Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Διασκέψεις «Ασφαλείας» των κεφαλαιοκρατών

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S! //

Η φετι­νή ‑αυτών των ημε­ρών, «Διά­σκε­ψη του Μονά­χου [κατ’ ευφη­μι­σμό] Ασφα­λεί­ας”» (Münchner Sicherheitskonferenz-Munich Security Conference) έγι­νε περισ­σό­τε­ρο γνω­στή με αφορ­μή την απο­νο­μή του  βρα­βεί­ου «Ewald von Kleist»,  στους Τσί­πρα και Ζάεφ (της πρώ­ην ΦΥΡΟΜ και και νυν Северна Македонија «Βόρεια Μακε­δο­νία») για την υπο­γρα­φή της ΝΑΤΟϊ­κής «Συμ­φω­νί­ας των Πρε­σπών» (μισό-μισό για να μη στε­να­χω­ριέ­ται κανείς).

Η χρο­νιά­τι­κη αυτή μάζω­ξη, με τον ψευ­δε­πί­γρα­φο τίτλο «για την Παγκό­σμια Ασφά­λεια και Στα­θε­ρό­τη­τα» ξεκί­νη­σε το 1963 και έχει εξε­λι­χθεί σε κατε­ξο­χήν όργα­νο χει­ρα­γώ­γη­σης, αφού συμ­με­τέ­χουν αρχη­γοί κρα­τών και κυβερ­νή­σε­ων, υπουρ­γοί άμυ­νας και εξω­τε­ρι­κών, επι­κε­φα­λής διε­θνών οργα­νι­σμών, «εξέ­χο­ντες» ακα­δη­μαϊ­κοί κλπ «παρά­γο­ντες», επι­κε­φα­λής «δεξα­με­νών σκέ­ψης» (τhink τanks) και κάθε είδους ειδι­κοί δια­μόρ­φω­σης της κοι­νής γνώ­μης. Φέτος την παρα­κο­λού­θη­σαν 35 πρό­ε­δροι και πρω­θυ­πουρ­γοί, 50 υπουρ­γοί εξω­τε­ρι­κών και του­λά­χι­στον 30 υπουρ­γοί άμυ­νας, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ καθώς και η Μογκε­ρί­νι «Ύπα­τη Εκπρό­σω­πος της ΕΕ για την Εξω­τε­ρι­κή Πολι­τι­κή και Πολι­τι­κή Ασφα­λεί­ας» παντα­χού παρού­σα και πάλι η Τουρ­κία, με πρω­θυ­πουρ­γό και ΥπΕξ&Α και βέβαια κου­στω­δία ολό­κλη­ρη των ΗΠΑ με κυβερ­νη­τι­κούς παρά­γο­ντες (επι­κε­φα­λής ο Πενς) μεγά­λη αντι­προ­σω­πεία του Κογκρέ­σου με την Πελό­σι κά. Φυσι­κά συμ­με­τέ­χει και σύσ­σω­μη σχε­δόν η Ομο­σπον­δια­κή Κυβέρ­νη­ση της Γερ­μα­νί­ας με επι­κε­φα­λής τη Μέρ­κελ, ενώ Μητσο­τά­κης και Τσί­πρας συνα­γω­νί­στη­καν στο ποιος θα δηλώ­σει πρώ­τος «το παρών».

Στην ατζέ­ντα η δια­τλα­ντι­κή συνερ­γα­σία (όπου ο Τράμπ το παί­ζει «κινέ­ζος»), η αυτο­ε­πι­βε­βαί­ω­ση της ΕΕ και η πορεία της ως «Παί­κτης Ασφα­λεί­ας στην Ευρω­α­τλα­ντι­κή Περι­φέ­ρεια» και οι πιθα­νές συνέ­πειες του «ανα­δυό­με­νου σκλη­ρού αντα­γω­νι­σμού των Παγκο­σμί­ων Δρώ­ντων», με τον πρό­ε­δρο της διά­σκε­ψης Βόλφ­γκανγκ Ίσιν­γκερ να μας βγαί­νει από τ’ αρι­στε­ρά, με «μπου­φάν εκστρατείας»,

Για ακό­μη μια φορά, στο κορυ­φαίο φόρουμ για την ασφά­λεια ήρθαν στο προ­σκή­νιο τα αντα­γω­νι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, που όλο και πιο δύσκο­λα συμ­βι­βά­ζο­νται, καθώς και οι ανα­κα­τα­τά­ξεις στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυρα­μί­δα και την «καθιε­ρω­μέ­νη παγκό­σμια τάξη πραγ­μά­των». Όπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά υπο­γράμ­μι­σε η Αγκέ­λα Μέρ­κελ, στις αρχές του 21ου αιώ­να οι δομές που προ­έ­κυ­ψαν από τον Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, «υπό­κει­νται σε απί­στευ­τη πίε­ση, επει­δή οι εξε­λί­ξεις απαι­τούν τη μεταρ­ρύθ­μι­σή τους». Με αυτήν την έννοια «ο τίτλος της φετι­νής διά­σκε­ψης είναι «Το μεγά­λο παζλ”», όπου ο κόσμος περι­γρά­φε­ται σαν ένα παζλ με δια­λυ­μέ­να κομ­μά­τια, είπε και ανέ­δει­ξε πλευ­ρές των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων τόσο εντός του ΝΑΤΟ όσο και με Ρωσία και Κίνα.

Σκόρπια Puzzles

(Wolfgang  Ischinger: Are we witnessing a great reshuffling? Can the defenders of the post-1945 international order preserve its main elements and piece them back together?) ‑σε απλά ελλη­νι­κά:  Τελι­κά έχουν έρθει τα πάνω κάτω; Θα μπο­ρέ­σουν άρα­γε οι μετά το 1945 υπε­ρα­σπι­στές της διε­θνούς τάξης να ενώ­σουν και πάλι τα κομ­μά­τια του παζλ;

Το σχε­τι­κό σημεί­ω­μα στο σημε­ρι­νό Ριζο­σπά­στη -κάνα­με σχε­τι­κή νύξη και παρα­πά­νω, τα λέει όλα (και σας συνι­στού­με ανε­πι­φύ­λα­κτα να το δεί­τε σε βάθος). Μια οπτι­κή αυτών των αντι­θέ­σε­ων ‑της Ρωσί­ας του Πού­τιν κλπ. μας μετα­φέ­ρει το «Sputnik» ‑γρά­φει (σε σκω­πτι­κό τόνο)

Η μπρο­σού­ρα που μοι­ρα­ζό­ταν στους πολυ­πλη­θείς μετό­χους της 55ης Διε­θνούς Διά­σκε­ψης του Μονά­χου για την Ασφά­λεια, κυκλο­φό­ρη­σε με το ερω­τη­μα­τι­κό για το «ποιος θα μαζέ­ψει τα κομ­μά­τια του μεγά­λου παζλ»; Ήταν το 2007 δώδε­κα χρό­νια πριν, τις ίδιες μέρες όταν στο βήμα της μεγα­λύ­τε­ρης Διά­σκε­ψης για την Ασφά­λεια στον κόσμο, ανέ­βη­κε να μιλή­σει ο ρώσος ηγέ­της Βλα­ντί­μιρ Πού­τιν. Ήταν τότε που η αγγλο­σα­ξω­νι­κή ομή­γυ­ρις που κυριαρ­χού­σε σε εκεί­νη και τις προη­γού­με­νες δια­σκέ­ψεις ανά­λο­γου περιε­χο­μέ­νου, «πάγω­σε» από όσα εκστό­μι­σε ο επι­σκέ­πτης από τη Μόσχα:

Είπε ότι η Ρωσία έχει συμ­φέ­ρο­ντα και ζήτη­σε αυτά να λαμ­βά­νο­νται υπ´όψιν «από τους εταί­ρους μας στη Δύση», είπε ότι ασφά­λεια στην Ευρώ­πη και τον κόσμο δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει χωρίς τη συμ­με­το­χή της Ρωσί­ας… Μέχρι να τελειώ­σει την ομι­λία του, η αρχι­κά νεκρι­κή σιω­πή υπο­χώ­ρη­σε στο ήχο από το…νευρικό σύρ­σι­μο των…οπισθίων τμη­μά­των του σώμα­τος των καλο­ραμ­μέ­νων κοστου­μιών των υψη­λών επι­σκε­πτών πάνω στα πολυ­τε­λή καθίσματα!

