Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Απαγόρευση διαδηλώσεων: ΌΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Τα πράγ­μα­τα είναι περισ­σό­τε­ρο από ξεκά­θα­ρα: Ο χου­ντι­κής έμπνευ­σης νόμος που κατέ­θε­σε η κυβέρ­νη­ση στη Βου­λή δεν απο­σκο­πεί σε καμία υπο­τι­θέ­με­νη «ρύθ­μι­ση των δια­δη­λώ­σε­ων» για την- δήθεν- προ­στα­σία της «κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής ζωής» και την «ασφά­λεια των συγκοινωνιών». 

Πρό­κει­ται για νομο­σχέ­διο — επι­το­μή της αυθαι­ρε­σί­ας και της κατα­στο­λής, στο πλαί­σιο του δόγ­μα­τος «νόμος και τάξη», κομ­μέ­νο και ραμ­μέ­νο κατά παραγ­γε­λία του κεφα­λαί­ου. Τα προ­σχή­μα­τα της κυβέρ­νη­σης περί νομο­σχε­δί­ου που δήθεν αφο­ρά τις «ολι­γο­με­λείς συγκε­ντρώ­σεις που κλεί­νουν τους δρό­μους» δεν πεί­θουν κανέναν. 

Τα ίδια επι­χει­ρή­μα­τα είχε επι­κα­λε­στεί και πριν περί­που 20 χρό­νια η κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ, επί πρω­θυ­πουρ­γί­ας Κ. Σημί­τη, όταν στο πλαί­σιο του περί­φη­μου «τρο­μο­νό­μου» προ­ω­θού­νταν η απα­γό­ρευ­ση των δια­δη­λώ­σε­ων. Και τότε, όπως και σήμε­ρα, η κυβέρ­νη­ση επι­χει­ρεί να παί­ξει το παι­χνί­δι του «κοι­νω­νι­κού αυτο­μα­τι­σμού», προ­σπα­θώ­ντας να δημιουρ­γή­σει μια τεχνη­τή κοι­νω­νι­κή διαί­ρε­ση. Να φέρει τον εργα­ζό­με­νο που κινεί­ται στο κέντρο της πόλης σε αντι­πα­λό­τη­τα με τον εργα­ζό­με­νο που διαδηλώνει. 

Είναι γνω­στή, άλλω­στε, η τακτι­κή όλων- ανε­ξαι­ρέ­τως – των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων, να ρίχνουν το φταί­ξι­μο για το κυκλο­φο­ρια­κό κομ­φού­ζιο που επι­κρα­τεί στο κέντρο των μεγά­λων πόλε­ων στους «δια­δη­λω­τές». Φταί­νε όμως οι κινη­το­ποι­ή­σεις των εργα­ζό­με­νων που παρα­λύ­ει το κέντρο της Αθήνας;

Και εξη­γού­μα­στε:

— Είναι, ή δεν είναι η ίδια η αστυ­νο­μία που, κάθε φορά που υπάρ­χει λαϊ­κή κινη­το­ποί­η­ση, αντί να ρυθ­μί­ζει την κυκλο­φο­ρία, επι­λέ­γει να κλεί­νει μεγά­λες οδι­κές αρτη­ρί­ες και να απα­γο­ρεύ­ει την κυκλο­φο­ρία, προ­κα­λώ­ντας «ασφυ­ξία» και αγα­νά­κτη­ση στους εγκλωβισμένους;

— Ευθύ­νο­νται οι κινη­το­ποι­ή­σεις των εργα­ζό­με­νων για τα συχνά κυκλο­φο­ρια­κά εμφράγ­μα­τα που παθαί­νει το κέντρο της Αθή­νας και της Θεσ­σα­λο­νί­κης εξαι­τί­ας της συγκοι­νω­νια­κής πολι­τι­κής (ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση αστι­κών συγκοι­νω­νιών, ελλεί­ψεις προσωπικού/οχημάτων ΜΜΜ, κρα­τι­κή υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση, έλλει­ψη ρυμο­το­μι­κών σχε­δί­ων, κλπ.) που επί δεκα­ε­τί­ες εφαρ­μό­ζουν οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις, με τη συνε­νο­χή των δημο­τι­κών αρχών Αθήνας-Θεσσαλονίκης; 

— Φταί­νε άρα­γε οι δια­δη­λώ­σεις για την μεγά­λη ταλαι­πω­ρία που βιώ­νουν αυτές τις μέρες οι κάτοι­κοι της πρω­τεύ­ου­σας εξαι­τί­ας της πρω­το­βου­λί­ας του δημάρ­χου Αθη­ναί­ων για τον «Μεγά­λο Περί­πα­το», είτε εξαι­τί­ας διά­φο­ρων διορ­γα­νώ­σε­ων (π.χ. Μαρα­θώ­νιοι, Ποδη­λα­το­δρο­μί­ες, κλπ.); Ποιος κλεί­νει το κέντρο της Αθή­νας όταν επι­σκέ­πτο­νται την πρω­τεύ­ου­σα «υψη­λοί προ­σκε­κλη­μέ­νοι» των κυβερ­νή­σε­ων, τύπου Ομπά­μα, Πομπέο, Νετα­νιά­χου, Μακρόν, Ερντο­γάν, κλπ;

— Φταί­νε, μήπως, οι κινη­το­ποι­ή­σεις των εργα­ζό­με­νων, οι απερ­γί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις, για τον οικο­νο­μι­κό μαρα­σμό που βιώ­νουν οι μικρές και μεσαί­ες επι­χει­ρή­σεις, οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι του κέντρου της πόλης; Λες και δεν είναι η δια­χρο­νι­κά αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή των κυβερ­νή­σε­ων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) που έχει τσα­κί­σει οικο­νο­μι­κά τους μικρούς εμπόρους/μικροκαταστηματάρχες για χάρη των μεγά­λων μονο­πω­λια­κών ομί­λων, ντό­πιων και ξένων.

Είναι, επο­μέ­νως, ωμή υπο­κρι­σία να επι­κα­λεί­ται η κυβέρ­νη­ση ότι το κατά­πτυ­στο νομο­σχέ­διο για τις δια­δη­λώ­σεις στο­χεύ­ει στην απο­συμ­φό­ρη­ση του κυκλο­φο­ρια­κού και την «ασφά­λεια των συγκοινωνιών». 

Ο στό­χος τους δεν είναι ούτε οι μικρές ομά­δες των «μπα­χα­λά­κη­δων», ούτε οι δήθεν «ταρα­ξί­ες» των 10–20 ατό­μων. Στό­χος τους ήταν και είναι το οργα­νω­μέ­νο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα. Γι’ αυτό και επι­χει­ρούν με απει­λές περί ιδιώ­νυ­μων αδι­κη­μά­των να φοβί­σουν τους εργαζόμενους.

Ενδε­χο­μέ­νως, ο κ. Μητσο­τά­κης και η κυβέρ­νη­σή του να ζήλε­ψαν τη «δόξα» του αλή­στου μνή­μης υπουρ­γού Εργα­σί­ας της κυβέρ­νη­σης Καρα­μαν­λή, Κων­στα­ντί­νου Λάσκα­ρη, ο οποί­ος το 1976, στο πλαί­σιο ενός νόμου περί περιο­ρι­σμού των συν­δι­κα­λι­στι­κών ελευ­θε­ριών, ανα­κοί­νω­νε την… «κατάρ­γη­ση της πάλης των τάξεων». 

Όσο κατάρ­γη­σε ο Λάσκα­ρης την πάλη των τάξε­ων, άλλο τόσο θα απα­γο­ρεύ­σει τις δια­δη­λώ­σεις ο κ. Μητσο­τά­κης. Το ταξι­κό εργα­τι­κό κίνη­μα, η νεο­λαία, συνο­λι­κά ο λαός δεν πρέ­πει να παρα­χω­ρή­σει ούτε σπι­θα­μή του κατα­κτη­μέ­νου με αγώ­νες και αίμα δικαιώ­μα­τος του στη δημό­σια συνά­θροι­ση, στην απερ­γία, στη διαδήλωση. 

Κανέ­νας νόμος, κανέ­να ιδιώ­νυ­μο αδί­κη­μα, καμία αστυ­νο­μία, δεν πρό­κει­ται να διώ­ξει τις σημαί­ες του ταξι­κού αγώ­να από τους δρό­μους. Οι μορ­φές δρά­σης και πάλης που θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν οι εργα­ζό­με­νοι δε μπο­ρεί παρά να είναι ανά­λο­γες της έντα­σης της επί­θε­σης που δέχονται. 

Γι’ αυτό, ας το βάλουν καλά στο μυα­λό τους: Η απα­γό­ρευ­ση των δια­δη­λώ­σε­ων που μεθο­δεύ­ουν δεν θα περάσει!

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο