Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Βέροια: Με μεγάλη συμμετοχή η παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Δέλλα «Η φωλιά της Λύκαινας» (εκδόσεις Ατέχνως)

Με μεγά­λη συμ­με­το­χή κόσμου πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε το από­γευ­μα της Δευ­τέ­ρας 18/10 στη Βέροια (ΕΛΙΑ) η πρώ­τη παρου­σί­α­ση του νέου βιβλί­ου του Θανά­ση Δέλ­λα «Στη φωλιά της λύκαι­νας» (Εκδό­σεις Ατέχνως).

Μετα­ξύ των παρευ­ρι­σκό­με­νων ο δήμαρ­χος Βέροιας Κ. Βορ­για­ζί­δης, η πρώ­ην δήμαρ­χος Χ. Ουσουλ­τζό­γου, οι αντι­δή­μαρ­χοι Λ. Ασλα­νί­δης, Σ. Ασλά­νο­γλου, ο πρό­ε­δρος του ΚΑΠΑ Λ. Ακρι­βό­που­λος, ο δημ. Σύμ­βου­λος Κ. Ρίζος, η πρό­ε­δρος Ε.Κ.Β κ.ά.

Στην παρέμ­βα­ση του ο πρό­ε­δρος του Δ.Σ του Δικη­γο­ρι­κού Συλ­λό­γου Φώτης Καρα­βα­σί­λης τόνι­σε ότι το βιβλίο απο­τε­λεί το μεγά­λο δώρο για την ψυχή κάθε ανθρώ­που, καθώς και ότι μέσα από τις σελί­δες του ταξί­δε­ψε σε άλλα εποχές.

Ο συγ­γρα­φέ­ας Θ. Δέλ­λας αφού ευχα­ρί­στη­σε του παρευ­ρι­σκό­με­νους (αρκε­τοί ήταν και συντο­πί­τες τους από τα ορει­νά χωριά των Πιε­ρί­ων, τόνι­σε την ανά­γκη-σημα­σία ανά­γνω­σης, ενώ ανα­φέρ­θη­κε και σε μελ­λο­ντι­κά συγ­γρα­φι­κά του πονή­μα­τα όπως η συγ­γρα­φή εργα­σί­ας με το γλωσ­σά­ρι της περιο­χής των Πιερίων.

Από την πλευ­ρά του ο δημο­σιο­γρά­φος-συγ­γρα­φέ­ας Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας ανέ­φε­ρε (ολό­κλη­ρη η ομι­λία του):

«Θα ήθε­λα να ξεκι­νή­σω με ανα­φο­ρά στο πάνελ της παρου­σί­α­σης. Ανή­κου­με και οι τρεις – έστω και με χρο­νι­κές δια­φο­ρές- σ’αυτό που ονο­μά­στη­κε γενιά της μετα­πο­λί­τευ­σης. Χαρά­ξα­με τις πολι­τι­κές –ιδε­ο­λο­γι­κές δια­δρο­μές από τα μαθη­τι­κά μας χρό­νια και τις συνε­χί­ζου­με αδιά­λει­πτα. Αυτός ο σεβα­σμός στις επι­λο­γές της νεό­τη­τας μας είναι κοι­νός- δεν συνέ­βη σε όλους αυτό- και αυτό είναι αν θέλε­τε και η βάση της μακρό­χρο­νης φιλί­ας μας παρά τις σημα­ντι­κές δια­φο­ρές που έχου­με από τότε. Όμως υπάρ­χει και η αμοι­βαία εκτί­μη­ση και συχνά κοι­νοί κώδι­κες αντί­δρα­σης σε όσα συμ­βαί­νουν γύρω μας.

Όταν πριν χρό­νια παρου­σί­α­ζα μαζί με τη τότε δήμαρ­χο Χαρού­λα Ουσουλ­τζό­γλου το πρώ­το του βιβλίο είχα κατα­λή­ξει την παρέμ­βα­ση μου προ­τρέ­πο­ντας: «Θανά­ση συνέ­χι­σε το συγ­γρα­φι­κό σου έργο και έχεις όλα τα φόντα να γίνε­σαι ακό­μη καλύ­τε­ρος». Αυτό επι­βε­βαιώ­νε­ται σήμε­ρα με το τρί­το του και από άπο­ψη γρα­φής πιο ώρι­μο-καλο­δου­λε­μέ­νο του έργο.

Είναι ένα βιβλίο που δια­βά­ζε­ται μονο­ρού­φι. Με διη­γή­μα­τα μικρής φόρ­μας- με αρχή, μέση και τέλος- που προ­σφέ­ρουν πλού­σιες εικό­νες, συναι­σθή­μα­τα και διδάγ­μα­τα. Προ­σφέ­ρε­ται δηλα­δή και για απο­λαυ­στι­κή ανά­γνω­ση ακό­μη και για όσους χρό­νια τώρα δυστυ­χώς την έχουν κόψει αρκού­με­νοι στα όσα πλη­ρο­φο­ρού­νται ή κυρί­ως παρα­πλη­ρο­φο­ρο­ρού­νται σερ­φά­ρω­ντας στις οθό­νες των κινη­τών τους. Ίσως ήλθε η ώρα δια­βά­ζο­ντας το βιβλίο του Θανά­ση να ξανα­α­να­κα­λύ­ψουν την μαγεία της ανάγνωσης.

Είναι ιστο­ρί­ες όχι απλά αυτο­βιο­γρα­φι­κές, αλλά ιστο­ρί­ες που θα μπο­ρού­σε να ζήσει ο καθέ­νας μας στην μικρή επαρ­χια­κή μας πόλη. Να για παρά­δειγ­μα η ιστο­ρία «Συν­δι­κα­λι­σής ετών 12» μου θύμι­σε την πρώ­τη μου από­λυ­ση στα 1975 όταν σε δια­λο­γη­τή­ριο της περιο­χής ζήτη­σα να αμεί­βο­μαι τα νόμιμα…

Είναι ιστο­ρί­ες που μας φέρ­νουν πιο κοντά-εμάς τους «πρω­τευου­σιά­νους»- τον κόσμο των κατοί­κων των ορει­νών Πιερίων.

Υπάρ­χουν ιστο­ρί­ες για την ταραγ­μέ­νη δεκα­ε­τία του ’40. Όταν το μεγά­λο κομ­μά­τι των κατοί­κων των Πιε­ρί­ων εντά­χθη­κε στις γραμ­μές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το «πλή­ρω­σε» με διώ­ξεις στη συνέ­χεια. Άλλω­στε η οργα­νω­μέ­νη εκκέ­νω­ση των χωριών εκεί αργό­τε­ρα- οι περί­φη­μοι «ανταρ­τό­πλη­κτοι»- προ­κει­μέ­νου να μην στη­ρί­ξουν τον αγώ­να του ΔΣΕ αυτή είχε ως βάση…

Ένα ακό­μη όμορ­φο χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι η γλώσ­σα του βιβλί­ου. Μάλι­στα υπάρ­χει στο τέλος και γλωσ­σά­ρι για να θυμί­ζει όλους εμάς που ίσως έχου­με ξεχά­σει τις γλωσ­σι­κές μας ρίζες. Λέξεις-ντο­πιο­λια­λά που ακού­γο­νται ακό­μη και σήμε­ρα και μετα­φέ­ρο­νται από γενιά σε γενιά στα ορει­νά Πιέ­ρια και όχι μόνο. Λέξεις πλού­σιες σε νοή­μα­τα, εύη­χες σε αντί­θε­ση με τη σημε­ρι­νή γλωσ­σο­πε­νία ή τα «γκρι­κλικς».

Όμως από τα διη­γή­μα­τα περ­νούν και τα σύγ­χρο­να προ­βλή­μα­τα όπως το Προ­σφυ­γι­κό που δίνε­ται ανά­γλυ­φα σ’ ένα από τα πιο όμορ­φα και άρτια διη­γή­μα­τα της σει­ράς που είναι «Οι σανί­δες σωτηρίας».

lukaina1 lukaina2 lukaina3

Και για να συνοψίσουμε,

Ο Θανά­σης Δέλ­λας στη συλ­λο­γή του αυτή- με μία πάρα πολύ επι­με­λη­μέ­νη έκδο­ση από τις εκδό­σεις «ατέ­χνως»- πετυ­χαί­νει με τη δύνα­μη της ρεα­λι­στι­κής γρα­φής να απο­τυ­πώ­σει ιστο­ρί­ες που συν­δυά­ζο­ντας αυτο­βιο­γρα­φι­κά στοι­χεία με στοι­χεία μυθο­πλα­σία μας παρου­σιά­ζουν πλευ­ρές της νεο­ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας και ζωής. Οι ήρω­ες του, άνθρω­ποι του μόχθου, απλοί καθη­με­ρι­νοί, δια­κρί­νο­νται για την πίστη τους σε ιδα­νι­κά, την αγω­νι­στι­κό­τη­τα τους, την προ­σπά­θεια τους να βελ­τιώ­σουν τους όρους της ζωής σε ατο­μι­κό και συλ­λο­γι­κό επίπεδο.

Βασι­κός τόπος δρά­σης της πλειο­ψη­φί­ας των διη­γη­μά­των είναι η γη της Ημα­θί­ας και ο χρό­νος των ιστο­ριών τους τοπο­θε­τεί­ται στα δύσκο­λα χρό­νια της κατο­χής και της αντί­στα­σης, του εμφυ­λί­ου αλλά και της σύγ­χρο­νης επο­χής. Μπρο­στά από τα μάτια του ανα­γνώ­στη παρε­λαύ­νουν σκη­νές ζωής των ορει­νών χωριών, του Ημα­θιώ­τι­κου αλλά και Θεσ­σα­λι­κού κάμπου. Από την οπτι­κή του συγ­γρα­φέα δεν απου­σιά­ζει και το επί­και­ρο θέμα των προ­σφύ­γων ιδω­μέ­νο με εξαι­ρε­τι­κή ευαι­σθη­σία. Το νήμα που συν­δέ­ει όλα τα διη­γή­μα­τα είναι η ανθρω­πιά και ο ανθρώ­πι­νος πόνος που δεν έχει σύνο­ρα και χρώμα.»

vivlio lukaina

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο