Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ανοχύρωτη η «πρότυπη τουριστική πόλη» της Αθήνας του κ. Μπακογιάννη — Η «Λαϊκή Συσπείρωση» για τις πλημμύρες

Ανο­χύ­ρω­τη η «πρό­τυ­πη του­ρι­στι­κή πόλη» της Αθή­νας όπως έδει­ξε η δεκά­λε­πτη έντο­νη βρο­χό­πτω­ση στην πρω­τεύ­ου­σα, τονί­ζει η «Λαϊ­κή Συσπείρωση».

Ανα­λυ­τι­κά η ανακοίνωση:

«Μόλις 10 λεπτά νερο­πο­ντής χρειά­στη­καν για να γίνει όλη η Αθή­να κρα­νί­ου τόπος. Ένας ατε­λεί­ω­τος χεί­μαρ­ρος όλη η πόλη , με τις κεντρι­κές οδούς όπως η Βασι­λίσ­σης Σοφί­ας, η Λένορ­μαν, η Φραν­τζή, η Χαμο­στέρ­νας, να πλημ­μυ­ρί­ζουν σε χρό­νο ρεκόρ και να γίνο­νται απρο­σπέ­λα­στες και επι­κίν­δυ­νες για πεζούς και οδηγούς.

Σχο­λεία, κατα­στή­μα­τα, σπί­τια, πλημ­μύ­ρι­σαν. Οι εικό­νες που αντι­κρί­ζουν οι Αθη­ναί­οι είναι αποκαρδιωτικές.

Μέσα σε 10 λεπτά, στην πρώ­τη έντο­νη βρο­χή του φθι­νο­πώ­ρου, κατέρ­ρευ­σε ξανά με πάτα­γο το αφή­γη­μα κυβέρ­νη­σης και Δημάρ­χου Αθή­νας περί “πρό­τυ­πης πόλης”. Η ανυ­παρ­ξία στοι­χειω­δών αντι­πλημ­μυ­ρι­κών έργων, όπως ο καθα­ρι­σμός φρε­α­τί­ων, είναι εκκω­φα­ντι­κή. Πόσο μάλ­λον που τώρα μετά τις πυρ­κα­γιές των προη­γού­με­νων ημε­ρών ο κίν­δυ­νος πλημ­μυ­ρών αυξά­νε­ται. Μία πόλη ανο­χύ­ρω­τη, μπλο­κα­ρι­σμέ­νη από άκρη σ’ άκρη μέσα σε λίγα λεπτά, οι πολί­τες απροστάτευτοι.

Μόλις τον Ιού­λιο η δημο­τι­κή Αρχή βρή­κε πάνω από 13 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ για να δια­φη­μι­στεί η Αθή­να ως πόλη συνε­δρια­κού του­ρι­σμού. Η ανά­γκη όμως των δημο­τών να μην κιν­δυ­νεύ­ουν από το κάθε και­ρι­κό φαι­νό­με­νο δεν έχει βρει ακό­μα τη θέση της στις προ­τε­ραιό­τη­τες της δημο­τι­κής αρχής, για­τί είναι κόστος.

Απαι­τού­με από τον Δήμαρ­χο της Αθή­νας έστω και τώρα, να πάρει όλα τα μέτρα που χρειά­ζο­νται για να “ξεφρα­κά­ρουν” οι δρό­μοι της Αθή­νας, να κατα­γρα­φούν άμε­σα οι ζημιές σε κατα­στή­μα­τα, σπί­τια και σχο­λεία, να προ­βεί άμε­σα στις απα­ραί­τη­τες ενέρ­γειες για να επι­σκευα­στούν οι ζημιές.»

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο