Βαγγελιώ Καρακατσάνη: Φεστιβάλ ΚΝΕ – οδηγητή

Πρό­σω­πα χαμο­γε­λα­στά και χαρούμενα
με την ικα­νο­ποί­η­ση ζωγρα­φι­σμέ­νη στα μάτια τους.
Τα κατα­φέ­ρα­με, σύντροφοι!
Χτί­σα­με τη δική μας πολιτεία.
Την κόκ­κι­νη πολιτεία.

Κι αύριο, λέει,
θα βρού­με τις φόρμες,
να μιλή­σου­με ανθρώπινα.
Για το ψωμί που λείπει,
τους συντρό­φους που έφυγαν
και το μέλ­λον που σήκω­σαν στις πλά­τες τους, δίνο­ντάς μας τη σκυτάλη.

Να φιλη­θού­με και ν’ αγαπηθούμε
σα να ‘μαστε αδέρφια.
Αδέρ­φια μαζί με τη δύνα­μη της θέλη­σης, της συνειδητής.

Στις φάμπρι­κες και στις γειτονιές
και στα χωριά ανοί­γου­με το δρόμο…
Με τον ιδρώ­τα και το αίμα μας!

Την καρ­διά μας δίνου­με και την ψυχή μας,
όταν χρειάζεται,
για να ζωγρα­φί­σουν τα πανιά μας του κόσμου τη ζωντάνια!
Για να τρα­γου­δή­σου­με στο ρυθ­μό της ζωής,
της αλη­θι­νής, την ίδια τη ζωή!
Για να γεν­νή­σουν οι μανά­δες, αφέ­ντρες του πλού­του που παρά­γει η τάξη μας,
το νέο άνθρωπο.

Για όλα τού­τα χτί­ζου­με τις πολι­τεί­ες μας.
Και καρ­τε­ρού­με τη μέρα, που θα σηκω­θεί ο ήλιος ο κατα­κόκ­κι­νος και θα αγκα­λιά­σει μια κου­κί­δα πάνω στη γη,
με ένα μεγά­λο και επι­βλη­τι­κό σαν τις ματιές μας, σφυροδρέπανο.

Για τού­τη την ώρα της λευ­τε­ριάς ζού­με και αναπνέουμε!