Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιώργος Κιμούλης: “Το Παγκάκι” — Από ποιες πόλεις θα περάσει

Μετά τη sold out επι­τυ­χία σε Αθή­να και Θεσ­σα­λο­νί­κη η παρά­στα­ση “Το Παγκά­κι” θα περιο­δεύ­σει από τις 22 Νοεμ­βρί­ου στην περι­φέ­ρεια. Πρό­κει­ται για ένα έργο δια­χρο­νι­κό, παρό­τι γρά­φτη­κε το 1983, δηλα­δή πριν την κατάρ­ρευ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, όπως ανέ­φε­ρε ο Γιώρ­γος Κιμού­λης που σκη­νο­θέ­τη­σε και πρω­τα­γω­νι­στεί ‑με τη Φωτει­νή Μπα­ξε­βά­νη- στην παρά­στα­ση, μιλώ­ντας στον Νίκο Γιώ­τη για το Αθη­ναϊ­κό Μακε­δο­νι­κό Πρα­κτο­ρείο Ειδήσεων.

Ερω­τη­θείς για τους λόγους που το επέ­λε­ξε, επι­σή­μα­νε πως πάντο­τε επι­λέ­γει τα έργα που παρου­σιά­ζει ανά­λο­γα με τα ερω­τή­μα­τα που ακού­ει από τον περι­βάλ­λο­ντα χώρο του κι από ερω­τή­μα­τα που γεν­νιού­νται σ΄ εκεί­νον. «Δεν επι­λέ­γω κάποια έργα για να τα έχω στο βιο­γρα­φι­κό μου και να παί­ξω οπωσ­δή­πο­τε. Είναι και θέμα ιδε­ο­λο­γι­κής προ­σέγ­γι­σης της εργα­σί­ας μου. Ειδι­κό­τε­ρα στη συγκε­κρι­μέ­νη παρά­στα­ση, ένα από τα ερω­τή­μα­τα που τίθε­νται είναι αν και κατά πόσο μπο­ρούν ακό­μη οι άνθρω­ποι να ζήσουν μαζί, πόσο ανά­γκη το έχουν και αν το έχουν ανά­γκη για­τί δεν το κατορ­θώ­νουν», σημειώ­νει χαρακτηριστικά.

Στο “Παγκά­κι” μπο­ρεί να εναλ­λάσ­σο­νται το κωμι­κό με το τρα­γι­κό, αλλά όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δημο­φι­λής καλ­λι­τέ­χνης, το έργο στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι κωμω­δία, «κι εδώ φαί­νε­ται ο ιδιο­φυ­ής τρό­πος που βρή­κε ο Αλε­ξά­ντερ Γκέλ­μαν να παρου­σιά­σει αυτό το τόσο σοβα­ρό θέμα». «Κωμι­κός είναι ο δρό­μος που χρη­σι­μο­ποιεί. Ίσως να γνω­ρί­ζει αυτό που είπε κάπο­τε ο Ντά­ριο Φο, ότι το κλά­μα ανα­κου­φί­ζει, το γέλιο όμως θυμώ­νει. Και ο θυμός είναι ένας βατή­ρας προ­σπά­θειας ο άνθρω­πος να αλλά­ξει κάποια πράγ­μα­τα. Όταν λέω ο θυμός δεν εννοώ ο εκνευ­ρι­σμός ή η τσα­ντί­λα αλλά ο θυμός», επι­ση­μαί­νει ο σπου­δαί­ος θεατράνθρωπος.

Όσον αφο­ρά στα μηνύ­μα­τα που ‑πιθα­νόν- λαμ­βά­νουν οι θεα­τές από την παρά­στα­ση, τονί­ζει πως το θέα­τρο και γενι­κό­τε­ρα η Τέχνη δεν καθο­δη­γεί, και γι αυτό δεν πρέ­πει να ψάχνου­με να βρού­με κάποια συγκε­κρι­μέ­να μηνύ­μα­τα, αλλά θέτει ερω­τή­μα­τα. «Πιστεύω πως ο ρόλος της Τέχνης δεν είναι καθο­δη­γη­τι­κός αλλά υπο­μνη­στι­κός. Υπεν­θυ­μί­ζει αυτά που οι άνθρω­ποι ξεχνούν. Μ’ αυτή τη λογι­κή μπο­ρεί κανείς να πει ότι μέσω αυτής της υπό­μνη­σης που γίνε­ται, ίσως ο άνθρω­πος ακο­λου­θή­σει κάποια βήμα­τα προς την αλλα­γή αυτών των συν­θη­κών ή των κατα­στά­σε­ων που τον ταλαι­πω­ρούν», υπογραμμίζει.

Στην παρά­στα­ση το παρόν μπερ­δεύ­ε­ται με το παρελ­θόν και γενι­κά κάποιος μπο­ρεί να δει στοι­χεία του εαυ­τού του στο έργο. «Όντως», μας λέει ο Γιώρ­γος Κιμού­λης, σημειώ­νο­ντας πως «μία από τις αιτί­ες που ουσια­στι­κά οι άνθρω­ποι συνε­χί­ζουν να είναι μόνοι παρό­λο που δεν θέλουν, είναι το γεγο­νός ότι όταν πλη­σιά­ζου­με έναν άνθρω­πο και συστη­νό­μα­στε σ’ αυτόν, ουσια­στι­κά δεν του εμφα­νί­ζου­με αυτό που πραγ­μα­τι­κά είμα­στε. Πολ­λές φορές του εμφα­νί­ζου­με αυτό που θα θέλα­με να γίνου­με- και βλέ­που­με ότι μερι­κές φορές περ­νά­ει αυτό. Για­τί όλοι ξέρου­με τι είμα­στε, σε έναν άλφα βαθ­μό, καθώς και το τι θα θέλα­με να γίνου­με! Όταν λοι­πόν χρη­σι­μο­ποιού­με τη μάσκα συμπε­ρι­φο­ράς αυτού που θα θέλα­με να γίνου­με δεν είμα­στε εμείς. Βλέ­που­με όμως πως ο απέ­να­ντι το εισπράτ­τει και το δέχε­ται και συνε­χί­ζου­με να συμπε­ρι­φε­ρό­μα­στε σαν αυτό που θα θέλα­με να γίνου­με. Κάποια στιγ­μή όμως οι μάσκες πέφτουν και αυτή η σχέ­ση, όπως είναι φυσι­κό, δια­λύ­ε­ται. Κι αυτό είναι και μία απ’ τις αιτί­ες που συνε­χί­ζου­με να είμα­στε μόνοι μας».

* Η περιο­δεία της παρά­στα­σης “Το Παγκά­κι” θα αρχί­σει στις 18 Νοεμ­βρί­ου από τη Βέροια και θα παρου­σια­στεί δια­δο­χι­κά στην Καρ­δί­τσα, τα Τρί­κα­λα, τα Γιάν­νε­να, το Αγρί­νιο, την Πάτρα, την Τρί­πο­λη, το Κιλ­κίς, τις Σέρ­ρες, την Κατε­ρί­νη, το Βόλο, τη Λαμία και τη Θεσσαλονίκη.

Νίκος Γιώ­της

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο