• Ποιο είναι αυτό το κρά­τος που με την παν­δη­μία να μετρά πλέ­ον πάνω από ένα χρό­νο εξά­πλω­σης, ακό­μα δεν έχει κατα­φέ­ρει να ενι­σχύ­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά το σύστη­μα Υγεί­ας, να προ­σλά­βει υγειο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό για να μη μετα­τρέ­πο­νται τα νοσο­κο­μεία σε δομές μιας νόσου; Που δεν έχει κατα­φέ­ρει να βρει προ­σω­πι­κό και μέσα για να πολ­λα­πλα­σιά­σει τα δρο­μο­λό­για στις αστι­κές συγκοι­νω­νί­ες; Που δεν έχει κατα­φέ­ρει να οργα­νώ­σει στοι­χειώ­δεις ελέγ­χους σε χώρους δου­λειάς, μαζι­κά τεστ, ιχνη­λά­τη­ση κ.ο.κ.;
• Ποιο είναι αυτό το κρά­τος που σε κάθε δυνα­τή νερο­πο­ντή απο­κα­λύ­πτει τη γύμνια του στην προ­στα­σία του λαού, με πόλεις και χωριά να πνί­γο­νται και ανθρώ­πους να χάνο­νται άδικα;
• Ποιο είναι αυτό το κρά­τος που το καλο­καί­ρι δεν κατα­φέρ­νει να προ­στα­τέ­ψει απο­τε­λε­σμα­τι­κά από τις πυρ­κα­γιές τα δάση, που έχει κατα­στή­σει «κανο­νι­κό­τη­τα» τις τερά­στιες κατα­στρο­φές και τις απώ­λειες ανθρώ­πι­νων ζωών, ακό­μα και δίπλα στη θάλασσα;
• Ποιο είναι αυτό το κρά­τος που εδώ και δεκα­ε­τί­ες δεν έχει κατα­φέ­ρει να συγκρο­τή­σει μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντι­σει­σμι­κή θωράκιση;

* * *

Πότε ονομάζεται «κράτος — στρατηγείο», πότε «κράτος που επανιδρύεται», πότε «κράτος για όλους» και πότε «επιτελικό κράτος». Πάντα όμως είναι το ίδιο κράτος που με οποιαδήποτε κυβέρνηση στο τιμόνι της αστικής εξουσίας δεν παύει να δείχνει πόσο εχθρικό είναι για τις εργατικές — λαϊκές ανάγκες.

Είναι το κρά­τος του κεφα­λαί­ου, που όλα τα περ­νά­ει από τις μυλό­πε­τρες του «κόστους — οφέ­λους». Που προ­τι­μά να ανα­λαμ­βά­νει το «ρίσκο» των απω­λειών σε ανθρώ­πι­νες ζωές, που προ­τι­μά κάπου κάπου να μοι­ρά­ζει κανέ­να ξερο­κόμ­μα­το με ψευ­το­α­πο­ζη­μιώ­σεις, παρά να δαπα­νή­σει πόρους για τη συγκρό­τη­ση απο­τε­λε­σμα­τι­κών μέσων πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας. Αυτό άλλω­στε του έρχε­ται τελι­κά πιο «φτη­νά», αυτό ται­ριά­ζει στις «αντο­χές της οικο­νο­μί­ας», δηλα­δή στις ανά­γκες των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων.

Αυτήν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, που με τρα­γι­κό τρό­πο τα τελευ­ταία χρό­νια όλο και πιο συχνά επι­βε­βαιώ­νει ότι κάθε θεσμός αυτού του κρά­τους (κεντρι­κής, περι­φε­ρεια­κής, τοπι­κής διοί­κη­σης, μηχα­νι­σμοί πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας κ.ά.) είναι κρί­κος της ίδιας αντι­λαϊ­κής αλυ­σί­δας, επι­χει­ρούν να κρύ­ψουν ανα­λύ­σεις, όπως για την «ασυ­νεν­νοη­σία» και την «ανι­κα­νό­τη­τα».
‘Η άλλες, για την απου­σία «εξοι­κεί­ω­σης» με «πρω­τό­γνω­ρα φαι­νό­με­να», για την ατο­μι­κή ευθύ­νη που τάχα δεν μπο­ρεί να «υπο­κα­τα­στα­θεί» από κανέ­ναν κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό κ.λπ.

* * *

• «Τι να κάνει το κρά­τος; Σε αυτές τις συν­θή­κες, αυτά τα λει­ψά μπο­ρεί να δια­θέ­σει. Μη ζητά­τε και παρα­πά­νω για­τί ο λογα­ρια­σμός φου­σκώ­νει κι άλλο λόγω και της κρί­σης. Εχε­τε να πλη­ρώ­σε­τε;»: Τα χυδαία διλήμ­μα­τα που μπαί­νουν στο λαό είναι αν θα παρα­μεί­νει π.χ. υπο­βαθ­μι­σμέ­νο το δίκτυο της ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας και θα έχει μπλα­κά­ουτ λόγω εκρή­ξε­ων, όπως στον Ασπρό­πυρ­γο, και και­ρι­κών συν­θη­κών, ή αν θα βάλει βαθιά το χέρι στην τσέ­πη για να (ξανα)πληρώσει πανά­κρι­βα τον εκσυγ­χρο­νι­σμό του. Αν θα εγκλω­βι­στεί στην Εθνι­κή οδό, μέσα στα χιό­νια, όπως έγι­νε το 2017, ή αν θα δια­κο­πεί η χρή­ση της αν και την έχει πλη­ρώ­σει πανά­κρι­βα, για να μη βάλει το χέρι στην τσέ­πη ο παρα­χω­ρη­σιού­χος κατα­σκευα­στι­κός όμι­λος. Αν θα μάθει ο εργα­τό­κο­σμος να ζει με τους κιν­δύ­νους λόγω των τρα­γι­κών ελλεί­ψε­ων στα νοσο­κο­μεία ή αν θα πλη­ρώ­νει τις πανά­κρι­βες ιδιω­τι­κές κλι­νι­κές και το ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νο σύστη­μα Υγεί­ας. Αυτό που συγκα­λύ­πτε­ται είναι ότι «λει­ψά» είναι όσα δια­θέ­τει το κρά­τος για τις λαϊ­κές ανά­γκες, αφού είναι πλου­σιο­πά­ρο­χο όταν πρό­κει­ται να ενι­σχύ­σει τους επι­χει­ρη­μα­τί­ες, με χρή­μα και κάθε είδους προνόμια.
• «Μην τα περι­μέ­νε­τε όλα από τις αρχές, πάρ­τε κι εσείς τα μέτρα σας…»: Ενα από τα πιο πολυ­φο­ρε­μέ­να επι­χει­ρή­μα­τα σε κάθε τέτοια κατά­στα­ση, που αξιο­ποιεί­ται για να «ξεπλύ­νει» τις ευθύ­νες κυβερ­νή­σε­ων, κρά­τους, εργο­δο­σί­ας. Στη Μάν­δρα έφται­γαν τα «ανθρώ­πων έργα», στο Μάτι «οι αυθαι­ρε­σί­ες», στην Εύβοια και την Καρ­δί­τσα η «κλι­μα­τι­κή αλλα­γή», στον χιο­νιά τα ακλά­δευ­τα δέντρα κ.ο.κ. Σε συν­δυα­σμό με το παρα­πά­νω επι­χεί­ρη­μα παρου­σιά­ζε­ται τελι­κά ως μονό­δρο­μος τα όσα ζουν οι εργα­ζό­με­νοι, που καλού­νται να «κάνουν τα κου­μά­ντα τους», έχο­ντας επί­γνω­ση ότι ή μόνοι τους θα σωθούν ή μόνοι τους θα χαθούν…
• «Μα καλά, δεν μπο­ρεί να συνεν­νοη­θεί η μία υπη­ρε­σία με την άλλη, να καθο­ρί­σουν αρμο­διό­τη­τες και ευθύ­νες;». Η «αρμο­διο­λο­γία» και η συζή­τη­ση για τις «παθο­γέ­νειες» της «ελλη­νι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας» είναι άλλο ένα βολι­κό σχή­μα που επι­στρα­τεύ­ε­ται κάθε φορά μετά από μεγά­λες κατα­στρο­φές. Ταυ­τό­χρο­να αξιο­ποιεί­ται και ως «εργα­λείο» για νέες αντι­δρα­στι­κές ανα­διαρ­θρώ­σεις στον κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό, όπως γίνε­ται αυτές τις μέρες, με τη συζή­τη­ση που άνοι­ξε για τους «δημάρ­χους — κυβερ­νή­τες», με αύξη­ση της τοπι­κής φορο­λο­γί­ας κ.λπ.
  Ως προς αυτό, αρκε­τά δια­φω­τι­στι­κό είναι το 2ο κεί­με­νο των Θέσε­ων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέ­δριο (Θέση 33), όπου σημειώ­νε­ται μετα­ξύ άλλων: «Τα μέτρα “εκσυγ­χρο­νι­σμού και ανα­διορ­γά­νω­σης” του αστι­κού κρά­τους και των τοπι­κών θεσμών του, ώστε να αντα­πο­κρί­νο­νται ενιαία και απο­τε­λε­σμα­τι­κά στις γρή­γο­ρες μετα­βο­λές των ανα­γκών και προ­τε­ραιο­τή­των του κεφα­λαί­ου, είναι στρα­τη­γι­κή κατεύ­θυν­ση όλων των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων και κομ­μά­των…».

