«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για το δίκιο»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Αϊλάν Κουρ­ντί, ετών 3, προ­σφυ­γό­που­λο από την Συρία. Ήταν 2 Σεπτέμ­βρη 2015, πριν πέντε χρό­νια, όταν το μικρό κορ­μά­κι του, που κεί­το­νταν ξεβρα­σμέ­νο από τα κύμα­τα στις τουρ­κι­κές ακτές, έκα­νε το γύρο του κόσμου σοκά­ρο­ντας την υφήλιο. 

Ποιος δεν θυμά­ται τα δακρύ­βρε­χτα πρω­το­σέ­λι­δα στην Ελλά­δα και τον κόσμο και τους τίτλους των τηλε­ο­πτι­κών δελ­τί­ων ειδή­σε­ων που μιλού­σαν για «τρα­γω­δία», «σοκ» και «δρά­μα»; Ποιος δεν θυμά­ται τις βαρύ­γδου­πες επι­κλή­σεις της Ε.Ε. και των κυβερ­νή­σε­ων της στον «ευρω­παϊ­κό πολι­τι­σμό» και τις «αξί­ες της Ευρώπης»; 

Ωστό­σο, πίσω από τα κρο­κο­δεί­λια δάκρυα των αστι­κών επι­τε­λεί­ων για τον «άτυ­χο Αϊλάν» υπήρ­ξε η προ­σπά­θεια συγκά­λυ­ψης των πραγ­μα­τι­κών αιτιών που οδη­γούν σε αυτήν τη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Και, ασφα­λώς, οι αιτί­ες δεν περιο­ρί­ζο­νται, γενι­κά και αόρι­στα, στον «πόλε­μο», στην «προ­σφυ­γι­κή κρί­ση», στην «κρί­ση αξιών του δυτι­κού πολι­τι­σμού», όπως επι­χει­ρούν να μας πείσουν. 

Στον κόσμο της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας υπάρ­χουν εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες «Αϊλάν», θύμα­τα στο βωμό του σφο­δρού αντα­γω­νι­σμού των μονο­πω­λια­κών ομί­λων για το μοί­ρα­σμα του ενερ­γεια­κού πλού­του και τον έλεγ­χο των δρό­μων μετα­φο­ράς του. 

Πόσοι «Αϊλάν» δεν σφα­γιά­στη­καν στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σε μια σει­ρά χώρες, από το Ιράκ και την Συρία μέχρι τη Λιβύη και την Γιου­γκο­σλα­βία, με πρό­σχη­μα τη «δημο­κρα­τία» και τα «ανθρώ­πι­να δικαιώματα»; 

Πόσοι «Αϊλάν» δεν πνί­γη­καν στα παγω­μέ­να νερά της Μεσο­γεί­ου και του Αιγαί­ου στην προ­σπά­θεια τους να ξεφύ­γουν από την κόλα­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέμων; 

Πόσοι «Αϊλάν» δεν ζουν καθη­με­ρι­νά σε άθλιες, απάν­θρω­πες συν­θή­κες, μέσα σε σύγ­χρο­να «Ντα­χά­ου» — hot spots — που έχει στή­σει για πρό­σφυ­γες και μετα­νά­στες η Ε.Ε και οι κυβερ­νή­σεις της;

Μπο­ρεί να πέρα­σαν πέντε χρό­νια από εκεί­νη τη μέρα. Ωστό­σο, η εικό­να του νεκρού Αϊλάν Κουρ­ντί θα θυμί­ζει για πάντα την βαρ­βα­ρό­τη­τα του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος που γεν­νά και ανα­πα­ρά­γει πολέ­μους, φτώ­χεια και στρα­τιές ξερι­ζω­μέ­νων ανθρώπων. 

Θα θυμί­ζει για πάντα την ατέ­λειω­τη υπο­κρι­σία της αστι­κής τάξης και των επι­τε­λεί­ων της, η «συμπό­νια» και «ευαι­σθη­σία» των οποί­ων αρχί­ζει και τελειώ­νει στο σημείο που θίγο­νται ζωτι­κά της συμφέροντα. 

Πάνω απ’ όλα, όμως, θα απο­τε­λεί διαρ­κή υπεν­θύ­μι­ση των στί­χων του ποι­η­τή Τάσου Λει­βα­δί­τη: «Αν θέλεις να λέγε­σαι άνθρω­πος δε θα πάψεις ούτε στιγ­μή να αγω­νί­ζε­σαι για το δίκιο».

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.