Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δημήτρης Βαλαής: Το Μεγάλο Ταξίδι

Ήταν μια βρα­διά τ’ Αυγούστου,

θυμά­σαι;

Μαζί στην ακρογιαλιά

κοι­τού­σα­με τον ουρανό…

Κάνα­με όνειρα,

πόσα όνει­ρα!

Ξάφ­νου, ένα αστέρι 

χύθη­κε στο χάος

και χάθη­κε φλεγόμενο…

– “Μα για­τί;” με ρώτησες

και τα όμορ­φα μάτια σου

με κοί­τα­ξαν θλιμμένα…

–“Για­τί, καρ­διά μου,

κανείς δεν το κοίταξε

όπως εσύ εμέ­να, σου απάντησα…

Ατέ­λειω­τους αιώνες

τρε­μό­σβη­νε μόνο του

στην παγω­νιά του σύμπαντος…

Περι­μέ­νο­ντας λίγη αγάπη,

λίγη συμπό­νια,

που ποτέ δεν ήρθε…

Κου­ρά­στη­κε, απελπίστηκε

κι απο­φά­σι­σε να δώσει 

ένα τέλος στη ζωή του…

Πηγαί­νο­ντας κόντρα στους νόμους 

του τέλειου Δημιουργού,

που το καταδίκασαν 

στην αβά­στα­χτη μοναξιά!

Ίσως, τώρα,

την ώρα του θανά­του του,

κάποια ματά­κια να το πρόσεξαν,

κάποια χεί­λη να ψιθύ­ρι­σαν μια ευχή,

κάποιες καρ­διές να σκίρ­τη­σαν από ελπίδα…

Ίσως, με το θάνα­τό του να κέρδισε 

όσα δεν κατά­φε­ρε στην άχα­ρη ζωή του!…”

Δάκρυ­σες ‑θυμά­σαι;-

και μ’ αγκά­λια­σες σφιχτά…

Πόσο άδεια είναι η ζωή μου

χωρίς τη λάμ­ψη των ματιών σου!…

Κι η ψυχή μου ένας κομήτης

που ετοι­μά­ζε­ται για το Μεγά­λο Ταξίδι!…

Δημή­τρης Βαλαής
δάσκα­λος, Νάουσα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο