Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Αϊλάν Κουρντί, ετών 3, προσφυγόπουλο από την Συρία. Ήταν 2 Σεπτέμβρη 2015, πριν πέντε χρόνια, όταν το μικρό κορμάκι του, που κείτονταν ξεβρασμένο από τα κύματα στις τουρκικές ακτές, έκανε το γύρο του κόσμου σοκάροντας την υφήλιο.
Ποιος δεν θυμάται τα δακρύβρεχτα πρωτοσέλιδα στην Ελλάδα και τον κόσμο και τους τίτλους των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων που μιλούσαν για «τραγωδία», «σοκ» και «δράμα»; Ποιος δεν θυμάται τις βαρύγδουπες επικλήσεις της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων της στον «ευρωπαϊκό πολιτισμό» και τις «αξίες της Ευρώπης»;
Ωστόσο, πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα των αστικών επιτελείων για τον «άτυχο Αϊλάν» υπήρξε η προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών που οδηγούν σε αυτήν τη βαρβαρότητα. Και, ασφαλώς, οι αιτίες δεν περιορίζονται, γενικά και αόριστα, στον «πόλεμο», στην «προσφυγική κρίση», στην «κρίση αξιών του δυτικού πολιτισμού», όπως επιχειρούν να μας πείσουν.
Στον κόσμο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες «Αϊλάν», θύματα στο βωμό του σφοδρού ανταγωνισμού των μονοπωλιακών ομίλων για το μοίρασμα του ενεργειακού πλούτου και τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς του.
Πόσοι «Αϊλάν» δεν σφαγιάστηκαν στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σε μια σειρά χώρες, από το Ιράκ και την Συρία μέχρι τη Λιβύη και την Γιουγκοσλαβία, με πρόσχημα τη «δημοκρατία» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα»;
Πόσοι «Αϊλάν» δεν πνίγηκαν στα παγωμένα νερά της Μεσογείου και του Αιγαίου στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από την κόλαση των ιμπεριαλιστικών πολέμων;
Πόσοι «Αϊλάν» δεν ζουν καθημερινά σε άθλιες, απάνθρωπες συνθήκες, μέσα σε σύγχρονα «Νταχάου» — hot spots — που έχει στήσει για πρόσφυγες και μετανάστες η Ε.Ε και οι κυβερνήσεις της;
Μπορεί να πέρασαν πέντε χρόνια από εκείνη τη μέρα. Ωστόσο, η εικόνα του νεκρού Αϊλάν Κουρντί θα θυμίζει για πάντα την βαρβαρότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννά και αναπαράγει πολέμους, φτώχεια και στρατιές ξεριζωμένων ανθρώπων.
Θα θυμίζει για πάντα την ατέλειωτη υποκρισία της αστικής τάξης και των επιτελείων της, η «συμπόνια» και «ευαισθησία» των οποίων αρχίζει και τελειώνει στο σημείο που θίγονται ζωτικά της συμφέροντα.
Πάνω απ’ όλα, όμως, θα αποτελεί διαρκή υπενθύμιση των στίχων του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για το δίκιο».
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.