Δαμασκηνός, κατοχικός Αρχιεπίσκοπος που πρωταγωνίστησε στη σφαγή ΕΛΑΣιτών και ΕΑΜιτών

Στις 20 Μαΐ­ου 1949 πεθαί­νει ο Δαμα­σκη­νός, κατά κόσμο Δημή­τριος Παπαν­δρέ­ου, Αρχιε­πί­σκο­πος Αθη­νών και Πάσης Ελλά­δος την περί­ο­δο της Κατο­χής και του Εμφυ­λί­ου. Ο Δαμα­σκη­νός διε­τέ­λε­σε επί­σης πρω­θυ­πουρ­γός (17/10–1/11/1945), του μισαλ­λό­δο­ξου και δολο­φο­νι­κού κρά­τους των “χιτών” και των ταγ­μα­τα­σφα­λι­τών και αντι­βα­σι­λέ­ας (31/12/1944–28/9/1946), όταν ο Τσόρ­τσιλ και ο Σκό­μπι δολο­φο­νού­σαν το λαό της Αθή­νας, το Δεκέμ­βρη του ’44.

Εκλέ­χθη­κε αρχιε­πί­σκο­πος χάρη στην εύνοια της κατο­χι­κής «κυβέρ­νη­σης» Τσο­λά­κο­γλου, η οποία ακύ­ρω­σε την εκλο­γή του Χρύ­σαν­θου από την Ιερά Σύνο­δο για να εκλε­γεί ο Δαμα­σκη­νός. Στις επι­στο­λές του προς την «κυβέρ­νη­ση» των προ­δο­τών, ο Δαμα­σκη­νός ευλο­γού­σε τους «Κουί­σλιγκ», δηλώ­νο­ντας ότι «απο­βλέ­πο­μεν μετά βαθεί­ας εκτι­μή­σε­ως προς την τολ­μη­ράν πρω­το­βου­λί­αν την οποί­αν ανα­λά­βα­τε», ενώ χαρα­κτή­ρι­ζε τη συν­θη­κο­λό­γη­ση με τους κατα­κτη­τές σαν «μέτρον ανάγκης».

Στα χρό­νια της τρι­πλής φασι­στι­κής Κατο­χής, όταν ο λαός μάτω­νε στον εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώ­να, ο τότε αρχιε­πί­σκο­πος Δαμα­σκη­νός, απευ­θυ­νό­με­νος “προς τον ευσε­βή Ελλη­νι­κόν Λαόν”, έγρα­φε σε μήνυ­μά του: “Ουδέν έχο­μεν να ωφε­λη­θώ­μεν εξ οιων­δή­πο­τε απο­πει­ρών και προ­κλή­σε­ων ενα­ντί­ον των Αρχών Κατο­χής. Διά τού­το πάντες οφεί­λο­μεν, αφιε­ρω­μέ­νοι εις την παρα­γω­γι­κήν εργα­σί­αν, ν’ ανα­μεί­νω­μεν την ώραν της Ειρή­νης, εγκαρ­τε­ρού­ντες και πιστεύ­ο­ντες εις τον δικαιο­κρί­την Θεόν”! (Ηλία Βενέ­ζη: “Αρχιε­πί­σκο­πος Δαμα­σκη­νός”, Σελ. 194).

Ο ίδιος, απευ­θυ­νό­με­νος προς τον πλη­ρε­ξού­σιο του Ράιχ στην Ελλά­δα, Γκ. Αλτεν­μπουργκ, έλε­γε: “Είναι περιτ­τόν και να λεχθεί, ότι εκ της τοιαύ­της περι­πλο­κής μόνον ζημί­αι, υλι­καί και ηθι­καί, δύνα­νται να προ­κύ­ψουν δι’ αμφό­τε­ρα τα μέρη, ωφε­λή­μα­τα δε μόνον διά τους έχο­ντας συμ­φέ­ρον να οξύ­νουν και να διαιω­νί­ζουν την αντί­θε­σιν μετα­ξύ Δυνά­με­ων Κατο­χής και Ελλη­νι­κού Λαού”! (ο.π., σελ. 215).

Στη συνέ­χεια έπαι­ξε απο­φα­σι­στι­κό ρόλο στον σφα­για­σμό χιλιά­δων ΕΛΑ­Σι­τών — ΕΑΜι­τών από τους Εγγλέ­ζους του Σκό­μπι, τον Γ. Παπαν­δρέ­ου και τους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες και τους χωρο­φύ­λα­κες του Α. Εβερτ το Δεκέμ­βρη του 1944. Υπό την ηγε­σία του, το 1946, η έκτα­κτη σύνο­δος της Ιεραρ­χί­ας εξέ­δω­σε την ποι­μα­ντο­ρι­κή εγκύ­κλιο για την κατα­δί­κη της Αρι­στε­ράς, ενώ υπό την καθο­δή­γη­σή του, η Ιερά Σύνο­δος της 30/5/47 «αφό­ρι­σε» σαν «εθνι­κώς εγκλη­μα­τι­κόν κίνη­μα» (!) τον αγώ­να των μαχη­τών του ΔΣΕ.

Ο Δαμα­σκη­νός ήταν εκεί­νος που το ’48 ευλο­γού­σε τα εκτε­λε­στι­κά απο­σπά­σμα­τα των στρα­το­δι­κεί­ων, αφού, όπως έλε­γε, οι δολο­φο­νη­θέ­ντες δημο­κρά­τες είχαν το ανά­θε­μα, καθ’ ότι επρό­κει­το για «κατα­δι­κα­σθέ­ντες εις θάνα­τον κατό­πιν νομί­μου και δημο­σί­ας διαδικασίας»!

Αργό­τε­ρα, το 1949, δήλω­νε «υπε­ρή­φα­νος» για την «εθνι­κήν κολυμ­βή­θραν» της Μακρονήσου…