Διεθνής Αμνηστία: «Ιστορική νίκη» η τροποποίηση του άρθρου για τον βιασμό

«Η τρο­πο­ποί­η­ση στο άρθρο 336 του Ποι­νι­κού Κώδι­κα, που παρου­σί­α­σε ο υπουρ­γός Δικαιο­σύ­νης σήμε­ρα στη Βου­λή στη σχε­τι­κή συζή­τη­ση, συνι­στά ιστο­ρι­κή νίκη του γυναι­κεί­ου κινή­μα­τος και του κινή­μα­τος ανθρώ­πι­νων δικαιω­μά­των!» επι­ση­μαί­νει, σχε­τι­κά με το υπό συζή­τη­ση άρθρο για τον βια­σμό, η Διε­θνής Αμνηστία.

Όπως σημειώ­νει, η νέα αυτή δια­τύ­πω­ση ενσω­μα­τώ­νει την έννοια της συναί­νε­σης στον ορι­σμό του βια­σμού, όπως τέθη­κε καθο­λι­κά ως αίτη­μα στη διάρ­κεια της δημό­σιας δια­βού­λευ­σης, από όλες τις συλ­λο­γι­κό­τη­τες και φορείς ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των, του γυναι­κεί­ου κινή­μα­τος και αρμό­διων μερών.

Η Διε­θνής Αμνη­στία υπεν­θυ­μί­ζει πως διε­ξή­γα­γε εκστρα­τεία, στο πλαί­σιο της οποί­ας είχε κατα­θέ­σει επί­ση­μο υπό­μνη­μα στο υπουρ­γείο Δικαιο­σύ­νης, όπου τόνι­ζε την ανά­γκη να ενσω­μα­τω­θεί ένας τέτοιος ορι­σμός στο πλαί­σιο των τυπι­κών δεσμεύ­σε­ων της χώρας και τον πολι­τι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων της κυβέρνησης.

«Ο ορι­σμός του βια­σμού με βάση την απου­σία συναί­νε­σης, σύμ­φω­να με τη Σύμ­βα­ση της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, θεμε­λιώ­νει επι­τέ­λους ότι το δικαί­ω­μα το οποίο πλήτ­τε­ται κατά το έγκλη­μα του βια­σμού είναι το δικαί­ω­μα στη σεξουα­λι­κή αυτο­νο­μία και τη σωμα­τι­κή ακε­ραιό­τη­τα του κάθε ατό­μου. Για τον λόγο αυτό, απο­τε­λεί και τον μονα­δι­κό ορι­σμό που μπο­ρού­σε να γίνει απο­δε­κτός» ανα­φέ­ρει, χαι­ρε­τί­ζο­ντας την από­φα­ση του υπουρ­γεί­ου Δικαιο­σύ­νης, «έστω και την ύστα­τη στιγ­μή», να προ­βεί στον ορι­σμό του βια­σμού με βάση τη συναίνεση.

Κατά τη Διε­θνή Αμνη­στία, «υπάρ­χουν ελλείμ­μα­τα και ανε­πάρ­κειες στη συγκε­κρι­μέ­νη δια­τύ­πω­ση που σχε­τί­ζο­νται με την απου­σία ορι­σμού ενός φάσμα­τος επι­βα­ρυ­ντι­κών περι­στά­σε­ων σε περι­πτώ­σεις βια­σμού, όπως επί­σης και με την απου­σία ενός σαφούς ορι­σμού της πρά­ξης του βια­σμού, όπως αυτή ορί­ζε­ται στη Σύμ­βα­ση της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης. Εάν το υπουρ­γείο δεν είχε προ­βεί στην αλλα­γή αυτή την ύστα­τη στιγ­μή, υπό την πίε­ση του κινή­μα­τος και του γενι­κού κοι­νού αισθή­μα­τος, θα μπο­ρού­σε να είχε κατα­λή­ξει σε μία πιο συνε­κτι­κή δια­τύ­πω­ση με επί­κε­ντρο τη συναί­νε­ση, έτσι όπως υιο­θε­τεί­ται στα νομο­θε­τι­κά πλαί­σια άλλων ευρω­παϊ­κών χωρών.

Αυτό που καλεί­ται να κάνει τώρα η κυβέρ­νη­ση είναι να μερι­μνή­σει συγκε­κρι­μέ­να ώστε να δια­σφα­λί­σει ότι θα γίνει κατα­νοη­τή από όλα τα αρμό­δια μέρη η συγκε­κρι­μέ­νη σημα­σία και εφαρ­μο­γή αυτής της αλλα­γής, με οδη­γί­ες προς τους δικα­στι­κούς λει­τουρ­γούς, εισαγ­γε­λείς, δικη­γο­ρι­κούς συλ­λό­γους και όλες τις αρμό­διες υπη­ρε­σί­ες, με βάση τα πρό­τυ­πα της Σύμ­βα­σης της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, και όπως έχουν πρά­ξει άλλες ευρω­παϊ­κές χώρες που έχουν υιο­θε­τή­σει σχε­τι­κή νομο­θε­σία, για να δια­σφα­λι­στεί η ορθή και απο­τε­λε­σμα­τι­κή εφαρ­μο­γή του μέτρου» υπογραμμίζει.

Παράλ­λη­λα, η Διε­θνής Αμνη­στία θεω­ρεί πως «πρέ­πει να γίνει κατα­νοη­τό σε όλους τους παρα­πά­νω φορείς, αλλά και στην κοι­νω­νία, ότι πλέ­ον δεν απαι­τεί­ται απο­κλει­στι­κά να τεκ­μαί­ρε­ται η άσκη­ση βίας ή απει­λής κατά της ζωής ή της σωμα­τι­κής ακε­ραιό­τη­τας για να εκδι­κα­στεί ένα έγκλη­μα ως βιασμός.

Η ενσω­μά­τω­ση της απου­σί­ας συναί­νε­σης στον νομι­κό ορι­σμό του βια­σμού είναι ένα σημα­ντι­κό βήμα για τη μεί­ω­ση της εκτε­τα­μέ­νης ατι­μω­ρη­σί­ας του βια­σμού, την από­δο­ση δικαιο­σύ­νης στα θύμα­τα και τη μελ­λο­ντι­κή απο­τρο­πή εγκλη­μά­των. Είναι, επί­σης, ένα σημα­ντι­κό βήμα για την κατα­πο­λέ­μη­ση της κουλ­τού­ρας του βια­σμού στην ελλη­νι­κή κοι­νω­νία και την αλλα­γή των στά­σε­ων και των ατο­μι­κών και κοι­νω­νι­κών συμπε­ρι­φο­ρών. Δεν θα αλλά­ξει την κατά­στα­ση από τη μία στιγ­μή στην άλλη, θα σημα­το­δο­τή­σει όμως ένα απο­φα­σι­στι­κό βήμα προς αυτή την κατεύ­θυν­ση, και την προ­ά­σπι­ση των δικαιω­μά­των των γυναι­κών. Κυρί­ως, απο­δει­κνύ­ει και πάλι ότι η κοι­νω­νι­κή αλλα­γή είναι εφι­κτή, δίνο­ντας ελπί­δα στους ανθρώ­πους που αγω­νί­ζο­νται για την προ­ά­σπι­ση των ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των, για να συνε­χί­σου­με και να ενδυ­να­μώ­σου­με τον αγώ­να μας» κατα­λή­γει η Διε­θνής Αμνηστία.