Άκου­σον-άκου­σον, ο ηττη­μέ­νος στον ψυχρό πόλε­μο «έβγα­λε φωνή»! Αυτή ήταν η πρώ­τη αντί­δρα­ση της…συλλογικής Δύσης… Οι αυτά­ρε­σκοι νεο­φι­λε­λεύ­θε­ροι της σχο­λής του Σικά­γου, εξέ­λα­βαν την ομι­λία Πού­τιν ως «στιγ­μιαίο» επεισόδιο.

Το 2011, αγνο­ώ­ντας ξανά το περιε­χό­με­νο της ομι­λί­ας Πού­τιν στο Μόνα­χο, βομ­βάρ­δι­σαν τη Λιβύη, δολο­φό­νη­σαν το συνταγ­μα­τάρ­χη Καντά­φι, διέ­λυ­σαν τη χώρα και δημιούρ­γη­σαν προ­ϋ­πο­θέ­σεις για υλο­ποί­η­ση του ίδιου σενα­ρί­ου στη Συρία.

Το 2011–2012 η Ρωσία δοκι­μά­στη­κε από τις μεγα­λύ­τε­ρες κινη­το­ποι­ή­σεις στο εσω­τε­ρι­κό της. Οι εκα­το­ντά­δες ΜΚΟ που λει­τουρ­γού­σαν με εξω­θεν κεφά­λαια κατά­φε­ραν να κινη­το­ποι­ή­σουν μερι­κές χιλιά­δες έως δεκά­δες χιλιά­δες δια­δη­λω­τών… Η σχε­τι­κά ήπια αντί­δρα­ση των δυνά­με­ων κατα­στο­λής δίνο­νταν από τα δυτι­κά ΜΜΕ στον υπερ­θε­τι­κό βαθμό…(Παρατηρώντας σήμε­ρα την αγριό­τη­τα των γαλ­λι­κών ομά­δων κατα­στο­λής στις δια­δη­λώ­σεις κατά των κίτρι­νων γιλέ­κων μπο­ρεί κανείς άφο­βα να πει πως οι ρωσι­κές αντί­στοι­χες του 2012 ήταν «αγγε­λι­κές» μπρο­στά στο όργιο βίας στο Παρί­σι κ.α.). Το κλί­μα κινη­το­ποι­ή­σε­ων που ενί­σχυε η Δύση είχε στό­χο να απο­τρέ­ψει ή να ελα­χι­στο­ποι­ή­σει τα ποσο­στά απο­δο­χής του επα­νερ­χό­με­νου στην προ­ε­δρία στις εκλο­γές του 2012, Βλα­ντί­μιρ Πού­τιν. Ωστε να υπάρ­χουν προϋποθέσεις…αμφισβήτησης της νίκης του. Απέτυχαν…

Η μεγά­λη έφο­δος στο ρωσικό…ουρανό έγι­νε από το Νοέμ­βριο 2013-Φεβρουά­ριο 2014 με την ανα­τρο­πή της νόμι­μης ηγε­σί­ας της Ουκρα­νί­ας και την ενί­σχυ­ση και υπό­θαλ­ψη των ακραί­ων εθνι­κι­στι­κών στοι­χεί­ων, απο­γό­νων των συνερ­γα­τών του Χίτλερ… Και πάλι αγνό­η­σαν τα λεγό­με­να Πού­τιν στο Μόνα­χο το 2007! Γί αυτό έπα­θαν μαζι­κό… «εγκε­φα­λι­κό» στην Ουά­σιγ­κτον όταν πιστο­ποί­η­σαν ότι μέσα σε λίγες μέρες χάθη­κε η… Κρι­μαία! Πάνε κατά δια­ό­λου οι χαρ­το­γρα­φή­σεις για τα κτή­ρια και τους χώρους που θα κατα­λάμ­βα­ναν εκεί τα διά­φο­ρα τμή­μα­τα του ΝΑΤΟ. Ξανά λεκτι­κές ομο­βρο­ντί­ες και ανέ­ξο­δες δηλώ­σεις περί «απο­μό­νω­σης της Ρωσί­ας και διά­λυ­σης της οικο­νο­μί­ας της…».

