο αιώνα…