Δ. Κουτσούμπας: Πώς γεννιούνται τα τέρατα

«Η από­φα­ση νέων ανθρώ­πων, ανδρών και γυναι­κών, να “σπά­σουν τη σιω­πή τους” για τις αθλιό­τη­τες που βίω­σαν, απο­τε­λεί μία γεν­ναία ατο­μι­κή πρά­ξη. Αυτή η γεν­ναιό­τη­τα είναι που οδη­γεί στη Δικαιο­σύ­νη τους υπεύ­θυ­νους και όχι η κυβέρ­νη­ση, η οποία ακό­μα χρω­στά­ει εξη­γή­σεις για τους χει­ρι­σμούς της» τονί­ζει ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας σε άρθρο του στην εφη­με­ρί­δα «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».

Επι­ση­μαί­νει ιδιαί­τε­ρα ότι «πέρα από την κοι­νω­νι­κή κατα­δί­κη των όσων απο­κρου­στι­κών παρα­κο­λου­θού­με, οφεί­λου­με του­λά­χι­στον να φωτί­σου­με και το υπό­βα­θρο το οποίο δια­μορ­φώ­νει δρά­στες ειδε­χθών εγκλη­μά­των, όπως η σεξουα­λι­κή κακο­ποί­η­ση ανή­λι­κων παι­διών, ανδρών και γυναι­κών, ανε­ξαρ­τή­τως σεξουα­λι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού. Για­τί αυτό το υπό­βα­θρο είναι που εκβιά­ζει και τη σιω­πή των θυμάτων».

Ανα­φε­ρό­με­νος στην πρό­σφα­τη συζή­τη­ση στη Βου­λή, με αφορ­μή το ζήτη­μα αυτό, σημειώ­νει ότι «η συζή­τη­ση παρέ­πε­μπε σε προ­σπά­θεια εκτό­νω­σης της δυσα­ρέ­σκειας που προ­κά­λε­σαν οι κυβερ­νη­τι­κοί χει­ρι­σμοί, μικρο­κομ­μα­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης ανά­με­σα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έφτα­σε πιο βαθιά από τις ευθύ­νες της κ. Μεν­δώ­νη και του κ. Μητσοτάκη».

«Το ΚΚΕ όμως» υπο­γραμ­μί­ζει στη συνέ­χεια του άρθρου του «θέλει να ανοί­ξει αυτή η συζή­τη­ση στην ελλη­νι­κή κοι­νω­νία, η οποία μπο­ρεί να είναι δια­φω­τι­στι­κή, καθώς αντι­κει­με­νι­κά ο καθέ­νας μπο­ρεί να θέσει και να απα­ντή­σει ερω­τή­μα­τα, όπως:

- Αν κάποιοι επώ­νυ­μοι ή ανα­γνω­ρι­σμέ­νοι ανα­γκά­ζο­νται να σιω­πούν και να θάβουν μέσα τους για χρό­νια τα όσα φρι­κτά έζη­σαν, τι δύνα­μη, κου­ρά­γιο, χρειά­ζε­ται μία εργά­τρια ή ένας υπάλληλος;

- Αυτές οι συμπε­ρι­φο­ρές εντο­πί­ζο­νται μόνο στο χώρο του θεά­μα­τος ή αφο­ρούν και άλλους χώρους;

- Ποια είναι η συνέ­χεια μίας γεν­ναί­ας ατο­μι­κής πράξης;».

«Οι απα­ντή­σεις σε αυτά τα ερω­τή­μα­τα είναι ταυ­τό­χρο­να και μία πρώ­τη ασπί­δα προ­στα­σί­ας σε χυδαία “επι­χει­ρή­μα­τα” που επί­σης ανθί­ζουν και κρύ­βο­νται πίσω, όπως το “για­τί δεν μίλα­γε τόσα χρό­νια” ή φτά­νουν ακό­μα και να ταυ­τί­ζουν τον ομό­φυ­λο σεξουα­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό με την ασέλ­γεια και τη σεξουα­λι­κή κακο­ποί­η­ση ανή­λι­κων παι­διών» προ­σθέ­τει ο Δ. Κουτσούμπας.

Σημειώ­νει ότι «ο χώρος του πολι­τι­σμού είναι για τους εργα­ζό­με­νους του χώρου μία εργα­σια­κή κόλα­ση», προ­σθέ­το­ντας, ότι «η κατά­στα­ση χει­ρο­τέ­ρε­ψε ραγδαία. Οι άνθρω­ποι στο χώρο των τεχνών και του θεά­μα­τος ζουν στα όρια της επι­βί­ω­σης, αφού η κυβέρ­νη­ση αρνεί­ται να πάρει τα ανα­γκαία μέτρα λει­τουρ­γί­ας αυτών των χώρων, να στη­ρί­ξει τους εργα­ζό­με­νους του κλά­δου που έμει­ναν χωρίς εισόδημα».

«Δεν ζού­με απλά κάποια “κρί­ση αξιών”. Ζού­με την ανά­δυ­ση των αξιών και ιδα­νι­κών ενός συστή­μα­τος που σαπί­ζει. Ζού­με το απο­κρου­στι­κό πρό­σω­πο του ατο­μι­σμού, της εγω­ι­στι­κής σκέ­ψης και στά­σης ζωής, του αντα­γω­νι­σμού. Αυτά καθρε­φτί­ζο­νται σε όσα δυσώ­δη παρα­κο­λου­θού­με» ανα­φέ­ρει ο Δ. Κου­τσού­μπας, προ­σθέ­το­ντας ότι φαι­νό­με­να όπως αυτά που καταγ­γέλ­λουν ηθο­ποιοί, “ζουν και βασι­λεύ­ουν” σε όλους τους χώρους δου­λειάς, γεγο­νός που «δεν αναι­ρεί­ται από το ότι δεκά­δες καταγ­γε­λί­ες εργα­ζο­μέ­νων για αντί­στοι­χα περι­στα­τι­κά, όπως, για παρά­δειγ­μα, στον κλά­δο του του­ρι­σμού, δεν προ­βάλ­λο­νται από μέσα ενη­μέ­ρω­σης. Από­λυ­τα εξη­γή­σι­μο, όχι όμως και αποδεκτό».

«Κάπως έτσι γεν­νιού­νται τα τέρα­τα. Γι’ αυτό και οι διά­φο­ροι κώδι­κες δεο­ντο­λο­γί­ας στην καλύ­τε­ρη των περι­πτώ­σε­ων θα είναι ευχο­λό­για, καθώς το κοι­νω­νι­κό έδα­φος θα συνε­χί­σει να δίνει “βρώ­μι­κη σοδειά”. Στη χει­ρό­τε­ρη των περι­πτώ­σε­ων θα οδη­γή­σει στη μεγα­λύ­τε­ρη φίμω­ση, όπως δεί­χνει η εμπει­ρία από όπου εφαρ­μό­στη­καν αυτοί οι περι­βό­η­τοι κώδι­κες» υπο­γραμ­μί­ζει ο Δ. Κουτσούμπας

«Ευθύ­νη μας είναι να δυνα­μώ­σουν οι αντι­στά­σεις, η πάλη, ώστε αυτοί οι οικο­νο­μι­κοί, κοι­νω­νι­κοί κατα­να­γκα­σμοί να πάψουν να υπάρ­χουν. Γι’ αυτό η συνέ­χεια της ατο­μι­κής καταγ­γε­λί­ας απαι­τεί τη γεν­ναία συμ­με­το­χή στη συλ­λο­γι­κή οργά­νω­ση και διεκ­δί­κη­ση, στο “φως” της αλλη­λεγ­γύ­ης, της συνα­δελ­φι­κό­τη­τας και του αγώ­να» τονί­ζει στη συνέ­χεια προ­σθέ­το­ντας ότι «η απο­στρο­φή γι’ αυτές τις αθλιό­τη­τες συνυ­πάρ­χει με την ανα­σφά­λεια για την παν­δη­μία, την αβε­βαιό­τη­τα για χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους και μικρο­με­σαί­ους επι­χει­ρη­μα­τί­ες, την αγα­νά­κτη­ση για την έντα­ση της κατα­στο­λής και του αυταρχισμού».

«Η συνο­λι­κή απο­στρο­φή και η αγα­νά­κτη­ση για ένα σύστη­μα που γεν­νά τέρα­τα μπο­ρεί να βρει διέ­ξο­δο στην ανα­ζή­τη­ση εναλ­λα­κτι­κής λύσης, στην πρό­τα­ση διε­ξό­δου του ΚΚΕ.

Στην πορεία μας προς το 21ο Συνέ­δριο απευ­θύ­νου­με κάλε­σμα αγω­νι­στι­κής συμπό­ρευ­σης με το ΚΚΕ, μέσα στους καθη­με­ρι­νούς αγώ­νες, στο εργα­τι­κό- λαϊ­κό κίνη­μα, σε όλες τις πολι­τι­κές μάχες. Είναι σήμε­ρα πολ­λοί περισ­σό­τε­ροι αυτοί που ανα­γνω­ρί­ζουν στο ΚΚΕ μια αξιό­πι­στη και μαχη­τι­κή δύνα­μη για τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, ανε­ξάρ­τη­τα από το τι ψήφι­ζε ο καθέ­νας και η καθε­μιά μέχρι πριν. Το σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης, της βίας, της ανα­σφά­λειας μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει παρελ­θόν. Ας βάλου­με το μικρό μας λιθα­ρά­κι ο καθέ­νας και η καθε­μιά γι’ αυτό. Έτσι θα ανθρω­πέ­ψει ο άνθρω­πος» κατα­λή­γει στο άρθρο του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.