Βέβαια, αυτή η «Βαβέλ των αρμο­διο­τή­των» εμφα­νί­ζε­ται μόνο όταν πρέ­πει να ικα­νο­ποι­η­θούν λαϊ­κές ανά­γκες ή να προ­στα­τευ­τεί ο λαός. Οταν είναι να «τρέ­ξουν» επεν­δύ­σεις, να ανοί­ξουν πεδία κερ­δο­φο­ρί­ας, να εντα­θεί η επί­θε­ση στην εργα­τι­κή τάξη, όλοι οι «αρμό­διοι» ξαφ­νι­κά μιλούν την ίδια γλώσ­σα. Οι ίδιοι άλλω­στε που δεν έχουν κατα­φέ­ρει από το 1967 μέχρι σήμε­ρα να απο­φα­σί­σουν για το κλά­δε­μα των πεύ­κων, μέσα σε ένα χρό­νο κατά­φε­ραν να ξεπα­στρέ­ψουν τις λιγνι­τι­κές περιο­χές και να στρώ­σουν το έδα­φος στις «πρά­σι­νες» μπίζ­νες, με μια πρω­το­φα­νή σύμπνοια κεντρι­κού κρά­τους και Τοπι­κής Διοί­κη­σης όλων των απο­χρώ­σε­ων. Οι ίδιοι «ερα­σι­τέ­χνες» απο­δει­κνύ­ο­νται «δεξιο­τέ­χνες» όταν, για παρά­δειγ­μα, πρό­κει­ται να εγκα­τα­στα­θούν ανε­μο­γεν­νή­τριες σε ορει­νούς όγκους: Δρό­μοι δια­νοί­γο­νται σε χρό­νο — ρεκόρ, οι ογκώ­δεις κατα­σκευ­ές ξεφορ­τώ­νο­νται ακό­μα και αξη­μέ­ρω­τα για να απο­φευ­χθεί η λαϊ­κή κατα­κραυ­γή, ενώ τα ΜΑΤ επι­στρα­τεύ­ο­νται μέσα στα λαγκά­δια να φυλά­νε τα αιο­λι­κά πάρ­κα. Αντί­στοι­χα, απο­δει­κνύ­ο­νται τρο­με­ρά «επαγ­γελ­μα­τί­ες» όταν πρέ­πει να εισπρά­ξουν ανεί­σπρα­κτες οφει­λές, ή όταν δια­κό­πτουν το ρεύ­μα ακό­μα και μέσα στο καταχείμωνο.

• «Επι­τέ­λους κάποια στιγ­μή πρέ­πει να εκσυγ­χρο­νι­στεί το κρά­τος. Δεν μπο­ρεί να είναι τόσα “μίλια” πίσω από τα αντί­στοι­χα ευρω­παϊ­κά». Ο λαός έχει πλού­σια πεί­ρα από «αστι­κούς εκσυγ­χρο­νι­σμούς», που κάνουν το κρά­τος όλο και πιο εχθρι­κό για τους εργα­ζό­με­νους, ώστε να γίνει ακό­μα πιο φιλι­κό για τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους. Αλλω­στε, ειδι­κά τον τελευ­ταίο χρό­νο έχει απο­δει­χθεί ότι οι λαοί είναι απρο­στά­τευ­τοι ακό­μα και στα πιο «προηγ­μέ­να κρά­τη», εκεί που οι εκσυγ­χρο­νι­σμοί έχουν προ­χω­ρή­σει χρό­νια τώρα. Από τα εκα­τομ­μύ­ρια Αμε­ρι­κα­νών του Τέξας που ζουν μέρες στο σκο­τά­δι λόγω του χιο­νιά, μέχρι τις κατα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γιές στην Αυστρα­λία και από το δρά­μα με τον κορο­νο­ϊό στη Μ. Βρε­τα­νία, στη Γαλ­λία κ.α., μέχρι τη Σου­η­δία της «ανο­σί­ας της αγέ­λης», ένα πράγ­μα απο­δει­κνύ­ε­ται: Οτι αυτό που θυσιά­ζει τις λαϊ­κές ανά­γκες, παρά τις τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες ικα­νο­ποί­η­σής τους, έχει όνο­μα και λέγε­ται καπι­τα­λι­σμός, λέγε­ται οργά­νω­ση της παρα­γω­γής με γνώ­μο­να τη μεγι­στο­ποί­η­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας για μια χού­φτα μονοπώλια.

* * *

Εκεί πρέπει να αναζητηθεί και η διέξοδος. Στο ξήλωμα αυτού του θανάσιμου για τις λαϊκές ανάγκες κριτηρίου.

Για­τί υπάρ­χει άλλος δρό­μος που μπο­ρεί να βάλει τις ανά­γκες του λαού στο επίκεντρο.
Ο δρό­μος του κεντρι­κού σχε­δια­σμού, των κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής, του σοσια­λι­σμού.
Ο δρό­μος, δηλα­δή, που μπο­ρεί να αξιο­ποι­ή­σει στο έπα­κρο όλες τις παρα­γω­γι­κές δυνα­τό­τη­τες, ώστε να αντι­με­τω­πι­στούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά μια σει­ρά από τέτοια προ­βλή­μα­τα που ταλαι­πω­ρούν την καθη­με­ρι­νό­τη­τα του λαού.
Ο δρό­μος που μπο­ρεί να οργα­νώ­σει την πρό­λη­ψη κάθε κιν­δύ­νου σε όλα τα μέτω­πα, που δεν θεω­ρεί «πολυ­τέ­λεια» την προ­στα­σία της υγεί­ας και της ζωής των εργαζομένων.

Πηγή Ριζο­σπά­στης Σ|Κ

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων