Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Αισθάνομαι μεγάλη χαρά, τιμή και προπάντων υπερηφάνεια που γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ αυτή την πανέμορφη χώρα.
Πολύ φως, πολύ γαλάζιο. Θάλασσα και ουρανός. Πολύ ήλιος, μάρμαρο και πέτρα και πεύκο και βασιλικό και γιασεμί και αγιόκλημα και γαρύφαλλο στ’ αυτί και πονηριά στο μάτι και προπάντων ιστορία… Ιστορία και Πολιτισμός.
Φως εκ φωτός εκ θεού αληθινού.
Και ένα λαό όμορφο και δύσκολο. Πάντα φιλότιμο και φιλόξενο. Γελαστό και πάντα γελασμένοι και αγωνιστές με ανοιχτή, ζεστή αγκαλιά και γλυκό χαμόγελο.
Τι να πρωτογράψω και τι να πρωτοθυμηθώ για να μπορέσω να εξυψώσω τις ομορφιές αυτής της χώρας.
Τρέχει η μνήμη και δε φτάνει.
Αριστοτέλης-Πλάτωνας-Σωκράτης-Πίνδαρος-Θουκιδίδης-Αισχύλος-Σοφοκλής-Ευριπίδης-Αριστοφάνης.
Και πάντα απ’ όλους και ψηλότερα…ο Όμηρος.
Όλυμπος και Πίνδος, Ταΰγετος και Παρνασσός. Ηρωισμός και προδοσία. Κυνήγι της άλλης, της διαφορετικής ιδέας. Της εξορίας, των μπουντρουμιών και των βασανισμών. Όμως Ελλάδα-Ελλάδα σχεδόν πάντα με παράλογες και ανάξιες εξουσίες που δεν του ταιριάζουν…!
Και ξαφνικά ανατρέπονται όλα και κατέβασα το κεφάλι και ένιωσα ντροπή και ταπεινότητα. Μήπως δεν είναι έτσι, όπως το φαντάστηκα; Αστυνομοκρατία και καταστολή.
Ένα τσούρμο από 5.000 αστυνομικούς, κολλητούς, ο ένας πλάι στον άλλο, βαριά οπλισμένοι, με χημικά και αύρες νερού, με μπότες και με κράνη, με ασπίδες και με γκλοπς. Ένας απίθανος αχταρμάς και συγχρωτισμού. Να χτυπούν, να δέρνουν μανιασμένοι, με μίσος, με κακία, με πάθος απέναντι στον εχθρό Ελληνικό λαό.
Τον Έλληνα πολίτη, τον εργάτη, τον φοιτητή, τις γυναίκες και γενικά τον άνθρωπο.
Που ήταν τόσο σωστός και τόσο καλά οργανωμένοι απέναντι στα περιοριστικά μέτρα.
Γιατί; Θέλανε να τιμήσουν, να διαμαρτυρηθούν αυτήν την ιστορική μέρα της 17 Νοέμβρη για το αίμα που χύθηκε στο πολυτεχνείο.
Θράσος, προσαγωγές και υποκρισία. Μη τυχόν και ενοχληθεί ο Αμερικάνος «προστάτης» και φίλος ο φονιάς του λαού.
Λες και πολύς κόσμος δεν είχε καταλάβει το πρόσχημα της απαγόρευσης της πορείας.
Ντροπή και πάλι ντροπή, τέτοιο άθλιο, τέτοιο χυδαίο φέρσιμο και συμπεριφορά.
Που δεν άξιζε στην ομορφιά, την οργάνωση και την αγωνιστικότητα του ελληνικού λαού…!