Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΔΑΣ-ΥΠΠΟΑ: Οι εργαζόμενοι να ξεφοβηθούν και να δράσουν συλλογικά

Την αλλη­γο­ρία ενός άθλου του Ηρα­κλή χρη­σι­μο­ποιεί η ΔΑΣ ΥΠΠΟΑ για να τοπο­θε­τη­θεί για τις τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις και σημειώ­νει μετα­ξύ άλλων:

«Η “Λερ­ναία Υδρα” του σκο­τα­δι­σμού έχει πολ­λά κεφά­λια, πολ­λά πρό­σω­πα, πολ­λά ονό­μα­τα. Δια­μορ­φώ­νει το έδα­φος για να υπάρ­χει σιω­πή σε βια­σμούς και παι­δε­ρα­στία, στη σεξουα­λι­κή κακο­ποί­η­ση και παρε­νο­χλή­σεις, και την ίδια στιγ­μή, με άλλα ή με τα ίδια κεφά­λια, παρι­στά­νει ότι αγω­νί­ζε­ται να λύσει το πρό­βλη­μα! Για­τί ποτέ οι κυβερ­νή­σεις δεν θέλη­σαν — κι ούτε μπο­ρού­σαν — να μιμη­θούν τον άθλο του Ηρα­κλή. Αντί­θε­τα, στον έναν ή στον άλλο βαθ­μό εξέ­θρε­ψαν και συνε­χί­ζουν να εκτρέ­φουν τη “Λερ­ναία Υδρα”.

Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτου Προσωπικού Υπουργείου Πολιτισμού

Σε αυτό το ον όρθω­σαν ανά­στη­μα εργα­ζό­με­νοι που έσπα­σαν τη σιω­πή, απο­κά­λυ­ψαν, κατήγ­γει­λαν και έδει­ξαν τους θύτες.
Άνθρω­ποι δακτυ­λο­δει­κτού­με­νοι από τη γεν­ναιό­τη­τά τους.
Αψη­φώ­ντας το “Βασί­λη κάτσε φρό­νι­μα, να γίνεις νοι­κο­κύ­ρης” έγι­ναν παρά­δειγ­μα που πρέ­πει να ενθαρ­ρυν­θεί.
Σε αυτούς τους ανθρώ­πους αξί­ζει κάθε συμπα­ρά­στα­ση, για να υπάρ­ξει κατα­δί­κη των θυτών».
Η ΔΑΣ επι­ση­μαί­νει τις ευθύ­νες της υπουρ­γού Πολι­τι­σμού και συνο­λι­κά της κυβέρ­νη­σης για την υπό­θε­ση Λιγνά­δη, του ΣΥΡΙΖΑ για το νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο που δια­μόρ­φω­σε στον Ποι­νι­κό Κώδι­κα, καθώς και όλων όσοι έχουν κάνει τους εργα­σια­κούς χώρους «ζού­γκλα».
Τονί­ζει ότι «οι τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις απο­δει­κνύ­ουν την ανά­γκη οι εργα­ζό­με­νοι να συσπει­ρω­θούν στα σωμα­τεία τους. Να απο­τε­λέ­σουν αυτά την ασπί­δα τους».

Και κατα­λή­γει: «Αν ξεφο­βη­θού­με, αν δρά­σου­με συλ­λο­γι­κά, θα κατα­λά­βου­με ότι δεν αρκεί να χτυ­πά­με τα κεφά­λια ένα — ένα ξεχω­ρι­στά. Για­τί το τέρας δεν σκο­τώ­νε­ται με αυτόν τον τρό­πο (…) Τα κεφά­λια είναι το μερι­κό. Το γενι­κό είναι εκεί­νο που θέλει κόψι­μο. Που, κατά και­ρούς, θυσιά­ζει μερι­κά από τα κεφά­λια του, για να γλι­τώ­σει τις ρίζες του. Και θέλει κόψι­μο από τις ρίζες του. Από εκεί που παίρ­νει τη δύνα­μή του. Για να είναι το τέλος του ορι­στι­κό από τον Ηρα­κλή — λαό».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο