Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας 18/10 στη Βέροια (ΕΛΙΑ) η πρώτη παρουσίαση του νέου βιβλίου του Θανάση Δέλλα «Στη φωλιά της λύκαινας» (Εκδόσεις Ατέχνως).
Μεταξύ των παρευρισκόμενων ο δήμαρχος Βέροιας Κ. Βοργιαζίδης, η πρώην δήμαρχος Χ. Ουσουλτζόγου, οι αντιδήμαρχοι Λ. Ασλανίδης, Σ. Ασλάνογλου, ο πρόεδρος του ΚΑΠΑ Λ. Ακριβόπουλος, ο δημ. Σύμβουλος Κ. Ρίζος, η πρόεδρος Ε.Κ.Β κ.ά.
Στην παρέμβαση του ο πρόεδρος του Δ.Σ του Δικηγορικού Συλλόγου Φώτης Καραβασίλης τόνισε ότι το βιβλίο αποτελεί το μεγάλο δώρο για την ψυχή κάθε ανθρώπου, καθώς και ότι μέσα από τις σελίδες του ταξίδεψε σε άλλα εποχές.
Ο συγγραφέας Θ. Δέλλας αφού ευχαρίστησε του παρευρισκόμενους (αρκετοί ήταν και συντοπίτες τους από τα ορεινά χωριά των Πιερίων, τόνισε την ανάγκη-σημασία ανάγνωσης, ενώ αναφέρθηκε και σε μελλοντικά συγγραφικά του πονήματα όπως η συγγραφή εργασίας με το γλωσσάρι της περιοχής των Πιερίων.
Από την πλευρά του ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Αλέκος Χατζηκώστας ανέφερε (ολόκληρη η ομιλία του):
«Θα ήθελα να ξεκινήσω με αναφορά στο πάνελ της παρουσίασης. Ανήκουμε και οι τρεις – έστω και με χρονικές διαφορές- σ’αυτό που ονομάστηκε γενιά της μεταπολίτευσης. Χαράξαμε τις πολιτικές –ιδεολογικές διαδρομές από τα μαθητικά μας χρόνια και τις συνεχίζουμε αδιάλειπτα. Αυτός ο σεβασμός στις επιλογές της νεότητας μας είναι κοινός- δεν συνέβη σε όλους αυτό- και αυτό είναι αν θέλετε και η βάση της μακρόχρονης φιλίας μας παρά τις σημαντικές διαφορές που έχουμε από τότε. Όμως υπάρχει και η αμοιβαία εκτίμηση και συχνά κοινοί κώδικες αντίδρασης σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Όταν πριν χρόνια παρουσίαζα μαζί με τη τότε δήμαρχο Χαρούλα Ουσουλτζόγλου το πρώτο του βιβλίο είχα καταλήξει την παρέμβαση μου προτρέποντας: «Θανάση συνέχισε το συγγραφικό σου έργο και έχεις όλα τα φόντα να γίνεσαι ακόμη καλύτερος». Αυτό επιβεβαιώνεται σήμερα με το τρίτο του και από άποψη γραφής πιο ώριμο-καλοδουλεμένο του έργο.
Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι. Με διηγήματα μικρής φόρμας- με αρχή, μέση και τέλος- που προσφέρουν πλούσιες εικόνες, συναισθήματα και διδάγματα. Προσφέρεται δηλαδή και για απολαυστική ανάγνωση ακόμη και για όσους χρόνια τώρα δυστυχώς την έχουν κόψει αρκούμενοι στα όσα πληροφορούνται ή κυρίως παραπληροφορορούνται σερφάρωντας στις οθόνες των κινητών τους. Ίσως ήλθε η ώρα διαβάζοντας το βιβλίο του Θανάση να ξαναανακαλύψουν την μαγεία της ανάγνωσης.
Είναι ιστορίες όχι απλά αυτοβιογραφικές, αλλά ιστορίες που θα μπορούσε να ζήσει ο καθένας μας στην μικρή επαρχιακή μας πόλη. Να για παράδειγμα η ιστορία «Συνδικαλισής ετών 12» μου θύμισε την πρώτη μου απόλυση στα 1975 όταν σε διαλογητήριο της περιοχής ζήτησα να αμείβομαι τα νόμιμα…
Είναι ιστορίες που μας φέρνουν πιο κοντά-εμάς τους «πρωτευουσιάνους»- τον κόσμο των κατοίκων των ορεινών Πιερίων.
Υπάρχουν ιστορίες για την ταραγμένη δεκαετία του ’40. Όταν το μεγάλο κομμάτι των κατοίκων των Πιερίων εντάχθηκε στις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το «πλήρωσε» με διώξεις στη συνέχεια. Άλλωστε η οργανωμένη εκκένωση των χωριών εκεί αργότερα- οι περίφημοι «ανταρτόπληκτοι»- προκειμένου να μην στηρίξουν τον αγώνα του ΔΣΕ αυτή είχε ως βάση…
Ένα ακόμη όμορφο χαρακτηριστικό είναι η γλώσσα του βιβλίου. Μάλιστα υπάρχει στο τέλος και γλωσσάρι για να θυμίζει όλους εμάς που ίσως έχουμε ξεχάσει τις γλωσσικές μας ρίζες. Λέξεις-ντοπιολιαλά που ακούγονται ακόμη και σήμερα και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά στα ορεινά Πιέρια και όχι μόνο. Λέξεις πλούσιες σε νοήματα, εύηχες σε αντίθεση με τη σημερινή γλωσσοπενία ή τα «γκρικλικς».
Όμως από τα διηγήματα περνούν και τα σύγχρονα προβλήματα όπως το Προσφυγικό που δίνεται ανάγλυφα σ’ ένα από τα πιο όμορφα και άρτια διηγήματα της σειράς που είναι «Οι σανίδες σωτηρίας».
Και για να συνοψίσουμε,
Ο Θανάσης Δέλλας στη συλλογή του αυτή- με μία πάρα πολύ επιμελημένη έκδοση από τις εκδόσεις «ατέχνως»- πετυχαίνει με τη δύναμη της ρεαλιστικής γραφής να αποτυπώσει ιστορίες που συνδυάζοντας αυτοβιογραφικά στοιχεία με στοιχεία μυθοπλασία μας παρουσιάζουν πλευρές της νεοελληνικής κοινωνίας και ζωής. Οι ήρωες του, άνθρωποι του μόχθου, απλοί καθημερινοί, διακρίνονται για την πίστη τους σε ιδανικά, την αγωνιστικότητα τους, την προσπάθεια τους να βελτιώσουν τους όρους της ζωής σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Βασικός τόπος δράσης της πλειοψηφίας των διηγημάτων είναι η γη της Ημαθίας και ο χρόνος των ιστοριών τους τοποθετείται στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της αντίστασης, του εμφυλίου αλλά και της σύγχρονης εποχής. Μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη παρελαύνουν σκηνές ζωής των ορεινών χωριών, του Ημαθιώτικου αλλά και Θεσσαλικού κάμπου. Από την οπτική του συγγραφέα δεν απουσιάζει και το επίκαιρο θέμα των προσφύγων ιδωμένο με εξαιρετική ευαισθησία. Το νήμα που συνδέει όλα τα διηγήματα είναι η ανθρωπιά και ο ανθρώπινος πόνος που δεν έχει σύνορα και χρώμα.»