Το συντρι­πτι­κό πλήγ­μα για τον «κατά φαντα­σία μονο­κρά­το­ρα», έρχε­ται μόλις οι ένο­πλες ορδές των ισλα­μι­στών που εξό­πλι­σε ήταν έτοι­μες να κατα­σπα­ρά­ξουν και τη Δαμα­σκό αφού ουσια­στι­κά ήλεγ­χαν το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος της Συρί­ας. Η ρωσι­κή παρέμ­βα­ση ανέ­τρε­ψε τα πάντα, οι ηγέ­τες των χωρών της Μέσης Ανα­το­λής μέσα σε λίγο χρο­νι­κό διά­στη­μα επι­δί­δο­νταν σε κωλο­τού­μπες γαιω­πο­λι­τι­κής ανασύνταξης!

Στη συνέ­χεια, ο αμε­ρι­κα­νός πρό­ε­δρος Τραμπ ως «ταύ­ρος εν υαλο­πω­λείω» κατά­φε­ρε να βάλει φωτιά στις σχέ­σεις της Ουά­σιγ­κτον με τους στρα­τη­γι­κούς της συμ­μά­χους στην Ευρώ­πη, να μη κατα­φέ­ρει τη βελ­τί­ω­ση των σχέ­σε­ων με τη Μόσχα, να τα σπά­σει με το Πεκί­νο, την Άγκυ­ρα και την Τεχε­ρά­νη, να υπο­χω­ρή­σει ατά­κτως από τις απει­λές που εξα­πέ­λυ­σε κατά της Βόρειας Κορέας.

Στο Μόνα­χο λοι­πόν τις προη­γού­με­νες μέρες ο πολυ­έ­μπει­ρος Γερ­μα­νός διπλω­μά­της και πρό­ε­δρος της Διά­σκε­ψης, Βόλ­φανγκ ´Ισι­γκερ, πέρα από την έμπνευ­ση του να παρου­σιά­σει τη φετι­νή διά­σκε­ψη ως μεγά­λο παζλ με το ερώ­τη­μα ποιος θα μαζέ­ψει τα κομ­μά­τια του, άνοι­ξε τις εργα­σί­ες με ένα χει­με­ρι­νό αθλη­τι­κό μπου­φάν με το σήμα των αστε­ριών της Ε.Ε. που έλει­πε όμως ένα (Βρε­τα­νία), και το σχό­λιο «κάνει πολύ κρύο φέτος». Σχό­λιο που μπο­ρεί να εκλη­φθεί ως επι­κίν­δυ­νη πορεία προς νέο ψυχρό πόλε­μο αλλά και ως σπό­ντα ότι «κρυώ­νου­με μη χτυ­πά­τε τους αγω­γούς με ρωσι­κό Φ.Α…»
Δεν θα είχε και άδι­κο. Το σύνο­λο της ομι­λί­ας του Αμε­ρι­κα­νού αντι­προ­έ­δρου Μάικ Πενς, ήταν αφιε­ρω­μέ­νο σε ένα κού­φιο αμε­ρι­κα­νι­κό μεγα­λοϊ­δε­α­τι­σμό: — Γίνα­με η πρώ­τη χώρα σε παρα­γω­γή πετρε­λαί­ου και γκα­ζιού, δια­βε­βαί­ω­νε τους ακρο­α­τές, (ψέμα, δηλ. fake), και γι αυτό καλού­με τους εταί­ρους μας να μεί­νουν στα­θε­ρά ενά­ντια στον αγω­γό North Stream‑2! Επι­βάλ­λα­με δασμούς 250 δις δολ. στην Κίνα και μπο­ρού­με να διπλα­σιά­σου­με το νού­με­ρο! Ο Μαδού­ρο είναι δικτά­το­ρας και πρέ­πει να φύγει…Η Αμε­ρι­κή γίνε­ται ξανά μεγά­λη και μονα­δι­κή… Σε αυτό το πλαί­σιο δημιουρ­γι­κό­τη­τας κινή­θη­κε η ομι­λία του! Και για να μην αφή­σει αμφι­βο­λί­ες για το σφρί­γος και το μελ­λο­ντι­κό μεγα­λείο της χώρας, οι οργα­νω­τές της Διά­σκε­ψης έδει­χναν την πολυ­πλη­θή αμε­ρι­κα­νι­κή αντι­προ­σω­πεία όπου ανά­με­σα της ξεχώ­ρι­ζαν οι γηραιές κύριες άνω των 75, Μάντλιν Ωλμπράιτ, Ναν­σι Πέλο­σι κ.α. Δρο­σε­ρή εξαί­ρε­ση η Ιβάν­κα Τραμπ… Στο…κροτάλισμα Πενς περί αγω­γού απά­ντη­σε η Άγκε­λα Μέρ­κελ, ίσως για πρώ­τη φορά με τόσο συναι­σθη­μα­τι­κό τρόπο…

— Τα ρωσι­κά κύτ­τα­ρα του φυσι­κού αερί­ου παρα­μέ­νουν ρωσι­κά είτε το παίρ­νου­με μέσω Ουκρα­νί­ας είτε μέσω Βαλ­τι­κής. Στα χρό­νια του ψυχρού πολέ­μου, όταν βρι­σκό­μουν στην τότε DDR αλλά και στη Δυτι­κή Γερ­μα­νία μας προ­μή­θευαν με Φ.Α. από τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Δεν μπο­ρώ να κατα­νο­ή­σω για­τί η επο­χή μας σήμε­ρα είναι τόσο κακή που να αρνη­θού­με να το προμηθευόμαστε!

Κάπου εκεί η Μέρ­κελ στρά­φη­κε προς τον Ουκρα­νό πρό­ε­δρο Πορο­σέν­κο που ήταν έτοι­μος να «αυτο­κτο­νή­σει» και τον απο­τε­λεί­ω­σε! — Είμαι μαζί σας, του είπε γενι­κώς και αορί­στως, αλλά όσον αφο­ρά το γκά­ζι είναι θέμα καθα­ρά των Γερμανών…

Απα­ντώ­ντας ανοι­κτά στις προ­κλή­σεις Πενς, η Μέρ­κελ ανα­ρω­τή­θη­κε τι θα ήθε­λε, να που­λά η Ρωσία απο­κλει­στι­κά στην Κίνα και να αγο­ρά­ζει μόνο από εκεί δικά της εμπο­ρεύ­μα­τα; Θεω­ρώ, τόνι­σε, ότι κάτι τέτοιο δεν συνά­δει με τα ευρω­παϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Η ίδια περί­με­νε με αγω­νία την κινε­ζι­κή τοποθέτηση.

Το «κλά­μα» στην αίθου­σα έγι­νε γοε­ρό όταν σηκώ­θη­κε ο Γιάν Τζεν Τσι, μέλος του Π.Γ. του Κ.Κ.Κίνας και δήλω­σε ότι το πρό­γραμ­μα στρα­τη­γι­κής συνερ­γα­σί­ας μετα­ξύ Κίνας και Ρωσί­ας, όπως το καθό­ρι­σαν οι δυο ηγέ­τες υλο­ποιεί­ται και εργα­ζό­μα­στε για τον συντο­νι­σμό των θέσε­ων μας στο ανώ­τε­ρο δυνα­τό επίπεδο!

Κλεί­νω με μερι­κά, από τα πολ­λά, σχό­λια-εκτι­μή­σεις για τη Διά­σκε­ψη στο Μόνα­χο. Η Ρωσία και η Κίνα δίνουν πλέ­ον τον τόνο στις διε­θνείς σχέ­σεις, εκτι­μά η N.Y.Times.
— Παρά τις δια­κη­ρύ­ξεις Πενς, οι ΗΠΑ υπο­χω­ρούν από τις θέσεις ηγε­μό­να, γρά­φει το γερ­μα­νι­κό Der Spiegel. Οι αμε­ρι­κα­νοί χρη­σι­μο­ποί­η­σαν το χώρο της Διά­σκε­ψης για να μοι­ρά­σουν υπο­δεί­ξεις προς τους ευρω­παί­ους. Ωστό­σο δεν ηγού­νται αυτοί πλέ­ον, υπο­χω­ρούν συνε­χώς, ανα­φέ­ρει το γερ­μα­νι­κό περιοδικό.

Η χώρα η οποία έχει κρα­τι­κό χρέ­ος πάνω από 22 τρις δολά­ρια, έστει­λε στο Μόνα­χο πολυ­πλη­θή αντι­προ­σω­πεία για να πεί­σει περί της ηγε­μο­νί­ας της! Αν είχαν δώσει σημα­σία στα λεγό­με­να Πού­τιν το 2007, ίσως σήμε­ρα οι μύτες να είχαν χαμη­λώ­σει και η στα­θε­ρό­τη­τα στην Ευρώ­πη και τον κόσμο να ένοιω­θε καλύ­τε­ρα! Δεν πει­ρά­ζει, όταν… ωρι­μά­σουν εδώ είμα­στε, τόνι­σε πρό­σφα­τα ο Βλα­ντί­μιρ Πούτιν…

Με την ευκαι­ρία αυτού του «εξ ημι­σεί­ας» να θυμί­σου­με πως πριν 46 χρό­νια, το 1973 δόθη­κε έτσι νόμπελ «για την επί­τευ­ξη της ειρή­νης στο Βιετ­νάμ» στον «πολύ» Henry Kissinger εμπνευ­στή των 10.000 κολα­σμέ­νων ημε­ρών του Βιετ­νάμ (τιμώ­ντας σαν χώρα τις ΗΠΑ — σφα­γέα των λαών) και παράλ­λη­λα στον Βιετ­να­μέ­ζο επα­να­στά­τη Le Duc Tho (Λε Ντουκ Θο) που φυσι­κά αρνή­θη­κε να το πάρει…  Τόνοι Ναπάλμ, σφα­γή αμά­χων στο Μαϊ Λάι και όχι μόνο εκεί… χημι­κός όλε­θρος με τον «Πορ­το­κα­λί Παρά­γο­ντα», εκα­τομ­μύ­ρια νεκροί, άμα­χοι και στρα­τιώ­τες σε μια ατε­λεί­ω­τη σφα­γή που δεν έλε­γε να τελειώ­σει, αν δεν έτρω­γαν τα μού­τρα τους οι αμε­ρι­κα­νοί φονιά­δες των λαών! Η ίδια ιστο­ρία και το 1994 με την «τρι­χο­τό­μη­σή» του σε μια πρα­κτι­κή σκο­πι­μό­τη­τας προ­κει­μέ­νου και σ’ αυτή την περί­πτω­ση να εξι­σω­θούν οι θύτες με το θύμα… Ο Παλαι­στί­νιος ηγέ­της Γιά­σερ Αρα­φάτ, με τον Ισραη­λι­νό πρω­θυ­πουρ­γό Γιτζάκ Ράμπιν και τον υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών του Ισρα­ήλ Σίμον Πέρες (ήταν η περί­ο­δος που η Λωρί­δα της Γάζας μετά τις αλλε­πάλ­λη­λες αιμα­τη­ρές ισραη­λι­νές «απαλ­λο­τριώ­σεις», είχε μετα­βλη­θεί πλέ­ον σ’ ένα σοκά­κι κολα­στή­ριο για τον άμα­χο παλαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό κηδεύ­ο­ντας που κήδευε καθη­με­ρι­νά κατά δεκά­δες τα θύμα­τα των νεο­να­ζί σιωνιστών…
Το μακρι­νό 1926 ο Ιρλαν­δός συγ­γρα­φέ­ας Τζορτζ Μπέρ­ναρντ Σο αρνεί­ται να παρα­λά­βει το νόμπελ (λογο­τε­χνί­ας), λέγο­ντας πως: «Μπο­ρώ να συγ­χω­ρή­σω τον Άλφρεντ Νομπέλ για την εφεύ­ρε­ση του δυνα­μί­τη αλλά μόνο ένα ανθρώ­πι­νο τέρας θα μπο­ρού­σε να εφεύ­ρει τα βρα­βεία νόμπελ»!
Το 1976 το βρα­βείο νόμπελ για την οικο­νο­μία δόθη­κε στον περι­βό­η­το Μίλ­τον Φρί­τμαν, πατέ­ρα της Σχο­λής του Σικά­γου (αυτόν που έβα­λε τη βάση σαν «επι­στη­μο­νι­κό» άλλο­θι για την από­λυ­τη ασυ­δο­σία των αγο­ρών «επι­κα­λού­με­νος μαθη­μα­τι­κές εξι­σώ­σεις και υπο­λο­γι­στι­κά μοντέ­λα, τα οποία ήταν αδύ­να­το να τα επι­βε­βαιώ­σει στην πρά­ξη…» ( Ναό­μι Κλάιν «Το Δόγ­μα του Σοκ»). Ο Φρί­τμαν ένα χρό­νο νωρί­τε­ρα της βρά­βευ­σης, είχε επι­σκε­φτεί τον δικτά­το­ρα της Χιλής Πινο­σέτ, προ­κει­μέ­νου να ανοί­ξει στο Σαντιά­γο παράρ­τη­μα της Σχο­λής του. Ο δικτά­το­ρας προ­θύ­μως αντα­πο­κρί­θη­κε και οι ΗΠΑ χρη­μα­το­δό­τη­σαν το εγχεί­ρη­μα, έτσι το Σαντιά­γο απέ­κτη­σε απο­φοι­τή­σα­ντες «ιερα­πό­στο­λους» της ασυ­δο­σί­ας των αγο­ρών και της εξα­θλί­ω­σης των πολι­τών! Αυτοί δια­χύ­θη­καν σ’ όλη τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή μεθο­δεύ­ο­ντας το γκρέ­μι­σμα του όποιου κοι­νω­νι­κού κρά­τους υπήρ­χε ακό­μα στις χώρες αυτές…

Ο Γερ­μα­νός επι­στή­μο­νας, ο Ότο Χαν, με έρευ­νες την περί­ο­δο 1934–38, που ολο­κλη­ρώ­θη­καν γύρω στο 1940 ανα­κά­λυ­ψε τη σχά­ση βαρέ­ων πυρή­νων και πήρε γι αυτό νόμπελ χημεί­ας. Αλλά όχι τότε! Πολύ αργό­τε­ρα το 1945 όταν κατα­σκευά­στη­κε η ατο­μι­κής βόμ­βας και το «Little Boy» έσπει­ρε τον όλε­θρο σε Χιρο­σί­μα και Ναγκα­σά­κι και το 1953 ο υπΕ­ξΑ των ΗΠΑ, Τζορτζ Μάρ­σαλ (που εκτός από εμπνευ­στής του γνω­στού «Σχέ­διου» ήταν και ένας από τους αρχι­τέ­κτο­νες της ρίψης των ατο­μι­κών βομβών)

Το 2007, τιμή­θη­κε με νόμπελ ‑για την ειρή­νη πάντα ο Αλ Γκορ, αντι­πρό­ε­δρος του Κλί­ντον, που βομ­βάρ­δι­σε τη Γιου­γκο­σλα­βία και πιο πρό­σφα­τα ‑το 2012 συνο­λι­κά η Ε.Ε., προ­φα­νώς για την καθο­ρι­στι­κή συμ­με­το­χή της (με πυραύ­λους και βόμ­βες) στους πολέ­μους της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, του Ιράκ, του Αφγα­νι­στάν, της Λιβύ­ης… Ο παρου­σια­στής Stephen Colbert τηλε­ο­πτι­κής εκπο­μπής «Late Late Show» ρωτά­ει τον πρό­ε­δρο των ΗΠΑ Ομπά­μα για τις δια­κρί­σεις που έχει λάβει. «Έχω σχε­δόν 30 τιμη­τι­κές δια­κρί­σεις και πήρα το 2009 Βρα­βείο Νόμπελ Ειρή­νης» απα­ντά ο Μπά­ρακ. Ο παρου­σια­στής ξανα­ρω­τά: «Αλή­θεια, για­τί το πήρα­τε;» Και παίρ­νει την κατα­πλη­κτι­κή απά­ντη­ση: «Για να είμαι ειλι­κρι­νής, ακό­μη δεν έχω μάθει…» Η κατά­ντια ενός βραβείου…

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο