Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Δεν υπήρξε ανατροπή, ούτε έκπληξη στην υπόθεση της δολοφονίας της Κάρολαϊν. Αυτό που αρκετοί/ες υποψιαζόμασταν κι αυτό που από την αρχή γνώριζε ο δολοφόνος αποδείχτηκε στο έπακρο. Ούτε διαρρήκτες με καταγωγή από χώρες του εξωτερικού υπήρξαν, ούτε ληστεία, ούτε τίποτα. Μόνο μια μεθοδική, εκδικητική, τιμωρητική και στυγνή γυναικοκτονία μαζί με μια εξίσου αποτρόπαια ζωοκτονία που εκτελέστηκαν από τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, σύζυγο της Κάρολαϊν. Μάλιστα, ο δολοφόνος εκμεταλλεύτηκε την ψεύτικη εικόνα, με την οποία μας βομβαρδίζουν καθημερινά τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ήδη από τη δεκαετία του ’90, ότι υπεύθυνοι για την αύξηση της εγκληματικότητας στη χώρα μας είναι οι ξένοι ώστε να παραπλανήσει την έρευνα.
Τα περισσότερα ΜΜΕ υιοθέτησαν αυτή την εικόνα κι ενάντια σε κάθε δεοντολογία προσπάθησαν να μας πείσουν ότι μόνο ένας εξωτερικός εγκληματίας θα μπορούσε να προκαλέσει τόσο κακό σε μια ευτυχισμένη οικογένεια-πρότυπο. Μέχρι χθες τουλάχιστον, όταν η Αστυνομία έσπευσε να μεταφέρει στην ΓΑΔΑ για νέα κατάθεση τον 32χρονο σύζυγο της Κάρολαϊν. Σύμφωνα με τα όσα τονίστηκαν σε έκτακτη συνέντευξη τύπου, τα «νέα στοιχεία που έχουν προκύψει δεν μπορούσαν να περιμένουν» και «ο 32χρονος είναι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας για τα νέα στοιχεία που έχουν προκύψει». Η ομολογία του θύτη έρχεται να συμπληρώσει όλα τα παραπάνω.
Διάφορα «φωτεινά» μυαλά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βιάστηκαν να πουν ότι δεν είναι αθώα η επίσπευση της σύλληψης του δολοφόνου, μια μέρα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου Χατζηδάκη που καταργεί το 8ωρο και τα συνδικάτα. Αυτές οι εκτός τόπου και χρόνου αναφορές δεν έκρυψαν το πραγματικό ζήτημα: τις γυναικοκτονίες. Θα πρέπει να εστιάσουμε σε αυτό, όχι μόνο γιατί αυξάνονται αλλά και γιατί αποκαλύπτονται όλο και πιο συχνά πλέον.
Ως γυναικοκτονία αναφέρεται το έγκλημα μίσους που βασίζεται στο φύλο, το οποίο γενικά ορίζεται ως «η σκόπιμη θανάτωση των γυναικών (ή κοριτσιών) επειδή είναι γυναίκες». Οι γυναικοκτονίες διαπράττονται ή γίνονται ανεκτές τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής» και λοιπές μορφές δολοφονίας, τη στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, και περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.
Ο όρος γυναικοκτονία καταγράφηκε πρώτη φορά σε νομικό λεξικό του 1801 ως «femicide» από τον Joh Corry. Ωστόσο στη σύγχρονη εποχή αποδίδεται στην Dianna Russell, η οποία τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το 1976 στο πρώτο Διεθνές Δικαστήριο για τα Εγκλήματα κατά των γυναικών υπογραμμίζοντας χαρακτηριστικά ότι «χρειάζεται να φθάσουμε σε μία συναίνεση προκειμένου να περιγράψουμε αυτό το σύνθετο, πολυεδρικό και πολιτισμικά εξαρτώμενο έγκλημα». Ο όρος (femicidio) χρησιμοποιείται εκτενώς στη Λατινική Αμερική ως χρήσιμο εργαλείο για την αντιμετώπιση της ανησυχητικής κλιμάκωσης των πολύ βίαιων δολοφονιών γυναικών και κοριτσιών. Εισήχθη παράλληλα η λέξη «feminicidio» προκειμένου να αποτυπωθεί το στοιχείο της ατιμωρησίας και της θεσμικής βίας λόγω έλλειψης λογοδοσίας και επαρκούς ανταπόκρισης από την πλευρά του κράτους, όταν διαπράττονται τέτοιες δολοφονίες. Ο δεύτερος όρος χρησιμοποιείται όταν διακυβεύεται η ευθύνη του κράτους. Όμως καμία ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν έχει συμπεριλάβει στο ποινικό της δίκαιο τη γυναικοκτονία ως αυτοτελές έγκλημα.
Η δολοφονία της Κάρολαϊν εντάσσεται σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο. Όλο τα παραπάνω, δείχνουν ότι είναι περισσότερο αναγκαία από κάθε άλλη φορά η κατάργηση του σεξισμού στην οικογένεια, στους χώρους εργασίας, στις ανθρώπινες σχέσεις με οδηγό τους αγώνες του γυναικείου κινήματος χωρίς «ναι μεν αλλά» και διάφορες δικαιολογίες που μόνο εμπόδια βάζουν στους αγώνες. Σε αυτή τη δύσκολη μάχη, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν χωράει η αντίληψη ότι κάθε γεγονός το αντιμετωπίζουμε σα να είναι η πρώτη φορά και χωρίς άμεση σύνδεση με τον τρόπο που οι νέες εργαζόμενες και οι νέοι εργαζόμενοι έρχονται σε επαφή με τις ιδέες της γυναικείας καταπίεσης. Κάθε γυναικοκτονία, κάθε σεξιστικό έγκλημα συνδέεται άμεσα με τον τρόπο που το κράτος επιχειρεί να ελέγξει τις ζωές χιλιάδων γυναικών, το σώμα, την ψυχή τους και την εργασία τους, που επιβάλλει πρότυπα και συμπεριφορές.
Το υπόβαθρο τέτοιων αποκαλύψεων που μέχρι χθες έμεναν στο σκοτάδι, είναι οι πλούσιοι αγώνες ενάντια στη γυναικεία καταπίεση που έφτασαν να ακυρώσουν το σεξιστικό «συνέδριο γονιμότητας», το οποίο οργάνωνε ο σκληρός πυρήνας του κράτους κάτω από την αιγίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Από τη μια μεριά, η μακρόσυρτη οικονομική κρίση έχει σημάνει επιθέσεις σε βάρος της εργατικής τάξης παντού και με χειρότερες συνθήκες εργασίας για τις γυναίκες καθώς και νέους νόμους που επιχειρούν να κανονικοποιήσουν τις βίαιες συμπεριφορές, την εξουσία του συζύγου πάνω στη γυναίκα και τα παιδιά μετά το χωρισμό, ακόμα και τους βιασμούς. Ταυτόχρονα, οι εργατικοί αγώνες ενάντια σε αυτά τα χτυπήματα φέρνουν εμπειρίες που ανεβάζουν τη συλλογικότητα και την αυτοπεποίθηση των γυναικών που αντιδρούν στην καταπίεση. Και μαζί ανεβάζουν την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση σε πρωτοπόρα κομμάτια που συνδέουν αυτές τις μάχες με την αντίσταση σ’ ένα σύστημα που βάζει το κέρδος πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.
Οι επιθέσεις της κυβέρνησης και του κράτους προς τις γυναίκες είναι δεδομένο ότι θα συνεχιστούν αλλά και ότι θα αντιμετωπιστούν από το γυναικείο αλλά και το εργατικό κίνημα. Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια είναι μία από τις επιθέσεις. Με αφορμή αυτό αξίζει να θυμηθούμε ότι ο δολοφόνος στην ομολογία του ισχυρίστηκε ότι αυτό που τον ένοιαζε πάνω από όλα ήταν το μωρό τους…
Κι εδώ ακριβώς είναι όπου ο Κώστας Τσιάρας, υπουργός Δικαιοσύνης & Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οφείλει να μας πει πως τελικά θα εφαρμοστεί ο νόμος της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας μετά από άλλη μία γυναικοκτονία. Ιδιαίτερα τώρα, που ο δολοφόνος αποδείχτηκε ότι είναι ένας «πετυχημένος», «λευκός» άντρας από μια «ευτυχισμένη» οικογένεια και όχι ένας «αλλοδαπός, μέλος του οργανωμένου εγκλήματος» που δεν «άντεξε» την ψυχολογική πίεση που ήρθε ως συνέπεια του εγκλήματος και όπως ανέφερε η προπαγάνδα των ΜΜΕ μέχρι και πριν λίγες μόνο μέρες.
Περισσότερα στοιχεία για τις γυναικοκτονίες θα βρείτε στους συνδέσμους που ακολουθούν:
- Γυναικοκτονία, https://eige.europa.eu/el/taxonomy/term/1128, Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων
- Γυναικοκτονία: Το «ανύπαρκτο» έγκλημα. Παγκόσμια δεδομένα & μια σύγκριση νομικών πλαισίων μεταξύ Ελλάδας και Χιλής, https://www.crimetimes.gr/γυναικοκτονία-το-ανύπαρκτο-έγκλημ/, Crime Times