Ως απαράδεκτη απέρριψε το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών της Αθήνας την αίτηση ακυρότητας Λιγνάδη

Ως απα­ρά­δε­κτη απέρ­ρι­ψε το Συμ­βού­λιο Πλημ­με­λειο­δι­κών της Αθή­νας την αίτη­ση ακυ­ρό­τη­τας κατά της προ­δι­κα­σί­ας που κατέ­θε­σε ο Δημή­τρης Λιγνά­δης. Με ένα βού­λευ­μα «φωτιά», το δικα­στι­κό συμ­βού­λιο απα­ντώ­ντας στους υπε­ρα­σπι­στι­κούς ισχυ­ρι­σμούς του σκη­νο­θέ­τη, υιο­θε­τώ­ντας την εισαγ­γε­λι­κή πρό­τα­ση κατα­λή­γει ότι ο κατη­γο­ρού­με­νος για του­λά­χι­στον 30 έτη προ­σέγ­γι­ζε ανή­λι­κους, άτο­μα «ευά­λω­τα και δια­χει­ρί­σι­μα» και τελού­σε σε βάρος τους αδι­κή­μα­τα, σχε­τι­ζό­με­να με τη γενε­τή­σια ελευ­θε­ρία, εκμε­ταλ­λευό­με­νος το “status quo” του.

Όπως ανα­φέ­ρε­ται: «Ο αιτών, επί σει­ρά ετών, του­λά­χι­στον από το 1984, όπο­τε χρο­νο­λο­γεί­ται σήμαν­σή του για αδί­κη­μα σχε­τι­ζό­με­νο με τη γενε­τή­σια ελευ­θε­ρία σε βάρος ανη­λί­κου και έως έτος 2015, δηλα­δή διά­στη­μα του­λά­χι­στον τριά­ντα ετών, προ­σέγ­γι­ζε ανη­λί­κους και εν γένει άτο­μα νεα­ρής ηλι­κί­ας, πέρα των κατο­νο­μα­ζο­μέ­νων στη δικο­γρα­φία και πλή­θος άλλων, τους οποί­ους εντό­πι­ζε είτε με αφορ­μή τις καλ­λι­τε­χνι­κές του δρα­στη­ριό­τη­τες στο χώρο των θεά­τρων που λει­τουρ­γού­σε ως ηθο­ποιός και σκη­νο­θέ­της, είτε ως διδά­σκων θεα­τρι­κή αγω­γή σε σχο­λεία και εργα­στή­ρια, είτε από φιλι­κούς κύκλους, ακό­μη δε και τυχαία σε διά­φο­ρες περιο­χές των Αθη­νών που συχνά­ζουν ανή­λι­κοι και νέοι, και υπο­σχό­με­νος να τους καθο­δη­γή­σει και να τους βοη­θή­σει να στα­διο­δρο­μή­σουν στον καλ­λι­τε­χνι­κό χώρο, τελού­σε σε βάρος τους αδι­κή­μα­τα σχε­τι­ζό­με­να με τη γενε­τή­σια ελευ­θε­ρία τους, είτε με την άσκη­ση βίας, ακό­μη και με την περια­γω­γή τους σε κατά­στα­ση αναι­σθη­σί­ας και ανι­κα­νό­τη­τας για αντί­στα­ση με τη χρή­ση ουσιών, είτε και χωρίς βία, εκμε­ταλ­λευό­με­νος όμως ακρι­βώς την ανη­λι­κό­τη­τα και το νεα­ρό ηλι­κί­ας των θυμά­των, καθώς και τις θέσεις που κατά και­ρούς κατεί­χε, αλλά και εν γένει το “status quo” του».

Σύμ­φω­να με πλη­ρο­φο­ρί­ες, οι δικα­στές έκρι­ναν ότι «ο κατη­γο­ρού­με­νος επε­δεί­κνυε την παρα­βα­τι­κή και αντι­κοι­νω­νι­κή αυτή συμπε­ρι­φο­ρά του επί σει­ρά πολ­λών ετών, ως στοι­χείο πλέ­ον της προ­σω­πι­κό­τη­τάς του, έχο­ντας μεθο­δεύ­σει τη δρά­ση του, επι­λέ­γο­ντας ανή­λι­κους και άτο­μα νεα­ρής ηλι­κί­ας, που λόγω ακρι­βώς τη μη δια­μορ­φω­μέ­νης προ­σω­πι­κό­τη­τάς τους και της ανά­γκης τους για επαγ­γελ­μα­τι­κή εξέ­λι­ξη, ήταν ευά­λω­τα και εύκο­λα δια­χει­ρί­σι­μα.

Εκμε­ταλ­λευό­με­νος δε την αδυ­να­μία τους αυτή και αξιο­ποιώ­ντας την ανα­γνω­ρι­σι­μό­τη­τά του, τη ρητο­ρι­κή του δει­νό­τη­τα και την ικα­νό­τη­τα της πει­θούς, που αναμ­φι­σβή­τη­τα φύσει και θέσει κατεί­χε, υπό το πρό­σχη­μα της καθο­δή­γη­σης και δια­παι­δα­γώ­γη­σής τους, προ­σέγ­γι­ζε αυτά τα άτο­μα, κέρ­δι­ζε την εμπι­στο­σύ­νη τους και ακο­λού­θως τα χει­ρα­γω­γού­σε, ώστε εντέ­λει να επι­τύ­χει την εκπλή­ρω­ση των ανάρ­μο­στων προ­θέ­σε­ών του».

Σχε­τι­κά με τους δύο βια­σμούς που του απο­δί­δο­νται τον Αύγου­στο του 2010 και τον Αύγου­στο του 2015, τους οποί­ους ο κατη­γο­ρού­με­νος αρνεί­ται προ­σκο­μί­ζο­ντας στοι­χεία, που σύμ­φω­να με εκεί­νον, απο­δει­κνύ­ε­ται ότι βρι­σκό­ταν σε άλλες περιο­χές από εκεί που τελέ­στη­καν τα αδι­κή­μα­τα, οι δικα­στές αναφέρουν:

«Πλην όμως από τα πρώ­τα εκ των εγγρά­φων αυτών, καλύ­πτε­ται μόνο ένα μικρό χρο­νι­κό διά­στη­μα των ημε­ρών του Αυγού­στου 2010, ενώ η πρά­ξη για την οποία ασκή­θη­κε η δίω­ξη δεν έχει προσ­διο­ρι­στεί κατά ακρι­βή ημε­ρο­μη­νία, ενώ από τα δεύ­τε­ρα υπάρ­χει χρο­νι­κό κενό ακρι­βώς κατά την επί­μα­χη ημε­ρο­μη­νία 9 Αυγού­στου 2015».

Στη πρό­τα­σή του προς το δικα­στι­κό συμ­βού­λιο ο εισαγ­γε­λέ­ας έκα­νε λόγο για «εμμο­νι­κή παρα­φι­λι­κή τάση και στα­θε­ρή εξα­κο­λου­θη­τι­κή ροπή του προς την ικα­νο­ποί­η­ση της γενε­τή­σιας ορμής του με ανή­λι­κα αμφο­τέ­ρων των φύλων», ενώ από τις κατα­θέ­σεις των μαρ­τύ­ρων, οι οποί­οι «ουδε­μία σχέ­ση δεν είχαν μετα­ξύ τους στο παρελ­θόν, ούτε φυσι­κά είχαν χρό­νο να συνεν­νοη­θούν και να προ­ε­τοι­μα­στούν κατάλ­λη­λα ώστε να δώσουν κατα­θέ­σεις που προ­σο­μοί­α­ζαν τόσο», προ­κύ­πτει σχε­τι­κά με τον τρό­πο δρά­σης του σκη­νο­θέ­τη ότι «έχει εμφα­νή παρα­φι­λι­κή εφη­βο­φι­λι­κή σεξουα­λι­κή τάση και προ­τί­μη­ση την οποία εξε­δή­λω­νε χωρίς καμία ανα­στο­λή, ακό­μα και σε δημό­σιους χώρους, για ένα πολύ μακρό­χρο­νο διά­στη­μα και δη από του­λά­χι­στον το έτος 1995 έως και του­λά­χι­στον το 2016, σύμ­φω­να με τα έως τώρα στοι­χεία της δικο­γρα­φί­ας, εκμε­ταλ­λευό­με­νος αφε­νός στην ευαί­σθη­τη ηλι­κία των ανή­λι­κων που προ­σέγ­γι­ζε, ιδί­ως αγο­ριών από 14 έως 16, αφε­τέ­ρου την ματαιο­δο­ξία τους και την έλλει­ψη οικο­γε­νεια­κού περι­βάλ­λο­ντος, δρώ­ντας σχε­δόν με πανο­μοιό­τυ­πο μεθο­δι­κό και συστη­μα­τι­κό τρό­πο κάθε φορά, καλ­λιερ­γού­σε αρχι­κά κλί­μα εμπι­στο­σύ­νης, επι­κα­λού­με­νος και προ­βάλ­λο­ντας την επαγ­γελ­μα­τι­κή του ιδιό­τη­τα, ως κατα­ξιω­μέ­νου σκη­νο­θέ­τη – ηθο­ποιού, πεί­θο­ντας αυτά ότι πρό­θε­σή του ήταν να τα βοη­θή­σει να ανε­λι­χθούν στο χώρο του θεά­μα­τος και παρα­σύ­ρο­ντάς τα με τις υπο­σχέ­σεις αυτές στο σπί­τι του, με απο­κλει­στι­κό σκο­πό την τέλε­ση γενε­τή­σιων πρά­ξε­ων μαζί του».

Παράλ­λη­λα στην εισαγ­γε­λι­κή πρό­τα­ση ανα­φέ­ρε­ται: «Η εμμο­νι­κή αυτή παρα­φι­λι­κή του τάση, η οποία περι­γρά­φε­ται με σαφή­νεια στις ληφθεί­σες κατα­θέ­σεις, αλλά και στις εγκλή­σεις που κατα­τέ­θη­καν ενώ­πιον του εισαγ­γε­λέα, καθώς και η στα­θε­ρή εξα­κο­λου­θη­τι­κή ροπή του προς την ικα­νο­ποί­η­ση της γενε­τή­σιας ορμής του με ανή­λι­κα αμφο­τέ­ρων των φύλων, η οποία ροπή έφτα­σε στην εγκλη­μα­τι­κή και μάλι­στα κακουρ­γη­μα­τι­κή της μορ­φή, με παθό­ντες δύο αλλο­δα­πούς, σε συν­δυα­σμό με το γεγο­νός ότι αυτός συνε­χί­ζει να μένει στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή του Μετα­ξουρ­γεί­ου από ανέ­κα­θεν αλί­ευε ανή­λι­κους για τον ανώ­τε­ρο σκο­πό, δικαιο­λο­γού­σαν κατά την άπο­ψή μας από­λυ­τα την εφαρ­μο­γή στο πρό­σω­πό του της παρα­γρά­φου δύο του άρθρου 244 του κώδι­κα ποι­νι­κής δικο­νο­μί­ας περί παρά­λει­ψης κλή­σης του ως υπό­πτου για λήψη χωρίς όρκο εξη­γή­σε­ων και της άμε­σης άσκη­σης ποι­νι­κής δίω­ξης σε βάρος του με σκο­πό την απο­τρο­πή τέλε­σης νέων παρό­μοιων αδι­κη­μά­των σε βάρος ανη­λί­κων παθό­ντων».

Φώτης Αγγου­λές, ο προ­λε­τά­ριος ποιητής