Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δεκέμβρης 1944: Δόξα και τιμή στους αγωνιστές του ΕΛΑΣ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Εβδο­μή­ντα-έξι χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται φέτος από το Δεκέμ­βρη του 1944, όταν η ντό­πια αστι­κή τάξη και οι βρε­τα­νοί ιμπε­ρια­λι­στές αιμα­το­κύ­λη­σαν το λαό της Αθή­νας. Για άλλη μια φορά τα φερέ­φω­να της αντί­δρα­σης και του αντι­κομ­μου­νι­σμού, στο γνώ­ρι­μο ρόλο τους, επι­χει­ρούν το ξανα­γρά­ψι­μο της ιστο­ρί­ας, επα­να­λαμ­βά­νο­ντας τις χιλιοει­πω­μέ­νες συκο­φα­ντί­ες ενά­ντια στον ηρω­ϊ­κό αγώ­να του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, απο­σιω­πώ­ντας και ανα­πο­δο­γυ­ρί­ζο­ντας τα ιστο­ρι­κά γεγονότα.

Το πρό­βλη­μα τους είναι οι κομ­μου­νι­στές. Τόσες δεκα­ε­τί­ες μετά αρνού­νται να χωνέ­ψουν ότι το ΚΚΕ υπήρ­ξε η ραχο­κο­κα­λιά, ο αιμο­δό­της, ο νους και η ψυχή της Εθνι­κής Αντί­στα­σης που έσω­σε τον ελλη­νι­κό λαό από τον εξαν­δρα­πο­δι­σμό, δίνο­ντας στον αγώ­να για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της πατρί­δας χιλιά­δες στε­λέ­χη και μέλη του.

Τους ενο­χλεί η αλή­θεια: Ότι την ίδια στιγ­μή που οι κομ­μου­νι­στές ηγού­νταν της λαϊ­κής αντί­στα­σης ενά­ντια στους κατα­κτη­τές, ο αστι­κός πολι­τι­κός κόσμος, έχο­ντας παρα­μά­σχα­λα τα χρη­μα­το­κι­βώ­τια, εγκα­τέ­λει­πε τη χώρα στην τύχη της, μετα­κο­μί­ζο­ντας υπό την προ­στα­σία των βρε­τα­νών συμ­μά­χων του στο εξω­τε­ρι­κό. Ή, ακό­μη χει­ρό­τε­ρα, καλού­σε το λαό να υπο­τα­χθεί και να συνερ­γα­στεί με τους κατακτητές!

Όταν ανα­φε­ρό­μα­στε στα Δεκεμ­βρια­νά είναι απα­ραί­τη­το να έχου­με την εικό­να που επι­κρα­τού­σε στην Ελλά­δα μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση από τους Ναζί κατα­κτη­τές. Μια εικό­να που ήταν ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή από αυτήν που επι­κρα­τού­σε προ­πο­λε­μι­κά, καθώς είχε αλλά­ξει ριζι­κά ο πολι­τι­κός χάρ­της της χώρας.

Ο λαός ήταν, στην συντρι­πτι­κή του πλειο­ψη­φία, συσπει­ρω­μέ­νος γύρω από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, έχο­ντας δημιουρ­γή­σει μέσα από την αντι­φα­σι­στι­κή πάλη της Κατο­χής ένα είδος εξου­σί­ας που έτει­νε να ξεφύ­γει από τα πλαί­σια του αστι­κού συστή­μα­τος. Η λαϊ­κή πλειο­ψη­φία, συσπει­ρω­μέ­νη στο ΕΑΜ, είχε το δικό της λαϊ­κό στρα­τό, τον ηρω­ϊ­κό ΕΛΑΣ και τις υπό­λοι­πες ΕΑΜι­κές αντι­στα­σια­κές οργα­νώ­σεις. Την ίδια στιγ­μή, τα αστι­κά πολι­τι­κά κόμ­μα­τα είχαν κυριο­λε­κτι­κά απο­διορ­γα­νω­θεί, έχο­ντας κατα­στεί «κόμ­μα­τα-σφρα­γί­δες».

Οι αρχι­τέ­κτο­νες της σφα­γής του Δεκέμ­βρη: Ο Γεώρ­γιος Παπαν­δρέ­ου και ο στρα­τη­γός Ρ. Σκό­μπυ. Δίπλα τους ο Αρχιε­πί­σκο­πος Δαμασκηνός.

Η κατά­στα­ση αυτή έρχο­νταν σε αντί­θε­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα της ντό­πιας άρχου­σας τάξης και των βρε­τα­νών ιμπε­ρια­λι­στών. Η δια­σφά­λι­ση αυτών των συμ­φε­ρό­ντων απαι­τού­σε την καθυ­πό­τα­ξη και ποδη­γε­σία του λαϊ­κού κινή­μα­τος, την διά­λυ­ση των ΕΑΜι­κών οργα­νώ­σε­ων και τον αφο­πλι­σμό του ΕΛΑΣ. Η παλι­νόρ­θω­ση ενός προ­πο­λε­μι­κού αστι­κού καθε­στώ­τος απαι­τού­σε ένα δυνα­τό χτύ­πη­μα στο ΚΚΕ και στο λαϊ­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό κίνη­μα. Αυτός ήταν κι’ ο λόγος που η χώρα οδη­γή­θη­κε στην ένο­πλη σύγκρου­ση του Δεκέμ­βρη του 1944.

Το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα των «Παπαν­δρέ­ου», των «Πλα­στή­ρων» και των «Βενι­ζέ­λων» – που καθ’ όλη τη διάρ­κεια της Κατο­χής έκα­νε δια­κο­πές στο εξω­τε­ρι­κό- από κοι­νού με τους ντό­πιους συνερ­γά­τες των Ναζί (Τάγ­μα­τα Ασφα­λεί­ας) συνα­σπί­στη­κε με τους βρε­τα­νούς του ιμπε­ρια­λι­στή αρχι­σφα­γέα Τσώρ­τσιλ ενά­ντια στον ελλη­νι­κό λαό. Αυτοί αιμα­το­κύ­λη­σαν την Αθή­να το Δεκέμ­βρη του 1944 αφού προη­γου­μέ­νως έθε­σαν εκβια­στι­κά στο λαό το δίλημ­μα: «Ή τα όπλα ή τις αλυσίδες».

Η σύγκρου­ση του Δεκέμ­βρη του 1944 υπήρ­ξε κορυ­φαία στιγ­μή της ταξι­κής πάλης στην Ελλά­δα του 20ου αιώ­να. Σήμε­ρα, 76 χρό­νια μετά τα γεγο­νό­τα εκεί­να, όση λάσπη και αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δηλη­τή­ριο κι’ αν ρίξουν τα επι­τε­λεία των αστών και οι λακέ­δες του ιμπε­ρια­λι­σμού, η ιστο­ρία δεν αλλά­ζει και δεν παρα­γρά­φε­ται. Η φλό­γα δεν έσβη­σε: «ΕΑΜ– ΕΛΑΣ–ΕΠΟΝ–ΟΠΛΑ–ΔΣΕ, δόξα και τιμή στο ΚΚΕ».

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο